Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Σχετικά με την δραχμη


Είμαι στην κατηγορία αυτών που εδώ και 1,5 προτιμούν σταση εξωτερικών πληρωμών (και αναπόφευκτα δραχμή), τόσο σαν ουσία, όσο και σαν διαπραγματευτική τακτική.

Κατ εμέ, το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, καθ εαυτό, είναι πλαστό και παραπλανητικό. Το δίλημμα είναι στάση εξωτερικών πληρωμών ή όχι. Και φυσικά είμαι υπέρ της στάσης, χωρίς υποθήκες και άλλες εκχωρήσεις, αλλά ...
μειοψηφώ.

Για τό πότε δημιουργήθηκε το πολύ χρέος, έβαλα ένα πινακάκι, με όλες τις ατέλειές του εδώ. Το πινακάκι υποτιμά το μεγάλο ύψος του off balance sheet debt των συγχρηματοδοτούμενων έργων (κυρίως επί Σημίτη)

Βασικά, η άρνηση ή ο φόβος της δραχμής στηρίζεται από τους εισαγωγείς, και σέρνει και το κόμπλεξ της ανικανότητας αυτοδιαχείρισης. Επιστροφή σε δραχμή δεν συνεπάγεται αναγκαστικά τύπωμα πληθωριστικού χρήματος, και προϋποθέτει περιορισμό ή μηδενισμό, νομίζω, πρωτογενών ελλειμμάτων, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Το ευρω ήταν μια χαρά για να καταναλώνουμε ακριβά εισαγώμενα πράγματα, με δανεικά σε σκληρό νόμισμα, και να πληρωνόμαστε για να ΜΗΝ παράγουμε. Τα αποτελέσματα είναι να περιμένουμε να ζούμε από εισαγώμενα αποφάγια.
αναγνώστης