Περί «στημένων» ιστολογίων Ή Ο ζόφος του διαδικτύου

Μια γνωστή ρήση (Σπινόζα) λέει: «Δεν κλαίμε ούτε γελάμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε». Πρέπει, λοιπόν, να μη θρηνούμε για το χαώδες και αντιφατικό καθεστώς του ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ, αλλά να «προσπαθούμε να καταλάβουμε» και κυρίως να μάθουμε να διακρίνουμε τις αυθεντικές φωνές από τις κάλπικες και να δίνουμε τη μάχη των ιδεών και του ήθους…

Αναμφίβολα το στοιχείο που κατακλύζει ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ το διαδίκτυο
είναι η κοινωνική, πολιτική, πνευματική και ηθική σήψη του καθεστώτος: Στο διαδίκτυο όλα αυτά παίρνουν αποτρόπαιες μορφές ακριβώς γιατί «απελευθερώνονται» από κάθε κοινωνικό έλεγχο και ηθική αναστολή, από κάθε φραγμό και συστολή…

Ο κόσμος του «εικονικού» δεν είναι κόσμος «αγίων». Είναι ένας κόσμος που βγήκε και οικοδομήθηκε πάνω στα βάθρα του κόσμου που ζούμε. Αντανακλά αυτά τα βάθρα, απελευθερώνει τις «ατέλειες», τις διαστροφές και την αυθάδεια της ΠΑΡΑΚΜΗΣ του πραγματικού κόσμου, τα διογκώνει και συχνά τα δαιμονοποιεί.

Στο διαδίκτυο η σήψη και η αθλιότητα του κόσμου που ζούμε παίρνουν πιο δραματικές και μοχθηρές μορφές.

ΩΣΤΟΣΟ, δίπλα σ’ αυτή τη σκοτεινή και μακάβρια κυρίαρχη όψη του διαδικτύου, ΥΠΑΡΧΕΙ και αναπτύσσεται, όπως σε όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, και η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ άρνηση της κυρίαρχης κατάστασης: Ο ΑΓΩΝΑΣ ενάντια στη σήψη, την παρακμή και την ΥΠΟΤΑΓΗ…

Εκκολάπτεται και εδραιώνεται και το ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ του διαδικτύου το οποίο συνίσταται σε τούτο: Στην ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ των κραυγών και των ψιθύρων της κοινωνίας…

Το διαδίκτυο, δηλαδή, συμβάλει στην απελευθέρωση του φιμωμένου, από το μονοπώλιο της εξουσίας, ΛΟΓΟΥ των απλών ανθρώπων, των σκεπτόμενων και συνειδητών φωνών.

Αυτή η «απελευθέρωση» των σκεπτόμενων και ανησυχούντων ανθρώπων, των θυμωμένων φωνών της κοινωνίας, αποτελεί ιστορικής σημασίας «επαναστατική τομή», έστω με τις πολλές πλάνες και τις «παιδικές αρρώστιες» της…

Και είναι αυτή η απελευθέρωση της λαϊκής κρίσης που τρομάζει τις εξουσίες, οι οποίες επιχειρούν, αξιοποιώντας τη βρωμιά τη δική τους και της διαδικτυακής τους προέκτασης, να φιμώσουν το διαδίκτυο: Να φιμώσουν ουσιαστικά τις αυθεντικές φωνές της κοινωνίας και όχι τα καθεστωτικά τους παραρτήματα…

Το ερέθισμα για όλα αυτά μας το έδωσε ένα κείμενο που διαβάσαμε στο ιστολόγιο «Τρικλοποδιά».

Ξεχωρίζουμε ένα απόσπασμα:

«Τα περισσότερα blogs είναι στημένα από το καθεστώς! Μιλάνε για πατρίδα, ποντάροντας στο πατριωτικό συναίσθημα αλλά είναι στημένα… Προσπαθούν, πολύ απλά να απορροφήσουν την λαϊκή αγανάκτηση. Μέσα σε αυτά τα blogs υπάρχουν πράκτορες και βαλτοί δημοσιογράφοι που παρακολουθούν τα πάντα…».
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ:
http://www.triklopodia.com/2012/08/sex.html

Πράγματι σήμερα αποτελεί κοινοτυπία η διαπίστωση ότι τα περισσότερα blogs είναι «στημένα». Γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού ότι οι μηχανισμοί του καθεστώτος, οι δημοσιογράφοι των «νταβάδων» και οι μυστικές υπηρεσίες κάνουν πάρτι στο διαδίκτυο…

Ωστόσο, η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ και απλοποίηση αυτού το γεγονότος, αποτελεί σοβαρό πολιτικό σφάλμα, διότι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά: Πολλά ιστολόγια που δίνουν γενναία τον αγώνα για την υπεράσπιση της Σκέψης, των Ιδεών και του Ήθους, παρ’ όλες τις συγχύσεις και τις ατέλειές τους…

Πρέπει, συνεπώς, να ΜΑΘΟΥΜΕ να ξεχωρίζουμε το αυθεντικό και γόνιμο, δυνητικά επαναστατικό, στοιχείο του διαδικτύου, διότι και η σωστή καταγγελία περί στημένων ιστολογίων, δεν αποτελεί εχέγγυο ότι δεν είσαι και εσύ «στημένος»…

Με αυτό το σκεπτικό θα αναδημοσιεύσουμε κάποια ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ (από τα πολλά) κείμενά μας, τα οποία πιστεύουμε ότι συμβάλλουν σε μια βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος.

Θα αρχίσουμε με τα παρακάτω: Φλεβάρης 2008, ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=15570#15570


Ελευθερία της έκφρασης
και η ανωνυμία

Στο όνομα της «ελευθερίας» έχουν διαπραχτεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στο όνομα της «ελευθερίας της «έκφρασης» επιβλήθηκε το «τέρας» τα σημερινής πληροφορικής παραπληροφόρησης. Στο όνομα της «ελευθερίας της έκφρασης» χειραγωγούνται σήμερα τα πάντα και επιβάλλεται ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλιστικός εφιάλτης που απειλεί με αποδόμηση τη συνοχή της σκέψης, και αυτούς ακόμα τους μηχανισμούς της λογικής.
Δεν αποτελεί, συνεπώς, αυτή η έννοια μαγική πανάκεια. Είναι ένα αφηρημένο σχήμα που μέσα σε αυτό χωράνε τα πάντα και το περιεχόμενό του γεμίζει από τις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ κοινωνικές σχέσεις που κυριαρχούν. Η «ελευθερία της έκφρασης» σήμερα αποτελεί το συνώνυμο της «ελευθερίας της αγοράς». Είναι «ελευθερία» των τιμών και των συναλλαγών, είναι η «ελευθερία» για την «ανελευθερία» των κοινωνιών, για την ΥΠΟΤΑΓΗ των λαών στη «φιλοσοφία» και τα πρότυπα της ασύδοτης αγοράς.
Και είναι γνωστό ότι όσο πιο «ελεύθερη» είναι αγορά τόσο περισσότερο σκλάβοι είναι οι άνθρωποι. Όσο πιο «ελεύθερη» είναι η αγοραία «ελευθερία έκφρασης» τόσο χειραγωγούμενες είναι οι Ιδέες και η έκφρασή τους.

Η τεχνολογική πρόοδος οδηγεί προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις: ή στην υποταγή του ανθρώπου στα πράγματα και στην τεχνολογία ή στην απελευθέρωσή του από τα πράγματα και την τεχνολογία. Εξαρτάται από ΠΟΙΟΥΣ και ΠΩΣ χρησιμοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης.
Και εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Από ποιους και πώς χρησιμοποιείται σήμερα η πληροφορική και το ΙΝΤΕΡΝΕΤ; Η απάντηση είναι εύκολη, αλλά δεν την κατανοούμε πάντα σε όλο το βάθος. Τα επιτεύγματα της επιστήμης και της πληροφορικής χρησιμοποιούνται σήμερα για την πλήρη καθυπόταξη και τον ολοκληρωτικό έλεγχο και αλλοτρίωση του ανθρώπου.
Ο διαδυκτιακός «διάλογος» είναι υποταγμένος πλήρως στις δυνάμεις της κυρίαρχης αγοράς και ψυχολογίας. Γι αυτό και οι σοβαροί πολιτικοί ή πνευματικοί διάλογοι δεν έχουν «ακροαματικότητα» και δεν είναι ελκυστικοί στην αγοραία ψυχολογία. Αυτό που ελκύει είναι η «μονομαχία» και η ναρκισσιστική «άποψη» και «νεύρωση» των ατομικοτήτων, ο πνευματικός χουλιγκανισμός. Ο διαδυκτιακός χώρος είναι πλήρως προσαρμοσμένος και αναπαράγει τη «φιλοσοφία» και τα «πρότυπα» του τηλεθεάματος. Ελέγχεται και χειραγωγείται από αυτή την
«τηλεοπτική ιδεολογία

Φυσικά το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, όπως και κάθε τεχνολογικό επίτευγμα πρέπει να χρησιμοποιηθούν και από οργανωμένες συλλογικότητας για την προαγωγή της σκέψης, για την σωστή ενημέρωση, ΚΟΝΤΡΑ στον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με τους όρους και τους κανόνες του παιχνιδιού των κυρίαρχων δομών εξουσίας. Δεν μπορεί να γίνει με την ΥΠΟΤΑΓΗ στο κατώτατο παρανομαστή της συνείδησης, στα κλισέ της διασπασμένης και αλλοτριωμένης σκέψης που μας επιβάλλουν. Δεν μπορεί να γίνει με την πολτοποίηση των ιδεών και του διαλόγου, στο όνομα μιας ψεύτικης και εικονικής ελευθερίας του λόγου. Οι διαδυκτιακοί χώροι κατά κανόνα δολοφονούν τη σκέψη, αποδομούν τους μηχανισμούς της, κατασκευάζουν μια νεολαία που ικανοποιείται με την «ατάκα» και τους «εξυπνακισμούς» και απωθείται από τη μελέτη και την πειθαρχεία που απαιτείται για να σκέφτεσαι. Γι αυτό και οι χώροι αυτοί έχουν γεμίσει προβοκάτορες και έμμισθους. Ο ρόλος τους είναι να μην επιτρέπουν συλλογισμούς, να ερεθίζουν την ποδοσφαιροποίηση του «διαλόγου, να καταστρέφουν τη διαλεκτική της σκέψης.
Πρέπει να αντισταθούμε σε όλα αυτά, όχι όμως με το να υποκλιθούμε στη λογική τους.
Μια σημαντική μορφή αντίστασης είναι το «κίνημα των Μπλόκερς»!!!!
Ανεξάρτητα από τις ατέλειες της «παιδικής αρρώστιας» αυτού του κινήματος και τα αναπόφευκτα κρούσματα της διαστροφής ορισμένων, το «κίνημα των μπλόκερς» είναι η μόνη βάση ιντερνετικής αντίστασης στον αυτοκρατορικό ολοκληρωτισμό, το θεμέλιο για μια πραγματική εναλλακτική ενημέρωση, η μαγιά οικοδόμησης λαϊκών, εναλλακτικών, αμεσοδημοκρατικών μορφών εξουσίας.
Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή, σε σπαργανώδη κατάσταση. Από δω απορρέουν και οι «παιδικές ασθένειες», οι συγχύσεις και κυρίως οι «αντιγραφές» μεθόδων της εξουσίας. Είναι αναπόφευκτο να αναπαράγουμε αυτό που υπάρχει και κυριαρχεί, αυτό που πρέπει να κτυπηθεί και να κατεδαφιστεί. Και πάνω σε αυτή τη σύγχυση πρέπει οι Μπολόκερς να δώσουν μεγάλη μάχη. Πρέπει να επιβάλλουν οι ίδιοι (το κίνημα μπλόγκερς) το ήθος της ανατρεπτικής λογικής και των μεγάλων ανθρώπινων αξιών. Να επιβάλλουν τους όρους του πραγματικού διαλόγου, τις πρακτικές αφύπνισης της ανθρώπινης προσωπικότητας και απελευθέρωσής της από τα ιδεολογικά και ηθικά δεσμά του συστήματος.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ στοιχείο αυτού του «Κινήματος» είναι η ανωνυμία!!!

Οι καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις αιχμαλωτίζουν σε τέτοιο βαθμό τον άνθρωπο που δεν είναι ελεύθερος να εκφραστεί. Δέχεται ποικίλους εκβιασμούς στην καθημερινή του ζωή, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε πολυεδρικές μορφές ομηριών που δεν μπορεί επώνυμα να εκφραστεί στο ελάχιστο. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που διαλέγουν το δρόμο του «επαγγελματία επαναστάτης», το δρόμο των ρήξεων χωρίς να φοβούνται το προσωπικό κόστος. Οι μεγάλες στρατιές των ανθρώπων δεν είναι ΠΟΤΕ δυνατόν να επιλέξουν το δρόμο του «μοναχικού καβαλάρη». Και είναι αυτές οι «στρατιές» που πρέπει να μπουν στο δρόμο του αγώνα και να συμμετάσχουν ενεργά στη διαμόρφωση της συλλογικής δράσης. Η ΑΝΩΝΥΜΙΑ είναι το μέσον γι αυτή τη μαζική απελευθερωτική λειτουργία.
ΚΑΙ σε αυτή την ανωνυμία βρίσκεται η μεγάλη δύναμη του κινήματος των μπλόγκερ…

Περί ανωνυμίας

Αναμφίβολα η ανωνυμία γίνεται και η «κουκούλα» διαστροφικών μορφών βίας και σήψης. Αυτά όμως δεν οφείλονται στην ανωνυμία, αλλά στο σύστημα που τα παράγει και κυριαρχούν στην κοινωνική ζωή με τις λεπτοδουλεμένες «μάσκες» της εξουσιαστικής «νομιμότητας» και καθεστωτικής ιεραρχίας.
Τέτοιου είδους «κουκουλοφόροι» πρέπει ασφαλώς να καταπολεμούνται ανελέητα. Και όσο η σήψη ενός συστήματος θα βαθαίνει τόσο και θα πολλαπλασιάζονται αυτά τα κρούσματα των «διαστροφών» είτε ανώνυμα, είτε καλυμμένα με δομές και πρόσωπα (επώνυμα) της εξουσίας.
Εξάλλου, όταν μιλούμε για ανωνυμία, δεν εννοούμε τη Βαβυλωνία της «ανωνυμίας», αλλά την αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων, την Ενημέρωση εκ των κάτω. Και αυτά έχουν ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα. Η αστυνομική ταυτότητα αποκρύπτεται. Η ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα (η αντίληψη και η άποψη) αποτελούν συστατικό στοιχείο και της Ενημέρωσης και του διαλόγου. Αποτελούν την «εξουσία» των ιδεών και όχι την εξουσία των «εκλεκτών» (επώνυμων). Και είναι βασικό αυτό γιατί ΠΟΤΕ δεν μπορεί να γίνει «επώνυμος» εκείνος που συγκρούεται ανελέητα με τις δομές της κυρίαρχης εξουσίας. Γνωρίζουμε ότι οι ενοχλητικές και ανατρεπτικές ιδέες εξορίζονται από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς. Σήμερα φιμώνονται κυριολεκτικά. Η διαλεκτική συνεπώς της ανωνυμίας με ταυτότητα (ιδεολογική και πολιτική) υπονομεύει τη δικτατορία της ιεραρχίας των επώνυμων, δηλαδή τη δικτατορία των «εκλεκτών» του συστήματος.
Θα μπορούσαμε, συνεπώς, να σχηματοποιήσουμε την επαναστατική πράξη της ανωνυμίας ως εξής:

Αντικαθιστώ την κοινωνική μελαγχολία με το θάρρος της άποψης, την αμφιβολία με τη βεβαιότητα της σύγκρουσης Ιδεών, την απελπισία του σήμερα με την ελπίδα του αύριο, τις διαστροφές της «κουκούλας» με το ΗΘΟΣ, το σκεπτικισμό με την πίστη σε οράματα, τις σοφιστείες με την ψυχρότητα της ηρεμίας, τα κλαψιάρικα ουρλιαχτά με τη νηφάλια τεκμηρίωση, την έπαρση με την ταπεινοφροσύνη…


ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ…
resaltomag