Πριν από κάποιο διάστημα τοιχοκολλήθηκε στις φυλακές ένα χαρτί με την υπογραφή του υφυπουργού Δικαιοσύνης Γ. Πεταλωτή, με το... οποίο κοινοποιούσε στους κρατούμενους ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα παρθούν μέτρα ευνοϊκά για κάποιο ποσοστό φυλακισμένων, με σκοπό την αποσυμφόρηση και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών κράτησης. Άρχισε να γίνεται λόγος για ένα νομοσχέδιο που θα προέβλεπε την αποφυλάκιση καταδικασθέντων μέχρι 10 έτη που θα πληρούσαν την προϋπόθεση έκτισης των 2/5 της ποινής τους.
Εν τέλει όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν εφαρμόστηκε, αλλά το όριο των ποινών όσον αφορά το νομοσχέδιο έπεσε στα 5 χρόνια με αποτέλεσμα να αφορά τελικά ένα πολύ μικρό έως μηδαμινό ποσοστό κρατουμένων.
Αυτό το γεγονός προκάλεσε αντανακλαστικές κινητοποιήσεις σε διάφορες φυλακές της Ελλάδας όπου οι κρατούμενοι αρχίσαμε να διεκδικούμε μια σειρά αιτημάτων σκοπεύοντας στη βιωσιμότητα της κατάστασης των φυλακών και φυσικά στην προσγείωση του νομοθετικού συστήματος σε φυσιολογικά επίπεδα, το οποίο προς το παρόν δρα άδικα, εξοντωτικά και ανεξέλεγκτα διαλύοντας ανθρώπινες ζωές και ολόκληρες οικογένειες.
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την ψήφιση του νομοσχεδίου ακούσαμε διάφορους να αναφέρονται στους κρατούμενους χαρακτηρίζοντάς τους εγκληματικές προσωπικότητες και κοινωνικούς κινδύνους γενικώς και αορίστως. Όλοι αυτοί που μιλούν εκ του ασφαλούς και προφανώς δεν έχουν περάσει ούτε έξω από τις φυλακές θα πρέπει τουλάχιστον πριν σχηματίσουν άποψη να κάνουν τη στοιχειώδη κοινωνική και νομοθετική ανάλυση και ύστερα θα καταλάβουν ποιοι είναι οι λόγοι που οδηγούν στην παραβατικότητα και στην υπερφόρτωση των ιδρυμάτων κράτησης.
Δεν είναι όλοι οι κρατούμενοι κίνδυνοι για την κοινωνία, είμαστε ένα κομμάτι της κοινωνίας και ας αρνούνται να το αναγνωρίσουν κάποιοι. Η φυλάκιση είναι δυστυχώς κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα και ειδικά στους καιρούς που ζούμε.
Οι άνθρωποι που αποφασίζουν για εμάς είναι αυτοί που δεν έχουν νιώσει στο πετσί τους ποτέ τι θα πει έλλειψη ζωτικών αναγκών και μάλιστα υπό το καθεστώς εγκλεισμού, που δεν επιτρέπει στους κρατούμενους την αυτόνομη κάλυψή τους, αλλά εξαρτώνται πάντα από τις οικονομικές δυνατότητες της φυλακής. Δεν έχουν νιώσει τι θα πει να γίνεται ο νόμος όπλο οικονομικής αφαίμαξης και εξόντωσης όσων τυγχάνει να έχουν παρτίδες με αυτόν. Το υπ. Δικαιοσύνης έχει λάβει υπομνήματα και γνωρίζει πολύ καλά τα ακριβή αιτήματα των κρατουμένων.
Εμείς αυτό που έχουμε την ανάγκη να γνωστοποιήσουμε στην κοινωνία, είναι ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου η ποινή των ισοβίων (καμιά φορά διπλή και τριπλή) μοιράζεται αφειδώς σε άνδρες - γυναίκες, μητέρες, ανήλικα κορίτσια και αγόρια, όπου το ίδιο γενναιόδωρα μοιράζονται και οι πολύχρονες καταδίκες σε δίκες παρωδίες, ενώ η γραφειοκρατία και ο όγκος του δικαστικού υλικού αποφέρουν καθυστερήσεις στις υποθέσεις, αναγκάζοντας έτσι τους εμπλεκόμενους να μένουν είτε «αποθηκευμένοι» είτε νομικά δεσμευμένοι για ολόκληρα χρόνια. Είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας όπου οι κρατούμενοι στερούνται τη σεξουαλική επαφή και την αντάμωση των οικογενειών τους σε φυσιολογικές συνθήκες, ζήτημα που από εμάς τους φυλακισμένους αναδεικνύεται ως απόλυτα σημαντικό. Προφανώς αυτά είναι κάποια από τα προβλήματά μας που πήραμε την πρωτοβουλία να αναδείξουμε χωρίς να έχουμε την πρόθεση να μειώσουμε τη σημαντικότητα όλου του φάσματος των αιτημάτων που έχουν σταλεί στο υπουργείο με τη μορφή υπομνήματος.
Κλείνοντας, θέλουμε να καλέσουμε τους πάντες να μην αγνοούν τις φωνές που έρχονται πίσω από τα τείχη γιατί θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιονδήποτε... Οι φυλακές είναι μια υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας.
Αντωνίου Στέλλα, Γ.Φ. Κορυδαλλού, Ξενάκη Σταυρούλα, Μαρινάκη Μαρία, Μητροπία Ασπασία, Καρακατσάνη Νίνα, Μπρόγκα Άλμα, Λεμονάκη Μαρίνα, Βασιλείου Γεωργία, Νομικού Μαρία, Σωτηροπούλου Δήμητρα, Τζάβαρη Δέσποινα, Κοτζαμίνη Ανδρονίκη - Μαρία, Παπαδοπούλου Ελένη, Ναβάι Ανιέζα, Αϊβαλιώτη Σοφία, Ρέτζα Ερίντα, Τάτο Βασιλίκα από τις Γυναικείες Φυλακές Θήβας.
Το παρόν κείμενο εκφράζει και άλλες κρατούμενες. Απλώς παραθέτουμε ενδεικτικά ορισμένα ονόματα...
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου