του Στρατή Μαζίδη
Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν όμως άλλαξε τα δεδομένα. Ενέπνευσε, δημιούργησε, ηγήθηκε και άνδρωσε. Εξελίχθηκε σε πονοκέφαλο της Αγκυρας που δεν έλεγε να περάσει με τίποτε. Όταν πια παραδόθηκε χάρη στην ελληνική κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη (και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Σάββα Καλεντερίδη και του πρέσβη κου Κωστούλα να διαφύγει ασφαλής, που τους πούλησαν κι αυτούς) στα χέρια της ΜΙΤ ήταν πλέον πολύ αργά.
Τα αμούστακα παιδιά είχαν γίνει παλληκάρια και τα μικρά κορίτσια ύαινες. Είχαν μάθει πως πρέπει να κυνηγούν, να πολεμούν, να πονούν και να διεκδικούν. Κι αυτό δεν αγοράζεται με δολάρια. Κάτι σαν το αντάρτικο του Πόντου που κράτησε απάτητα τα βουνά της περιοχής από την τουρκική μπότα για χρόνια.
Εκεί στα ψηλά βουνά και τα αφιλόξενα εδάφη της νοτιοανατολικής Τουρκίας οι νίλες της γείτονος δεν έχουν τελειωμό. Ανατινάξεις στρατιωτικών οχημάτων, έλεγχοι ολόκληρων περιοχών, αιματηρότατες ενέδρες που έχουν ως αποτέλεσμα την αποστολή φέρετρων στις διάφορες γωνιές της χώρας ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα από ανταρτοπόλεμο και πλέον απαγωγές πολιτικών προσώπων πιάνοντας όμηρο τον βουλευτή του Ρεμπουπλικανικού κόμματος Χουσεϊν Αϊγκιούν και το συνεπιβαίνοντά του δημοσιογράφο.
Η Τουρκία λοιπόν μπορεί να ρίχνει δις δολάρια για να εξελίσσει τη μηχανή της αλλά το PKK έχει αποδειχθεί σε μετρ του …ξε-κουρδί-σματός της!
Και ως απόγονος “συνωστισμένων” δεν μπορώ να πω πως δεν το διασκεδάζω!
freepen
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου