Χαλυβουργία (ή πως δενότανε το ατσάλι). Από τον Στάθη

Ενας μεγάλος οικονομολόγος  του καιρού μας, που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του, έχει πει ότι « η ιστορία των εθνών της νεώτερης εποχής είναι η ιστορία του χάλυβα»...

Και πράγματι  στην «Ιστορία του 20^ου  Αιώνα» του Άλαν Πάρκερ (μια έκδοση του 1980, εισαγωγική στις εκλαικευμένες εκδόσεις γενικής ιστορίας που στις μέρες μας έχει γενικευθεί), η ιστορία του χάλυβα (παραγωγή, διάθεση, χρήση) διαπερνά την ιστορία των εθνών πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (τον Μεγάλο Πόλεμο όπως τον απεκάλεσαν, ώσπου να ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ) και πριν απο τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (όπως απεκάλεσαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σοβιετικοί) – και όντως τέτοιος ήταν για πλήθος εθνών και λαών, πατριωτικός. Τόσον, όσον ήταν επίσης, ο πρώτος ιδεολογικός πόλεμος στην ιστορία.
Αν αυτός ο πόλεμος κρίθηκε στην αρματομαχία του Κουρσκ, κρίθηκε στη σύγκρουση χάλυβος μεταξύ Ναζί και ΕΣΣΔ. Επίσης, αν ο πόλεμος αυτός ξέσπασε το 1939, ξέσπασε διότι η πολεμική οικονομία των Ναζί είχε στη βάση της τη συνεργασία των βιομηχάνων χάλυβα – την παραγωγή, τη χρήση και τη διάθεση του προϊόντος.Μετρώντας τα θωρηκτά της στη θάλασσα κυβερνούσε τα κύματα (του εμπορίου) η Μεγάλη Βρετανία, μετρώντας τα θωρηκτά τους οι ΗΠΑ επέβαλαν τον πόλεμο στην Ιαπωνία που, μετρώντας με τη σειρά της τα δικά της θωρηκτά σήκωσε το γάντι κι επετέθη πρώτη. Θωρηκτά, αεροπλαφόρα, τανκς,κανόνια,λόγχες- η ιστορία του πολέμου και της ειρήνης,ακόμα και το πετρέλαιο τον χάλυβα κινεί (προς προσπορισμό χρυσίου )- είναι όλη αυτή η αλυσίδα σε παραλλαγές ή ίδια- από την «εποχή του σιδήρου» εως σήμερα.
Ισως να μην είναι «η ιστορία του χάλυβα η ιστορία των εθνών και των κρατών στους Νεότερους Χρόνους» – όπως έλεγε ο οικονομολόγος που δυστυχώς ξεχνώ το όνομα του, αλλά η ιστορία των εθνών από  τότε που οι Ρωμαίοι δήλωναν την πεμπτουσία τους  δια του αποφθέγματος: «με το σπαθί και το άροτρο» ή ακόμα πιο πριν, όταν οι Έλληνες δια του συνασπισμού των «όπλων»   (των ασπίδων) γεννούσαν τη διεκδίκηση της ανάλογης μετά τον κοινό  κίνδυνο ισότητας που οδήγησε στη δημοκρατία- κι όσα εκείνη στη συνέχεια δημιούργησε, απο τη λογική, την ηθική και τη φιλοσοφία εως τις τέχνες και τις επιστήμες.
Μετά την κατάργηση της σκλαβιάς, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης το ατσάλι το δένει η εργατική τάξη.
Κι όχι μόνον το δένει, το δουλεύει! Στους ουρανοξύστες, στα ναυπηγεία, στις αυτοκινητοβιομηχανίες.Η εργατική τάξη παράγει τον Πλούτο των Εθνών.
Αυτόν τον Πλούτο που δεν νέμονται οι λαοί, αλλά διαχειρίζονται οι αστοί. Με όλα τα γνωστά αποτελέσματα: τη φτώχια, τον πόλεμο, την καταστροφή του περιβάλλοντος.Διότι οι αστοί μοιράζουν σαν θεοί – κρατάνε τα εννιά για πάρτη τους και δίνουν το δέκατο στην πλέμπα.
Από τον καιρό εκείνο που οι εργάτες δούλευαν για ένα πιάτο φαί, στην εποχή του Ντίκενς, η ανθρωπότητα,πέρασε δια «Πυρός και Σιδήρου» για να ξαναφτάσουμε, σήμερα, 100-150 χρόνια μετά ξανά στο ίδιο σημείο, να δουλεύουν οι εργάτες, μαζί τους και οι χαλυβουργοί, για ένα πιάτο φαί.
Στο μεταξύ όμως  οι εργάτες, μαζί τους και οι χαλυβουργοί, μαζί τους και οι γεωργοί, οι διαννούμενοι, όλοι οι ανθρώποι του μόχθου πέρασαν απ’το Βερντέν, πότησαν με το αίμα τους τους αγρούς απ’τα Πυρηναία έως την Κριμαία, στάθηκαν όρθιοι στο Στάλινγκραντ, έζησαν την τρέλα της Οκινάβα, πνίγηκαν διαβαίνοντας το Κίτρινο Ποτάμι, έστειλαν τον Γκαγκάριν στα άστρα και τις ΗΠΑ στο φεγγάρι, γιατί; – για να βγάζει σήμερα ένας γιάπης με ένα τηλεφώνημα σε πέντε λεπτά , όσα βγάζουν εκατό γεωργοί σε έναν χρόνο;
Απ’ τον εργάτη με τα κουρέλια της Βικτωριανής εποχής, φθάσαμε στον εργάτη που είχε τη δική του ζωή στο Μίτσιγκαν του 1960, στη Μόσχα της ίδιας εποχής, στο Λονδίνο του 1970 και στο Παρίσι – γιατί; Για να γυρίσουμε πίσω στον εργάτη που μπορεί να φτύνει ατιμωρητί ο κάθε Άδωνις Γεωργιάδης; Στον εργάτη που θα δένει το ατσάλι για 500 ή και 300 ευρώ τον μήνα;
Στον εργάτη που μπορεί ο κάθε Γιωργάκης πρωθυπουργός να συκοφαντεί urbi et orbi ως «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο»;
Στον εργάτη για τον οποίον μπορεί, επίσης ατιμωρητί, να λέει ο κάθε τζιτζιφιόγκος απ’την τηλεόραση ότι «αμαυρώνει» την εικόνα της χώρας» όταν απεργεί ;
Στην Ελλάδα η ιστορία του χάλυβα είναι ανάλογη του μεγέθους και της διαδρομής της χώρας- όταν ο χαλυβουργός πληρώνεται τόσον όσο για να ζει ως
στρούθιο πενόμενο, κι όταν το παπαγαλάκι που τον συκοφαντεί πληρώνεται το βάρος της ανηθικότητας του σε χρυσάφι, τότε η χώρα πάει ασφαλώς κατά διαόλου.
Τότε η χώρα είναι ήδη Ειδική Οικονομική Ζώνη, καθώς την ήθελαν κάποτε οι Ναζί και τη θέλουν τώρα οι πολιτικοί τους Επίγονοι στην Ευρώπη, υπό όποιαν πολιτική δορά κι αν κυκλοφορούν.
Το ίδιο , Ελλάδα σαντζάκι ραγιάδων, τη θέλουν και οι εγχώριοι συνεργάτες του Δ΄ Ράιχ, οι ντόπιοι Φαναριώτες και Κουίσλινγκ – έχει παράξει πολλά τέτοια ανδρείκελα το έθνος μας στο διάβα των αιώνων- είχαν όμως όλα την ίδια τύχη, την τύχη του Νοταρά και του Τσολάκογλου.
Στου λαού μας το σκαρί «κακιά σκουριά δεν πιάνει». Αυτοί που δεν σέβονται τους εργάτες, αυτοί που ατιμάζουν τώρα τους χαλυβουργούς , που συκοφαντούν τους ναυτεργάτες, που κλέβουν των φτωχών τ’αρνί, που κόβουν το φάρμακο και τη σύνταξη των βετεράνων, εκείνοι που σπρώχνουν τις μανάδες στην απελπισία,
προκαλούν τις σκιές.Των ηρώων, των αγίων και των ανταρτών.Σύντομα οι αχρείοι θα βρέθουν αντιμέτωποι με τα έργα τους. Αφιλοσόφητοι καθώς είναι ούτε απο Ερινύες καταλαβαίνουν, ούτε απο Νέμεσιν λογαριάζουν- μονάχα μετράνε τον παρά
το μόνο μέταλλο που αγαπούν, χάρτινο μέταλλο, χρυσάφι από αίμα.Το σπαθί του Δαμοκλή που πλανιεται σαν φάντασμα πάνω απ’ το κεφάλι τους δεν δείχνουν να το νοιώθουν.
Όμως αυτό το σπαθί είναι φτιαγμένο από ατσάλι…
Υ.Γ. Και ο Χριστός «βάλειν μάχαιρα ήλθε»- μάχαιρα δίκοπη σαν έρθει η ώρα της.
ΣΤΑΘΗΣ – L1