Δεν ξέρω αν ήταν η καταβαράθρωση των πολιτικών συμμοριών της Ελλάδας, ή η διαφαινόμενη επικράτηση του Ολλάντ, αυτή που σήκωσε τον καινούργιο άνεμο στις πεδιάδες της Ευρώπης που η μια μετά την άλλη λυγίζουν κάτω από τον ολέθριο, ατελέσφορο, και τελικά ανόητο ζυγό της λιτότητας. Ο Ολλάντ, με τις εξαγγελίες του για αύξηση του ανώτερου φορολογικού συντελεστή στο 75%, καθώς επίσης και για επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δημοσιονομικού συμφώνου, ώστε να συμπεριληφθούν με τρόπο δεσμευτικό και άξονες για ανάπτυξη και δουλειές, έφερε σε πραγματικά δύσκολη θέση την καγκελάριο Μέρκελ. Αν συνυπολογίσουμε την «πτώση» της βασικής συμμάχου Ολλανδίας, η οποία πάει για εκλογές τον Σεπτέμβριο με απρόβλεπτο αποτέλεσμα, αποτέλεσμα που εν πολλοίς θα κριθεί και από την έκβαση των εκλογών στην Ελλάδα και Γαλλία, όπως και την απειλή των κομμάτων της Ιταλίας ότι θα άρουν την στήριξη της κυβέρνησης Μόντι αν συνεχίσει στο ίδιο βιολί των περικοπών, τότε η Γερμανία θα μείνει τελικά μόνη, σαν τον ψωριάρη της παρέας.
Η δια της λιτότητας θεραπεία, αυτή η ανόητη θεωρία, που συγγενεύει με την αντίληψη που έχει ο κομπογιαννίτης με τις βδέλλες για τη γιατρειά, έχει αρχίσει να τίθεται κάτω από ισχυρή αμφισβήτηση. Το κοινό τους σημείο είναι η αφαίρεση: Η βδέλλα αφαιρεί κακό αίμα, η λιτότητα αφαιρεί κακό χρήμα. Και στις δυο περιπτώσεις ο ασθενής μπορεί και να πεθάνει. Κι αυτό ακριβώς αντικρίζουμε. Η λιτότητα καταστρέφει τη ζήτηση, η καταστροφή της ζήτησης καταστρέφει την αγορά, η σμίκρυνση της αγοράς καταστρέφει την παραγωγή, αλλά και τις επενδύσεις. Ποιος θέλει να επενδύσει σε ένα κλίμα όπου κανένας δεν αγοράζει, παρά αυτοκτονεί;
Το χρέος/ΑΕΠ της Ελλάδας αυξήθηκε τρομακτικά, αλλά το ίδιο συνέβη για παράδειγμα και στην Ιταλία, το ίδιο και στην Ισπανία, το ίδιο και στο Βέλγιο. Όλες οι χώρες βλέπουν τα μεν ελλείμματα να ελαττώνονται, το δε χρέος να ανεβαίνει, γεγονός που κάθε άλλο καθησυχάζει τις περιβόητες αγορές. Η απόφαση του Ντράγκι να διοχετεύσει 1 τρις στις ευρωπαϊκές τράπεζες, με 1% επιτόκιο, το μόνο που κατόρθωσε ήταν, μέσω μιας έωλης ευφορίας να κερδίσει κάποιο μικρό χρόνο. Το μεγαλύτερο ποσό από αυτά καταναλώθηκε στην αγορά ομολόγων των κρατών, τα οποία όμως πολύ σύντομα κινδυνεύουν να μετατραπούν σε τοξικά, στο βαθμό που τα κράτη θα χάνουν σιγά-σιγά τη φερεγγυότητά τους και θα υποβαθμίζονται. Οι ισπανικές τράπεζες γέμισαν μεν με ισπανικά ομόλογα, την άλλη μέρα όμως με τη διπλή υποβάθμιση της Fitch, τούς κόπηκε γρήγορα ο βήχας.
Ο Ολλάντ, όπως τουλάχιστον δείχνει προεκλογικά, σκοπεύει να θέσει υπό αμφισβήτηση τον επί Σαρκοζί αδιαμφισβήτητο Γαλλο-γερμανικό άξονα, και να αναλάβει πρωτοβουλίες, με τη σύμπραξη των κρατών του Νότου, για αναθεώρηση της γερμανικής πολιτικής. Αρκετοί αμφισβητούν τις προθέσεις του, καθώς και το βαθμό που είναι διατεθειμένος να αναμετρηθεί μαζί της.
Παρ’ όλη την κατακραυγή για την επιμονή της, ακόμα και μέσα από το ΔΝΤ, η Γερμανία δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει παραχωρήσεις. Η φημολογία ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων θα ρίξει στην αγορά περί τα 200 δις σε πανευρωπαϊκά έργα υποδομών, πιθανόν να είναι ένα πυροτέχνημα για να αμβλύνει τις αντιδράσεις των λαών του Νότου και να ψηφίσουν πιο «λογικά».
Για πρώτη φορά, επαναλαμβάνω, στα δυο τελευταία χρόνια αρχίζει να διαφαίνεται μια χαραμάδα για αλλαγή των συσχετισμών. Οι εκλογές εδώ και στη Γαλλία δίνουν την ευκαιρία ώστε η αλλαγή αυτή να εκφραστεί θεσμικά και να παγιωθεί. Είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Οι Γάλλοι περιμένουν από μας και εμείς από τους Γάλλους. Συνέβη μια φορά στην κοινή ιστορία των δυο χωρών, το 81 με την ταυτόχρονη εκλογή-τομή Μιττεράν και Παπανδρέου, ασχέτως του πώς εξελίχτηκαν στο χρόνο. Επιβάλλεται να ξανασυμβεί. Εννοείται φυσικά όχι με Παπανδρέου (!). Μια διπλή επιτυχία, έχει πολλές προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε ντόμινο και να μολύνει, αυτή τη φορά θετικά και την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Μέσα στο μήνα γίνονται εκλογές στη Βεστφαλία-Ρηνανία, στις 31 Μάιου γίνεται το δημοψήφισμα για το δημοσιονομικό σύμφωνο στην Ιρλανδία, και την επόμενη χρονιά, βουλευτικές αναμετρήσεις σε Γερμανία και Ιταλία. Είναι βέβαιο ότι μια αλλαγή πολιτικού σκηνικού σε Ελλάδα και Γαλλία θα έχει θετική επίδραση και στις τρεις αυτές χώρες.
Η εκ του αποτελέσματος ταυτόχρονη αμφισβήτηση και μαζική εναντίωση στις πολιτικές λιτότητας αποδεικνύει ότι θεωρίες μονόδρομοι δεν υπάρχουν. Το ίδιο, ότι δεν υπάρχει και κανένα τέλος της Ιστορίας, όπως αυτάρεσκα και αλαζονικά διακηρύχτηκε το ’90. Η οικονομία, από τη φύση της δεν μπορεί να αξιώνει ότι διαθέτει τη μια και μοναδική θεωρία. Τουναντίον, μπορεί να παρέχει πολλές και διάφορες αξιόλογες, αλλά αντικρουόμενες θεωρίες. Το ποια από αυτές θα εφαρμοστεί είναι ζήτημα των εκάστοτε πολιτικών συσχετισμών. Αυτόν λοιπόν τον συσχετισμό έχουμε καθήκον να αλλάξουμε την Κυριακή που μας έρχεται.
Και όσο για θεωρία, μην ανησυχείτε, θα βρεθεί! Υπάρχουν τόσες, ώστε να φαν κι οι κότες!
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου