Μέχρι χθες αναρωτιόμασταν αν η επίθεση της ΕΕ εναντίον της Ελλάδας, έχει σκοπό την αποπομπή της χώρας από την ΕΕ, ή αποτελεί απλά μια επίδειξη επικυριαρχίας...
Σήμερα, αναρωτιόμαστε το ίδιο ακριβώς και για την Ισπανία, αφού σύμφωνα με το Reuters, η ΕΕ σκοπεύει να επιπλήξει την ισπανική κυβέρνηση, επειδή δεν προχωρά στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Στα εναλλακτικά ΜΜΕ, η Ελλάδα θεωρείται ως ο αμνός που πρέπει να θυσιαστεί, ούτως ώστε να καταστεί παράδειγμα για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.
Όσον αφορά στην Ισπανία όμως, το ζήτημα είναι λιγότερο ξεκάθαρο. Πρόκειται για μια τεράστια οικονομία μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, οπότε δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί ο «τραμπουκισμός» εναντίον της.
Μπορεί κάποιοι να θέλουν την Ισπανία εκτός ευρωζώνης. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Παράγοντες που είναι πέρα από τον έλεγχο της ΕΕ, και που μπορεί να πηγάζουν από κάποια σκοτεινά κέντρα.
Γιατί να θέλουν όμως οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών να στοχοποιήσουν την Ισπανία; Μήπως αυτό ήταν το σχέδιο εξ αρχής;
Η σημερινή κρίση δεν ξεκίνησε από το πουθενά. Ξεκίνησε, μόλις οι τεχνοκράτες αποφάσισαν να δώσουν δισεκατομμύρια, ώστε να διορθώσουν τα ελλείμματά τους οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, και να μπορέσουν έτσι να ενταχθούν στην ΕΕ. Πρόκειται στην ουσία για δωροδοκία κάποιων κυβερνητικών ελίτ των χωρών αυτών.
Οι ελίτ αυτές «τσέπωσαν» τα χρήματα, και κάποια τα μοίρασαν στα τσιράκια τους. Στη συνέχεια φρόντισαν ώστε οι χώρες τους να υπερψηφίσουν την ένταξή τους στην ΕΕ, και οι ίδιες παράτησαν την εξουσία, όντας πλουσιότερες. Τώρα, οι πολίτες των χωρών αυτών που ξεγελάστηκαν, έμειναν μόνοι τους για να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Το γεγονός ότι οι τράπεζες έδωσαν απίθανα δάνεια σε αυτές τις χώρες, σίγουρα δεν είναι σύμπτωση. Οι τραπεζίτες κάθε άλλο παρά ηλίθιοι είναι. Το να θεωρούμε ότι δεν αντιλήφτηκαν ότι η Ευρώπη αποτελεί μια τραπεζική φούσκα, ή το ότι τα χρήματα που κυκλοφορούσαν ελεύθερα προέρχονταν από τις Βρυξέλλες, είναι αδιανόητο. Οι τράπεζες τσίμπησαν το δόλωμα εξ επίτηδες. Ο σκοπός όλων ήταν να δημιουργήσουν την σημερινή κρίση, η οποία θα αποτελούσε και την δικαιολογία για τους ευρωπαϊστές τεχνοκράτες να αναμιχθούν στις τοπικές πολιτικές σκηνές, κάτι που βλέπουμε να γίνεται σήμερα.
Σύμφωνα με το Reuters, ο επίτροπος Olli Rehn ανέφερε πως θα ληφθούν μέτρα εναντίον της Μαδρίτης, επειδή μάλλον δεν μπορεί να εκπληρώσει τους δημοσιονομικούς στόχους που έβαλε. Αν γίνει κάτι τέτοιο, θα πληγεί σε μεγάλο βαθμό ο νέος κεντροδεξιός πρωθυπουργός Mariano Rajoy, που έλπιζε ότι θα του χαριστούν οι Βρυξέλλες όσον αφορά στο θέμα των ελλειμμάτων, αφού δεσμεύτηκε να επιβάλλει φιλόδοξες οικονομικές μεταρρυθμίσεις.
Μέχρι πριν κάποια χρόνια, κανένας δεν θα πίστευε ότι οι Βρυξέλλες θα μπορούσαν να επέμβουν τόσο ωμά στα εσωτερικά μιας χώρας. Σήμερα, αυτό το φαινόμενο είναι σύνηθες, και αν συνεχιστεί αυτή η τάση, στο μέλλον οι Βρυξέλλες θα αντιμετωπίζουν τις χώρες μέλη της ΕΕ, όπως η Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Η μόνη διαφορά είναι πως στην Αμερική χρειάστηκε να γίνει ένας αιματηρός εμφύλιος προκειμένου να πάρει την πλήρη εξουσία στα χέρια της η κεντρική κυβέρνηση. Σήμερα, το διαδίκτυο είναι αυτό που στέκεται εμπόδιο σε αυτή την τάση. Η επανάσταση του διαδικτύου, αυτή η νέα «μεταρρύθμιση», βοηθά στην οργάνωση της αντίδρασης, και δίνει την ευκαιρία στους απλούς ανθρώπους να καταλάβουν τις χειραγωγήσεις, και τους σκοπούς των τεχνοκρατών της ΕΕ.
Μπορεί να μην θέλουν να διώξουν την Ισπανία από την ΕΕ, αλλά είναι μια πιθανότητα. Η Ελλάδα και η Ισπανία είναι δυο αρχαίες χώρες, με αρχαίους λαούς. Η Ισπανία αποτελείται από πολλές εθνότητες και ομάδες, που θέλουν την ανεξαρτησία τους, και χάρη στο διαδίκτυο μπορούν πλέον και εκφράζουν ανοιχτά τις επιθυμίες τους.
Όλα αυτά σημαίνουν πως οι αγγλικές οικογένειες των ελίτ, που κρύβονται πίσω από την ΕΕ, και άλλους παγκόσμιους οργανισμούς, σπρώχνουν μεθοδικά τον κόσμο προς μια παγκόσμια διακυβέρνηση, ενώ κάποιες αντίρροπες δυνάμεις τον σπρώχνουν ανάποδα.
Η ΕΕ θέλει να ασκεί απόλυτη κυριαρχία στην Ελλάδα και στην Ισπανία, και αλλού, αλλά δεν της βγαίνουν τα νούμερα, και υπάρχει κίνδυνος πλήρους εξέγερσης των πολιτών των χωρών αυτών.
Τα συναισθήματα όμως των πολιτών δείχνουν να οδηγούν την Ευρώπη προς την πόλωση, και όχι προς την πλήρη ενοποίηση. Τα εργαλεία στα οποία βασίστηκαν οι ιθύνοντες της ενοποίησης, τους γύρισαν μπούμερανγκ, ειδικά εξαιτίας του διαδικτύου.
Η Ελλάδα μας δείχνει πως οι πολίτες έχουν κάποια όρια στην ανοχή τους απέναντι στον τραμπουκισμό της ΕΕ. Μάλιστα, κάποιοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η πυροδότηση της ελληνικής κατάστασης ήταν στημένη, όμως ο σχεδιασμένος τρόμος δεν απέχει και πολύ από το αυθόρμητο χάος.
Το αόρατο χέρι αυτών των ελίτ έχει φανεί σε πολλά συμβάντα της «κατευθυνόμενης» ιστορίας των τελευταίων 100 χρόνων. Οι επιχειρήσεις false flag χρησιμοποιούνται κατά καιρούς, προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι της παγκοσμιοποίησης.
Σήμερα όμως, μπορούμε να τις εκθέσουμε και να τις αναλύσουμε, χάρη στο διαδίκτυο. Η πληροφόρηση είναι άφθονη, και ελεύθερη, και πολύ σύντομα ο κόσμος ίσως αποφασίσει να αντιδράσει για τα καλά, αρνούμενος να συνεργαστεί.
Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που διαχωρίζει αυτά που μπορούν να προκαλέσουν οι ελίτ, και αυτά που μπορεί να ανεχτούν οι λαοί. Και η γραμμή αυτή θα φθίνει, όσο περνάει ο καιρός. Το διαδίκτυο είναι μια διαδικασία, και όχι ένα επεισόδιο. Αν δεν το καταργήσουν σε παγκόσμιο επίπεδο, οι στρατηγικές των ελίτ θα δυσκολευτούν πολύ να εφαρμοστούν.
Οι Βρυξέλλες έχουν κάποιο σχέδιο. Τι θα γίνει όμως αν οι λαοί (όπως της Ελλάδας) έχουν ένα διαφορετικό σχέδιο;
Απόδοση: S.A.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου