ξεφτελισμένε, να ξεχνάς το φασισμό...". Και η φρασούλα, επίσης, βγάζει τη χολή που θυμίζει τα σχόλια της Αλέκας, τον καιρό της εξέγερσης: "Σήμερα, που η φασιστοκυβέρνηση και ο Μάνεσης κάνουν τη Χαλυβουργία στρατόπεδο συγκέντρωσης και ο "αγανακτισμένος λαός" πήγε ο ίδιος στους κυρίους για μια πατάτα, ένα καρπούζι, μια ντομάτα, και για την Ελλάδα ρε γαμώτο, ποιος μιλά σήμερα; Τώρα μόκο, λαλίστατοι;"
Κλαψουρίζει ο ολοκληρωτισμός της αριστεράς για την άνοδο του ολοκληρωτισμού της δεξιάς, αφού όμως, εδώ και χρόνια, έχει εγκαταλείψει κάθε είδους συνεργασία και σύμπραξη με οτιδήποτε δεν είναι ΚΚ, επιτρέποντας στα ΜΜΕ και τα φερέφωνα της παγκόσμιας τραπεζικής τάξης να φτιάχνουν τη δική τους λογική και και τις δικές τους λύσεις στα μυαλά των ανθρώπων.
Στην παγίδα της χυδαιότητας έπεσε για λίγη ώρα και ο συντοπίτης φίλος Σπύρος, ο οποίος, έκαμε ανάρτηση του πιο πάνω άρθρου που μετά από λίγο αντικατέστησε με ηπιότερο, αλλά πάντα συνδέοντας τον ναζισμό με τις πατάτες: "Ξεπουλιέμαι! ( Για ενα..σακί πατάτες!)".
Η άδολη συνεργασία παραγωγών και καταναλωτών, δίχως κομματικά μαύρα καπέλα, στρατιωτικές στολές και πηλίκια, για τους νοσταλγούς του Στάλιν είναι το ίδιο πράγμα με τα δημοσιοσχετίστικα παιχνίδια των παιδιών του Χίτλερ. Εύκολα, θα προσέξει κανείς από την πληθωρική διαφήμιση με τις φωτογραφίες, πως οι περαστικοί δεν μοιάζουν με πεινασμένους έλληνες, αλλά με καλοβαλμένους υπηκόους, που σπεύδουν να επωφεληθούν, δίχως αιδώ, από μια επιδεικτική και χωρίς ουσία διανομή τροφίμων.
Εμείς, εδώ στο ithacanet, έχουμε χαρακτηρίσει εφεδρείες της παγκόσμιας τραπεζικής τάξης πραγμάτων το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή και θεωρούμε πρόσκαιρη την εκλογική πτώση του ΚΚΕ. Και σηκώθηκε θύελλα για την ταύτιση, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, είμαστε χαρούμενοι που το επαναλαμβάνουμε, δικαιωμένοι. Η πρόβλεψη μας, από τον Σεπτέμβρη του 2011 πως μεθοδεύουν τη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος βρίσκεται στα πρόθυρα της επιβεβαίωσης. Είναι ante portas και όλοι οι κοινοβουλευτικοι και μη υπηρέτες της ολιγαρχίας έχουν λάβει θέση, ανάλογα με το ρόλο που τους έχει ανατεθεί, από τον σκηνοθέτη.
Το σενάριο της Ολιγαρχίας, με τη χρήση των πολιτικών του υπηρετών, είναι απλό: Μετά τη συντριβή του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση θα λουστεί τα αποτελέσματα της υποτέλειας της, για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ "να μας σώσει". Η υποκριτική αριστερά, που βαράει το σαμάρι (μνημόνιο) αντί να βαράει τον κατασκευαστή του (ιδιοκτησία του χρήματος από μια χούφτα ολιγαρχών) δεν μπορεί παρά να φέρει την απογοήτευση και την απελπισία στα μυαλά και τις ψυχές των ελλήνων.
Στο εύφορο χώμα της απογοήτευσης φυτρώνει εύκολα κάθε είδους αριστεροδεξιά ολοκληρωτική "λύση" και τότε αυτό που θα έχει απομείνει στο "απυρόβλητο" είναι οι πολιτικοί θιασώτες του Στάλιν και του Χίτλερ, αναδεικνυόμενοι και προβαλλόμενοι σαν "λύσεις". Και δεν θα ήθελα να ζήσω το τέλος του σεναρίου και τα αποτελέσματα του.
Το παιχνίδι παίχτηκε και χάθηκε(;), όταν ΟΛΑ τα κόμματα υπονόμευσαν την πρωτόγνωρη ενότητα του λαού, στις μαζικές κινητοποιήσεις του 2011, με το σπουδαίο πολιτικό αίτημα: (άμεση) δημοκρατία, τώρα.
Το παιχνίδι θα παραμένει στα χέρια της διεθνούς ολιγαρχίας και της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης, όσο η λύση δεν είναι ελληνική και ανθρώπινη: Δημοκρατία, ένα πολίτευμα όπου ο λαός θα ψηφίζει τους νόμους του. Απουσιάζει, συνειδητά, από το κοινοβουλευτικό και πολιτικό τοπίο το πολιτικό αίτημα και δικαίωμα ενός λαού να είναι "Αυτόδικος, Αυτόνομος και Αυτοτελής" (Θουκυδίδης).
Όσο η πολιτική σκηνή είναι έρμαιο των νεωτερικών ιδεολογικών εκδοχών της ολιγαρχίας, όσο απουσιάζει το ελληνικό νόημα των λέξεων "πολιτική" και "δημοκρατία", ο λαός με απόλυτη φυσικότητα θα οδηγηθεί στις αδιέξοδες λύσεις, που έχουν κατασκευάσει και χρηματοδοτήσει άλλοι γι' αυτόν. Για τους τραπεζίτες, το χρήμα κοστίζει όσο η εκτύπωση του και τις περισσότερες φορές, το "κόστος" είναι μια εγγραφή σε χοντρά λογιστικά βιβλία. Κι έτσι, δεν έχουν πρόβλημα να υλοποιούν τα σενάρια τους, χρηματοδοτώντας το κόμμα - μαριονέτα, που κάθε φορά καλούν να παίξει το ρόλο που του έχουν αναθέσει.
Κοινό γνώρισμα όλων των καθεστωτικών - τραπεζικών κομμάτων είναι η απέχθεια προς το αίτημα της αλλαγής του Συντάγματος, για εγκαθίδρυση δημοκρατίας και η περιφρόνηση των δυνατοτήτων και των επιθυμιών του λαού.
"Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας". Οι "Δούρειοι Ίπποι" της παγκόσμιας αυτοκρατορίας είναι παντού και είναι όλοι.
Η αδυναμία του λαού να μετατρέψει τις δημοκρατικές - αυτόνομες πρωτοβουλίες σε πολιτική δύναμη ανατροπής της ολιγαρχίας και εγκαθίδρυσης δημοκρατίας, οφείλεται στην επί 200 χρόνια στρεβλή πλύση εγκεφάλου με ξενικές ιδεολογίες, στον ολιγαρχικό έλεγχο του κράτους, της αγοράς και της παιδείας και, τέλος, στην προδοσία των ηγεσιών - φερέφωνων των εχθρικών προς το λαό ιδεολογιών.
Το πανάρχαιο δίλημμα και η γεννεσιουργός αιτία της πολιτικής, από τότε που οι έλληνες προσδιόρισαν τον όρο είναι ένα: Ολιγαρχία ή δημοκρατία; Και η λέξη "πολιτική" στα ελληνικά είναι δράση πολιτών και όχι επαγγελματιών. Και η λέξη "δημοκρατία" δεν είχε επίθετα. Η ελληνική ετυμολογία προσδιορίζει το περιεχόμενο και είναι αυτό το περιεχόμενο που απεχθάνονται όλοι, ταυτίζοντας τη δημοκρατία με τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό. Αυτό είναι το μοναδικό πραγματικό δίλημμα, και ο καθένας καλείται να τοποθετηθεί σε ποια πλευρά του θα βρεθεί. Τα υπόλοιπα είναι για να περνά η ώρα και να διατηρείται το καθεστώς.
«Είμαστε πλέον μια αυτοκρατορία και, όταν δρούμε, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και ενώ εσείς θα μελετάτε αυτή την πραγματικότητα, με όλη την ευθυκρισία που διαθέτετε, εμείς θα δρούμε ξανά και ξανά δημιουργώντας άλλες, νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε. Έτσι κυλάνε τα πράγματα... Είμαστε οι δρώντες της ιστορίας... κι εσείς, όλοι εσείς, θα περιοριστείτε στη μελέτη αυτών που εμείς κάνουμε».
(Από άρθρο του Ron Suskid, New York Times Magazine, Οκτώβριος 2004).
Ελπίδα αποτελεί η συνέχιση της παρουσίας των τοπικών αυτόνομων και αδούλωτων κινημάτων, που μάχονται για ανθρωπιά και δημοκρατία.
ΥΓ. Επειδή η "τρικυμία εν κρανίω" των αθρογράφων ενέπλεξε στη ρητορική της την απεργία των χαλυβουργών, μια καλή προσέγγιση της ηλιθιότητας και της υποκρισίας του κομματικού συνδικαλισμού είναι το άρθρο του techie chan.
Κινδυνεύουμε, περισσότερο από ποτέ, όχι τόσο από την γενική επίθεση της αυτοκρατορίας και των υπηρετών της, όσο από όσα μας έχουν φυτεύσει ή προσπαθούν να φυτεύσουν στα μυαλά μας.
Να μη λησμονάμε πως οι ιδεολογίες δεν είναι καλές ή κακές, αφ' εαυτού, αλλά για το ρόλο που παίζουν. Ο αντισιωνιστής και αντισημίτης Χίτλερ εκτέλεσε στον καιρό της παντοδυναμίας του έστω και έναν εβραίο τραπεζίτη; Το τεκμηριωμένο, με πολλές πηγές, βιβλίο του Τσαρλς Χίγκαμ "Αμερικανοναζιστική Συνομωσία" είναι κατάλληλο για να δούμε τη σχέση Ροκφέλερ και αμερικανικών εταιρειών με τους Ναζί εν καιρώ πολέμου. Θα καταλάβουμε την αξία και το ρόλο των κυρίαρχων ιδεολογιών και το πώς φτάσαμε ως εδώ.
ithacanet.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου