Oι εξελίξεις που παρατηρούμε καθημερινά, διεθνώς, για.την ανατροπή των κυβερνήσεων, για ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής, η οποία συντρίβει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, εξαχρειώνει τις μάζες, διογκώνει την ανισότητα μεταξύ των πλουσίων και των πτωχών, ασφαλώς και δεν θα έχουν τέλος, έως ότου επιτευχθεί κάποια ισορροπία στην κατανομή του παγκόσμιου πλούτου.
Κάποτε μιλούσαμε για ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα ως κάτι το αυτονόητο στις δημοκρατικές –τουλάχιστον– κοινωνίες, με Συντάγματα και διεθνείς συμβάσεις να εγγυώνται τη διασφάλιση, την υπεράσπισή τους. Μιλούσαμε για μια παγκόσμια Δικαιοσύνη που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση του ανθρώπου, αγωνιζόμενη για την εξάλειψη των διακρίσεων, για την καταπολέμηση της βίας, για την ισότητα στην αντιμετώπιση των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκεύματος κ.ο.κ.
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση; Με αφορμή την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, έχουμε φτάσει σε τρομοκράτηση πολιτών, σε φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις, μέχρι να έρθει και η δική μας σειρά και από θύτες να μετατραπούμε σε θύματα. Όπερ και συμβαίνει στην περίπτωσή μας, με αφορμή την τεράστια οικονομική κρίση, απόρροια της συσσωρευμένης ηθικής κρίσης, που εξακολουθεί να επικρατεί στη χώρα μας.
Έτσι, με τη διόγκωση γεγονότων, τη μερική διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η αντιμετώπισή μας στο εξωτερικό είναι ρατσιστική, αφού μας θεωρούν υπαίτιους για τη γενικότερη κρίση που σοβεί στις χώρες τους. Είναι μια απλή λύση - διέξοδος στα προβλήματα που και οι υπόλοιπες χώρες αντιμετωπίζουν και φέρνουν σε σύγκρουση κυβέρνηση και πολίτες.
Πάντως, με αφορμή όλ’ αυτά, οδηγούμαστε σε συνεχή συρρίκνωση του νομικού μας πολιτισμού, σε πλήρη απαξίωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε πλήρη ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στην επικράτηση του νόμου της ζούγκλας, του ισχυρότερου, που δεν είναι πλέον οι νόμιμα επιλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά τα χρηματοπιστωτικά πολυπλόκαμα ιδρύματα (funds), που, τυφλωμένα από τη μανία του υπερκέρδους, από την απληστία, προετοιμάζουν την καταστροφή, θύματα της οποίας θα είναι και οι ίδιοι.
Κι όλ’ αυτά, παρά τη διεύρυνση της έννοιας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με νέες ελευθερίες, όπως η προστασία των προσωπικών δεδομένων, το δικαίωμα στην πληροφόρηση κ.λπ.
Έτσι, η θέσπιση διεθνών συνθηκών για τον απόλυτο σεβασμό στον άνθρωπο και στο φυσικό και ευρύτερο περιβάλλον του –ιδιαίτερα, μάλιστα, για τις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες– ευτελίζεται με τις καθημερινές γιορτές και πανηγύρεις και καθίσταται άνευ ουσιαστικού αντικρίσματος, εφόσον ουδεμία συνέπεια, ουδεμία κύρωση συνεπάγεται για όσους ισχυρούς παραβιάζουν κατάφωρα ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα.
Φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητείται πλέον κι αυτό το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στη ζωή, αυτή καθαυτή, με τους λιμοκτονούντες να πληθαίνουν, με τους παρίες και απόκληρους της ζωής να τους βλέπουμε και να τους οσφραινόμαστε σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Έτσι, μπροστά στο φάσμα της πείνας, δικαιώματα βασικά έχουν υποχωρήσει ατάκτως· το δε δικαίωμα να ζεις σ’ ένα υγιές περιβάλλον ηχεί παράδοξο, γραφικό, ανεδαφικό, ξεπερασμένο...
Η τρομοκρατία έχει διάφορες μορφές και η τρομοκρατία του κινδύνου της πείνας, που αγκαλιάζει όλο και περισσότερα στρώματα, σε στερεί από το να διεκδικήσεις τα μέχρι πρότινος αυτονόητα, κατακτημένα με αιματηρούς αγώνες και θυσίες. Ή μήπως θα συμβεί το αντίθετο και οι μάζες θα μετατραπούν σε κίνημα αυτογνωσίας και προοπτικής, με τους κατάλληλους οδηγούς, για την ειρηνική μετάβαση στη νέα εποχή, στην πνευματική αναγέννηση; Ιδιαίτερα στις μέρες μας, όπου ο ανθρωπισμός δοκιμάζεται με δήθεν νομιμοποιημένους πολέμους, χάριν οικονομικών συμφερόντων, το αίτημα της εποχής του Διαφωτισμού για στροφή προς τον άνθρωπο επανέρχεται ωριμότερο.
Ο μεγάλος Γκάντι, ο Μαχάτμα, η μεγάλη ψυχή, ο άνθρωπος που νίκησε μία Αυτοκρατορία, πίστευε στην αυταπάρνηση, πίστευε πως ο άνθρωπος πρέπει να κάνει το καθήκον του άσχετα από την ανταμοιβή ή την τιμωρία, τον πόνο ή τη χαρά, τη νίκη ή την ήττα, το κέρδος ή τη ζημιά. Και πως η κάθε πράξη είναι προτιμότερη από την απραξία.
Ο καθένας μας θα έπρεπε να έχει αφυπνισμένη τη συνείδησή του και να θέσει ως όραμα στη ζωή του την αντίδραση σε κάθε προσπάθεια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως αναφέρει ο Γ. Θεοτοκάς, «τη φωτιά τη συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και του πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο ψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες φωνές», που θα ταράξουν όλο και περισσότερο τα επικινδύνως λιμνάζοντα ύδατα.
Πρώτα η παγκοσμιοποίηση του ανθρωπισμού και μετά η παγκοσμιοποίηση της ελεύθερης αγοράς. Πρώτα ο άνθρωπος και μετά το παγκόσμιο εμπόριο των υλικών αγαθών, με τον ισοπεδωτικό χαρακτήρα που λειτουργεί.
Γεννηθήκαμε ελεύθεροι. Για να παραμείνουμε ελεύθεροι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούμε μέλη μιας κοινωνίας με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ότι είμαστε συνειδητοί πολίτες και όχι ιδιώτες. Άλλως θα ’χουμε μετατραπεί σε ανελεύθερους με την ψευδαίσθηση του ελεύθερου. Ό,τι χειρότερο...
Το πόσο ελεύθεροι είμαστε εξαρτάται από το πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε, από το πόσο γνωρίζουμε και υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματά μας αλλά, παράλληλα, και τις υποχρεώσεις μας έναντι της χώρας, έναντι αυτών που θα έρθουν και είτε θα μας ευλογούν είτε θα μας καταριούνται γι’ αυτό που τους παραδώσαμε.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 10/11/11
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου