«….Αλλά, πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω, ότι η Ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ίδιαν την ύπαρξιν εις τον άνθρωπον! Αυτή γαρ αποκαταστεί γλυκείαν την ζωήν, αυτή γεννά διαυθεντευτάς...
της Πατρίδος, αυτή νομοδότας, αυτή εναρέτους, αυτή σοφούς, αυτή τεχνίτας και , αυτή μόνον, τέλος πάντων, τιμά την ανθρωπότητα…»
(Απόσπασμα από την «Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος»)[1]
Ο Ανώνυμος Έλληνας δίνει με την «Ελληνική Νομαρχία» (1806), έναν καταστατικό χάρτη αρχών και προϋποθέσεων που θα φέρουν ριζική ανατροπή του τουρκικού οθωμανικού δεσποτισμού, μία Επανάσταση που θα εγκαταστήσει στην απελευθερωμένη Ελλάδα την κυριαρχία των ελεύθερων θεσμών και του ορθού λόγου όπως καθορίστηκε φιλοσοφικά από τον ελληνικό αρχαίο διαφωτισμό τον οποίον επικαλέσθηκε ο Γαλλικός και οδήγησε στη δική του Επανάσταση του 1789, θα εγκαταστήσει ρυθμιστή τον νόμο, φορέα δικαιοσύνης.
Δίνει τέλος ο Ανώνυμος έναν άλλον ύμνο προς την Ελευθερία.
Τα πάρα πάνω αποτελούν μια από τα πολλές παροτρύνσεις οι οποίες όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα, πλήθαιναν για να φτάσει ο Έλληνας στο καταπληκτικό θαύμα εφόδου του 1821 που αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης, μα μιας «παραφροσύνης θεϊκιάς» όπως την ονόμασε ο Νίκος Καζαντζάκης σε ένα κείμενο του, το 1947.
Και όταν έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα οι Έλληνες ανατινάχτηκαν στη γνώριμη κραυγή της Ελευθερίας και αμέσως οι μεγάλες μορφές ξεπήδησαν από τα Ελληνικά χώματα, αυστηρές και αγριεμένες. Γιατί ατιμώρητα δεν γεννιέσαι απόγονος του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα αλλά και του Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Λεωνίδα..
Και όσο και αν οι «φρόνιμοι» οι «συνετοί» καταριόνταν τους άμυαλους να περιμένουν, υπήρξε εκείνη η μυστηριώδης φωνή που ακούγεται τις κρίσιμες στιγμές όχι στο κεφάλι αλλά στο στήθος του ανθρώπου και είναι η φωνή αυτή παράλογη και αλάθευτη. Οι Έλληνες την άκουσαν γιατί έβγαινε από τα βάθη της Ελληνικής Γης όπου κείτονταν οι Μεγάλοι μας Νεκροί, αυτοί οι οποίοι έγιναν οι Αρχηγοί του Γένους μας το 1821.
Σήμερα 191 χρόνια μετά την μεγάλη εκείνη φοβερή στιγμή ας σταθούμε για λίγο, εμείς οι σημερινοί Έλληνες μακριά από μιζέριες και αθλιότητες για να ανάψουμε τα ταπεινά μας καντήλια σε κείνους που ανάστησαν πάλι σ αυτό τον τόπο τις ηθικές αξίες και στήριξαν τις εθνικές υποθήκες και τα πανανθρώπινα ιδεώδη της Ελευθερίας, Αλήθειας, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας.
Σεμνοί προσκυνητές και ταπεινοί υμνητές ας αποθέσουμε σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης το μεγάλο δάφνινο στεφάνι του Έθνους και ας αντλήσουμε από Εκείνους δύναμη, θάρρος και πίστη στο Πατριωτικό μας αζιμούθιο.
Παρά το βάρος των 191 χρόνων, το οποίο πιέζει τα στήθια μας ιδία τη σημερινή απόλυτα κρίσιμη (και όχι μόνον οικονομικά) εποχή, που δεχόμαστε αλλεπάλληλα κτυπήματα απαισιοδοξίας και εθνομηδενισμού, διατηρούμε σαν Λαός και Έθνος, ζωηρή τη συγκίνηση του πιο Ιερού Αγώνα της Φυλής μας.
Διότι πολλές Ελληνικές γενιές δόξασαν το άγιο αυτό χώμα, άλλες στόλισαν με αθάνατα μνημεία τέχνης, φιλοσοφίας, αρχών, πολλές το υπερασπίστηκαν από βάρβαρους επιδρομείς αλλά η γενιά του 1821 υπερέβαλε όλες τις γενιές της φυλής μας.
Μετά την άλωση της Πόλης πίστευαν πολλοί ότι ο Έλληνας Παν[2] είχε πεθάνει… Τι μεγάλη όμως πλάνη!
Η δουλωθείσα Ελλάδα είχε κάποιο βαρύτιμο φυλακτό της Μοίρας και δεν ξέχασε ότι τα ιδανικά της Δικαιοσύνης, της Πατρίδας της Ελευθερίας τα κελάηδησε πρώτη από όλον τον κόσμο.
Τέσσερις αιώνες δουλείας δεν ήταν αρκετές για να αφαιρέσουν, όπως λέει ο ποιητής, τη μισή αρετή των Ελλήνων!
Και ιδου οι Έλληνες ανασταίνουν, ο άνισος αλλά υπέροχος και δίκαιος αγώνας συγκινεί κάθε ευγενική καρδιά σε όλους τους Λαούς του Κόσμου και σε λίγο η άξια αυτή Γη είχε γίνει αληθινός βωμός Ελευθερίας, η ιδέα έφτασε, μετά από τραχείς αγώνες από το πιστολι ενός αντάρτη στο Αγρίδι των Καλαβρύτων[3] μέχρι τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως[4] και τις υπογραφές της Ευρώπης, να διασχίσει την ψυχή των ελεύθερων Λαών και να θερμάνει και των λοιπών υπόδουλων.
Αδούλωτος Ελληνισμός
Έτσι αν ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έδωσαν στο Ελληνικό Έθνος δύναμη να ζήσει 25 αιώνες ο αγώνας των Ελλήνων το 1821 έδωσε τη δύναμη για ζωή άλλων τόσων τουλάχιστον αιώνων
Οι συντελεστές της Εθνεγερσίας μας από την επόμενης της Άλωσης της Πόλης και από αυτής σε όλη την τουρκοκρατία και τον Αγώνα του ’21, ήταν το βαθύ και ζωοποιό στοιχείο της υπεροχής μας έναντι του δυνάστη, ο οποίος ανίκανος να κυβερνήσει αναγκάστηκε να καταφύγει σε αυτούς τους οποίους ασκούσε εξοντωτική βία, ήταν το ριψοκίνδυνο φρόνημα και η πρόθυμη μαχητικότητα μας, τα οποία διασώθηκαν στον ιερό περίβολο της Εκκλησίας όταν οι σουλτάνοι για ιδιοτελείς σκοπούς αναγνώρισαν μέρος από τα δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Οι συντελεστές αυτοί -ζωτικότητα της φυλής, Παιδεία και μαχητικότητα- ευρισκόμενοι μέσα στις αγκαλιές της Εκκλησίας στένευαν καθημερινά.
Όταν οι πολιτικές, οικονομικές συνθήκες της Ευρώπης και ιδιαίτερα των γειτονικών προς τον ελληνικό χώρο περιοχών ευνόησαν την ηθική, διανοητική και μαχητική ανάπτυξη, όλο το Έθνος ασυγκράτητο για την Ελευθερία και με συναίσθηση της δύναμης του προπαρασκευάζετο να αναλάβει τον αγώνα εναντίον του κατακτητή.
Αποκορύφωμα αυτού του ελληνικού “οργασμού” ήταν τα σχέδια της οικογένειας Υψηλάντη, οι γεμάτες ενθουσιασμό εξεγέρτηκές κινήσεις του Ρήγα, η Ομοσπονδία των Οπλαρχηγών με τονΚολοκοτρώνη, τους Μποτσαραιους και τέλος η μεγάλη Φιλική Εταιρία που οργάνωσε και κυρίως ένωσε όλες τις δυνάμεις του Έθνους και έδωσε την κατάλληλη ώρα το σύνθημα της Εξέγερσης.
Στον Αγώνα, οι Έλληνες είχαν τις καλλίτερες αποσκευές ηθικές και υλικές. Οι ναυτικοί πληθυσμοί έθεσαν στη διάθεση των αρχηγών όλα τους τα πλοία, με τα πληρώματα τους και με τον πλούτο τους, οι αγροτικοί και αστικοί πληθυσμοί έτρεξαν να διαλύσουν την μισητή εξουσία του δυνάστη και να κάνουν δική τους Ελεύθερη Κυβέρνηση σε πλήρη ισοτιμία με τους Λαούς της Ευρώπης που η Γαλλική Επανάσταση του 1789 έφερνε άλλον, ελεύθερο αέρα.
Έδωσαν το παρόν οι άντρες αλλά και οι γυναίκες! Οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο και οι δρεπανηφορες Μανιάτισσες του Δυρού και της Βέργας, η Μπουμπουλίνα, η Δέσπω Τζαβέλα και τόσες άλλες έγιναν μυθικά ιερά πρόσωπα, συμβόλου και παραδείγματος.
Οι νίκες προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση σε όλον το φιλελεύθερο κόσμο και διαλύονται τα πυκνά πέπλα που θέλησε να κρατήσει η ιδιοτελής ιερή συμμαχία που κατευθυνετο από την ανελεύθερη μανία του Μέτερνιχ!
Ναι! Η Ελληνική Επανάσταση συνετέλεσε απόλυτα για τη διάλυση αυτής της άθλιας συμμαχίας και δεν θα παραλείψω να επισημάνω και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, ότι μόλις προ τεσσάρων ετών υπήρξαν ελληνόφωνες, τουλάχιστον αγράμματες “ιστορικές” γραφίδες που θέλησαν να μας «μορφώσουν» ονομάζοντας την Ιερή συμμαχία κάτι σαν τον ΟΗΕ της εποχής…
Η Επανάσταση του 1821 γίνεται πλέον παγκόσμιο γεγονός, προκαλεί σύγκρουση των υλικών συμφερόντων της Ευρώπης προς τις ηθικές αρχές και όλη η τότε πολιτισμένη ανθρωπότητα μπαίνει σε σοβαρό πειρασμό συνείδησης κάτω από τη λάμψη της εξόδου του Μεσολογγίου,
Έτσι η Ελλάδα σέρνει στο στίβο του αγώνα για την Ελευθερία όχι μόνο του Λαούς αλλά και τις ισχυρές κυβερνήσεις οι οποίες αναγκάζονται να μετάσχουν στον καταποντισμό του αλαζόνα τυράννου στα πυρφόρα νερά του Ναβαρίνου.
Αυτή σε ελάχιστες γραμμές είναι η οπτική του περήφανου και ζωοποιού αγώνα του 1821 , πανηγυρισμός Ελευθερίας, μνημόσυνο για τους Ελευθερωτές αλλά και αλησμόνητος σταθμός του Εθνικού μας βίου και της σημερινής μας ύπαρξης.
Με αυτόν τον αγώνα σύμβολο και παράδειγμα οι Έλληνες ξεχύθηκαν εδώ και 100 χρόνια στους Βαλκανικούς πολέμους για να ξαναφέρουν στην αγκάλη της Πατρίδας όλους τους αδελφούς μας και με αυτό “το αθάνατο κρασί του ’21″, ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς, κάλεσε να μεθύσουν οι Έλληνες στο Έπος του 1940 και στην Εθνική Αντίσταση κατά των Κατακτητών Ναζί.
Και πράγματι μέθυσαν και έδωσαν τα πρώτα αθάνατα κτυπήματα στο ναζιστικό και φασιστικό τέρας και έκαναν τον τροχό της Ιστορίας να γυρίσει στο κενό όταν ολόκληρος ο κόσμος υπέκυπτε στον πυρίκαυστο σιμούν της ναζιστικής θύελλας.
Οι υποσχέσεις, ο θαυμασμός και τα βερμπαλιστικά λόγια των ισχυρών του κόσμου για το θαύμα του ’40 – ’44 στην Ελλάδα, όπου σε όλους τους αγώνες του Έθνους ήσαν έντονα παρόντες οιΚύπριοι Έλληνες, αγωνιζόμενοι στο πλευρό και των δικών τους δυναστών, των Βρετανών, διότι πίστευαν ότι έτσι έπρεπε και ότι επί τέλους μετά την καταστροφή του Ναζιστικού τέρατος δεν θα υπάρξουν πλέον μιμητές και ήταν πλέον αυτονόητο το δικαίωμα τους για αυτοδιάθεση.
Όμως τα μεγάλα λόγια ξεχαστήκαν, η εμφύλια διαμάχη στην Πατρίδα μας, αιώνια κατάρα της φυλής από την αρχαιότητα έδωσε το πρόσχημα στους νέους ιμπεριαλιστές να λησμονήσουν τις υποσχέσεις.
Αλλοίμονο ο λόγος του Εθνικού μας ποιητή επιβεβαιώνεται για τον ευκολόπιστο λαό όπως άλλωστε και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
H αντίσταση του ’41 – ’44 και η Κύπρος
Η μοναδική σε έκταση και βάθος Εθνική Αντίσταση του ’41 – ’44 φάνηκε να μην ήταν αρεστή στον τότε εξωτερικό παράγοντα με αποτέλεσμα η αντιστασιακή μας Δόξα να μετατραπεί δυστυχώς σε τραγωδία που πλήττει ακόμα και σήμερα όχι μόνον εκείνη τη γενιά.
Έτσι η Κύπρος αγανακτισμένη από τη νέα αχαριστία αποφασίζει τον απελευθερωτικό αγώνα όπου ο όλεθρος με την Ελευθερία πηγαίνουν πάντα μαζί.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’ ο οποίος ανάλωσε την ζωή του με το όραμα της Ένωσης είχε την ευτυχία προ του θανάτου του (Ιούνιο του 1950) να δει τουλάχιστον το εκπληκτικό αποτέλεσμα του Εθνικού δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου 1950 όπου το 98% του Ελληνικού πληθυσμού και του 80% του συνολικού «αξίωσαν Ένωσιν μετά της Ελλάδας»
Είναι τραγικό, αλλά πρέπει να το πούμε ότι τους τόμους αυτού του μοναδικού δημοψηφίσματος, αρνήθηκε να τους παραλάβει η τότε Κυβέρνηση των Αθηνών (προφανέστατα υποκύψασα στις απειλές των μέχρι πρόσφατα «Συμμάχων») και κατετέθησαν τελικά στην Εθνική Βιβλιοθήκη…
Η μορφή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Κύπρου, ήταν ταυτόχρονα θρησκευτική και Εθνική γι αυτό και η προσωνυμία Εθνάρχης. Γιατί ουσιαστικά ήταν η μόνη σεβαστή και αυστηρή μορφή κάτω από την σκέπη της οποίας ένοιωθαν ελπίδα και παρηγοριά οι ελεύθεροι κατακτημένοι.
Είναι αυτή κυρίως η αιτία που στους κόλπους της Κυπριακής εκκλησίας ενεφανίσθησαν τα πρώτα σπέρματα της αντίστασης και της οργάνωσης της ΕΟΚΑ.
Το άλλο σκέλος τής ζωοποιού δύναμης της Αντίστασης, το βρίσκουμε στους δασκάλους των Γυμνασίων αλλά και των Δημοτικών (πολλοί από τούς οποίους ήσαν από την Μητρόπολη) γι’ αυτό και η Αντίσταση αγκαλιάστηκε από την πρώτη στιγμή από την Νεολαία. Και αντιστασιακό κίνημα για τη δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη ,ανθρώπινη αξιοπρέπεια που το υιοθετεί η νεολαία δεν είναι δυνατόν να αποτύχει.
Όσοι δεν έζησαν αυτή την ηρωική εποχή και διαβάζουν την Ιστορία θα εκπλαγούν με τα τότε γεγονότα, όπου με ουσιαστικό κίνδυνο της ζωής τους και μέ εκπληκτικό υψηλό ηθικό ,15χρονα, ακόμη και 12χρονα, παιδιά όχι μόνο σπεύδουν στό στίβο της ελευθερίας και του αίματος αλλά και συμβάλουν με εκπληκτική ικανότητα στην επιτυχία του.
Και όταν ο δυνάστης σκλήρυνε τα μέτρα, τότε η ζωοποιός και μπολιασμένη με αυτή τή νεαρή ορμή οργάνωση, θα τον λοιδορήσει βάζοντας βόμβα κάτω από τό κρεβάτι του ή παραδίδοντας έναν γάιδαρο στις κατοχικές αρχές, όταν διετάχθη να παραδοθούν αγωνιστές και οπλισμός…..
Πολύ σύντομα η «γηραιά Αλβιών», η περήφανη νικήτρια του παγκοσμίου πολέμου , θά λησμονήσει τον όποιον πολιτισμένο εαυτόν τη και θα μετέλθει μεσαιωνικών βασανιστηρίων και τον διά της αγχόνης θάνατον. Και εκεί θα γραφούν οι πλέον ηρωικές στιγμές που, ως άλλο Μεσολόγγι θα συγκινήσει όλον τόν κόσμο ακόμη καί μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όχι όμως «και την αυτής μεγαλειότητα» η οποία θά αρνηθεί, παρά την παγκόσμια κατακραυγή, να σώσει τη ζωή του τελευταιου απαγχονισθεντος, του ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Τα 55 χρόνια της θυσίας του (δολοφονήθηκε από του Άγγλους με αγχόνη την 15/3/1957) του οποίου τιμούμε, με την ευκαιρία αυτή και σήμερα.
Και είναι γνωστό πόσα ελληνικά σχολεία σε όλη την επικράτεια φέρουν το όνομα αυτού τού Απολλώνιου ήρωα, πέραν των όσων ευρίσκονται στην ιδιαίτερη Πατρίδα του στήν Κύπρο.
Οι νέοι αυτοί, όπως όλοι οι ηρωικοί Νεκροί του Κυπριακού αγώνα του ’55 – ’59, επρώτευσαν στα “Ολύμπια της Ιστορίας” και διδάξαν, όχι μόνον στον αλαζόνα κατακτητή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ότι «Οι αγχόνες δεν κατασιγάζουν την κραυγή τής Ιστορίας, δεν πνίγουν τη Λογική της , δεν διαστρεβλώνουν τη Φιλοσοφία της. δεν ανατρέπουν την πορεία της, δεν εξουδετερώνουν τους άκαμπτους Νόμους της , αλλά στη Αγία αυτήν Γη των Θεών , πάντοτε, οι αγχόνες αποτελούν τις ευλογημένες αιώρες στις οποίες ανέρχονται μειδιόντες οι Εκλεκτοί μεταξύ τών εκλεκτών και αιωρούνται ωθούμενοι από τις σκιές των Αθανάτων».
Η επιτυχία του αγώνα της ΕΟΚΑ οφείλεται στο τεράστιο ηθικό του Κυπριακού Λαού αλλά και στην σύμπλευση του διδύμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ με τον αρχηγό της, Διγενή, Γιά άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται η δύναμη του Έλληνα όταν είναι μονιασμένος.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η συμμετοχή στον Αγώνα ήταν τελείως εθελοντική καί ότι όλοι σπευδανε, γιά νά μην μείνουν εκτός τού ηρωικού στίβου της τιμής και του αίματος.
Η συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου εξουδετέρωσε τις όποιες αντίθετες ή φοβικές φωνές, η δε σύλληψή και εξορία του στίς Σεϋχέλλες δυνάμωσε αντί -όπως νόμιζαν οι Άγγλοι- να αδυνατίσει, τον Αγώνα.
Με την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου (1959) και τήν επιστροφή του Μακαρίου απο το Λονδίνο, φτάνουμε δυστυχώς σε «κολοβή ανεξαρτησία», γιά την οποίαν όπως χαρακτηριστικά ελέχθη από πολιτικό των Αθηνών «αγωνίστηκαν οι Έλληνες καί νίκησαν οι Τούρκοι».
Ο λόρδος Κάλλαχαν, μετέπειτα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε χαρακτηρίσει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου «ζουρλομανδύα», ενώ από τήν πρώτη στιγμή τής λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τότε Αντιπρόεδρος τουρκοκύπριος Κιουτσούκ (εις την τουρκική σημαίνει «μικρός») είχε δηλώσει ότι για τους Τουρκοκύπριους ο αγώνας θα τερματισθεί με την διχοτόμηση….
Πώς αισθάνονται σήμερα και ιδία μετά το 1974 με την βάρβαρη εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή οι αγνοί αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά και όλος ο Ελληνισμός;;;
Δεν θα προσπαθήσω να τους ερμηνεύσω αφήνοντας σε σας τη μελέτη και τις δικες σας παρατηρήσεις έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη δίκαιη νεανική σας κρίση.
Θα κλείσω όμως λέγοντας ότι, αν είχαν κάνει τον κόπο καί είχαν την ικανότητα να αφουγκρασθούν απλά καί όχι μυητικά, αυτόν τόν αγώνα τών Κυπρίων γιά την Ελευθερία, οι αρχιτέκτονες του προσβλητικού για Κύπρο – Ελλάδα αλλά και για τη διεθνή Κοινότητα, απαράδεκτου σχεδίου Άνναν, δεν θά τολμούσαν κάν να το σκεφθούν
Είναι υποχρέωση όλων των Κυπρίων να στηρίξουν τον ενωτικό χαρακτήρα ενός σημερινού, ἀλλης υφής, Αγώνα για την πλήρη ανεξαρτησία της Κυπριακής, Δημοκρατίας με αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής και κατοχής που μολύνουν και τα χώματα της και είναι υποχρέωση όλων των πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας, να συμπράττουν καί νά στηρίζουν ουσιαστικά αυτόν τον Αγώνα.
Άς ακούσουν επι τέλους την εκ του Τάφου φωνή των ηρωικών μεγάλων Νεκρών γιά την Ελευθερία της Ελλάδας και της Κυπρου, πρωτεύουσα θέση , μεταξύ τών οποίων κατέχουν οι Νεκροι αγωνιστές των πολέμων, της Εθνικής Αντίστατσης, του αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά και όσων θυσιάστηκαν στη ηρωική Αντίσταση κατά της εισβολής του 1974.
Ο αγώνας αυτός γιά τον οποίον ο Γρηγόρης Αυξεντίου, σαν εκφραστής όλων των αγωνιστών δήλωνε πριν από τη θυσία του (3/3/1957):
«Αυτή είναι τώρα η μόνη, η τελευταία προσφορά μου στον Αγώνα. Θα τους μάθω όλους τούς αγωνιστές μας, όλα τα παλληκάρια μας ,να πεθαίνουν. Έφτασε η στιγμή που δεν θα ξαναδεί ο εχθρός κανένα να παραδίδεται».
Ήταν η θεία στιγμή όπου οι θυγατέρες του Διος οι «Χρυσάμπυκες Ώρες» (σ.σ. κατά τον Όμηρο, υποδέχθηκαν την Αφροδίτη αναδυομένη από τα κύματα) υποδέχτηκαν όλους τους μεγάλους Νεκρούς της Ελευθερίας και στόλισαν το θείο μέτωπο τους με χρυσό στεφάνι, ώστε έτσι «μορφωστολισμένοι» να οδηγηθούν στη Νήσο τών Μακάρων” όπου ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων[5] υποδέχεται από του 449 π.Χ. τους υπέρ της Ελευθερίας πεσόντες.
Δίπλα του στέκεται και τους καλωσορίζει, δακρυσμένη και χαμογελαστή η ανδρειωμένη και περήφανη Κόρη της Κύπρου, η Μαρία η Συγκλητική[6]…
Αυτοί οι Νεκροί πρέπει να είναι ο οδηγός μας, το παράδειγμα και το σύμβολο μας.
Αυτά ήταν τα αγεωμέτρητα νιάτα, που όπως τραγούδησε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τα αντίστοιχα νιάτα της αντιφασιστικής κατοχής,στο ποίημά του «ΧΑΡΗΣ 44» :
«Δεν γνώριζαν, πατέρα , μάνα , σπίτι.
Έναν δεν ‘διναν για το σήμερα παρά.
Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη.
Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά.»
Με τέτοια νιάτα , που υπάρχουν καί σήμερα παρά τις διάφορες σειρήνες ενδοτισμού συνεχίζουμε όλοι οι Έλληνες στον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο τον Αγώνα για Ελευθερία, Υπερηφάνεια και Δημοκρατία (όπως τη δίδαξε η φυλή μας κι όχι οι στόχοι και οι στατιστικές των πολεθνικών κρεματορίων της δουλειάς προτεσταντών ιμπεριαλιστών).
Τότε και μόνον τότε θα έχουν δικαιωθεί όλοι οι μυθικοί αγωνιστές και της ηρωικης Επαναστασης μας του 1821 και της συνέχειας της με τον αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59)
Γένοιτο με ένα σύνθημα: Ελευθερία ή θάνατος!
[1] Με ανακοινωση στην Ακαδημία Αθηνών την 20/4/1978,ο ακαδημαικος καθηγητης Γ.Ζωρας, υιοθέτησε ανακοινωση της καθηγητριας Μαρίας Μαντουβάλλου και απέδωσε την Ελληνικη Νομαρχια στον Αδαμάντιο Κοραή, Όμως η ανακοινωση αυτή δεν υοιοθετηθηκε από τον επιστημονικον κοσμο σε μeγαλο βαθμο και η σημερινη επικρατουσα αποψη εξακολουθει να αγνωει τον συντακτην της.
[2] Ο τραγοπόδαρος Θεός ΠΑΝ, ηταν προστατης της γενετικης δύναμης της ζωής. Κατά τον θρύλο , ο Θεός Παν βοήθησε τους Ελληνες εναντίον των Παρσων στην Μαχη του Μαραθώνος [ 492 π. Χ.] με δυνατες φωνες επαναλαμβανοντας ρυθμικά το όνομά του[ Παν-Παν-Παν] με αποτέλεσμα οι Περσες, ακούγοντας τον να καταληφθουν από πανικο [Παν-πανικος..]αι να υποχωρήσουν.
[3] [1α] Στις 12/3/1821 οι ανταρτες Ν.Σολιώτης και ο Κορδης μαζυ με συντροφους τους στο Αγρίδι των Καλαβρυτων ριχνουν του πρωτους πυροβολισμούς της Επαναστασης και φονευουν του Τουρκους ειπράκτορες στις Πορτες ..
[4] Συνθήκη Ανδριανουπόλεως, 14/9/1829,Σημανε το τέλος του Ρωσοτουρκικου πολέμου[1828-1829], Υπεγραφη μεταξυ της Ρωσικής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανεγνωρισθη μεταξυ άλλων και η ανεξαρτησία του Ελληνικου Κράτους.
[5] Ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων εξεστράτευσε το 450 π.Χ. στην Κύπρο με τον Αθηναικό στόλο και πολέμησε επι κεφαλής Αθηναίων καί Κυπρίων προκειμένου να απελευθερώσει τούς Κυπριους από τούς Πέρσες.Εγινε η περιφημη μαχη στο Κίτιον όπου το 449 π.Χ. βρήκε ηρωικόν θάνατον μαχόμενος.[Σ.Σ. ..η Κύπρος το 450π.Χ. δεν ήταν μακρυά όπως η «επίσημη Ελλάδα» απεφάνθη το 1974 μ. Χ. διά στόματος τού Πρωθυπουργού της την 13 Αυγούστου 1974......]
6] Μαρία Συγκλητική. Μετά τήν κατάληψη τής Λευκωσίας τήν 9 Σεπτεμβρίου 1570 από τούς τούρκους καί την εν συνεχεία κατάληψη της Αμμοχώστου, μετά σκληρές καί άνισες μάχες, ο επικεφαλής τών τουρκων Μουσταφά πασσάς μετέφερε εντός πλοίων πολυάριθμα λάφυρα και αιχμαλώτους μέ τίς γυναίκες καί παιδιά , εντός πλοίων στο Σουλτάνο στήν Κωνσταντινούπολη. Η Μαρία Συγκλητική , Ελληνίδα κόρη αριστοκρατικής καταγωγής , προτίμησε τον θάνατον από τήν καταισχύνη και γι αυτό έθεσε πύρ στήν πυριτιδαποθήκη τού πλοίου που τήν μετέφερε καί ανετινάχθη όχι μόνον τό πλοίο της αλλά καί άλλα δύο , παρακείμενα του πυυρπολυθεντος ,πλοία.
newsbomb.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου