Οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν εχθρό, που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν σε κάποιο πεδίο μάχης. Μια κρίση που δημιουργήθηκε από την «επιχειρηματική» χρηματοπιστωτική κοινότητα και τις κυβερνήσεις που την στηρίζουν και την οποία...
καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες. Ένα πρόγραμμα, όχι απλώς λιτότητας, αλλά εξαθλίωσης, με στόχο την επιβολή μιας νέας κυριαρχίας. Πιθανότατα κάποιοι έχουν σχεδιάσει αυτό το διαφορετικό μέλλον και μάλιστα χωρίς να λαμβάνουν υπ΄ όψιν τους πολίτες, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό κεφάλαιο προς εξέταση.
Το πρόγραμμα ανάκαμψης της οικονομίας δεν έγινε για τους πολίτες, αλλά για το τραπεζικό σύστημα και το πρόβλημα δεν λύνεται με μέτρα που εξ αντικειμένου είναι αλυσιτελή. Ή θα αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του οικονομικού συστήματος ή θα βρεθεί ένα άλλο σύστημα. Ένα δυσλειτουργικό οικονομικό σύστημα σε συνδυασμό με ένα δυσλειτουργικό πολιτικό σύστημα οδηγούν σε αδιέξοδο.
Συγκεκριμένες ενέργειες, από συγκεκριμένα συμφέροντα στοχεύουν στην απομύζηση του πλούτου των κρατών, με την δημιουργία και εξόφληση των χρεών. Όπως είπε ο Τζών Άνταμς: δυο τρόποι υπάρχουν για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα κράτος. Ο ένας είναι με το σπαθί και ο άλλος με το χρέος. Οι Αμερικανοί πρόεδροι δεν δίστασαν να σταθούν απέναντι στους τραπεζίτες τουλάχιστον λεκτικά. Ο Τόμας Τζέφερσον πίστευε ότι: τα τραπεζικά ιδρύματα είναι πιο επικίνδυνα για την ελευθερία από ότι οι τακτικοί στρατοί.
Είναι γνωστό από την αρχαιότητα ότι αν τα χρέη δεν διαγραφούν ακολουθούν πολεμικές συρράξεις. Αυτό είπε ο λόρδος Κέινς στους συμμάχους όταν υπέγραψαν την συνθήκη της λήξης του Ά παγκοσμίου πολέμου, στις Βερσαλλίες, προειδοποιώντας για το τι θα ακολουθήσει, αλλά οι μεγαλοτραπεζίτες που κάθονταν στο τραπέζι γνώριζαν ότι ο επόμενος πόλεμος θα είναι επίσης προσοδοφόρος.
Ο Μάρξ περιέγραψε το πως περιοδικές οικονομικές κρίσεις προκαλούνται από τα χρέη που αυξάνονται εκθετικά και ως εκ τούτου η πραγματική οικονομία επιβραδύνεται. Είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με τα μαθηματικά του ανατοκισμού, ότι τελικά τα έντοκα χρέη με την μορφή ομολόγων, ενυπόθηκων δανείων και χρεογράφων, που αυξάνονται ανεξάρτητα από τις δυνατότητες μιας οικονομίας, δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Το επιτόκιο σε συνάρτηση με τον χρόνο το καθιστά αδύνατο και όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να εξοφληθεί απλώς καταληστεύουν λαούς και κράτη, που βρίσκονται μόνιμα στο έλεος των πιστωτών.
Εάν π.χ. έχουμε επιτόκιο 5% τότε το χρέος διπλασιάζεται σε 14,5 χρόνια, εάν το επιτόκιο είναι 7% ο διπλασιασμός επέρχεται σε 10 χρόνια. Με έναν απλό υπολογισμό βρίσκουμε ότι σε 30 χρόνια το χρέος Α= 6xΑ. Έτσι, κάθε χρόνο μεγαλύτερο μέρος των εσόδων των πολιτών πηγαίνει για την καταβολή των τόκων του χρέους που αυξάνεται συνεχώς. Τα κρατικά έσοδα βαίνουν μειούμενα, δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις κεφαλαίου, το βοιωτικό επίπεδο πέφτει και η οικονομία βυθίζεται σε ύφεση. Το ύψος του χρέους πάντα ξεπερνά το μέγεθος της πραγματικής οικονομίας. Διαχρονικά δεν έχει επιτευχθεί ανάπτυξη μιας οικονομίας με γεωμετρική πρόοδο σε αρκετά γρήγορο ρυθμό, ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη που προκύπτουν από τους τόκους.
Επιπλέον, οι πιστωτές προπαγανδίζουν ότι είναι θέμα τιμής η αποπληρωμή των χρεών, ενώ η τοκογλυφία (γιατί περί αυτής πρόκειται) που εφαρμόζουν οι ίδιοι δηλ. οι χρηματοοικονομικοί οργανισμοί και οι κερδοσκόποι έχει εξαγνισθεί, με την βοήθεια των πολιτικών ηγετών.
Εφ΄ όσον οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα να δημιουργούν χρέος μέσω της πίστωσης τότε πάντα θα κερδίζουν έναντι των κυρίαρχων κρατών, πολλώ δε μάλλον όταν η πίστωση που δημιουργούν δεν βασίζεται σε πραγματικά περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν οι τράπεζες αλλά σε ένα σύστημα χαρτονομίσματος που εκδίδεται με νομοθετική ρύθμιση (Fiat currency) και δεν είναι άμεσα μετατρέψιμο π.χ. σε χρυσό.
Με την κατάργηση του χρυσού κανόνα που επέβαλε ο Νίξον το 1971, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε πλεονεκτική θέση εκμεταλλευόμενες τις λοιπές οικονομίες. Καταργώντας τις πληρωμές σε χρυσό μεταξύ των κεντρικών τραπεζών και αντικαθιστώντας τον με χαρτονομίσματα, οι ΗΠΑ δημιούργησαν τεράστια χρέη, τα οποία είναι πέραν των δυνατοτήτων τους να αποπληρώσουν. Το αμερικανικό χρέος το 2011 σύμφωνα με τον περυσινό προϋπολογισμό ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το 2000 ήταν 5,75 τρις δολλάρια, τώρα τρέχει στα 15 τρις, ενώ μετά το 2009 που ανέλαβε ο Μ. Ομπάμα αυξήθηκε κατά 50%. Κατά μέσο όρο το χρέος αυξάνεται κατά 4 δις $ ημερησίως. Εάν αυτήν την στιγμή η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχιζε να αποπληρώνει το χρέος με ρυθμό ένα δολλάριο ανά ένα δευτερόλεπτο θα χρειαζόταν 440.000 χρόνια για να ξεχρεώσει. Με χρονίζον έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου εκμεταλλεύονται τα άλλα κράτη, τα οποία χρηματοδοτούν τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες σε κάθε αμερικανονατοϊκή πολεμική επιχείρηση και αυτό λέγεται διεθνές νομισματικό σύστημα.
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο μπορεί να πολλαπλασιάζεται ανεξάρτητα από το εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο. Έτσι, δεν χρειάζεται εργαζόμενους, εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα, αδιαφορεί για απεργίες –καταλήψεις μέσων παραγωγής. Μπορεί να αναγεννάτε όταν όλα δείχνουν ακίνητα γιατί κινείται έξω από την παραγωγική οικονομία και υπάρχει δημιουργώντας χρέος – χρήμα από την πίστωση. Κατόπιν αυτό το χρήμα, που στην πραγματικότητα είναι μια λογιστική εγγραφή- αέρας, απαιτεί να το εισπράξει σε είδος.
Η λεγόμενη παγκόσμια επενδυτική κοινότητα – ΗΠΑ, Βρετανία και ΔΝΤ- κατέστρεψε την βιομηχανική ικανότητα των χωρών οφειλετών, μέσω σκληρών προγραμμάτων λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων.
Τα τελευταία χρόνια ΄΄οικονομολόγοι΄΄ έπεισαν τους ηγέτες πολλών χωρών να πουλήσουν τις δημόσιες επιχειρήσεις, ύδρευσης, ενέργειας, μεταφορών κλπ με το σκεπτικό να αποπληρώσουν τα χρέη τους ή για να μειώσουν την φορολογία των υψηλών εισοδημάτων και των μεγάλων επιχειρηματιών. Αυτή η πώληση των αγαθών από αφελείς- μυωπικούς ηγέτες; με όχημα τους χρήσιμους ηλίθιους που προωθούνται από ομάδες συμφερόντων ως οικονομικοί σύμβουλοι, είναι το αντίθετο της ελεύθερης αγοράς, όπως την αντιλαμβάνονται οι κλασσικοί οικονομολόγοι.
Οι ξένοι εισβολείς υπόσχονται να βοηθήσουν την οικονομία, αναλαμβάνοντας την κατασκευή δρόμων, ξενοδοχείων, μονάδων ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά κρατώντας τα έσοδα για τον εαυτό τους και διατηρώντας στατιστικά στοιχεία διαχειρίζονται την οικονομία προς όφελός τους.
Για την υφαρπαγή του πλούτου οι λομπίστες της οικονομίας ξοδεύουν δισεκατομμύρια σε δημόσιες σχέσεις, Μέσα Ενημέρωσης, ακαδημαϊκούς, Think Tanks, υποτροφίες και ανάλογα τμήματα πανεπιστημιακών σπουδών. Μέσω αυτών πείθουν τους πληθυσμούς πως η επιστροφή στην φεουδαρχία είναι η φυσική τάξη πραγμάτων.
Ο κόσμος χρωστά περισσότερα από όσα μπορεί να πληρώσει
Στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, τραπεζίτες, κερδοσκόποι και Funds επέβαλαν μια νεο-φεουδαρχική οικονομική ολιγαρχία. Οι υπερχρεωμένες χώρες κατέστησαν πιόνια σε ένα παιχνίδι μόχλευσης του χρέους που αναδιανέμει τον πλούτο υπέρ των λίγων μυημένων. Στην νέα μετα-καπιταλιστική, μη παραγωγική, καταναλωτική, μη αυτάρκη και εξαρτώμενη οικονομία, ο πλούτος με την μορφή εσόδων και δημοσίων περιουσιακών στοιχείων μεταφέρεται σε ξένα χέρια.
Στις χώρες του τρίτου κόσμου το ΔΝΤ και η παγκόσμια Τράπεζα δανειοδότησαν αφειδώς τις κυβερνήσεις. Για να διασφαλίσουν τα υπερκέρδη τους τις πίεσαν να επιβάλουν δρακόντεια μέτρα λιτότητας, με αποτέλεσμα να ανασχέσουν κάθε βιομηχανική ανάπτυξη και γεωργική αυτάρκεια, συντρίβοντας την ελάχιστη προοπτική ανταγωνιστικότατος. Εάν αυτός ο δανεισμός δεν ήταν ανεύθυνος τότε ήταν προσχεδιασμένος, για να εκποιήσουν τις χώρες όπως και έγινε. Είναι η ιστορία της κατάκτησης χωρίς στρατό. Τα κράτη που βρίσκονται στο έλεος των πιστωτών υφίστανται την διαδικασία των κατασχέσεων και λόγω οικονομικής αδυναμίας να συντηρήσουν στρατό, κατακτώνται τελικά από τους εχθρούς τους. Με παρόμοιο τρόπο οι ορδές του Αλάριχου άλωσαν την Ρώμη.
Οι εισβολείς είναι πάντα προ των πυλών αλλά αυτοί που υποσκάπτουν την εσωτερική οικονομία επιτρέπουν την κατάληψη. Οι βασιλείς της Σπάρτης Άγης Δ΄, Κλεομένης Γ΄ και Νάβις έπεσαν θύματα της προσπάθειας τους να αναδιανέμουν την γη υπέρ των φτωχών, εξορίζοντας τους πλούσιους ολιγάρχες και δημεύοντας τις περιουσίες τους. Τελικά τους νίκησαν τα συμφέροντα της εποχής, με αποτέλεσμα την υποταγή της Σπάρτης και της Ελλάδος στην Ρώμη.
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης αναγνώρισε την δύναμη που βρίσκεται πάνω από τα έθνη με την γνωστή φράση: Το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Οι χρηματιστές δεν έχουν πατριωτισμό και αξιοπρέπεια. Μοναδικός σκοπός τους είναι το κέρδος.
Επί 20 αιώνες από τον Πλούταρχο έως τον Τζών Γκαλμπρέιθ διαπιστώνουμε ότι η ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, δανειστών και δανειζομένων είναι η πιο παλιά και η πλέον θανατηφόρα ασθένεια για τις δημοκρατίες. Η Αθήνα του Σόλωνα μια μικρογραφία του σημερινού κόσμου εφάρμοσε την σεισάχθεια, για να μην μετατρέπονται οι πολίτες σε δούλους.
Ιστορικά η διαγραφή των χρεών είναι η μόνη λύση για να υπάρχει μια στοιχειώδης οικονομία και ανεξαρτησία. Βασιλείς και κυβερνήσεις ανέκαθεν προσέφευγαν στον δανεισμό για να διεξάγουν πολέμους. Οι μακροχρόνιες συγκρούσεις και οι σπατάλες της άρχουσας τάξης οδηγούσαν συχνά σε χρεοκοπίες. Μέσα σε 100 χρόνια (1557- 1647) η Ισπανία χρεοκόπησε πέντε φορές, ενώ λίγα χρόνια αργότερα (1672) ο Κάρολος ΙΙ της Αγγλίας κήρυξε στάση πληρωμών στους πιστωτές του.
Την διαγραφή των χρεών περιγράφει και η Εβραϊκή Τορά στο Δευτερονόμιο με την λέξη misharim (δικαιοσύνη). Την πράξη της απαλλαγής των φτωχών από τα χρέη, ανά 7ετία, το αποκαλούμενο έτος του Ιωβηλαίου. Αυτόν τον νόμο, που εμπόδιζε την εξαθλίωση και την δουλεία των φτωχών, κατήργησαν οι δανειστές της εποχής του βασιλιά Ηρώδη, με την νομική ρήτρα prosbul (προ της βουλής). Όπως αναφέρει η Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς κατά την ομιλία του στην Συναγωγή ζήτησε την εφαρμογή του Ιωβηλαίου, δηλ. την απαλλαγή από τα χρέη. Η εβραϊκή ελίτ θορυβημένη προσέφυγε στους Ρωμαίους και ακολούθησε η σταύρωση.
Σήμερα τα παιδιά του Σικάγο, τα παιδιά του Μίλτον Φρίντμαν επιβάλουν έναν νέο οικονομικό Μακαρθισμό, προπαγανδίζουν την άγνοια και το παράλογο, αλλά κυρίως χειραγωγούν την γνώση, γιατί είναι η μόνη που μπορεί να τους καταργήσει. Το παιχνίδι λέγεται διαμόρφωση της κοινής γνώμης υπέρ των τοκογλύφων.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου