Φοιτητικές παρατάξεις. Μια ματιά εκ των έσω

Υπήρξα κι εγώ μέλος στα –σχετικά- πρόσφατα φοιτητικά μου χρόνια κάποιας φοιτητικής «παράταξης»...
Μάλιστα ήμουν αρκετά φανατικός και αρκετά «χωμένος»για να το πω έτσι απλά. Δε θα αναφέρω σε ποια παράταξη ήμουν, γιατί τότε ίσως ό,τι γράψω να καπηλευτεί και από τους πρώην ομοϊδεάτες και από τους αντίπαλους τους. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου είναι να δώσω μια εκ των έσω εικόνα για το τι συμβαίνει με αυτές τις κομματικές ομαδοποιήσεις φοιτητών....


Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται για φερέφωνα των αντίστοιχων κομμάτων. Όποια διαφοροποίηση γίνεται, είναι μικρή και γίνεται για τα μάτια του κόσμου, αφού έτσι κι αλλιώς η γραμμή των κομμάτων δεν αλλάζει. Και παρόλο που πρόκειται για πολιτικοποιημένες –και καλά- ομάδες, εντούτοις εμείς είχαμε εντολή άνωθεν να μην μιλάμε στους φοιτητές πολιτικά! Απαγορευόταν κάθε πολιτική συζήτηση, μήπως και ξυπνήσουν τα «ζώα» και δεν μας ψηφίσουν. Φυσικά χτίζαμε ψεύτικες σχέσεις –φιλικές, ερωτικές, κάθε είδους- για να φτιάξουμε έναν κύκλο ψηφοφoρων, με τους οποίους έπρεπε να βγαίνουμε για καφέ, για διασκέδαση για να τους «δέσουμε», όπως λέγαμε. Επίσης υπήρχε καρτελογράφηση. Δηλαδή το κάθε στέλεχος είχε μια λίστα με ονόματα του κύκλου του, τηλέφωνα και παρατηρήσεις (για παράδειγμα, αν ξέραμε ότι σε κάποιον άρεσαν τα μπουζούκια, το σημειώναμε ώστε σε ένα ενδεχόμενο κέρασμα σε μπουζούκια να τον καλέσουμε). Περιττό να πω ότι στις κατ ιδίαν συζητήσεις δε μιλούσαμε με τα καλύτερα λόγια για τους ψηφοφόρους μας. Ήταν η μάζα που έπρεπε απλά να πιστεί για να μπει στο ψηφοδέλτιο και να έρθει να ψηφίσει.

Το αποκορύφωμα φυσικά ήταν οι εκλογές καθηγητών για τον πρόεδρο τμήματος. Εκεί ψηφίζαμε –ένα μέρος των στελεχών- έναν συγκεκριμένο καθηγητή, ο οποίος βέβαια είχε αναπτύξει διαπλεκόμενες σχέσεις με τα «κεφάλια» των παρατάξεων. Μάλιστα έπρεπε βγαίνοντας από τη μυστική ψηφοφορία να έχουμε μαζί μας τα ψηφοδέλτια των αντίπαλων συνδυασμών, ώστε να είναι σίγουροι για το τι ψηφίσαμε. Σαπίλα!

Όλα αυτά τα «κεφάλια», που ορισμένοι σας διαβεβαιώνω ότι δεν ήξεραν ούτε το όνομά τους να γράφουν, μπήκαν σε μεταπτυχιακά, πέρασαν τη στρατιωτική τους θητεία σχεδόν κοντά στο σπίτι τους, και σήμερα είναι χωμένοι σε γραφεία πολιτικών και δεν μπορούν να ξεκολλήσουν τη γλώσσα τους από τον κ..... των «βυσμάτων» τους.
Η συμβουλή μου λοιπόν στους νέους που φοιτούν ή που θα μπουν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι να απέχουν, όχι από την πολιτική ζωή γενικά, αλλά από την φαυλότητα των φοιτητικών παρατάξεων (και τις βάζω όλες μέσα γιατί καμία παράταξη δεν νοιάζεται για τα συμφέροντα των φοιτητών, αλλά όλες κοιτούν τα δικά τους συμφέροντα, δίκαια ή άδικα). Πιστέψτε με, δεν τους έχετε ανάγκη. Εκείνοι έχουν ανάγκη εσάς. Σκεφτείτε ελεύθερα όπως αρμόζει σε νέους, πέρα από ιδεολογίες και κόμματα. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς οι νέοι, τότε ποιος θα το κάνει;!

Αυτή είναι η κατάσταση των φοιτητικών παρατάξεων, όπως τουλάχιστον την είδα εγώ. Εγώ είδα τη σαπίλα τους, και έφυγα για λόγους ευθιξίας. Τα έγραψα όλα αυτά για να ελαφρύνω λίγο την πολιτική μου συνείδηση που είναι αρκετά βεβαρημένα από αυτά που έκανα σαν πολιτικοποιημένος φοιτητής. Προσωπικά δεν μου ταίριαζε τελικά όλο αυτό. Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι αυτά τα παιδιά ίσως αύριο-μεθαύριο να βγουν στην ενεργό πολιτική σκηνή. Αν λοιπό 20άριδες είχαν μια τέτοια συμπεριφορά, φανταστείτε τι θα συμβεί μετά από 20-30 χρόνια. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάει στραβά ο τόπος. Όχι ότι φταίνε οι φοιτητικές παρατάξεις εξ ολοκλήρου, αλλά σίγουρα αποτελούν πηγή πολιτικών προσώπων και μια μικρογραφία της ενεργούς πολιτικής σκηνής.