Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφηκε η Συνθήκη της Λωζάνης.Αυτή την «συμβολική ημερομηνία», ,διάλεξε ο «μέγας σκηνοθέτης», και μέγας ραβίνος Kissinger, για να γυρίσει ο Καραμανλής στην Ελλάδα, και να βάλει τέλος στην 7ετή στρατιωτική...
αμερικανοκρατία. Η μακαρίτισσα μεταπολίτευση , η «Δημοκρατία» των Καραμανλή-Παπανδρέου , διαδέχθηκε την Επταετία της δικτατορικής αμερικανοκρατίας, που μας επέβαλαν η Σια, το αμερικανικό Πεντάγωνο και το ΝΑΤΟ, για να διασφαλίσουν τα παγκόσμια ιουδαϊκά συμφέροντα.
Η στρατιωτική αμερικανοκρατία, η Κοινοβουλευτική Αμερικανοκρατία και η προδοσία της Κύπρου δεν ήσαν παρά εκφράσεις της εξάρτησης της Ελλάδας από το ιουδαϊκό κατεστημένο των Η.Π.Α. Πέρασαν 38 και μπήκαμε στα 39 χρόνια Κοινοβουλευτικής Αμερικανοκρατίας , με την ΚΚΕ ΑΕ στο πολιτικό χρηματιστήριο, και κάθε λογής πολιτικοί, παπαγάλοι και «αναλυτές», προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν ισχύει το αυτονόητο. Ότι τα Ιουλιανά του 65, η αποσταΣΙΑ Μητσοτάκη και η Ανατροπή του Παπανδρέου, το πραξικόπημα Cia-Παπαδόπουλου, η τούρκικη προβοκάτσια στην Κοφινού το 1967 , η επαίσχυντη απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο, το πραξικόπημα Cia- Ιωαννίδη, η προδοσία της Κύπρου και η θριαμβευτική επιστροφή του «διορθωμένου» Καραμανλή, δεν αποτελούν κρίκους της αλυσίδας προσχεδιασμένων ψευδογεγονότων που οδήγησαν στην εφαρμογή των αμερικανο/ιουδαϊκών σχεδίων για την Ελλάδα.
Και όμως: H αγγλοαμερικανική συνωμοσία κατά της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας που οδήγησε στη Χούντα και τη διχοτόμηση της Κύπρου ξεκίνησε τον Ιούνιο του 1964 όταν οι Γεώργιος και Ανδρέας Παπανδρέου πραγματοποίησαν την ιστορική και δραματική επίσκεψη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την οποία ο πρόεδρος Τζόνσον, προσπάθησε να επιβάλει την αποδοχή του σχεδίου Άτσενσον. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, απάντησε με αξιοπρέπεια στις αμερικανικές πιέσεις λέγοντας ότι «η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία», και ο Τζόνσον ,είπε προς τον Έλληνα πρέσβη , τον Αλέξανδρο Μάτσα, «γαμώ τη δημοκρατία σας και γαμώ το σύνταγμα σας». Η Ουάσιγκτον προχώρησε στην ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου με τους «πιστούς φίλους» και «υπαλλήλους» της που έκαναν την αποσταΣία το 1965, που οδήγησε στην δικτατορία το 67, και στην προδοσία της Κύπρου το 74. Το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, έγιναν για να διχοτομηθεί η μεγαλόνησος και να αποτελέσει τελικά ένα νέο στρατιωτικό ορμητήριο των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Μεσόγειο, για την προστασία του Ισραήλ.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα, στα επτά χρόνια, που έκαναν κουμάντο στην Ελλάδα τα πρακτόρια της ΣΙΑ,από το στράτευμα, ήταν ότι έγινε ο ιουδαϊκός κομμουνισμός «δημοκρατικός» και ο εθνικισμός «αντιδημοκρατικός». Ο αντικομμουνισμός από προοδευτική δημοκρατική αντίληψη έγινε «αντιδραστικός».
Ο Ιωαννίδης μάλιστα, με το «πραξικόπημα οπερέτα», κατέστρεψε και το εθνικιστικό κίνημα στην Κύπρο. Η διαταγή για την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», είχε δοθεί από το κλιμάκιο της Cia , στους υποπράκτορες/ρουφιάνους της υπηρεσίας, Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολαου, Ντάβο,Γκράτσιο,Γκιζίκη από τις 21 Ιουλίου, και ο μέγας Ραβίνος μέγας σκηνοθέτης, και υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Kissinger, είχε ανακοινώσει στην Ουάσιγκτον το βράδυ της 22 προς 23 Ιουλίου 1974, ώρα Ελλάδος, πριν δηλαδή την σύσκεψη υπό τον Γκιζίκη, λέγοντας στους δημοσιογράφους. «Ενδεχομένως αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται στην Αθήνα πολιτική μεταβολή» .Το πώς γνώριζε ο Κίσινγκερ, τόσες ώρες πριν, αυτά που θα συνέβαιναν στην Αθήνα είναι πολύ απλό να απαντηθεί. Εκείνος διέταξε τις εξελίξεις. Το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος το οποίο έθεσε στη διάθεση του «εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή» ο γάλλος πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, που «ήταν στενός προσωπικός του φίλος», σκόπιμα προσγειώθηκε στο Ελληνικό, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, έδωσε εντολές για την αυστηρή τήρηση της εκεχειρίας στην Κύπρο, έστειλε τον Γ.Μαύρο στις συνομιλίες της Γενεύης, και διέταξε άμεση απελευθέρωση των λιγοστών πολιτικών κρατουμένων του Ιωαννίδη, δεδομένου ότι τους πολιτικούς κρατούμενους τους είχε απελευθερώσει ο Παπαδόπουλος με την γενική αμνηστία της 22ας Αυγούστου 1973.Εάν μάλιστα ο μέγας ραβίνος Kissinger, δεν είχε ανατρέψει με το αριστερό του χεράκι που το έλεγε Cia/Ιωαννίδη τον Μαρκεζίνη ,στις 25 Νοεμβρίου 1973, η «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» θα είχε αποκατασταθεί από τις 10 Φεβρουαρίου 1974, δημοκρατικός πρωθυπουργός θα ήταν ο Μαρκεζίνης, και οι Τούρκοι δεν θα είχαν πατήσει πόδι στην Κύπρο. Η «Χούντα», δεν κατέρρευσε στις 24 Ιουλίου του 1974 κάτω από το βάρος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αλλά ο «πανίσχυρος αόρατος δικτάτωρ», έπεσε σαν χάρτινος πύργος, μόλις το αποφάσισαν οι αμερικανοί.
Τα απλά αλλά λογικότατα ερωτήματα είναι: Γιατί ο διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού αντιστράτηγος Nτάβος, που αντί να πάει με τα τεθωρακισμένα του στην Κωνσταντινούπολη , απειλούσε μετά τις 20 Ιουλίου και μετά την κήρυξη της γενικής επιστράτευσης να κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα;Γιατί δεν το έκανε αυτό στις 16 Ιουνίου; Και ο ΑΣΔΕΝάρχης Α. Γκράτσιος, που μετά τις 20 Ιουλίου, μαζί με άλλους 250 «καραμανλικούς αξιωματικούς» ζητούσε με διακήρυξη – τελεσίγραφο τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό την προεδρία του εθνοσωτήρα K. Καραμανλή, γιατί δεν συνελάμβανε στις 16 Ιουλίου με τις δυνάμεις της ΑΣΔΕΝ τον διοικητή της ΕΣΑ; Και γιατί οι άνθρωποι των αμερικανών, ο στρατηγός Μπονάνος, ο αντιναύαρχος Αραπάκης, και ο αντιπτέραρχος Παπανικολάου, «αποφάσισαν να μην υπακούουν στον Ταξίαρχο» στις 21 Ιουλίου 1974, ενώ τον υπάκουαν και του χτυπούσαν προσοχές από τις 25 Νοεμβρίου 1973; Γιατί συνέπραξαν μαζί στο πραξικόπημα και διευκόλυναν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο; Η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Στις 25 Νοεμβρίου ο Ιωαννίδης ήταν ο εκλεκτός των αμερικανών. Στις 21 Ιουλίου, ολοκληρώθηκε η αποστολή του και τον πέταξαν στα σκουπίδια. Οι εντολές που είχαν οι Μπονάνος, Αραπάκης, και Παπανικολάου, από τους «Kissinger and associates», ήταν να υπακούουν τον ταξίαρχο. Όταν τους είπαν να υπακούουν τον Καραμανλή, έκαναν αυτό που τους είπαν.
Η ανατροπή της «Χούντας», δεν σχετίζεται με την «εξέγερση του Πολυτεχνείου»η οποία συνέβαλε στο να γίνει το πραξικόπημα στην Κύπρο και η τουρκική εισβολή. Ένας άλλος μύθος που συντηρούν από το 74 τα έμμισθα «δεξιά» πρακτόρια των αμερικανικών υπηρεσιών, είναι ότι ο «εθνικιστής Ταξίαρχος» προσπάθησε για την Ένωση, και που πρόδωσαν οι στρατηγοί και οι αμερικάνοι. -Λοιπόν, ο πρακτοράκος Ιωαννίδης, εάν δεν ήταν ένα δειλό υπαλληλάκι, θα έπρεπε να καταλάβει στις 20 Ιουλίου το Πεντάγωνο με την ΕΣΑ και τη σχολή Ευελπίδων που έλεγχε, να συλλάβει τους πράκτορες Μπονάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου, να τους περάσει στρατοδικείο και να διατάξει τα υποβρύχια να σπεύσουν στην Κυρήνεια. Η προδοσία, όλων των τότε ανώτατων των αξιωματικών, και του Ιωαννίδη, αλλά και του «εθνάρχη Καραμανλή» , του Αβέρωφ κλπ, αποκαλύπτεται από τα υποβρύχια και μόνον.
Το πενταπλό κόλπο, των «Kissinger and associates»,πραξικόπημα στην Κύπρο, τουρκική εισβολή, ελληνική επιστράτευση, ανατροπή της Χούντας-επιστροφή του Καραμανλή, Ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, δεν ήταν σκάκι, αλλά ζαριά. Σέβεν-ιλέβεν. Χωρίς τη σύμπραξη της Αθήνας, η Νίκη θα ήταν ελληνική. Οι Τούρκοι, κατά το διάστημα που ήσαν πολιτικά υπεύθυνοι στην Αθήνα, οι πράκτορες της «Kissinger and associates», Δ. Ιωαννίδης Ταξίαρχος, Φ. Γκιζίκης πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γρηγόριος Μπονάνος Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγός, και Αρχηγός Στρατού Αντιστράτηγος Γαλατσάνος, Αρχηγός Ναυτικού Αντιναυαρχος Πέτρος Αραπάκης, , αρχηγός Αεροπορίας αντιπτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου. Πρωθυπουργός, Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος , Νικ. Κεχριμπάρης διοικητής της 28ης Τακτικής Αεροπορικής Δυνάμεως , αντιστράτηγος Ιωάννης Ντάβος διοικητής Γ΄ΣΣ. κλπ, κατάφεραν να αποβιβάσουν στην Κύπρο 10.000 στρατιώτες.
Ένας επικοινωνιακός μύθος που διακινούν τα «δημοκρατικά πρακτόρια», είναι ότι, «περίπου σαράντα χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες, υπό την υποστήριξη της Τουρκικής Αεροπορίας και του ναυτικού εισέβαλαν παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις βόρειες ακτές της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 20 Ιουλίου 1974». Και αυτό είναι τεράστιο προπαγανδιστικό ψέμα. Η τουρκική «αποβατική αρμάδα»,που εξήλθε του λιμανιού της Μερσίνας υπό τις επευφημίες χιλιάδων λαού, στις 17.00 μμ της 19ης Ιουλίου , ήταν ένα στρατιωτικό ανέκδοτο. Αποτελείτο από 19 πεπαλαιωμένα, μέσα και γενικής χρήσης αποβατικά/αρματαγωγά, μεταφορικής ικανότητας έως τριών αρμάτων και από ένα μεγάλο αρματαγωγό. Η δύναμη που αποβιβάστηκε στις 07.15 το πρωί της 20 Ιουλίου στην ακτή «Πέντε μίλι» δυτικά της Κυρήνειας, ήταν 3.200 άνδρες, και όχι 40.000. Ήταν το 50 Σύνταγμα Πεζικού και ένα τάγμα πεζοναυτών. Ο αριθμός των αρμάτων μάχης που αποβιβάστηκαν ήταν μικρός. Λιγότερα από 30, που επειδή φορτώθηκαν βιαστικά στα πλοία δεν είχαν ρυθμισμένα τα στερεοσκοπικά τηλέμετρα βολής και βαράγανε στον γάμο του Καραγκιόζη.
Η Τουρκική αρμάδα χρειάστηκε 14 ώρες για να φτάσει στην Κύπρο, και το επόμενο «αποβατικό κύμα», αποβιβάστηκε μετά τις 16.00 μμ της 21 Ιουλίου, δηλαδή 33 ώρες αργότερα.
Η αργοκίνητη «τουρκική αρμάδα», ήταν εύκολη λεία και για τα ελληνικά υποβρύχια, και για τα Φάντομ. Και η φιλολογία ότι δεν προλάβαιναν τα ελληνικά υποβρύχια να φθάσουν στις κυπριακές ακτές είναι απολύτως ψευδής και παραπλανητική..
Η προσβολή του αποβατικού στόλου έπρεπε να γίνει και από τα 4 γερμανικά υποβρύχια μας, την 21 Ιουλίου 1974, και όχι στις 20, και αφού οι Τούρκοι είχαν αναπαυτεί στις αμερικανικές διαβεβαιώσεις για συνεργασία των Ελλήνων στην απόβαση, ώστε να αιφνιδιαστούν και να βυθιστούν πρώτα τα αντιτορπιλικά, και μετά αποβατικά, ώστε το πρώτο αποβατικό κύμα να καταστεί όμηρος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο και να συνθηκολογήσουν, για να οδηγηθούμε σε διαπραγματεύσεις με τις ελληνικές δυνάμεις νικήτριες επί του εδάφους.
Η βύθιση του μοναδικού αρματαγωγού των Τούρκων, που συνέχιζε τα πήγαινε-έλα στην Μερσίνα, για την ενίσχυση του Αττίλα σε άνδρες και υλικό, κατά παράβαση της εκεχειρίας, θα έπρεπε να έχει διαταχθεί από τον Καραμανλή ,μετά τις 24 Ιουλίου. Οι Τούρκοι από τις 24 Ιουλίου μέχρι τις 14 Αυγούστου που ξεκίνησε ο ΑΤΤΙΛΑΣ 2 μετέφεραν και αποβίβασαν μια μεραρχία και 120 άρματα. Σε αυτό το διάστημα πολιτικά υπεύθυνοι στην Αθήνα ήσαν οι πράκτορες, Κ.Καραμανλής, Ε.Αβέρωφ, Γ.Μαύρος , Φ. Γκιζίκης, Γρηγόριος Μπονάνος ,Πέτρος Αραπάκης, Αλέξανδρος Παπανικολάου, Ιωάννης Ντάβος.
Η Αθήνα επιβλέποντας αυστηρά την εκεχειρία δεν έστειλε ούτε μισό φαντάρο στην Κύπρο, και τα 7 ελληνικά υποβρύχια δεν περιπολούσαν γύρω από την Κύπρο για να σταματήσει η μεταφορά του Αττίλα. Η τρίτη ελληνική δημοκρατία ξεκίνησε το 1974 με την εσχάτη προδοσία της Κύπρου και έκλεισε τον κύκλο της με τη νέα εσχάτη προδοσία της συνθηκολόγησης με την Διεθνή Χούντα των Επενδυτών.
του Σπύρου Χατζάρα
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου