Όταν η Τουρκία ετοιμαζόταν για το ρόλο του «Περιφερειακού Ηγέτη για την επαναποικιοποίηση» ως «νεοοθωμανική δύναμη» ή «σύγχρονο ισλαμικό χαλιφάτο», πίστευε ότι ο δρόμος της θα ήταν...
χωρίς εμπόδια, δεδομένων της απουσίας αραβικής στρατηγικής, της απομόνωσης του Ιράν, καθώς και της εξέλιξης των περιφερειακών συνθηκών που κατέστησαν το Ισραήλ ανίκανο να διατηρήσει αποτελεσματικό το δικό του ρόλο σύμφωνα με τις θεωρίες του Σιμόν Πέρες, για την προώθηση της ιδέας μιας «Νέας η Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» με βάση τη «σιωνιστική σκέψη» και το «αραβικό χρήμα».
Η Τουρκία πίστευε πραγματικά ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο στην περιοχή για ξεκίνημα, και έπειτα σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, υποστηριζόμενη τότε σε αυτό από τα οικονομικά πλεονεκτήματα της, τις καλές σχέσεις της με τους λαούς πολλών ανεξάρτητων κρατών της Κεντρικής Ασίας, το μουσουλμανικό της παρελθόν μαζί με ένα παρόν που υποτίθεται ότι θα αποδέδειχνε την ικανότητά των «ισλαμιστών» να αναλάβουν τα ηνία του τουρκικού κράτους και να εξουδετερώσουν εμπόδιο του στρατού της, «φύλακα του κοσμικού κράτους» που συστάθηκε από τον Ατατούρκ!
Ξεκινώντας από αυτό το όραμα, η Τουρκία, ή μάλλον το «Κόμμα για τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη» εκτόξευσε τη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» νομίζοντας ότι θα της επέτρεπε να καταργήσει τα σύνορα με τις γειτονικές χώρες και να ξεχαστούν οι ιστορικές τραγωδίες έναντι αυτοκρατορικό όνειρο της... Για αυτό το λόγο η ίδια «παλαιστινιακή υπόθεση, κεντρικό ζήτημα για τους Άραβες και τους μουσουλμάνους [ζήτημα των λαών, όχι των υποταγμένων καθεστώτων στη Δύση και το Ισραήλ], και στη συνέχεια ξεκίνησε την δικτύωση στρατηγικών σχέσεων με διάφορες χώρες της περιοχής, ξεκινώντας με την πιο κοντινή και πιο σημαντική: τη Συρία!
Πράγματι, σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 2001, ο Νταούντ Ογλού, ο θεωρητικός του δόγματος «μηδενικών προβλημάτων», είχε υπογραμμίσει ότι η Τουρκία δεν θα μπορούσε να υλοποιήσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της παρά ξεκινώντας από τη Συρία, πρωταρχικό βήμα για την εξασφάλιση του ονειρεμένου στρατηγικού βάθους!
Εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Συρία απάντησε θετικά στην νέα πολιτική ανοίγματος της Τουρκίας και, με πλήρη εμπιστοσύνη δημιουργήσει μια στρατηγική εταιρική σχέση με ένα κράτος όμως, μέλος του ΝΑΤΟ «που καλλιεργούσε ιδιαίτερες σχέσεις με το Ισραήλ», πιστεύοντας ότι αυτή η νέα προσέγγιση θα της επίτρεπε τουλάχιστον να διασφαλιστεί η ουδετερότητα της στη σύγκρουση με τον σιωνιστή εχθρό, και, ενδεχομένως, να της ανατεθούν ορισμένες αποστολές μέσα στην ίδια τη σύγκρουση, όπου δεν θα εμφάνιζε πια αυτή την κραυγαλέα υποστήριξη της για το Ισραήλ.
Όμως, η Τουρκία δεν ήταν ειλικρινή και είχε προγραμματίσει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσέφερε, αφού μόλις ξέσπασε στη Συρία η δυτική επίθεση υπό των σχεδίων και εντολών των ΗΠΑ με βάση την έξυπνη στρατηγική της «ήπιας δύναμης» (soft power), μπήκε στο ρόλο της ως «διοικητής της επίθεσης στο έδαφος» και εμφανίστηκε ως δάσκαλος που δίνει μαθήματα, χρησιμοποιώντας την συγκαταβατική γλώσσα των αποικιοκρατών, λες και η Συρία ήταν ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Ήταν προφανώς ο πρώτος κακός υπολογισμός της, επειδή η νέα νεοοθωμανική μανία συνάντησε την αραβοσυριακή αντίσταση η οποία της απαγόρευσε να επαναφέρει ένα περασμένο παρελθόν που αγνοούσε την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της. Η στάση αυτή προκάλεσε οργή και μίσος στη τουρκική ηγεσία η οποία αμέσως ξεκίνησε το έργο υπονόμευσης της στα εσωτερικά της Συρίας.
Σε αυτό το σημείο, η Τουρκία έπαιξε τον ρόλο του συνωμότη σε δύο επίπεδα:
1. Στο πολιτικό επίπεδο υποστήριξε ομάδες αξιωματικών των μυστικών υπηρεσιών από διάφορες χώρες και διάφορες κατηγορίες μισητών εκδικητικών ατόμων η διψασμένων για εξουσία πριν να τους οργανώσει στο λεγόμενο «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο» [ΣΕΣ], το οποίο, στην πραγματικότητα, πληρωνόταν και πληρώνεται από ξένες υπηρεσίες και ξένα συμφέροντα στη Συρία. Πράττοντας έτσι σκέφτηκε ότι θα ήταν μια ψευδή εναλλακτική λύση για τις νόμιμες αρχές της Συρίας ... Δεύτερο λάθος υπολογισμού, καθώς όπως το ΣΕΣ γεννήθηκε ως μέσο εξωτερικής διχόνοιας, εξελίχθητε σε ακόμη περισσότερη εσωτερική διχόνοια μέχρι να μετατραπεί σε ένα βρωμερό πτώμα που έγινε βάρος για τους σχεδιαστές του, πρώτα για τη Τουρκία!
2. Στο στρατιωτικό επίπεδο, έχει μετατραπεί σε βάση περισυλλογής τρομοκρατών όλων των εθνικοτήτων που επιτίθενται στη Συρία, πριν από την εκτέλεση της διεθνούς στρατιωτικής επιχείρησης της οποίας θαήταν η αιχμή του δόρατος και θα καρπώνονταν τα οφέλη μετά τη μετατροπή του σε αυλή της αναγεννημένης από τις στάχτες νεοοθωμανικής αυτοκρατορίας... Τρίτο εμφανές λάθος υπολογισμού από τότε που μια τέτοια λεγόμενη «διεθνή» επιχείρηση αποδείχθηκε αδύνατη και έχει ωθήσει την Τουρκία να επικεντρώνει τις επιχειρήσεις της σε άθλιες τρομοκρατικές ενέργειες στο συριακό έδαφος!
Το κυβερνών κόμμα στην Τουρκία κατάντησε τελικά να τοποθετήσει όλες τις ελπίδες του στην διεθνή τρομοκρατία και φαντάστηκε ότι η Συρία θα κατάρρευσε μέσα σε λίγες
εβδομάδες, ανοίγοντας το δρόμο προς τη Δαμασκό στο νέο Οθωμανό Σουλτάνο...
Τέταρτο λάθος υπολογισμού ενώπιον μιας Συρίας της οποίας όλες οι κρατικές και λαϊκές συνιστώσες άντεξαν έναντι της τρομοκρατικής πλημμύρας που έλπιζαν άτρωτη, φέρνοντας την Τουρκία πίσω στη σκληρή πραγματικότητα που δεν ήθελε να προλάβει.
Πράγματι, η Τουρκία φαντάστηκε ότι η άμυνα της Συρίας και των περιφερειακών συμμάχων της του «Άξονα Αντίστασης», όμως σε τέλεια συμφωνία με ένα μέτωπο άρνησης αναδυόμενων χωρών στη διεθνή σκηνή, δεν θα μπορούσαν να αντισταθούν σε μια τόσο καλά οργανωμένη επίθεση, και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα αναγκαζόταν να βραχεί η ίδια...
Πέμπτος εσφαλμένος ιδιαιτέρα επικίνδυνος υπολογισμός, δεδομένης της εξέλιξης στο θέατρο των επιχειρήσεων σε βάρος των ανόητων φιλοδοξιών της.
Θα αναφέρουμε μόνο τις θεμελιώδεις συνέπειες:
1. Οριστική αποτυχία της Τουρκίας στο τρομοκρατικό πόλεμο της κατά της Συρίας που πραγματοποιείται από κοινού με το «δυτικό στρατόπεδο των επιτεθειμένων»... Εξάλλου, η ίδια έχει πλέον πειστεί ότι της είναι αδύνατο να ανατρέψει την συριακή κυβέρνηση, ο συριακός λαός είναι ο μόνος που μπορεί να το αποφασίσει.
2. Αποτυχία των προσπαθειών της Τουρκίας υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής επέμβασης για να επικυρωθεί η όλη προσπάθεια της, τώρα που όλες οι επιδιώξεις της για τη δημιουργία «ζωνών ασφαλείας», «ζώνης ανάσχεσης», «ανθρωπιστικών διαδρόμων» ή οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα που αν επιτρέπει τη ξένη στρατιωτική παρέμβαση στη Συρία, έχει αποτύχει παταγωδώς ενώπιον του μετώπου της συριακής αντίστασης, της σταθερότητας του Ιράν και της Ρωσίας με την συντονισμένη άρνησή τους για τέτοιες επιχειρήσεις, ακόμη και αν έπρεπε να φτάσουν σε διεθνή στρατιωτική σύρραξη, ενώ η Τουρκία και οι σύμμαχοί της δεν ήταν προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
3. Η σοβαρή ανησυχία της Τουρκίας όσον αφορά το μέλλον των τουρκικών τρομοκρατικών ομάδων που φιλοξένησε στο έδαφός της κατά της Συρίας υπό την εποπτεία των ΗΠΑ. Γεγονός το οποίο θα πρέπει να μας θυμίζει το φαινόμενο των «Αράβων Αφγανών» που έγινε πρόβλημα για τις χώρες που τους είχαν ωθήσει να μάχονταν κατά της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν όπου, μόλις έφυγαν τα στρατεύματα, μετατράπηκαν σε «άνεργούς μαχητές» απειλώντας για όλους τους κίνδυνους, μια κατάσταση που δεν απέχει πολύ από αυτή που κινδυνεύει να υποστεί η Τουρκία σήμερα!
Για αυτόν τον λόγο έσπευσε να παρακαλεί τις ΗΠΑ, με SOS, για να βοηθήσει στην πρόληψη αυτής της πιθανής μάστιγας ... Είναι για αυτό το ίδιο λόγο που συναντήθηκαν πρόσφατα οι στρατιωτικές υπηρεσίες ασφαλείας των δύο χωρών, σε αντίθεση με ό, τι αναφέρθηκε από τα μέσα ενημέρωσης που μίλαγαν για την ανάπτυξη των τελικών προετοιμασιών για μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενώ επρόκειτο για μέτρα υπεράσπισης της Τουρκίας που φοβάται για την δική της ασφάλειά, στην περίπτωση μιας ανταπάντησης από το συριακό φρούριο που αντιστάθηκε στη βίαια επίθεση μέσω παρεμβαλλομένων τρομοκρατών.
4. Το όχι λιγότερο σοβαρό άγχος της Τουρκίας ενώπιον ορισμένων προβλημάτων που είναι έτοιμα να εκραγούν, ενώ προσπάθησε να τα αποκρύψει με την υποτιθέμενη πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων», η οποία μετατράπηκε στην πράξη σε πολιτική του «μηδέν φίλου». Το πιο επικίνδυνο σε αυτή την υπόθεση είναι η εχθρότητα των λαών που ξεπερνά κατά πολύ αυτής των κυβερνήσεων.
Συνεπώς, τέσσερα κύρια ζητήματα απειλούν την ίδια την ουσία του
τουρκικού κράτους και στοιχειώνουν τους ηγέτες της:
1. Ο σεκταριστικός φάκελος: Η Τουρκία πίστευε ότι ανάβοντας τη σεκταριστική φωτιά στη Συρία θα γλύτωνε τη δική της πυρκαγιά. Ξέχασε ότι ο πληθυσμός της είναι επίσης ιδεολογικά και θρησκευτικά ετερογενής και ότι οι ίδιες φλόγες θα μπορούσαν να την κάψουν λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας της. Κάτι που φαίνεται τώρα να έχει καταλάβει...
2. Ο εθνικιστικός φάκελος: Η Τουρκία σκέφτηκε ότι μπορούσε να συγκρατήσει επ’ αόριστο το κουρδικό εθνικιστικό κίνημα ... Μια άλλη λανθασμένη εκτίμηση, γιατί αυτό το κίνημα έγινε τόσο επώδυνο που την ανάγκασε να επανεξετάσει σοβαρά τη συνολική πολιτική της προς αυτό το κίνημα .
3. Ο πολιτικός φάκελος: Η Τουρκία φαντάστηκε, ότι υποστηριζόμενη από το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να αγνοήσει τις σχετικές θέσεις των χωρών της περιοχής και να τις επιβάλει το δικό του όραμα σχεδιασμένο μόνο για τα δικά της συμφέροντα, αλλά να που βρίσκεται όλο και περισσότερο απομονωμένη πολιτικά, δεδομένου ότι οι χώρες των οποίων υπολόγιζε τη φιλία για την επίθεση κατά της Συρίας απομακρύνθηκαν λόγο του φόβου τους για τη υπερβολική φιλοδοξία της, και οι χώρες που αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί, στο σημείο που πίστευε ότι μπορούσε να τις υπαγορεύσει τις εντολές της ή να τις συντρίψει, απέδειξαν ότι μπόρεσαν να της αντισταθούν σε μια δύναμη που την έχει φέρει σε αμηχανία ... και την άφησε στην απροσδόκητη κατάσταση του «μηδέν φίλου»!
4. Ο φάκελος της ασφαλείας: η Τουρκία προσπαθεί μάταια να αρνηθεί τη μείωση της ασφάλειας στην επικράτειά της. Η ασφάλεια έγινε εξαιρετικά οδυνηρή για τους εμπόρους της, ιδιαίτερα για όσους εργάζονται στον τομέα του τουρισμού και οι οποίοι φέρονται να έχουν χάσει περισσότερο από το 50% των τακτικών εσόδων τους κατά τους τελευταίους έξι μήνες!
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι η Τουρκία σέρνεται πίσω από τις ΗΠΑ τις οποίες ικετεύει να την βγάλουν από το βούρκο στο οποίο έχει βυθιστεί! Δεν απέτυχε μόνο στην επίθεση κατά της Συρίας άλλα αποκάλυψε επίσηςτο ψεύδος της πολιτικής της και όλων των δηλώσεων της, και δεν είναι πια σίγουρη για το εαυτό της ότι θα μπορέσει να κρατήσει τα χαρτιά που πιστεύει ότι κατέχει ακόμη, τώρα που οι διαδηλώσεις στην Αντιόχεια, οι αξιώσεις των Αρμενίων, οι επιθέσεις των Κούρδων, οι αντίπαλοι από όλες τις μεριές έγιναν ισάριθμοι ενωμένοι παράγοντες για να δημιουργήσουν έναν ισχυρό ρεύμα κατά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων του Ερντογάν και του υπουργού Εξωτερικών του, υπενθυμίζοντας, με την ευκαιρία, το ανέκδοτο του ποτισμένου ποτιστή (σ.μ.: l’arroseur arrosé, από τις πρώτες βουβές ταινίες )!
Αρχικό άρθρο: Al-Thawra
الحسابات التركية الخاطئة: طابخ السم آكل;
Το άρθρο μεταφράστηκε από τα αραβικά από το(η;)ν Μούνα Alno-Nakhal
[Βιολόγος] για το Mondialisation.ca
*Ο Δρ Αμίν Hoteit είναι Λιβανέζος πολιτικός αναλυτής, εμπειρογνώμονας
σε στρατιωτική στρατηγική, και Ταξίαρχος ε.α..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου