Η εγχείρηση πέτυχε. Ο ασθενής;

του Κώστα Βαξεβάνη

Η Ελλάδα λοιπόν θα έχει κυβέρνηση. Αν τυχόν σας διαφεύγει τι κυβέρνηση θα είναι, θα το αντιληφθείτε μόλις θα ξαναδείτε στη Βουλή την γνώριμη φυσιογνωμία της Ντόρας Μπακο-γιάννη και του Μάκη Γιακουμάτου. Μόλις θα ξανακούσετε την τσιριχτή φωνή της Κατερίνας Παπακώστα και το τρίξιμο των εδράνων από το...
πολιτικό βάρος του Βαγγέλη Βενιζέλου.

Θα έχουμε μια κυβέρνηση από αυτές που είχαμε. Ανακουφιστικό, όπως γράφουν σήμερα τα ξένα δίκτυα, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Πώς θα λειτουργήσει μια συνηθισμένη κυβέρνηση σε μια ασυνήθιστη πραγματικότητα;

Αν αθροίσεις τα ποσοστά της νέας συγκυβέρνησης, είναι εύκολο να διακρίνεις πως έχει την πολιτική νομιμοποίηση. Και πλειοψηφία έχει και από δημοκρατικές εκλογές βγήκε. Θα έχει όμως...
κοινωνική νομιμοποίηση; Δηλαδή θα είναι συμβατή με την προσμονή όσων ψήφισαν τα κόμματα που την απαρτίζουν;

Για να έχει αυτή την πολιτική συμβατότητα, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει δύο βασικά πράγματα. Πρώτα να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, όπως έλεγαν τα κόμματα εταίροι της και δεύτερο αφού αρνηθεί να πάρει δυσβάσταχτα μέτρα (πάλι όπως έλεγαν οι εταίροι της) να μας συστήσει με την θρυλούμενη “ασφάλεια του ευρώ”.

Για την επαναδιαπραγμάτευση δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ήταν απλώς ένα επιχείρημα ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη του δήλωση ο Αντώνης Σαμαράς ξεκαθάρισε πως θα σεβαστεί τις υπογραφές της Ελλάδας. Δηλαδή το μνημόνιο, τα μέτρα των 11,5 δις που θα παρθούν και την πολιτική Μέρκελ. Κουβέντα για επαναδιαπραγμάτευση. Ακόμη και αν κάτω από το φόβο του Τσίπρα που απειλεί ανά πάσα στιγμή να πάρει την εξουσία, πιέσει την Μέρκελαντ να δείξει ελαστικότητα σε κάποια θέματα, τίποτα δεν αλλάζει. Εν ολίγοις αφού έσωσε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και το ευρώ, όπως λέει ο Σαμαράς, τώρα πρέπει να βρούμε ευρώ για να πληρώσουμε τα νέα μέτρα που θα βάλει η νέα κυβέρνηση.

Η κυβερνητική πλειοψηφία που δημιούργησαν οι νέες εκλογές, δεν είναι εύθραυστη πολιτικά, αλλά είναι υπό συνεχή κοινωνική απειλή. Όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισαν ούτε μνημόνιο, ούτε νέους φόρους, ούτε λιτότητα, ούτε τα παλιά φθαρμένα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος. Ψήφισαν για να ξορκίσουν τους φόβους τους. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν το τέλος μιας εκστρατείας φόβου. Ένα παιχνίδι με τα συντηρητικά αντανακλαστικά και το φόβο του άγνωστου. Το γνωστό του παρελθόντος ήταν καταστροφικό αλλά τι θα είναι το άγνωστο στο μέλλον όσο καλό και αν ακούγεται;

Σε αυτό το περίεργο σύνδρομο της Στoκχόλμης, τα θύματα προτίμησαν την συμπόρευση με τους οικείους θύτες. Αλλά αυτό έχει χρονικό όριο. Το θύμα καταλαβαίνει πως είναι σε ομηρία, όταν αρχίσουν να έρχονται οι πρώτοι λογαριασμοί που δεν μπορεί να πληρώσει και αρχίσει ο Βενιζέλος να παράγει αρλουμπολογία για να βαφτίσει τους νέους φόρους. Και τότε;

Τότε ίσως καταλάβουν πως αν ψηφίσουν άλλο κόμμα δεν θα καταστραφεί η χώρα, δεν θα στερέψουν οι πηγές στα βουνά και τα πρόβατα δεν θα γίνουν γκέι. Τότε θα καταλάβουν πως στις εκλογές δεν απειλείται το μέλλον του ευρώ, αλλά το μέλλον αυτών που λένε πως απειλείται το μέλλον του ευρώ.

Μια μνημονιακή κυβέρνηση θα πρέπει να κυβερνήσει μια χώρα που είναι αντιμνημονιακή όχι από πολιτική άποψη αλλά γιατί το μνημόνιο την κάνει να πεινάει. Θα είναι η κρίσιμη στιγμή που Σαμαράς και Βενιζέλος θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιός θα αναλάβει να κάνει την ανακοίνωση πως η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε.
πηγη