Έμελλε να το δούμε και αυτό. Στους δήμους των υπερπροβεβλημένων καπηλευτών της “ευαισθησίας”, οι πολίτες να δέρνονται ανηλεώς, οι δρόμοι να κλείνουν από άψυχα και έμψυχα σιδηρόφρακτα “τείχη”, ώστε οι “ευαίσθητοι και λαοπρόβλητοι” δήμαρχοι να διασφαλίσουν τις “εκδηλώσεις αγάπης” των υπηκόων τους.
Από την άλλη, ένας Πειραιάς που συνεχίζει να αποτελεί την έμπρακτη πολιτική έκφραση σεβασμού, δημιουργίας και πραγματικής κοινωνικής ευαισθησίας. Ένας...
Πειραιάς Πολιτών και όχι Υπηκόων. Διότι όταν η Αρχή αποτυγχάνει να πείσει τους πολίτες, τότε αντί της Πειθαρχίας που χαρακτηρίζει τον ελεύθερο πολίτη, έρχεται η καταστολή για την βίαιη υπακοήη που δημιουργεί Υπηκόους.Η Δημοκρατία όμως δεν έχει “υπηκόους”. Ο Πολίτης με την ελεύθερη βούληση και επιλογή είναι το βασικό συστατικό της, από την εποχή του Περικλέους. Και αυτό επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ όταν η εξουσία πείθει. Όταν η εξουσία πρώτη δίνει το παράδειγμα του πατριωτισμού, της αφοσίωσης στο συμφέρον του συνόλου.
Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης στον Πειραιά είναι πραγματικότητα. Γι’ αυτό η παρέλαση έγινε μπροστά σε πολίτες, όχι υπηκόους κάποιου φέουδου. Πολίτες που ευρίσκοντο παντού, δίπλα και απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, χωρίς παρατράγουδα. Με τις διαμαρτυρίες προς την κεντρική εξουσία του μνημονίου αλλά και σεβασμό στην Πόλη. Στην Πόλη της οποίας η αρχή έχει κερδίσει τον σεβασμό βάσει δράσης και φιλοσοφίας. Διότι όταν στοχεύεις στην Ελευθερία και την δικαιοσύνη, δεν έχεις ανάγκη από ελεύθερους σκοπευτές και δακρυγόνα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου