προβολή και εκλαΐκευση της είχαν ως αποτέλεσμα το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα . Είχε δίκιο δηλαδή το κόμμα, έλεγε σωστά πράγματα εν γένει, επεδίωκε ρεαλιστικούς στόχους με ρεαλιστικά μέσα, αλλά δεν μπόρεσε να πείσει για λόγους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς.
Το πρώτο ζήτημα όμως εδώ δεν είναι ότι το ΚΚΕ δεν μπόρεσε να πείσει γενικώς. Είναι ότι δεν μπόρεσε να πείσει το δικό του κόσμο. Οι μισοί απ’ όσους το πίστεψαν και το ψήφισαν το Μάη το εγκατέλειψαν τον Ιούνη. Ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων που επένδυσαν πολιτικά σ’ αυτό στις εκλογές του 2009 και σε προηγούμενες εκλογικές μάχες, τώρα του γύρισαν την πλάτη. Η δουλειά χιλιάδων μελών του κόμματος, όπως και χιλιάδων οπαδών του, όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και εξαθλίωσης των εργαζομένων, αλλά δεν κατάφερε καν να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι δεν είναι δα και πρόβατα –για να φτάσουν μέχρι την κάλπη του ΚΚΕ χρειάστηκε να ξεπεράσουν φοβίες, στερεότυπα και κατεστημένες αντιλήψεις βολέματος.
Δεν είναι όμως πρόβατα και όταν εγκαταλείπουν την κάλπη του κόμματος για να επιλέξουν την αποχή, ή το ΣΥΡΙΖΑ, όταν ξέρουμε πόσο όχι μόνο πολιτικό αλλά και ηθικό βάρος έχει μια τέτοια αλλαγή στάσης στο χώρο επιρροής του ΚΚΕ. Πόσα στερεότυπα έπρεπε να ξεπεράσει ένας οπαδός του για να αποφασίσει να το εγκαταλείψει εκλογικά. Πόσο μελάνι και πόση φαιά ουσία έχουν ξοδευτεί από την προπαγάνδα του κόμματος, όχι μόνο προεκλογικά, αλλά χρόνια τώρα, για να ξεσκεπαστεί ο εχθρικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ και ο ρόλος του αναχώματος τον οποίο προορίζεται να παίξει. Έτσι που να είναι δύσκολο, σχεδόν παράλογο, να εξηγηθεί η μαζική, αθρόα, πρωτοφανής μετακίνηση ψηφοφόρων του κόμματος με τεχνικές αυτοκριτικής που αφήνει την πολιτική γραμμή στην άκρη και καταπιάνεται με την προπαγάνδα και την εκλαΐκευσή της.
Όπως και να το δει κανείς, πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκλογική ήττα του ΚΚΕ από τη μεταπολίτευση και μετά. Η οποία μάλιστα συντελέστηκε σε συνθήκες που ευνοούσαν την αποφασιστική ενίσχυσή του. Έτσι που να είναι απορίας άξιο πώς αυτό το σημαδιακό και πρωτόγνωρο γεγονός δε στάθηκε ικανό να θέσει στο επίκεντρο του προβληματισμού τα μεγάλα ζητήματα –εκείνα που κάποτε αποτελούσαν την ψυχή της στρατηγικής και της τακτικής του ΚΚΕ. Το ζήτημα των συμμαχιών, της ενότητας στους αγώνες, της αντιμετώπισης των πολιτικών δυνάμεων με τις οποίες είναι δυνατό να υπάρξει κοινή δράση, της στάσης απέναντι σε αυθόρμητες κινητοποιήσεις, της σημασίας που έχει ή δεν έχει τέλος πάντων το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο κατά του μνημονίου. Πώς δεν απασχόλησε την Κεντρική Επιτροπή η πρωτοφανής ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ –εκτός αν θεωρείται επαρκής η εξήγηση που δίνουν κάποιοι ευφυείς στο Ριζοσπάστη για μεταφορά του μισού ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ –πώς; με λεωφορεία ή με τρένα;- έτσι ώστε να στηθεί ένα ανάχωμα απέναντι στο ΚΚΕ.
Έτσι κι αλλιώς πάντως, είτε κρύβει το πολιτικό του πρόβλημα κάτω από το χαλί, είτε αποφασίσει να το συζητήσει, το ΚΚΕ βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Θα επιμείνει στις εμμονές ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ; Στα τείχη ανάμεσα στους εργαζόμενους; Στην υποτίμηση της ολέθριας σημασίας του μνημονίου; Στην αναπαραγωγή των διασπάσεων; Ή θα αποφασίσει να ενωθεί με το μεγάλο ρεύμα αντίστασης και αντεπίθεσης που δημιουργείται –και που εκφράστηκε και εκλογικά; Σε κάθε περίπτωση, οι αποφάσεις και ο δρόμος που θα πάρει δεν αφορούν μόνο το ίδιο. Αφορούν και το χαρακτήρα, την αποτελεσματικότητα, τη μαχητικότητα, ενός κινήματος αλληλεγγύης, επιβίωσης, ανυπακοής και ανατροπής. Και μπροστά στις νέες σκληρές μάχες που έρχονται -τις ετοιμάζει η εμμονή της νέας κυβέρνησης στον όλεθρο του μνημονίου- θα κληθεί να πει το μεγάλο ΝΑΙ, ή να επιμείνει στο μικρό του ΟΧΙ. Με ότι αυτό συνεπάγεται για το κίνημα, αλλά και για το ίδιο…
-Αναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ στισ 15-7-2012
πηγη
1 σχόλια:
ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ
Δημοσίευση σχολίου