Ο Σαμαράς και η Ελλάδα της υποτέλειας

Δυστυχώς και ο Σαμαράς προστίθεται σε μία ακόμη λίστα Ελλήνων ηγετών που δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν την ελληνική υποτέλεια, όσο και αν δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξομοιωθεί, πάντως, με τον ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ είναι αυτός ο οποίος...
συνειδητά πρόδωσε την πατρίδα του υποσκάπτοντας την πιστοληπτική της ικανότητα και δι’ αυτής την οικονομική και εθνική της ανεξαρτησία. Η θέση του είναι στο ικρίωμα της πλατείας Συντάγματος. Τηρουμένων των αναλογιών, ο ΓΑΠ ειναι ο Ιωαννίδης, ο οποίος άνοιξε την κερκόπορτα της προδοσίας στην Κύπρο το 1974. Με τη διαφορά ότι ο Ιωαννίδης, όπως όλες οι ιστορικές εκτιμήσεις δείχνουν, ενήργησε έτσι λόγω βλακείας και λόγω τυφλής εμπιστοσύνης στον αμερικανικό παράγοντας. Βγήκαν και κάποια τελευταία για το ρόλο του διαχρονικού Λαμπράκη και τη σύσκεψη στη βίλα του στον Πόρο λίγο πριν από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου… Τέτοια μεθοδική ενέργεια εις βάρος της χώρας, η ελληνική ιστορία έχει να δει από τη βυζαντινή περίοδο, την περίοδο ίσως του Μαντζικέρτ και της τέταρτης Σταυροφορίας. Δεν νομίζω να υπάρχει ιστορικό αντίστοιχο του ΓΑΠ στην νεώτερη περίοδο (με πιθανή εξαίρεση του Μαυροκορδάτου στην επαναστατική περίοδο). Ο Σαμαράς αυτή τη στιγμή αναδεικνύεται σε ένα αντίστοιχο του Καραμανλή του 1974 που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να ηγηθεί των προσπαθειών της Ελλάδας να αντισταθεί στις ξένες επιβουλές εις βάρος της. Δεν είναι αντίστοιχος του ΓΑΠ, είναι όμως αντίστοιχος όλης της σειράς των μεταπολιτευτικών ή, ορθότερα, μεταπολεμικών ηγετών της υποτέλειας. Η διαφορά του με όλους τους υπόλοιπους είναι ότι αυτός, κατά τη στιγμή της εκλογής του και λόγω του αγώνα για την εκλογή του, εξέφρασε μια ελπίδα ενάντια στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο, προσωποποιώντας το εκείνη τη στιγμή στους Μητσοτάκηδες, και τέθηκε, “λες και μια εθνική ειμαρμένη τον είχε διατηρήσει εφεδρεία” (Προφήτης), άθελά του ίσως, επικεφαλής ενός ολόκληρου κινήματος που ήλπισε σε κάτι διαφορετικό. Σήμερα, όλο εκείνο το κίνημα που έδιωξε στο προσωπο των Μητσοτάκηδων, το σύνολο του φαύλου μεταπολιτευτικού κατεστημένου, νιώθει προδομένο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλήθεια, ποια η διαφορά του Σαμαρά σήμερα με τη Ντόρα του Μαίου του 2010; Και εκείνη δεν ψήφισε το Μνημόνιο “για να μην χρεωκοπήσει η χώρα”; Τι διαφορετικό μας λέει σήμερα ο Σαμαράς; Και γιατί να αποτελεί ελπίδα αυτό που μας λέει; Ασχέτως του τι θα ψηφίσουμε στις εκλογές, το ερώτημα είναι, τι εκπροσωπεί σήμερα ο Σαμαράς, ώστε να αποτελεί ελπίδα; Αφού στον επόμενο εκβιασμό “για να μην χρεωκοπήσει η χώρα” και πάλι θα υποκύψει. Το ξέρουμε το είδαμε, είχαμε μια ελπίδα να μην είναι έτσι μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου, αλλά τώρα δεν υπάρχει πια καμία αμφιβολία. Η κυβερνητική πρόκληση για τον Σαμαρά ήταν να δώσει ρεαλιστική εναλλακτική στον εκβιασμό “κάντε αυτό κι εκείνο για να μην χρεωκοπήσει η χώρα σας”. Δεν ανταποκρίθηκε. Έχει τελειώσει πολιτικά, ασχέτως του ποσοστού που θα πάρει στις εκλογές (ακόμη και εάν τον ψηφίσουμε όλοι μας και γίνει κυβέρνηση) και το ερώτημα είναι αν το γνωρίζει ή αν νομίζει ότι δεν τρέχει τίποτα και ότι “έσωσε τη χώρα” και αυτός και άρα αξίζει να του πούμε και μπράβο. Το τελευταίο ερώτημα είναι: Τι μέλλει γενέσθαι; Κάποτε είχα γράψει το κείμενο “Αντινεοταξική αυτοσυνειδησία“. Η λύση περνάει μέσα από την ιδεολογική αφύπνιση όσο περισσότερων Ελλήνων γίνεται και τη συγκροτηση ενός ευρέος ανιδιοτελούς κινήματος αληθινής εθνικής ανεξαρτησίας. Ατυχώς, τα κινήματα χρειάζονται μπροστάρηδες και ο μπροστάρης πια, δεν υπάρχει για το κίνημα αυτό, που τόσο χρειαζόταν η πατρίδα μας. Επέλεξε να υποταχθεί στους απέναντι. Η ιδεολογική συγκρότηση και ζύμωση, όμως, του κινήματος αντινεοταξικής αυτοσυνειδησίας και αληθινής εθνικής ανεξαρτησίας είναι πιο επείγουσα παρά ποτέ. Και μας θέλει, έστω και βίαια φτωχοποιημένους, στον τόπο μας, προκειμένου να μπορέσουμε να τον ξαναπάρουμε μια μέρα στα χέρια μας. Ακόμη και το να πούμε όχι στην προσωπική οικονομική ευημερία που θα μας φέρει η μετανάστευση, είναι μια σημαντική μορφή αντίστασης. Δεν έχει τελειώσει ακόμη τίποτε, όσο αναπνέει ο τελευταίος Έλληνας. “Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν“. Οι ήρωες του σήμερα θα ξεπηδήσουν από μέσα μας. Ο Θεός βοηθός.
 Επώνυμος
kostasxan