Πουλάνε την ψυχή μας

Καλοκαίρι 2011

Με την πένα του JZ
Σε μια αμουδιά των Κυθήρων, απο αυτές που το Ελληνικό γαλάζιο ξαπλώνει γλυκά, κύμα με το κύμα, βρέθηκα να κοιτώ τον ορίζοντα για ώρα. Από τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα εκεί άρχισαν να υποχωρούν οι “πίσσες” που κατακάθονται στα μονοπάτια των
σκέψεων και να “ανακαλύπτουν” το μεγαλείο του τόπου και της στιγμής. Τα ατελείωτα κορναρίσματα και οι μηχανικοί θόρυβοι που αποτελούν το ηχητικό τοπίο της πόλης, έδωσαν τη θέση τους στον παφλασμό του νερού και στο ρεσιτάλ του τζίτζικα.

Η εικόνα… αυτό που βλέπω γύρω μου… χρειάζεται πολλές αναγνώσεις για παραδεχθώ πως είναι κομάτι της πραγματικότητας κι όχι της φαντασίας. Ένας μικρός αμουδερός μέσα στα βράχια κόλπος, που για να βρεθείς εκεί πρέπει να βρέξεις τα πόδια μέχρι το γόνατο. Και στην άκρη του μια διαμπερής σπηλιά που οδηγεί σε έναν μικρότερο κολπίσκο, με δυο φώκιες να ψεφτοδαγκώνονται τεμπέλικα.

Η θάλασσα τόσο διάφανη και τόσο γνώριμη… αφού γνωριζόμαστε από τα βάθη της προϊστορίας. Άν κάποιος θέλει να λογίζεται για Έλλην θα πρέπει να έχει την αγάπη της και να τη σέβεται.

Για εφόδια, παγωμένο νερό από πηγή των Κυθήρων (κοντά στους καταράκτες), λίγο ψωμοτύρι με τομάτα και μερικά φρούτα. Φρούτα που μαζέψαμε… σύκα, αχλάδια, μήλα, φραγγόσυκα και σταφύλια που “φυτρωναν” αδέσποτα” δίπλα στα δρομάκια του νησιού. Ακόμα και σκόρδα και τοματούλες “άνυδρες” υπήρχαν για το εκπαιδευμένο μάτι.

Δεν γνωρίζω άλλο τρόπο καλύτερο που να φέρνει τις αισθήσεις το μέγιστο με τόσο αβίαστο τρόπο. Δε νομίζω να υπάρχει χρηματικό ποσό που να μπορεί να ικανοποιήσει την ανθρώπινη πληρότητα όσο το “δωρεάν” αυτού του τόπου. Αυτό είναι ο μεγαλείο της χώρας μου. Δίνει απλόχερα όσα της ζητήσεις… απλώς έχουμε ξεχάσει πως να ζητάμε.

Κι έρχονται τώρα τα κουστουμαρισμένα αποβράσματα να κοστολογίσουν το άπειρο… Αυτά τα κοπρισμένα μυαλά όταν βλέπουν αυτό που περιέγραψα το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να βγάλουν κομπιουτεράκι. Πέντε ο βράχος, δέκα η σπηλιά, τρεις οι φώκιες, επτά η άμμος… σούμα τόσο… φορέας αποκρατικοποιήσεων και στο επόμενο πλάνο εγώ γκαρσόνι να σερβίρω πολυεθνικά μοχίτο στον κωλόχονδρο Ολανδό και τον καψαλισμένο απόγονο του Αλάριχου.

Όποιος λογίζει τον εαυτό του Έλληνα να το καταλάβει καλά πως αυτά έχουν στο μυαλό τους κι αυτό θα κάνουν. Ίσως είναι η τελευταία φορά που θα είσαι ο ιδιοκτήτης του δικού σου – από χιλιάδες χρόνια – τόπου.

Το κατάλαβες;

Αν δεν το κατάλαβες, λυπάμαι μόνο εμένα που κατάλαβα.
Πηγη