Πινοσετισμού, ζητούν διαρκώς τη μείωση του Δημοσίου, θεωρώντας πως μικρότερο Δημόσιο σημαίνει αυτομάτως καλύτερο Δημόσιο, ενώ είναι προφανές ότι γι’ αυτούς, το άψογο Δημόσιο είναι το καθόλου Δημόσιο. Γι’ αυτό και μόλις ξεκίνησε το μέτρο της εφεδρείας από το –αχαχαχαχ- σοσιαλιστικό καθεστώς της χώρας μας, χάρηκαν τόσο πολύ που πέταξαν τα χρυσά μανικετόκουμπά τους – δώρο του μπαμπά στην αποφοίτηση – στον αέρα. Οι εν Ελλάδι νεοφιλελεύθεροι έχουν το χάρισμα να διαστρεβλώνουν οτιδήποτε και να θεωρούν ότι το δικαιούνται αυτό «επειδή σπούδασαν οικονομικά» και τ’ αρχίδια μας κουνιούνται στη δροσιά. Μπορούν να σου πουν οποιαδήποτε παπαριά όταν τους ζορίσεις και να κάνουν μια τεράστια κωλοτούμπα σε σχέση με αυτά που υποστήριζαν λίγο νωρίτερα. Ενώ δηλαδή μπορούν να σου εκθειάζουν επί μία ώρα την Ευρώπη των εξελίξεων και της ανάπτυξης, μόλις τους ρωτήσεις «γιατί τότε ζητούν την κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο, ενώ αυτή ισχύει σε όλη την “Ευρώπη της Ανάπτυξης” συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας και της Γαλλίας;», βγάζουν καπνούς. Ίσως στην αρχή προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μόλις δουν ότι ξέρεις πως κάτι τέτοιο ισχύει απόλυτα και τους κοιτάξεις με βλέμμα «λες μαλακίες», θα πουν τη γνωστή γελοιότητα ότι άλλο το Δημόσιο της Γερμανίας και άλλο της Ελλάδας. Αν τους ρωτήσεις ποιο ήταν το πνεύμα του νομοθέτη όταν καθιέρωνε τη μονιμότητα στο Δημόσιο, θα σου πουν οποιαδήποτε βλακεία τους έρθει στο κεφάλι, αλλά όχι το σκεπτικό του νομοθέτη, το οποίο ήταν και ΕΙΝΑΙ ότι ο κρατικός υπάλληλος πρέπει να προστατεύεται από τους εκβιασμούς της εκάστοτε περαστικής εξουσίας και των αιρετών της εκπροσώπων. Τουτέστιν, να μη μπορεί να ισχύει το «υπέγραψε αυτή την παρανομία ή σε απολύω». Ο όρκος που δίνει ο δημόσιος υπάλληλος είναι «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά μου». Πολλές φορές, οι απαιτήσεις της εξουσίας βρίσκονται σε μεγάλη αντίθεση από τα συμφέροντα της πατρίδας, από το Σύνταγμα, τους νόμους και την εντιμότητα. Ο νομοθέτης, λοιπόν, αυτό ήθελε να προστατέψει με τη μονιμότητα. Ήθελε να προστατέψει από τέτοιου είδους απειλές τον κρατικό υπάλληλο που δε θα υπέγραφε μαϊμού περιβαλλοντικές μελέτες υπό την πίεση πολιτικών προϊσταμένων, που δε θα επέτρεπε την εκμετάλλευση εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα επιθεωρώντας τακτικότατα αν τηρούνται τα συμφωνημένα, που δε θα επέτρεπε να υπάρξει αδικία εις βάρος του αδύναμου πολίτη. Αυτό είναι το πνεύμα του Κράτους, του Δημοσίου, του νομοθέτη. ΟΜΩΣ… Όμως στην Ελλάδα ένα τέτοιο Δημόσιο δε θα βόλευε καθόλου τη πιθηκοειδή πολιτική τάξη που ζει συνουσιαζόμενη με επιχειρηματικά συμφέροντα. Μια πόρνη του κάθε μεγαλοεργολάβου, δηλαδή. Κι έτσι, φρόντισε να μετατρέψει το Δημόσιο σε αποθήκες κομματόσκυλων, μη βάζοντας καμία σοβαρή ποινή σε όσους δημόσιους υπαλλήλους πατούσαν τον όρκο τους, δίνοντας τη δυνατότητα στα λαμόγια να οργιάσουν λεηλατώντας κάθε ίχνος αξιοκρατίας στο δημόσιο τομέα. Βλέπετε, οι πόρνες των μεγαλοεργολάβων, ουδέποτε σεβάστηκαν τη Δημοκρατία και το Κράτος. Οι πολιτικοί είναι οι πρώτοι και κύριοι μπαχαλάκηδες αυτού του τόπου. Διότι αυτοί δεν επέτρεψαν στο Κράτος να αναπτυχθεί αυτόνομα και πέρα από την κυβέρνηση. Αυτοί στραγγάλισαν την αυτόνομη συνέχεια των υπηρεσιών του Δημοσίου ταυτίζοντάς τες με τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές. Κι επειδή στη χώρα του Μαλάκα, κυβέρνηση είναι το κόμμα που κερδίζει κάθε φορά τις εκλογές, φτάσαμε να έχουμε ένα στρεβλό Δημόσιο που αντί να το φτιάξουμε, το καταργούμε με απολύσεις. Όμως ποιον βολεύει η κατάργηση του Δημοσίου; Μα φυσικά τα εμμέσματα του νεοφιλελευθερισμού. Σκοπός τους είναι η ιδιωτικοποίηση όλων των υπηρεσιών, με στόχο να μετατρέψουν το πρώην κοινωνικό κράτος σε πηγή κέρδους. Να απαξιωθεί πλήρως το δημόσιο σύστημα Υγείας και η Παιδεία ώστε να επιβιώνουν και να μορφώνονται μόνο οι πλουσιότεροι. Σκοπός τους είναι οι ανεξέλεγκτες πλέον επενδύσεις που θα καταστρέψουν βουνά και θα μολύνουν θάλασσες χωρίς κανέναν έλεγχο. Σκοπός τους είναι να απελευθερωθεί πλήρως η αγορά εργασίας και δίχως κανένα φόβο, να μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε σκλάβο. Αυτό ονειρεύονται οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά και το σημερινό – αχαχαχαχ – σοσιαλιστικό καθεστώς. Από κάτω, το κοινό χειροκροτεί! Ικανοποιείται. Δε ζήτησαν καλύτερο Δημόσιο, καλύτερη Παιδεία, καλύτερη Δημόσια Υγεία, μεγαλύτερους ελέγχους που θα εξασφάλιζαν την ποιότητα της ζωής του και την εργασιακή ασφάλεια, αλλά προσωποποίησαν το Δημόσιο και ζήτησαν απολύσεις του Γιώργου, του Κώστα, του βλαμμένου που τους ταλαιπώρησε μια μέρα στην ουρά. Τώρα, τις έχουν. Τώρα θα καταλάβει πώς έβγαλε τα μάτια της η «κοινή γνώμη». Όμως θα είναι αργά. Μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο των Αιτημάτων, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Κατάργηση ζήτησαν, κατάργηση έλαβαν. Δεν τους ψύλλιασε καν ότι η επίσημη αντιπρόσωπος του νεοφιλελευθερισμού εν Ελλάδι, Ντόρα Μπακογιάννη, πιέζει για την κατάργηση του Δημοσίου, ενώ μ’ εκείνο το πάντα ειλικρινές και γνήσιο χαμόγελό της, στάθηκε δίπλα στους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα λέγοντας «όταν απολύονταν ΑΥΤΟΙ δεν άνοιξε ρουθούνι». Και δε γύρισε ούτε ένας να της πει «Μαντάμ, δεν απολυθήκαμε εθελοντικά. Μας απέλυσαν εργοδότες που είναι φίλοι σας, εργοδότες που είναι ή υπήρξαν χρηματοδότες σας, εργοδότες που στηρίζουν όπως εσείς την πλήρως απελευθερωμένη αγορά χωρίς κανόνες και την τρομοκρατία του κέρδους. Βούλωσέ το τώρα πριν ανοίξω το δικό σου ρουθούνι». Μόνο χάρηκαν επειδή κάποιος πολιτικός έτρεξε να τους στηρίξει. Και βρήκαν την καλύτερη. Ε, άμα βρίσκουν τέτοιους φίλους, τι να τους κάνουν τους εχθρούς; Είπαμε, ο καθένας με τις ευθύνες του. Αύριο, όμως, ας μην φωνάζουν «Μα επιτέλους, πού είναι το Κράτος;». Όταν γκρεμιζόταν το Κράτος, αυτοί χειροκροτούσαν.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου