¡Το των Ισπανών λάθος!

Εμείς οι Έλληνες χαιρετίζουμε με έθος και ως έθνος το κίνημα των Ισπανών: ¡Democracia Real Ya! Έλα όμως που του όλου κινήματος το πίσω πλάκα είναι… λάστιχο!

Δυστυχώς, το ¡Democracia Real Ya! δεν μπορεί να εκτιμάται ως κάτι το διαφορετικό. Ναι μεν λαλούν οι διαδηλωτές γιά αυθεντική ή γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, αλλά μάλλον λόγω εξαθλίωσης απλά εννοούν να μην είναι το νυν πολιτικό σύστημα τέλεια κομματοκρατικό και να σκέφτεται που και που και την....

κοινωνία. Ναι, καλά!

Το των Ισπανών λάθος είναι ένα πρόβλημα δομής πολιτικών συσχετισμών. Διότι καθόσον οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν, κρατώντας δηλαδή το παρόν πολιτικό σύστημα, μέσα από την υπάρχουσα δομή πολιτικών συσχετισμών στο νυν πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί να αλλάξει η δυναμική συμπεριφορά απόδοσης του συστήματος τούτου.

Ως προς την έξοδο από της των Ισπανών προβληματικής, δύο μόνον λύσεις μπορούν να υπάρξουν. Η πρώτη έχει να κάνει με την διαχρονική περαιτέρω κοινωνικο-οικονομική εξαθλίωση, η ποία δεν μπορεί παρά να φέρει εξέγερση χωρίς στόχο.

Μιλούμε βέβαια γιά πολλή βία και πολύ ξύλο, με αποτέλεσμα κάποιο πιθανό καπέλωμα της εξέγερσης, από κάποιους οι οποίοι είναι πολύ έξυπνοι και γιά το δικό τους (smart alec), αλλά και γιά το κοινό καλό των Ισπανών.

Θα θέλατε να συμμετάσχετε σε μία τέτοια πορτοκαλί επανάσταση, i.e., one made by Soros; Πως θα την ξεχωρίζατε; Κάθε εξέγερση χωρίς συγκεκριμένη πρόταση και στόχο αλλαγής της δομής πολιτικών συσχετισμών είναι καπελωμένη εξ’ αρχής.

Η δεύτερη λοιπόν λύση έχει να κάνει με την επεξεργασία κάποιας πρότασης με στόχο την προσομοίωση τουλάχιστον κάποιας αντιπροσώπευσης. Ένα ελάχιστο δηλαδή στοιχείων αντιπροσώπευσης, που θα υποχρεώνουν την πολιτική τάξη να συνεκτιμά το κοινό συμφέρον και την βούληση της κοινωνίας σε πολιτικές αποφάσεις.

Πως μπορεί να γίνει τούτο; Μα φυσικά με το να επεξεργασθεί πρώτα ένας πόλος της κοινωνίας την ιδέα της αντιπροσώπευσης με συγκεκριμένα άρθρα, όπως, π.χ., την ευθύνη των πολιτικών. Δεύτερον, πρέπει να συγκεντρωθούν 1.000.000 πολίτες σε κύκλο γύρω απο την Βουλή, όχι στην Puerta del Sol, σε ώρα ολομέλειας και να μην φεύγει κανείς χωρίς να αναγκασθούν να ψηφίσουν οι πολιτικοί τους νόμους που θα υποβάλει το σώμα των πολιτων, ούτε να τους αφήσουν να φύγουν οι πολιτικοί από την βουλή χωρίς πρώτα να ψηφίσουν. Ποιός θα τολμήσει να βάλει την αστυνομία να διώξει κάποιον;

Ιδού λοιπόν μία αναίμακτος διέξοδος γιά την αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι καν λύση το να διαδηλώνουμε σε εκδηλώσεις-διαμαρτυρίες, γιά να αναγκάσουμε το νυν πολιτικό σύστημα να συμπεριφερθεί όπως εμείς θέλουμε.

Λύση είναι να συγκεντρωθούμε με πρόταση και να τους αναγκάσουμε να αλλάξουν το πολιτικό συστημα, την υπάρχουσα δηλαδή δομή των πολιτικών συσχετισμών στο νυν πολιτικό σύστημα, γιά να γίνει το σώμα των πολιτών μέρος του νέου πολιτικού συστήματος και να συναποφασίζει με την ιδιότητα του εντολέα. Το θέμα δεν είναι μόνον να έχουμε ‘cojones’ (tener cojones), αλλά να έχουμε επίσης και νομική πρόταση με στόχο την αλλαγή του πολιτικού συστήματος σε μία προσομοίωση τουλάχιστον κάποιας αντιπροσώπευσης, ώστε η πολιτική τάξη να συνεκτιμά το κοινό συμφέρον και την βούληση της κοινωνίας σε πολιτικές αποφάσεις.

Τα παραπάνω ισχύουν βέβαια και γιά την Ελλάδα. Αλλά στην Ελλάδα έχουμε άλλες ασ-χολίες και προτεραιότητες, όπως, π.χ., τον Αντώνη Σαμαρά, μιάς και έχει σειρά το παιδί…

Δεν πάει η Ελλάδα να γίνει Σομαλία; Την σειρά του παιδιού και τα μάτια σας.

Πολιτική τάξη είναι αυτή. Όχι, παίζουμε;

Νικόλαος Κ. Γεωργαντζάς 
FORDHAM UNIVERSITY BUSINESS SCHOOLS
New York, NY 10023-7484, U.S.A.

πηγή