Παρελαύνουν τα λαμόγια

Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"

Χαφιέδες, δοσίλογοι, ασφαλίτες, ρουφιάνοι, παράσιτα, βουλευτές, απατεώνες -όλοι τους στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ- θα συναποτελούν το θεσμό των μισητών από την ελληνική κοινωνία συνεργατών των ευρωγερμανικών δυνάμεων κατοχής που θα... βρίσκεται αύριο στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από την εξέδρα των πολιπκά ομοίων τους κυβερνητικών αξιωματούχων.

Χιλιάδες ΜΑΤατζήδες θα προστατεύουν αυτή την «αφρόκρεμα» του βόρβορου της ελληνικής κοινωνίας από την οργή του λαού, ο οποίος θα ήθελε να εκφράσει την περιφρόνηση, την αηδία και τη σιχαμάρα που τρέφει προς τα πρόσωπά τους - κάτι που πάντως τους αφήνει παντελώς αδιάφορους, αν δεν φοβούνται για το τομάρι τους.

Στο κοινωνικό αυτό πλαίσιο, οι Γερμανοί και η ελληνική ολιγαρχία μαλιοτραβιούνται με τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και τον Παπαδήμο προκειμένου να αποφασίσουν αν και πότε θα κάνουν εκλογές.
Όλοι γνωρίζουν ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα φάνε στις εκλογές αυτές τη μεγαλύτερη κατραπακιά της ιστορίας τους. Το ποσοστό τους αθροιστικά θα πέσει στο μισό περίπου από το μέχρι τώρα χειρότερο ποσοστό του δικομμαπσμού, το οποίο ήταν 77,4% το 2009, ενώ τώρα αποκλείεται να πιάσουν το 50% και μέχρι στιγμής δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη ούτε καν το 40%-45%.
Για την ώρα πάντως κυριαρχεί το μικροκομματικό προσωπικό συμφέρον των αρχηγών των δύο κομμάτων - πόσω μάλλον που και στη μετεκλογική κατάσταση, η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ θα διασφαλίζει πιθανότατα τα ταξικά συμφέροντα τόσο του ελληνικού καππαλισμού και πρωτίστως της ολιγαρχίας όσο και των γερμανικών και υπόλοιπων ευρωπαϊκών μονοπωλίων που έχουν πλήρως καθυποτάξει τη χώρα και έχουν εξανδραποδίσει το λαό της.

Ο Σαμαράς προπμάει μια μικρότερη, αλλά πρώτη σε ποσοστό ΝΔ που του εξασφαλίζει οπωσδήποτε τον πρώτο ρόλο και ίσως την πρωθυπουργία. Ο Βενιζέλος προτιμάει ένα αναιμικό ΠΑΣΟΚ που όμως θα είναι απολύτως δικό του αφού θα χρησιμοποιήσει τιςς εκλογές για να εξαρθρώσει πλήρως τον παπανδρεϊκό μηχανισμό που τώρα ελέγχει το κόμμα αυτό.

Ούτως ή άλλως θεωρούν όλοι βέβαιο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μαζί θα ξεπεράσουν οπωσδήποτε το 36,4% έως 38,4% που απαιτείται για να βγάλουν από κοινοόυ 151 τουλάχιστον βουλευτές. Δεν φοβούνται την Αριστερά ως διεκδικητή της εξουσίας, όσο καλά ποσοστά και αν πετύχουν τα κόμματά της. Τους ενοχλεί ως παράγοντας που λόγω της αναμενόμενης αυξημένης εκλογικής της απήχησης αφενός διατηρεί στο λαό διαρκώς ανοιχτό το θέμα της αντίστασης στην ασκούμενη πολιτική επηρεάζοντας πολύ ευρύτερα λαϊκά στρώματα και αφετέρου επειδή με τα υψηλά της εκλογικά ποσοστά περιορίζει τα περιθώρια άνεσης στο σχηματισμό σταθερών φιλομνημονιακών κυβερνήσεων.

Εφεδρείες όμως για να περάσει η αστική τάξη τη γραμμή της θα έχει άφθονες και στη νέα Βουλή, όσο δυσμενές και αν αποδειχθεί το εκλογικό αποτέλεσμα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ανήλθαν σε 213 οι βουλευτές που ψήφισαν τη νύχτα της Τρίτης την κστάπτυστη νέα δανειακή σύμβαση του νέου Μνημονίου που είναι πολύ χειρότερη από την πρώτη.
Ανάμεσά τους βρίσκονταν και 5 διαγραμμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και 7 από τη ΝΔ, οι οποίοι έτσι περιμένουν τώρα την επανένταξή τους στα αντίστοιχα κόμματα.

Έχει κανείς αμφιβολία ότι σχεδόν όλοι οι βουλευτές του Φώτη Κουβέλη ή πολλοί από εκείνους που θα βγάλει ο Πάνος Κομμένος, θα είναι έτοιμοι να προστρέξουν και να βοηθήσουν τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε οποιοδήποτε σημαντικό θέμα, αν παραστεί ανάγκη; Το ίδιο θα κάνουν φυσικά και οι βουλευτές του ΛΑΟΣ, αν και όσοι απομείνουν, γιατί όπως φαίνεται ο Καρατζαφέρης χαροπαλεύει στο όριο του 3%, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Από την άλλη πλευρά, όταν η τελευταία δημοσκόπηση της VPRC για το περιοδικό Επίκαιρα δείχνει τον Π. Καμμένο να παίρνει ...11% (!) έναντι 22,5% του Α. Σαμαρά, εύκολα γίνεται κατανοητό ότι θα ήταν μοιραίο σφάλμα για την Αριστερά να υποτιμήσει πς «αντιμνημονιακές» διαθέσεις της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως φυσικά το κάθε τμήμα του ανπλαμβάνεται το «αντιμνημονιακό» περιεχόμενο.

Η αλήθεια είναι πως αυτές οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές, αλλά δεν θα κρίνουν τελικά ούτε το τέλος του δικομματισμού ούτε το τέλος του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού της παντοδυναμίας του αστικού δικομματικού διπόλου ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο δικομματισμός έχει ακόμη σοβαρότατες εφεδρείες και η Αριστερά σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει έτοιμη να πρωτοστατήσει στην κατεδάφιση του δικομματισμού και να αναλάβει αυτή ηγεμονικό πολιτικό ρόλο. Το πολιτικό σύστημα είναι βέβαιο ότι θα υποστεί σοβαρότατα ρήγματα και θα αποδυναμωθεί σε πρωτοφανή βαθμό.

Αμέσως μετά τις εκλογές θα δοθεί η μάχη γύρω από το αν η Αριστερά θα κατορθώσει να αξιοποιήσει τις ενισχυμένες θέσεις της προκειμένου να διευρύνει τα ρήγματα αυτά ή αν το σύστημα θα πετύχει να κλείσει τα ρήγματα και να ανακτήσει εκ νέου θέσεις εις βάρος πλέον της Αριστεράς, κάτι που αν όντως γίνει θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, θα απειληθεί τότε η Αριστερά και στην Ελλάδα με την περιθωριοποίηση που έχει υποστεί η Αριστερά σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, όπου σποραδικά και με εξαιρετική δυσκολία κατορθώνει να κάνει πότε πότε αισθητή την πολιτική παρουσία της. Από τον αγώνα μας θα κριθεί αν η ελληνική Αριστερά δεν περάσει ποτέ σε τέτοια κατάντια.
πηγη