Με ή χωρίς πατρίδα το δίλημμα των επερχόμενων εκλογών

Μια από τις συνέπειες του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαΐου ήταν η ελπίδα του κόσμου που αντικατέστησε -έστω προσωρινά- την απογοήτευση, την απελπισία, την κατάθλιψη, την οποία αντίκριζε κανείς καθημερινά στα σβησμένα χαμόγελα και τα χαμηλωμένα βλέμματα. Ήταν βέβαια...
αναμενόμενο ότι αυτό θα προκαλούσε το συναγερμό ολόκληρου του συστήματος μέσα και έξω από τα σύνορα της χώρας μας, του οποίου τα συμφέροντα διακυβεύονται από την αντίθετη στα σχέδιά τους εκφρασμένη βούληση των πολιτών. Έτσι λοιπόν κινήθηκαν όλοι οι καλοστημένοι εγχώριοι και εξωτερικοί μηχανισμοί άμεσα και ενορχήστρωσαν με εκπληκτική ταχύτητα όχι την άμυνα αλλά την επίθεσή τους κυρίως εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον τα δικά του ποσοστά προπάντων φαίνεται να απειλούν την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής.

Η επιθετικότητα όμως αυτή που στρέφεται εμμέσως στον κόσμο, που τόλμησε να αμφισβητήσει ύστερα από 40 χρόνια την αυτοκρατορία του δικομματισμού, δεν είναι παρά η συνέχεια της βίας που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια με τις ποικίλες εκφάνσεις της :
Με τη φτώχεια, την ανεργία, την άδικη και άνιση φορολόγηση, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, την κλοπή των αποθεματικών των ταμείων, την υφαρπαγή μέσω δεκάδων φόρων της ιδιωτικής περιουσίας,τη διάλυση της Υγείας και Παιδείας. Και έπειτα με τις 2000 αυτοκτονίες, με τα πρωτοφανή σε βιαιότητα μέσα καταστολής της αντίδρασης των πολιτών σε διαδηλώσεις, με την τρομοκρατία στις παρελάσεις, με την ενημέρωση που στόχευε στην παραγωγή απελπισίας, φόβου, ενοχών και με πολλούς άλλους τρόπους.

Και φτάνουμε στην επιθετικότητα που βιώνουμε σήμερα εξαιτίας της ψήφου μας, που έχει χαρακτηριστεί λανθασμένη, επιπόλαιη, οργισμένη και πάντως σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής απόρριψης προσώπων και πολιτικών. Η επιθετικότητα αυτή εκδηλώνεται με την ανενδοίαστη επίρριψη ευθυνών για ό τι επακολουθήσει, όχι σ' αυτούς τους ίδιους που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού αλλά σε κείνους που εμπιστεύτηκε περισσότερο ο λαός. Ακόμη με την κινδυνολογία, τον εκφοβισμό, αλλά και με τις απειλές από τους αγοραστές μας που σπεύδουν με δηλώσεις και επαφές αγωνιωδώς να κατοχυρώσουν ως κεκτημένο πλέον την υποθηκευμένη χώρα. Γίνεται μάλιστα από όλους μαζί τους ηττημένους συγχρόνως και από όλα μαζί τα ΜΜΕ ή τουλάχιστον τα περισσότερα. Επίθεση πολυμέτωπη, διαρκής, σκληρή και με αθέμιτα μέσα. Πέρα όμως από τους επικοινωνιακούς στόχους και τα συμφέροντα που πρωτίστως εξυπηρετεί η συγκεκριμένη τακτική, εκφράζει και το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει εξουσία και λαό, αυτό που δεν τους επέτρεψε να αντιληφθούν τις αντιδράσεις του κόσμου και να προβλέψουν τη συντριπτική τους ήττα. Αυτό που τους έκανε δεκαετίες ολόκληρες, ζαλισμένους από την αλαζονεία της εξουσίας, να λυμαίνονται το δημόσιο πλούτο μαζί με τους επιχειρηματικούς κύκλους που εξυπηρετούσαν, και να διαχειρίζονται το κράτος σαν οικογενειακή επιχείρηση.

Έκαναν λοιπόν τη χώρα μας το ιδανικό πειραματόζωο προετοιμάζοντας το έδαφος για την αποικιοποίησή της και στη συνέχεια δένοντάς τη χειροπόδαρα με τη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που τώρα κάτι ψελλίζουν για διαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου, όταν όχι μόνο δε διαπραγματεύτηκαν τότε υπό ευνοικότερες συνθήκες προς το συμφέρον μας, αλλά παρέδωσαν στους δανειστές και τα τελευταία διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας με την υπαγωγή των συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο.

Ποιός θα μπορούσε να εμπιστευτεί ως συνομιλητές των δανειστών αυτούς που αποδέχτηκαν την παραίτηση της Ελλάδας από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας της; Αυτούς που έπαιξαν το ρόλο του μεσίτη στην πώλησή της;

Και για ποιο πολιτικό πρόγραμμα μιλούν όταν αναγνωρίζουν ως μονόδρομο την εφαρμογή των μνημονίων; Το πολιτικό τους πρόγραμμα είναι το περιεχόμενο των δανειακών συμβάσεων και οι ίδιοι οι εγγυητές της απαρέγκλιτης εφαρμογής τους, παρόλο που είναι πεπεισμένοι πλέον ότι θα οδηγήσει στην καταστροφή της χώρας και στην πλήρη εξαθλίωση των κατοίκων της. Σπεύδουν λοιπόν τώρα να εκβιάσουν εκ νέου την ψήφο μας βάζοντας οι ίδιοι τα διλήμματα των εκλογών: ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ,ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ Ή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΜΕΣΑ Ή ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ.

Το πραγματικό δίλημμα όμως είναι ΜΕ Ή ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ. Είναι αυτό που κι αν ακόμη επιμελημένα καλύφτηκε από τα ΜΜΕ αλλά και από την επιχειρηματολογία των κομμάτων προεκλογικά, ενίσχυσε σημαντικά τα ποσοστά των αντιμνημονιακών, περισσότερο κι από την απειλή της φτώχειας. Είναι αυτό που ένωσε χιλιάδες πολίτες στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του Μίκη Θεοδωράκη και έβαζε τα θεμέλια της αντίστασης και της ανατροπής. Ο διασυρμός της χώρας μας διεθνώς,το παζάρι για τα ιμάτιά της, το σουλατσάρισμα των ξένων υπαλλήλων στα Υπουργεία,η προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας μας, η περιφρόνηση του Πολιτισμού μας, λειτούργησαν ως βαρίδια στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς του λαού μας.

Τελικά το δίλημμα είναι η εξαφάνισή μας ως έθνος- κράτος που υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης μπορεί να συμβεί πολύ μεθοδευμένα και άρα σύντομα και από την άλλη η ελπίδα επιβίωσής μας για την οποία ποιος θα αμφέβαλε ότι αξίζει να αγωνιστούμε.

Ο κύριος Χρυσοχοϊδης είπε τα εξής για την πιθανότητα διαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου: "Είμαστε μια μικρή χώρα. Τίποτε δεν μπορούμε να δώσουμε στους δανειστές. Μόνο να ζητάμε. Το μόνο που ίσως πετύχουμε θα είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής". Ο πρώην υπουργός και οι όμοιοί του υπολογίζουν το μέγεθος της χώρας σύμφωνα με το δικό τους μικρό ανάστημα. Μαζί επομένως με το δικαίωμά μας να ζήσουμε, μαζί με την πατρίδα μας, ας διεκδικήσουμε και τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, αυτή που κιλήδωναν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων, τότε που κατά το πώς αντιλαμβάνονται την άσκηση της πολιτικής, μόνο έδιναν απλόχερα. Όσο για τα "αργύρια" της ανταλλαγής, επίσης απαίτησε ο λαός με την ψήφο του να αποκαλυφθούν.

Όσο κι αν επιχειρήσουν να αλλάξουν τη βούλησή μας, τα μνημόνια καταδικάστηκαν στη συνείδήσή μας και μαζί μ' αυτά και το παρασιτικό σύστημα που τα δημιούργησε και τα επέβαλε. Φαίνεται να έχουμε έναν αμείλικτο και πανίσχυρο εσωτερικό εχθρό που θα κάνει τα πάντα, για να μη χάσει τα κεκτημένα του. Είναι όμως και οι εξωτερικοί εχθροί που δε θα επιτρέψουν να αποτύχει το πείραμα. Που δε θα θελήσουν να χάσουν τη χώρα που τους χαρίστηκε. Υπάρχει όμως και ο λαός μας και πλάι του οι λαοί της Ευρώπης με εμφανή πλέον τα σημάδια συνειδητοποίησης και αντίστασης. Τώρα πρέπει να δείξει ότι δεν εκβιάζεται, δεν τρομοκρατείται και πως είναι αποφασισμένος παίρνοντας τη μοίρα του στα χέρια του να την αλλάξει.

Το μήνυμα των εκλογών δεν ήταν η οικουμενική κυβέρνηση ως πρόσχημα για να εισέλθουν από την πίσω πόρτα τα ίδια πρόσωπα και οι πολιτικές που καταδικάστηκαν. Το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος ήταν να ενωθούν όλοι όσοι σέβονται τη Δημοκρατία, επιθυμούν τη Λαϊκή Κυριαρχία, επιδιώκουν την Εθνική Ανεξαρτησία.
Είναι αυτό που εξέφρασε ο Μίκης Θεοδωράκης, όταν κάλεσε για άλλη μια φορά στις 5 Μαϊου τις Δημοκρατικές Αντιμνημονιακές Δυνάμεις να αποτελέσουν το Πατριωτικό Κοινωνικό Μέτωπο απέναντι στο Μαύρο Μέτωπο της υποτέλειας και του εξευτελισμού.

Το πρώτο βήμα ο λαός μας το έκανε με ένα τρανταχτό ΟΧΙ στις εκλογές της 6ης Μαϊου, το επόμενο βήμα είναι να μη φοβηθεί και οπισθοχωρήσει και να επιβάλει το ΝΑΙ με μια πιο δυναμική απάντηση και συμμετοχή στις επικείμενες εκλογές.



Τουτουντζίδου Μαριάνθη
Σπίθα Βέροιας "ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ"
πηγη