Η κυβέρνηση πλειοδοτεί σε δολοφονική μανία εκτέλεσης των εντολών του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου και οι άλλες «δημοκρατικές» και «αριστερές» δυνάμεις πλειοδοτούν στα εκλογικά τεχνάσματα απάτης: «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους», «αντιμνημονιακά μέτωπα» και άλλες τέτοιου είδους αντι-τροϊκές ρητορείες…
Με αυτές τις πολιτικές αλχημείες ....επικαλύπτουν τα πραγματικά αίτια των συμφορών μας, αφήνουν στο απυρόβλητο τους Αφέντες της βαρβαρότητας και δημιουργούν νέες θανάσιμες αυταπάτες σκλαβιάς και υποταγής.
Το να δαιμονοποιεί κανείς την τρόικα και τα Μνημόνια συγκαλύπτει τους εκτελεστές του εγκλήματος και αγωνίζεται για τη σωτηρία τους.
Η τρόικα είναι ο επιτηρητής των αποφάσεων των αφεντικών της βαρβαρότητας: το διεθνές ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και οι ποικίλες μαφίες του.
Τα Μνημόνια είναι ο «καταστατικός χάρτης», η κωδικοποίηση αυτών των αποφάσεων…
Η κυβέρνηση είναι το εκτελεστικό όργανο αυτών των αποφάσεων: Αποφάσεις κωδικοποιημένες και...
στα προγράμματα τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ.
Αν και τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά όλα αυτά, θα υπογραμμίσουμε και εδώ τούτο: Μη τσιμπάμε τα δολώματα απάτης. Ότι δηλαδή είναι η τρόικα που επέβαλε αυτή την πολιτική στην κυβέρνηση.
Η τρόικα, απλώς «επιτηρεί» και χρησιμοποιείται σαν «μπαμπούλας» προκειμένου να υλοποιηθούν οι αποφάσεις των μαφιών του χρήματος: ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ των κυβερνητικών κομμάτων και με την απαραίτητη «αντιπολιτευτική» υπόκρουση των «αριστερών» ψαλτών και των ποικίλων (σήμερα) «αντιμνημονιακών»…
Διαβάστε το παρακάτω, πολύ διαφωτιστικό κείμενο:
Ηρθε η ώρα!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
«Η απλήρωτη εργασία των εργατών είναι το μέσο με το οποίο διεξάγεται ο συναγωνισμός».
(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελίδα 567).
«H μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες ίσαμε το μηδενικό επίπεδο».
(Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος πρώτος, σελ. 621)
Η απόδειξη για το «πού το πάνε» με τις Συλλογικές Συμβάσεις και την πλήρη κατάργηση ακόμα και αυτού του βασικού μισθού, βρίσκεται στην ίδια την κυβερνητική πολιτική, όπως και στην πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και όχι στα υπαρκτά ή ανύπαρκτα «email» της τρόικας.
Η ουσία του ζητήματος συνίσταται στο εξής:
Η πολιτική και η στρατηγική της άρχουσας τάξης στοχεύουν στη λεηλασία των εργαζομένων, στη συντριβή εκείνου που στη γλώσσα τους παρουσιάζεται σαν «μισθολογικό κόστος», ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου, μέσα από την περαιτέρω αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Είναι η εκπλήρωση αυτού του στόχου, είναι η εξασφάλιση της απρόσκοπτης κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων (και όχι το «γινάτι» κάποιας τρόικας ή της εκάστοτε κυβέρνησης της πλουτοκρατίας) που για να ικανοποιηθεί δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από την κατάργηση ακόμα και του ελάχιστου ορίου των 751,39 ευρώ για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας που προβλέπει η Εθνική Συλλογική Σύμβαση.
Αυτή η πολιτική δεν είναι σημερινή.
Προωθείται εδώ και χρόνια στο όνομα της ενίσχυσης της «ανταγωνιστικότητας» της χώρας. Οπου ως «ανταγωνιστικότητα»
α) οι κεφαλαιοκράτες εννοούν την ενδυνάμωσή τους απέναντι στους άλλους κεφαλαιοκράτες - ανταγωνιστές τους και όπου
β) ως «χώρα» εννοούν το δικό τους ιδιοτελές, ατομικό, ταξικό συμφέρον.
Ακριβώς αυτή η περιβόητη ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας είναι που ταυτίζεται με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Αυτό σημαίνει η «ανταγωνιστικότητά τους» και πάντα αυτό σήμαινε:
Από την εποχή που ο Μαρξ - ήδη από το 1863 (!) - προέβλεπε ότι το κεφάλαιο οδηγεί τους μισθούς σε επίπεδα Κίνας μέχρι την εποχή του Σημίτη και της «απασχολησιμότητας», και από την εποχή των «κοινωνικών διαλόγων» και των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης που μαζί προώθησαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ μέχρι το μνημόνιο του 2010, όπου μπήκαν - ήδη - οι νομοθετικές βάσεις για την πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων.
Εκείνο, επομένως, που θέλουν, που επιδιώκουν, που «αποφασίζουν και διατάσσουν»,
ό,τι σήμερα το παρουσιάζουν σαν «πρόταση της τρόικας», ό,τι προσπαθούν να το εμφανίσουν σαν κεραυνό εν αιθρία, είναι ό,τι ακριβώς οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας το μεθοδεύουν συστηματικά εδώ και... αιώνες.
Συγκεκριμένα:
• Η κυβέρνηση, το καλοκαίρι του 2010, ψήφισε τον αντεργατικό νόμο 3863/2010, με τον οποίο θεσμοθέτησε ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών, με τους νεοπροσλαμβανόμενους εργαζόμενους να λαμβάνουν το 80% του βασικού μισθού, 592 ευρώ μεικτά και μόλις 500 ευρώ καθαρά.
• Η κυβέρνηση είχε φροντίσει να καταγράψει μέσα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, που ψηφίστηκε τον Ιούνη του 2011, ότι το «νέο μοντέλο ανάπτυξης της χώρας» προϋποθέτει: «Την άρση των στρεβλώσεων στις συνθήκες της αγοράς μέσω της δημιουργίας συνθηκών ευέλικτων εργασιακών σχέσεων».
• Μόλις προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλ. Μόσιαλος, σε δήλωσή του σημείωνε: «Η κυβέρνηση εξετάζει κάθε παράγοντα που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση ενθαρρύνουμε συνεχώς τον διάλογο μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, έτσι ώστε να προωθηθούν οι απαραίτητες αλλαγές στη βάση των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Παράλληλα, είμαστε αποφασισμένοι (....) να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα μέσα από τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους και την αξιοποίηση των συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών».
«Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», δηλαδή. Η κυβέρνηση και το «διάλογο» στηρίζει μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων» προκειμένου να προωθηθούν οι «απαραίτητες αλλαγές» (βλ. κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων) και προαναγγέλλει τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών μέσα από τη «μείωση του μη μισθολογικού κόστους».
• Χτες μόλις, πάλι ο κ. Μόσιαλος, ερωτηθείς για την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, απάντησε (ΣΚΑΪ): «Η συζήτηση εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Είπα και πριν ότι η ελληνική οικονομία δεν ήταν ανταγωνιστική και δεν είναι ακόμη ανταγωνιστική (...). Επομένως, αυτό το θέμα τίθεται επί τάπητος. Πρέπει να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα. Ενα από αυτά, τα οποία πρέπει να γίνουν, είναι η μείωση του κόστους εργασίας».
• Σε πρόσφατη μελέτη που εκπόνησε η εταιρεία «McKinsey» για λογαριασμό του ΣΕΒ και της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, για να παρουσιαστεί το «νέο μοντέλο ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας, οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου απαίτησαν: Την καθιέρωση χαμηλότερων μισθών και την ακύρωση του θεσμού των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Την κατάργηση των ωραρίων εργασίας και των ειδικοτήτων, με αύξηση της «ευελιξίας». Τη δυνατότητα του κεφαλαίου να μετακινεί επαγγελματικά και γεωγραφικά όσο και όποιο εργατικό δυναμικό θέλει, όποτε το θέλει...
Οσο για τον κύριο Παπανδρέου, που τα ΜΜΕ τον παριστάνουν να έχει ορθώσει «κόκκινη γραμμή» και να απαντά ότι «δεν θα γίνουμε Ινδία», είναι ο ίδιος που μιλώντας προ δεκαημέρου στο Βερολίνο, απευθυνόμενος στους Γερμανούς βιομηχάνους, τους οποίους κάλεσε να «επενδύσουν» στην Ελλάδα, αναφώνησε:
«Οι Ελληνες θα ζήσουν με λιγότερο μισθό»...
ΟΧΙ, λοιπόν!
Δεν είναι η τρόικα που από μόνη της «μαγειρεύει» και προσπαθεί να επιβάλει στην κυβέρνηση -η οποία εμφανίζεται από τα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ τάχα να... αντιστέκεται- την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Και, τελικά, λίγη αξία έχει είτε αν το θέμα της κατάργησης του βασικού μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων τέθηκε ή δεν τέθηκε από την τρόικα, είτε αν η κυβέρνηση επέλεξε να το παρουσιάσει σαν απαίτηση της τρόικας ώστε με αυτό τον τρόπο αφ' ενός να το «ξεφουρνίσει» στην κοινή γνώμη, αφ' ετέρου να κάνει και το κομμάτι της ότι τάχα... ανθίσταται.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το κεφάλαιο και τα όργανά του (κυβέρνηση, αστικά κόμματα, ξεπουλημένα συνδικάτα, τρόικα) αυτό που έχουν προαποφασίσει, το σχέδιο με το οποίο γυρίζουν τη ζωή του εργαζόμενου έναν αιώνα πίσω, φαίνεται ότι ήρθε η ώρα να το θέσουν σε εφαρμογή.
Που σημαίνει το εξής «απλό»:
Οτι, πράγματι, έχει έρθει η ώρα να πάρουν μια συντριπτική απάντηση από το λαό.
Από resaltomag, μοντάζ Γρέκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου