Αλέκος Παναγούλης : 02.07.1939 – 01.05.1976
Και οι δύο, όπως και τόσοι άλλοι, αγωνίσθηκαν για οράματα, ανθρώπινες πανάρχαιες γραπτές και άγραφες αξίες και ιδανικά. Με αγώνες, εξορίες, βασανιστήρια…
Με το αίμα τους, να είναι βαμμένο το κόκκινο χαλί πάνω στο οποίο πατούν αυτοί – οι από άλλη πάστα αγύρτες – που μας κάθισαν στο σβέρκο για να βασανίσουν, να προδώσουν,να λεηλατήσουν και ξεπουλήσουν τη χιλιοπονεμένη Πατρίδα… να σβήσουν με το έτσι θέλω από τη μνήμη όλων μας γενναίες πράξεις και θυσίες, σαν αυτές του Σπύρου Μουστακλή και του Αλέκου Παναγούλη… Να μας κάνουν να φοβόμαστε και να δειλιάζουμε ακόμα και να τους σκεφτόμαστε…ή να τους τιμούμε.
Μικροί εμείς, δεν αντέχουμε τη μεγαλοσύνη τους. Μας κάνει να νοιώθουμε άβολα κι ακόμα πιο μικροί. Μας είναι πιο βολικό κι εύκολο να τους καταργούμε, να τους βγάζουμε από τη μνήμη μας.
Ποιος ξέρει; αν τους κρατούσαμε μέσα μας ακόμα ζωντανούς, ίσως να υπήρχε ο κίνδυνος να θελήσει κάποιος από εμάς να τους μιμηθεί και τότε…
Όμως φέτος, είναι η ανάγκη πιο μεγάλη από ποτέ, να τους θυμηθούμε. Και δύο, είναι οι πιο κατάλληλες ευκαιρίες.
Η πρώτη είναι η 21η Απριλίου και ώρα 11.30 π.μ. όπου ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967 – 1974, όπως κάθε χρόνο, οργανώνει μια σεμνή τελετή για την 45η επέτειο από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 στον ιστορικό χώρο –Μουσείο του πρώην στρατοπέδου ΕΑΤ – ΕΣΑ, στο πάρκο Ελευθερίας. Την τελετή θα χαιρετίσει ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ 1967 – 1974, Κύριος Νίκος Τριανταφύλλου και θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Σπύρου Μουστακλή, συμβολική τιμή σε όλους όσους πίστεψαν σε ανώτερα ιδανικά κι έδωσε ο καθένας τους, ότι πολυτιμότερο είχε να προσφέρει γι αυτό τον ιερό σκοπό.
Ας μην αμελήσουμε λοιπόν να ανηφορίσουμε το δρομάκι προς το παλιό κολαστήριο του ΕΑΤ/ΕΣΑ, εκεί που έλαχε και στο Σπύρο Μουστακλή να βιώσει την πιο βάρβαρη και ανελέητη συμπεριφορά στυγνών, μισητών και εγκληματικών οργάνων της δικτατορίας, που δεν μπορούσε να ανεχθεί και αντέξει παλληκάρια σαν αυτόν. Ναι, να ανηφορίσουμε προς αυτόν τον τόπο μαρτυρίου και να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τις κραυγές πόνου και αγωνίας που ακόμη βγαίνουν από τους τοίχους του… Να τιμήσουμε τον Σπύρο Μουστακλή και τον Αλέκο Παναγούλη, αλλά και όλους και όλες που στη διάρκεια της επταετίας υπέφεραν τα πάνδεινα, γιατί τόλμησαν να απαιτήσουν τα διαχρονικά και πανανθρώπινα αγαθά:
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Αλλά και την 1η Μαϊου το πρωί, ας μην λησμονήσουμε να πάρουμε το δρόμο προς το Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών, όπου όπως κάθε χρόνο, τελείται τρισάγιο στον τάφο που αναπαύεται ο Αλέκος Παναγούλης.
Ναι, πρέπει τούτη τη φορά να είμαστε πολλοί – μα πολλοί εκεί. Και με ένα ανοιξιάτικο λουλούδι στο χέρι, να δώσουμε τη σιωπηλή μας υπόσχεση πως θα ακολουθήσουμε τα χνάριά τους, τώρα που για μια ακόμη φορά οι συνθήκες το απαιτούν από εμάς.
Έτσι και η θυσία όλων, θα βρεί τη δικαίωσή της. Οι δικοί τους αγώνες, αλλά και οι αγώνες όλων των προηγούμενων παιδιών της Ελλάδος, ας μας δώσουν το κουράγιο να σηκωθούμε πιο ψηλά.
Σε εμάς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, δεν ταιριάζει το σκυφτό κεφάλι. Προσωρινά έχουμε λυγίσει και γονατίσει… είναι ανθρώπινο αυτό με την τόση τρομοκρατία , εκφοβισμούς, εκβιασμούς και καταστολή που μας έχουν επιβάλλει. Τώρα όμως ήλθε η ώρα και η στιγμή να
ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ και θα ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ!!!
Ψηλά λοιπόν το κεφάλι όλοι και όλες μας. Η Πατρίδα περιμένει τώρα από εμάς να την ελευθερώσουμε από τα καινούρια σιδερόφρακτα δεσμά που κάποιοι εχθροί της, με το έτσι θέλω της φόρεσαν.
Και είμαστε σίγουροι ότι θα το καταφέρουμε, γιατί έτσι είμαστε εμείς: αργούμε καμιά φορά να πάρουμε ΄΄μπρος΄΄ , μα όταν σηκωθούμε, δεν μπορεί κανείς μα κανείς πιά να μας σταματήσει!!! Κι αλλοίμονο σε αυτούς που θα τολμήσουν να το….προσπαθήσουν !!!
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ , ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΟΥΝ – ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΑΣΠΑΣΟΥΝ – ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ.
Βενετία Κάντζια
Αθήνα, 17. Απριλίου 2012
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου