Η Ελληνική Κυβέρνηση να προστατέψει την ελληνική μειονότητα στη Συρία!

Γνωρίζουμε ότι οι κυβερνώντες μας είναι βαθιά αγράμματοι, ανιστόρητοι και απαίδευτοι.

Γι’ αυτό, ως ενημερωτικό και ειδησεογραφικό Μέσο, τους ενημερώνουμε ότι στη Συρία υπάρχει ελληνική μειονότητα τόσο χριστιανών όσο και....

μουσουλμάνων Ελλήνων.

Είναι υποχρέωση της άθλιας ελληνικής συγκυβέρνησης, έστω και αυτή τη στιγμή, να αναλάβει τις ευθύνες της και να προστατέψει τους Έλληνες της Συρίας.

Η ασφάλεια των συμπατριωτών μας είναι άμεση προτεραιότητα.

Επειδή οι Κουβέληδες, οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες δεν έχουν ιδέα κατά που… πέφτουν οι Έλληνες της Συρίας, ακολουθούν ενημερωτικά άρθρα:

ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ: OΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ «ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ» ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ

Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Κοιτάξτε τα μάτια, κοιτάξτε τα πρόσωπα αυτών των Ρωμιών της Συρίας, αυτών των Ελληνοσύρων, αυτών των Ορθοδόξων Ελλήνων της Αντιοχείας.
Κοιτάξτε τους γιατί είναι σαν τα αρνιά στο μαντρί που πάνε για σφάξιμο.
Κοιτάξετε αυτούς τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς που σκοτώνονται από τους μουσουλμάνους χωρίς… να έχουν καμία βοήθεια από πουθενά.

Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας. Εμείς που γράφουμε για τους αγίους, εμείς που γεμίσαμε το διαδίκτυο με Ορθόδοξα ιστολόγια για να γράφουμε για σταρετς, για Φιλοκαλίες και Γεροντικά κι άλλα διάφορα Πατερικά βιβλία, για αδιάλειπτες προσευχές με κομποσκοίνια, και πέστε μου τί όφελος έχουν όλα αυτά όταν οι ομόθρησκοι μας στη Συρία κάθε μέρα σφαγιάζονται και μαρτυρούν για το Χριστό και εμείς τους αγνοούμε;

Ας τους κοιτάξουν οι ιερείς και οι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου και της Ελλάδος που εθελοτυφλούν και συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Ας τους κοιτάξουμε όλοι μας και ας προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε, ο καθένας όπως μπορεί, για να φέρουμε στην επιφάνεια αυτή τη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει καθημερινά μπροστά στα μάτια μας, αλλά που για διάφορους λόγους τα δικά μας μέσα ενημέρωσης στην Κύπρο και στην Ελλάδα κρύβουν από το κόσμο.

Ας απαιτήσουμε από από την Εκκλησία της Κύπρου και της Ελλάδος να σταματήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να συμπεριφερθεί όπως αρμόζει.
Ας βάλουμε όλοι στη πράξη τα λόγια του Χριστού και όχι μόνο να τα γράφουμε ή να τα διαβάζουμε.

Ποιοι είναι λιπών αυτοί οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου που τόσοι λίγοι από εμάς γνωρίζουμε την ύπαρξη;
Κατ’ αρχήν σε αντίθεση με αυτούς τους κοντόφθαλμους που νομίζουν ότι Έλληνες είναι αυτοί που ζουν μόνο μέσα στα σύνορα του Ελλαδικού Κράτους, θα πρέπει να γνωρίζουμε όλοι μας ότι ο Ελληνισμός ανθούσε πολύ πιο πέρα από τα σύγχρονα σύνορα της Ελλάδας.

Αυτοί οι Ρωμιοί που ανήκουν στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι κοινότητα με μακρά ελληνική κληρονομιά που χρονολογείται από την ίδρυση της Αντιοχείας το 323 π.Χ. από το Σέλευκο Νικάτορα και από τη περίοδο της κατάκτησης της Ασίας από το Μέγα Αλέξανδρο.

Οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου είναι Έλληνες της Αντιόχειας και η πλειοψηφία από αυτούς κατάγονται από Έλληνες Μακεδόνες εποίκους και Έλληνες της βυζαντινής περιόδου.

Η Συρία αρχικά ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι είναι σήμερα και ονομαζόταν Μεγάλη Συρία. Η Μεγάλη Συρία συμπεριλάμβανε, εκτός από το Λίβανο, και την επαρχία της Αλεξανδρέττας. Καθώς η επαρχία της Αλεξανδρέττας ήταν τότε μέρος της Συρίας, οι Έλληνες δεν υπόκειντο στην ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.

‘Οταν η επαρχία της Αλεξανδρέττας προσαρτήθηκε από την Τουρκία το 1939, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Αντιοχείας μετανάστευσαν προς τη Συρία και το Λίβανο. Εκεί, βρήκαν άλλους Ρωμιούς της Εκκλησίας της Αντιοχείας που ζούσαν στην περιοχή από τα πανάρχαια χρόνια, που όμως είχαν χάσει την ελληνική γλώσσα και μιλούσαν πλέον μόνο αραβικά.

Και αφού τ’ αραβικά είναι σήμερα η κοινή γλώσσα της Λεβαντίνης η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της Αντιοχείας έγιναν μια αραβόφωνη χριστιανική κοινότητα αν και μερικοί μιλούν ακόμη και Ελληνικά αλλά και Τουρκικά.

Τί γίνεται όμως με το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πώς επέδρασε πάνω στους Ρωμιούς της περιοχής κατά την πρόσφατη ιστορία;
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μέχρι το 1897 ο Πατριάρχης Αντιοχείας ήταν Έλληνας στην καταγωγή και ελληνόφωνος. Με τη μεσολάβηση όμως της Ρωσίας η οποία ήθελε να έχει μια μεγαλύτερη επίδραση στη Μέση Ανατολή, ο Έλληνας Πατριάρχης (που ήταν Κύπριος στην καταγωγή) αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στη θέση του εκλέχτηκε αραβόφωνος Πατριάρχης. Την περίοδο εκείνη ήταν σε έξαρση και ο αραβικός εθνικισμός ο οποίος φυσικά ως ιδέα εισήχθη από την Ευρώπη.

Όταν η Συρία έγινε ανεξάρτητη χώρα, οι εκάστοτε κυβερνήσεις και κυρίως το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη χώρα από το 1963, έθεσαν τον εθνικισμό και τον παναραβισμό ως προτεραιότητα για τη ενότητα της χώρας.

Η παρουσία, όμως, των Ρωμιών και του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου στη Δαμασκό (το οποίο είχε μετοικήσει εδώ και αιώνες από την Αντιοχεία) αποτελούσε μια ανωμαλία μέσα στο δόγμα του παναραβισμού αφού οι μουσουλμάνοι που ταύτισαν τον αραβισμό με το Ισλαμ τους θεωρούσαν ως ξένο στοιχείο . Έτσι, το Κόμμα Μπάαθ που κυβερνάει τη Συρία προθυμοποιήθηκε να προστατέψει τους Ρωμιούς από τους μουσουλμάνους, με αντάλλαγμα να ασπασθούν τον παναραβισμό.

Και ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτός το στόχος; Η συνεργασία του Κόμματος Μπάαθ με τον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Αντιοχείας φυσικά! Έτσι, εδώ και δεκαετίες βλέπουμε το Πατριαρχείο Αντιοχείας να ασπάζεται τον παναραβισμό και να προωθεί την ιδέα στους Ρωμιούς ότι δεν είναι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά Άραβες.

Η προπαγάνδα αυτή του Πατριαρχείου Αντιοχείας ήταν πολύπλευρη αφού ίδρυσε στο Λίβανο τη Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ από όπου αποφοίτησαν ιερείς και ιεράρχες οι οποίοι προωθούσαν τον αραβισμό στους πιστούς στις ενορίες και στις επισκοπές τους.

Μάλιστα πολλοί Ρωμιοί διανοούμενοι συμμετείχαν ενεργά στην προώθηση του αραβισμού ανάμεσα στη κοινότητα των Ρωμιών με αντάλλαγμα την κυβερνητική εύνοια από τη Δαμασκό. Μάλιστα στο Λίβανο δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ρωμιούς και ένα κόμμα με το όνομα Συριακό Σοσιαλιστικό Εθνικιστικό Κόμμα το οποίο είχε ως στόχο την ένωση του Λιβάνου με τη Συριά που φυσικά πήρε σώμα και οστά από την Κυβέρνηση της Συρίας με την ευλογία του Πατριαρχείου Αντιοχείας.

Σε συνεργασία με τους προέδρους της Συρίας, ο Πατριάρχης Αντιοχείας, ο σημερινός και οι προκάτοχοί του, έπαιξαν ένα βρόμικο παιχνίδι ενάντια στους Ρωμιούς της Συρίας και του Λιβάνου ξεπουλώντας την ελληνική εθνική τους συνείδηση και προσπαθώντας να τους πέσει ότι είναι Άραβες.

Και επειδή η προπαγάνδα του αραβισμού ήταν μεθοδευμένη και μαζική, φαινομενικά, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι τα κατάφερε σε ένα πολύμεγάλο βαθμό, τουλάχιστον στη Συρία. Ετσί, εδώ και πολλές δεκαετίες οι Ρωμιοί της Συρίας και του Λιβάνου αποκόπηκαν και απομονώθηκαν από τους υπόλοιπους Έλληνες συστηματικά και στοχευμένα από το ίδιο τους το Πατριαρχείο με στόχο να τους αραβοποιήσει.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας για δεκαετίες τώρα προπαγάνδιζε στο ποίμνιό του ότι ήταν άραβες. Και μπορεί όλα να φαίνονταν μια χαρά, και ότι η συνεργασία του Πατριαρχείου Αντιοχείας με το Κόμμα Μπάαθ να είχε φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα, όμως οι μουσουλμάνοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι οι Ρωμιοί ήταν πραγματικά άραβες αφού τους μισούσαν και ήθελαν να τους εξοντωνόσουν από τη χώρα.

Μέχρι και πριν ένα χρόνο έβρισκαν εμπόδιο τη κυβέρνηση Άσαντ και το Κομμα Μπαάθ στην εξολόθρευση των Ρωμιών με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους. Να, όμως που σήμερα το καθεστώς Άσαντ έχει χάσει τον έλεγχο της χώρας και απειλείται με κατάρρευση.

Οι μουσουλμάνοι έχουν βγάλει το μένος τους πάνω στους Ρωμιούς και τους Αλεβίτες οι οποίοι υποστήριζαν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ. Καθημερινά οι Ρωμιοί ομόθρησκοί μας εξοντώνονται από τους μουσουλμάνους, ενώ ο παναραβισμός του Πατρειαρχείου Αντιοχείας το μόνο που φαίνεται ότι κατάφερε τελικά είναι να απομονώσει το ποίμνιό του από τον υπόλοιπο ελληνισμό και να το οδηγήσει σαν σφαχτάρι στους Μουσουλμάνους.

Μέσα σε ένα χρόνο όπου ο Άσαντ έχασε τον έλεγχο της Συρίας, έχασε ταυτόχρονα και το Πατριαρχείο Αντιοχείας τον έλενχο πάνω στους πιστούς του. Ο αραβισμός είναι πλέον μια νεκρή ιδέα, αλλά μετά από αυτό, ήρθε στην επιφάνεια και μια απρόσμενη αλήθεια.

Και η αλήθεια αυτή είναι ότι παρ’ όλες τις κοινές προσπάθειες Άσαντ και Εκκλησίας, η μάζα των Ρωμιών δεν ταυτίστηκε με τον αραβισμό, πρώτα -πρώτα επειδή η λέξη Ρουμ που σημαίνει Ρωμιός στ’ αραβικά, είναι συνώνυμη με τη λέξη Έλληνας, και δεύτερον, επειδή ο αραβισμός είναι στενά συνδεδεμένους με τη θρησκεία του ισλάμ.

Σήμερα, που το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν μπορεί πλέον να τους ελέγξει, οι Ρωμιοί της Συρίας, αλλά πρωτίστως αυτοί του Λιβάνου, προσπαθούν να ξαναπάρουν πίσω τις ελληνικές τους ρίζες, δημιουργώντας κοινοποιήσεις με στόχο να αποβάλουν από πάνω τους τόσα χρόνια αραβικής προπαγάνδας και να ενσωματωθούν πνευματικά με τους Έλληνες της Ελλάδος και της Κύπρου.

Στο Λίβανο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα Ελληνορθόδοξο Κόμμα, με στόχο την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και ελληνικής ταυτότητας των Ρωμιών, με προσπάθεια να αναβιώσουν την Ελληνική γλώσσα. Έγραψαν για βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση στο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και το ΛΑΟΣ του Καραντζαφέρη, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση από αυτά τα δυο κόμματα που κατά τα άλλα «αγαπούν» τον ελληνισμό.

Εμείς σαν Έλληνες οφείλουμε να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε πρώτα-πρώτα για να μην σφαγιαστούν όλοι τους από τους μουσουλμάνους, και δεύτερον για να πάρουν πίσω την ελληνική τους ταυτότητα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ: Χαμιντιέ, χωριό Κρητικών στη Συρία

Στη Συρία των 20 εκατ. κατοίκων και πάνω, με Μουσουλμάνους 90% και 10% Χριστιανούς(το 1970 δεν ξεπερνούσε τους 6 εκ κατοίκους), το βόρειο μέρος συνορεύει με την Τουρκία που ακόμη κατέχει Συριακό έδαφος, δηλαδή την περιοχή της Αντιοχείας, ανατολικά με το Ιράκ, νοτιοανατολικά με την Ιορδανία, δυτικά με τη Μεσόγειο και το Λίβανο και νότια με Ιορδανία, Παλαιστίνη (στενή λωρίδα Ισραήλ 70 χλμ.). Οι Σύριοι Μουσουλμάνοι χωρίζονται περίπου σε ίσα μέρη, Σουνίτες και Σήτες καθώς και ένα μικρό ποσοστό Αλεβιτών που σε αυτούς ανήκει ο πρόεδρος Άσαντ αλλά και πολλά άλλα υψηλόβαθμα στελέχη της κυβερνήσεως. Το 10% των Χριστιανών απολαμβάνει όλων των ελευθεριών μετέχοντας, με υπουργούς 2 έως 3 στην κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα στην οικονομική ζωή ισχυρά, καθώς και στη διοίκηση.

Toυ πολίτη Πεντέλης, Γιώργου Βασιλόπουλου

Εκεί σε αυτή τη χώρα συναντά κανείς πάμπολλες Ελληνικές αρχαιότητες, κατάλοιπα παλαιότερων εποχών, αλλά, αιφνιδιαστικά και με έκπληξη, βρίσκεις μια ολόκληρη πόλη στα παράλια βορείως του Λιβάνου γεμάτη Ελληνικές φωνές! Είναι το χωριό Χαμιντιέ που χτίστηκε από Έλληνες Μουσουλμάνους της Κρήτης από την εποχή του 1897. Αυτό το χωριό επισκεφθήκαμε εντελώς συμπτωματικά (γιατί ήταν εκτός προγράμματος του ταξιδιωτικού πρακτορείου) μια ομάδα Ελλήνων. Οι εκδηλώσεις χαράς ήταν απερίγραπτες εκατέρωθεν. Το νέο διαδόθηκε γρήγορα και το μικρό καφενείο που μας δέχθηκε γέμισε γελαστά πρόσωπα με έκδηλη τη συγκίνησή τους που μας καλωσόριζαν και μας ρωτούσαν για την πατρίδα. Ήθελαν να μάθουν τα πάντα για την οικονομία, την πολιτική, την ζωή των κατοίκων, ιδιαίτερα για την Κρήτη, που τη στερήθηκαν εκείνες τις αποφράδες μέρες του 1897.

Άρχισαν να μιλούν με πόνο και νοσταλγία, να λένε για τον βίαιο ξεριζωμό των Κρητικών προγόνων τους, και για το πώς έπεσαν θύματα των πολιτικών και θρησκευτικών αντιθέσεων της εποχής. Δεν έπαυαν να επαναλαμβάνουν με τόλμη και αυτοπεποίθηση, σχεδόν φανατικά: «Εμείς είμαστε γνήσιοι Κρητικοί, πάππου προς πάππου, αγαπάμε την Κρήτη!». Μας είπαν πως κρατάνε με πείσμα τα παλιά τους ήθη, την γλώσσα την μαθαίνουν στα παιδιά τους, στα εγγόνια τους και ακόμη κρατάνε ως εικονίσματα τις παλιές τους φορεσιές. Με πίκρα μας δήλωσαν πως θέλουν να έρχονται ελεύθερα στην Ελλάδα, όχι για να μείνουν μόνιμα, αλλά να εργάζονται και να μαθαίνουν καλύτερα τη γλώσσα. Ζήτησαν Ελληνικά βιβλία και έναν δάσκαλο για τα παιδιά τους, του δημοτικού, που υπερβαίνουν τα 400. Με αγωνιώδη κραυγή έμοιαζε η γοερή παράκληση να τους βοηθήσουμε να διατηρήσουν την Ελληνικότητά τους : «Δεν θέλουμε χρήματα, ένα δάσκαλο ζητάμε για τα παιδιά μας, η γλώσσα χωρίς γραφή και ανάγνωση χάνεται σιγά σιγά, σας παρακαλούμε πολύ, στείλτε μας ένα δάσκαλο!»… Μαζεύτηκαν γυναίκες, νέοι, άνδρες, παιδιά και ηλικιωμένοι, όλοι μας παρατηρούσαν περίεργα λες και έβλεπαν πάνω μας κάτι δικό τους από τα παλιά, ονόματα ανάμικτα με μουσουλμανικά, δίπλα δίπλα ο Χασάν, ο Λιάκος και ο Αλέκος, τα επώνυμα όλα σχεδόν με την κατάληξη …άκης.

Ο παππούς Ταχίρ με τα κοντοκομμένα γένια και τον Κρητικό του σκούφο, το μπλάβο του αυστηρό πρόσωπο και τα σπινθηροβόλα του μάτια, μας διηγήθηκε την παλαιά ιστορία του ξεριζωμού τους, μιλώντας άπταιστα Ελληνικά με καθαρή Κρητική διάλεκτο. Κατέκρινε την τότε απόφαση των προγόνων του να εγκαταλείψουν την Κρήτη, χαρακτηριστικά είπε: «Δεν έπρεπε ν’ αμολήσουν την Κρήτη, είχαν ξερή την κεφαλή των!..». Κάθε τόσο έπαιρνε μιαν ανάσα και μας καλούσε αυστηρά:

«Προσέχετε, θα μας πάρουν την Κρήτη, κάντε πολλά παιδιά, ο κόσμος είναι πλατύς… μη φοβούσαστε τα παιδιά, θα χάσουμε την Κρήτη, εγώ έχω έξι ντελικανήδες (γιους), μη φοβόσαστε την τουρκιά, η φυλή μας είναι γερή». Στο λίγο χρόνο που καθίσαμε μαζί τους, σαν αστραπή διαδόθηκε το νέο. Πλήθος μεγάλο κατέφθασε παρόλο που ήταν ώρα εργασίας. Ήρθε ο γιατρός και η γυναίκα του με το μωρό στην αγκαλιά της, οι οικοδόμοι της διπλανής οικοδομής. ήρθε ο πολιτικός μηχανικός και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, που με δάκρυα στα μάτια μας καλωσόρισε. Νόμιζε, ο άμοιρος, ότι ήμαστε επίσημη κρατική αποστολή!…

Την ώρα του αποχωρισμού άρχισαν τις μαντινάδες. Προλάβαμε και ηχογραφήσαμε κάποιες όπως: «Σαν πας στην Κρήτη, κρητικό, φέρε μου ένα μαχαίρι, να το βαστώ στη μέση μου, χειμώνα καλοκαίρι./ Καλώς ήλθαν τα νέφελα, που φέρουν τον αέρα, και καλοθρέψαν τα δεντρά, που ήσαν μαραμένα/ σαν πας στην Κρήτη φίλε μου, χαιρέτα μου την Κρήτη, χαιρέτα μου και το βουνό, που λένε Ψηλορείτη». Μας ακολούθησαν μέχρι το λεωφορείο, δίνοντας ευχές με αυτοσχέδιες μαντινάδες: «Φίλοι καλώς κοπιάσετε, εσείς πού’στε δικοί μας, κι αν ειν’ το σπίτι μας μικρό, πάνω στην κεφαλή μας / χίλια καλώς κοπιάσατε, χίλια και δυο χιλιάδες, ο κάμπος με τα λούλουδα και με τις πρασινάδες».

Φεύγοντας ο γερο-Λιακάκης, ο πατέρας των ντελικανίδων μου φώναξε σκουπίζοντας το δάκρυ που κύλισε: «Σαν Έλληνας να ζεις και να θυμάσαι, και μες στα χρυσολούλουδα να στρώνεις να κοιμάσαι». Το λεωφορείο κύλισε με κατεύθυνση το Χαλέπι(πρώην Βέροια). Μείναμε όλοι βουβοί. Ένοιωσα να χάνομαι στο παρελθόν και να με κυριεύει ένα μελαγχολικό συναίσθημα. Αφήσαμε πίσω μας ένα κομμάτι Ελληνισμού, εκεί πεταμένο στα παράλια της Συρίας, ξεκομμένο και χαμένο στον χρόνο. Σκέφτηκα πως ίσως, αυτό το ανάπηρο κράτος των επαγγελματιών της πολιτικής, αν κάποιοι το ερεθίσουν, κάνει κάτι γι’ αυτούς τους αιμάτινους συγγενείς μας, πριν χάσουν και το τελευταίο τους οχυρό, την ελληνική γλώσσα. Εξάλλου αυτό ζήτησαν από την πατρίδα, έναν δάσκαλο και λίγα βιβλία για τα 400 και πάνω Ελληνόπουλα.

Αν δείξει κουφότητα το Υπουργείο Παιδείας, τότε ας γίνουν ευήκοοι οι Κρήτες πολίτες αυτής της ταλαίπωρης χώρας και ας πιέσουν με κάθε τρόπο τους Νομάρχες, περιφερειάρχες, Δημάρχους, Πρυτάνεις της Κρήτης, αλλά και κάθε λογής συνδέσμους Κρητών να στείλουν έναν δάσκαλο και λίγα βιβλία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Δεν έχει σημασία εάν κάποιοι είναι Χριστιανοί και κάποιοι άλλοι Μουσουλμάνοι! Είναι Έλληνες με ζωντανή την ελληνική τους συνείδηση! Το ελληνικό κράτος θα τους αφήσει απροστάτευτους;

πηγή