ΤΟ « ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ » ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ: ΚΑΙ Η ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας – εκπαιδευτικός
Πόσα δεν είδαμε, πόσα δεν ακούσαμε, πόσα δε πάθαμε, πόσα δε ζήσαμε και πόσα πρόκειται ακόμα να βιώσουμε – όλα δυστυχώς δυσάρεστα και επώδυνα - ως άτομα και ως συνολική ελληνική κοινωνία, απ’ τη στιγμή που η ελληνική «κυβερνησάρα» μας με τους χειρισμούς της αποδέχθηκε την οικονομική κηδεμονία της χώρας μας από τη διαβόητη τρόικα, στις 25/3/2010
Και κοντά στα τόσα τον τελευταίο καιρό βομβαρδιζόμαστε με το μαντάτο: «Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους!..». Θα γίνει, δε θα γίνει;
Η ελληνική κοινή γνώμη άναυδη και σαστισμένη! Μάλλον οι μεθοδικότατες νέες επικοινωνιακές τακτικές που χρησιμοποιεί το Μαξίμου με τις
παροτρύνσεις των Αμερικανών συμβούλων του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου έπιασαν και πιάνουν τόπο στο να αποπροσανατολίζουν τον ελληνικό λαό από τις πραγματικές εξελίξεις στην οικονομία ή από τις εναλλακτικές λύσεις της κρίσης χρέους, που αντιμετωπίζει η χώρα.

Κοινωνικοί ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι αποκαλύπτουν ανεπιφύλακτα ότι η ηγεσία της ελληνικής κυβέρνησης με την έλευση της τρόικας εφάρμοσε την πιο αποτελεσματική μέθοδο χειραγώγησης της κοινωνίας: απ’ τη μια το «Σοκ και Δέος» (shock and Awe) και απ’ την άλλη το « Ύπνος και Δέος» (Sleep and Awe). Μέθοδοι δοκιμασμένοι με απόλυτη επιτυχία τόσο στις Η.ΠΑ., όσο και σε πολλές χώρες της λατινικής Αμερικής, εμπνεύσεως (ποιου άλλου;), του παγκόσμιου αρχιδολοπλόκου πρώην υπουργού εξωτερικών και νυν… νομπελίστα ειρήνης (για να το θέσουμε κομψά ) Χένρι Κίσινγκερ.
Η μέθοδος «Σοκ και δέος» εφαρμόστηκε συστηματικά από τον ερχομό της τρόικας το Μάρτη το 2010 μέχρι και το Νοέμβρη του 2011. Στο οχτάμηνο αυτό η ελληνική κοινωνία εβίωσε μαζικό και συνεχή βομβαρδισμό κακών ειδήσεων και μέτρων σ’ όλα τα μέτωπα: περικοπές παντού, θεσμοθέτηση εργασιακού μεσαίωνα, κλείσιμο επιχειρήσεων και καταστημάτων αφήνοντας στο δρόμο ανέργους , απειλή απολύσεων, «μετατάξεις», κατεδάφιση κοινωνικών δικαιωμάτων, λασπολογία ενοχοποίησης όσων έχουν την ατυχία να δουλεύουν στο δημόσιο ή απλώς να δουλεύουν, να συνδικαλίζονται, να απεργούν, να προσπαθούν μάταια να διατηρήσουν, ό,τι είχαν μέχρι χτες.
Και ύστερα από το Νοέμβρη η τακτική αποπροσανατολισμού συνεχίζεται με τη δεύτερη μέθοδο: «Ύπνος και Δέος» Μ’ αυτήν οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης επικεντρώνουν την ειδησεογραφία και τις κυβερνητικές διαρροές σε θέματα «πιασάρικα», που μπορούν να δώσουν αίσθηση δικαίωσης στην κοινή γνώμη, ότι «κάτι γίνεται». Συντελείται ένας αριστοτεχνικός σχεδιασμός ύπνωσης του ελληνικού λαού πάνω σε διαχρονικά προβλήματα, τα οποία έχουν κολλήσει στη μνήμη και το υποσυνείδητο του Έλληνα είτε ως άλυτα, είτε ως θέματα στα οποία έχουμε ηττηθεί, όπως: 1) Η «ξαφνική» και βεβαίως όχι ουσιαστική σκλήρυνση της στάσης του προθυπουργού μας απέναντι στην Τουρκία.2) Τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. διατυμπανίζουν πως θ ’αρχίσει η εξόρυξη του υπάρχοντος ελληνικού ορυκτού πλούτου αναπτερώνοντας το ηθικό των πανελλήνων, αν και επί της ουσίας η ελληνική κυβέρνηση δεν οριοθέτησε δυστυχώς ακόμη τις ΑΟΖ( Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες),αναφαίρετη προϋπόθεση για το προαναφερθέν. 3)Προπαγανδίζεται νέα δήθεν επιθετική πολιτική στη πάταξη της φοροδιαφυγής μεγαλοσχημόνων: τραγουδιστών, μεγαλογιατρών καλλιτεχνών, πολιτικών προσώπων δίνοντας την αίσθηση ότι την πληρώνουν και οι «μεγάλοι» και όχι μόνο η μικρομεσαία τάξη.Τώρα, αν είναι άγνωστο πότε θα εισπραχθούν τα ανακοινωθέντα τρανταχτά πρόστιμα, αυτό ούτε που τους νοιάζει…4) Το Μαξίμου με τη διαπίστωση ότι το κοινό αίσθημα θυμού και αδικίας προς τη Γερμανία είναι ανεβασμένο, το σέρνει γραφειοκρατικά και επικοινωνιακά, ότι δήθεν θα ανοίξει το θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από τα χρόνια του πολέμου, αν και πραγματικά δεν είναι διατεθειμένο να κοντραριστεί με τους Γερμανούς.5) Τέλος στην περιρρέουσα έντονη δυσαρέσκεια ανά το πανελλήνιο εξαιτίας του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση πως θα την σταματήσει, θα αναλάβει επιχειρήσεις σκούπα στα γκέτο της Αθήνας και άλλων πόλεων, θα υψώσει φράχτη στο Έβρο εμποδίζοντας την παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα, χωρίς ωστόσο να εμφανίσει γι’ αυτά αποτελεσματικό σχεδιασμό και υγιή μεταναστευτική πολιτική.
Και με τα προαναφερθέντα η διαχείριση της κρίσης χρέους καλά κρατεί…Με τα θεσμικά της στηρίγματα: 1)Ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, στην τρόικα ( Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) στις 25/3/2010, 2)Δανειακή σύμβαση της 8/5/2010 για το δάνειο των 110 δισ., μια σύμβαση με την οποία η ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να τη συζητήσει στη Βουλή, παραιτείται από την προάσπιση όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας αλλά και του εθνικού εδάφους έναντι των απαιτήσεων από τους δανειστές της, αποτελώντας αυτή το ισχυρότερό τους οχυρό. Και 3) από κοντά το παράρτημα της δανειακής σύμβασης δηλ. το περιλάλητο στη ζωή μας μνημόνιο,που διαρκώς μας εξαθλιώνει οικονομικά.
Αυτά τα τρία θεσμικά στηρίγματα δυστυχώς θεμελίωσαν καθεστώς οικονομικής κατοχής στην πατρίδα μας, εξαιτίας των χειρισμών μιας εθελόδουλης προς τους δανειστές μας κυβέρνησης, ενός πρωθυπουργού μας, που πουλώντας φραστικό ψευδοπατριωτισμό και εμπόριο ελπίδας μέσω των φιλικών του Μ.Μ.Ε., διατυμπανίζει διαρκώς το: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» κατορθώνοντας ο ίδιος και οι συνεργάτες του να οδηγήσουν σε αμηχανία και αδράνεια τον λαό μας με τις επώδυνες γι’ αυτόν επιλογές τους εφαρμόζοντας τις μεθόδους του «Σοκ και Δέος και Σοκ και Ύπνος», που συνοπτικά προαναλύσαμε.
Ιδιαίτερα με το «Σοκ και δέος» πετυχαίνουν να επιβεβαιωθούν για τα λαϊκά στρώματα οι διαχειριστές της κοινής γνώμης στο ότι, όσο αυτά βυθίζονται στην αβεβαιότητα της καθημερινής επιβίωσης, τόσο πιο εύκολα θα αποδεχθούν αυτό, που έχει σιγά – σιγά ξεκινήσει: το συνολικό ξεπούλημα της χώρας. Με το απλό αλλά αδίστακτο σχέδιο των τοκογλύφων: Οι τοκογλύφοι οδηγούν μια οικογένεια – μια χώρα στην απόγνωση, τότε της ρίχνουν την ιδέα για το «χτηματάκι της ρεματιάς», που αν τους το δώσει, μπορεί να ρεφάρει ένα μέρος από τα χρέη. Πόσο μάλλον αν πουλήσει, ό,τι πιο πολύτιμο διαθέτει.Έτσι καθώς οι πολιτικές άγριας λιτότητας και δραστικών περιορισμών οδηγούν μαζικά την κοινωνία στην απελπισία και την απόγνωση, αρχίζουν σιγά – σιγά να εμφανίζονται οι διάφοροι καλοθελητές, που έχουν έτοιμη λύση. Ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι η Ελλάδα είναι πλούσια , πολύ πλούσια. Έχει μια « αναξιοποίητη δημόσια περιουσία », που εκτιμάται γύρω στα 300 δις. ευρώ. Έχει επίσης πολύτιμο ορυκτό πλούτο, από πετρέλαια έως ουράνιο. Έχει ήλιο αέρα, θάλασσα και φυσικά πολλά νησιά επίσης «αναξιοποίητα». Έχει επίσης και μια πολύ σημαντική γεωστρατηγική θέση. Γιατί λοιπόν να μην τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά, για να ξεχρεώσει; Κι έτσι το δίλημμα που αρχίζει – φοβούμαι που άρχισε – να τίθεται από πολλές μεριές στον απλό κόσμο είναι: « Ή θα χάσεις ό,τι από μισθούς και συντάξεις σου έχουν απομείνει, ή θα βγάλουμε στο σφυρί τη δημόσια περιουσία, το φυσικό και ορυκτό πλούτο και γενικά τα (συγκριτικά πλεονεκτήματα) της χώρας.
Όμως δυστυχώς αυτό που δεν αντιλαμβάνονται πολλοί είναι ότι με το ξεπούλημα ο εργαζόμενος δεν πρόκειται να σώσει ούτε τη δουλειά του, ούτε το μισθό και τη σύνταξή του. Αντίθετα θα χάσει τα πάντα, μαζί και τη χώρα του, καταντώντας «μοντέρνος δουλοπάροικος».
Και ο λόγος κατά τη γνώμη μας που ακολουθεί η κυβέρνηση αυτή την τακτική είναι διπλός: Απ’ τη μια βλέπει πως η πολιτική της, τα μέτρα , το μνημόνιο, είναι αδιέξοδα, οδηγούν τη χώρα σε ελεγχόμενη πτώχευση, που προσπαθεί να την καλύψει κι απ’ την άλλη θέλει να κερδίσει κάποιο έδαφος στις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν σαφέστατη κόπωση και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ από την αντιλαϊκή πολιτική της. Στην προοπτική πιθανόν εκλογών μέσα στο 2011,είτε επειδή θα τις προκαλέσει το Μαξίμου, είτε διότι θα τις εκβιάσει η κοινωνική αντίδραση,το κυβερνόν κόμμα χρειάζεται καύσιμα και ψηφαλάκια.
Τα προλεχθέντα δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα απογοήτευσης, κατάθλιψης, απαισιοδοξίας και δυσπιστίας για τις πολιτικές εξελίξεις από τη μια άκρη ως την άλλη της Ελλάδας. Οι πάντες αναρωτιένται: Πού πάει η κατάσταση, τι θα γίνει η χώρα;
Και σ’ αυτή την πανελλήνια αμηχανία, να και το γαϊτανάκι της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους της χώρας τον τελευταίο καιρό! Ένας ορυμαγδός σεναρίων γι’ αυτό το θέμα μας κατακλύζει. Τελικά θα γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Έμπειροι και αντικειμενικοί οικονομολόγοι μη ελεγχόμενοι από την επίσημη προπαγάνδα απαντούν: Θα γίνει, αλλά αφού πρώτα εφαρμοσθούν όλοι οι άλλοι τρόποι εξάντλησης και εξόντωσης της ελληνικής οικονομίας. Αυτή θα είναι η τελευταία λύση που θα επιλεγεί από τους εταίρους «προστάτες» μας και τις αγορές, μιας και σ’ αυτούς η κυβέρνησή μας υποκλίνεται. Και αυτή δε θα είναι μια λύση διεξόδου, ή έστω προσωρινής ανακούφισης, αλλά μια έσχατη λύση, όπου μια εντελώς εξουθενωμένη οικονομία θα οδηγηθεί σε μια επιχείρηση συνολικής αναδιάρθρωσηςτου δημόσιου χρέους με πιο πιθανό αποτέλεσμα την επίσημη πτώχευση τύπου Αργεντινής 2001.
Και το μέγεθος του δημόσιου χρέους, εκτός από τα πρόσφατα 110 δις. που οφείλει η χώρα στην τρόικα, κατά τα επίσημα χείλη είναι 340,2 δις. Όμως οι ίδιοι αμερόληπτοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι το πραγματικό χρέος είναι 15-20 δις. Όλο το υπόλοιπο είναι κεφαλαιοποίηση τόκων, δηλαδή παράνομο και καταχρηστικό γι’ αυτό και προτείνουν την μη αναγνώρισή του και την άρνηση πληρωμής του, επειδή είναι πρoϊόν ρεμούλας και τοκογλυφίας.
Περί αυτού του τοκογλυφικού χρέους ενπάση περιπτώση γίνεται τελευταία τόση πολλή κουβέντα σχετικά με την αναδιάρθρωσή του. Και ποια η τακτική διαχείρισής του από τους δανειστές μας σε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση; Αυτή καταφαίνεται από τη δήλωση του υπουργού μας των οικονομικών του κ.Παπακωνσταντίνου στη γαλλική εφημερίδα liberation (2/5/2011): «Κάποιοι ποντάρουν πολλά στην ελληνική χρεοκοπία». Και όντως λέει την αλήθεια. Μήπως παλαβώσαμε λέγοντας αυτό; Όχι απλώς, χωρίς να το θέλει ο κ. υπουργός ομολογεί την αλήθεια. Πράγματι ισχυρά τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της ημεδαπής και της αλλοδαπής έχουν επενδύσει στην ελληνική χρεοκοπία. Μόνο που έχουν επενδύσει όχι στο να δουν άμεσα μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ούτε στο να γίνει επίσημη πτώχευση όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Αντίθετα επιδιώκουν με κάθε μέσο και τρόπο τη μεγαλύτερη δυνατή επιμήκυνση της τωρινής κατάστασης.Τα κέρδη τους δεν τους «χορταίνουν» από τη μια κι έξω πτώχευση της Ελλάδας, αλλά από τη συνέχιση της σημερινής κατάστασης όσο το δυνατόν περισσότερο. Υπάρχει δυστυχώς τέτοιο πετυχημένο παράδειγμα αναδιάρθρωσης χρέους από τις παγκόσμιες αγορές: η Ουρουγουάη. Η χώρα αυτή βιώνει εδώ και 10 χρόνια μια κατάσταση χρεοκοπίας, χωρίς να την αφήνουν να πτωχεύσει επίσημα. Σε παρόμοια κατάσταση και προφανώς αυτό προωθούν και για μας. Δημιουργούν συνθήκες, ώστε η χώρα να πάει σε μια διαδικασία χρεοκοπίας εσαεί ή χρεοκοπία επ’ αόριστον ή χρεοκοπία σε δόσεις. Τότε το χρέος της ονομάζεται perpetual dept ( χρέος στο διηνεκές ).
Πως γίνεται αυτό; Έτσι απλά: Οι έξυπνοι επενδυτές κεφαλαίου, ιδίως εκείνοι με τις κατάλληλες πολιτικές διασυνδέσεις, δεν ποντάρουν ποτέ σε μία κίνηση. Εκτός αν δεν έχουν άλλη επιλογή. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υπάρχουν οικονομίες σε κατάσταση χρεοκοπίας επ’ αόριστον. Όσο οι οικονομίες αυτές συντηρούνται στον αφρό από μηχανισμούς χρηματοδοτικής στήριξης ( θυμίσου για την Ελλάδα: μηχανισμός στήριξης 25/3/2010), τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες διαθέτουν για κερδοσκοπία με την κατάστασή τους.
Με άλλα λόγια προτιμούν να διαχειρίζονται το χρέος, γιατί είναι πιο προσοδοφόρα αυτή η αντιμετώπιση, από την εξόφληση του χρέους. Τι εννούμε; Το εξής απλό: Φανταστείτε για λίγο ότι ήσασταν ένας από τους βασικούς κατόχους των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Τι θα σας συνέφερε καλύτερα; Να περιμένετε να εξοφλήσετε τους τίτλους που κατέχετε στην ημερομηνία λήξης τους, αναμένοντας μόνο το κέρδος απ’ το επιτόκιό τους ή να παίξετε τους τίτλους σε διάφορα παιγνίδια κερδοσκοπίας στη δευτερογενή αγορά και, αφού σας αποφέρουν διπλά και τρίδιπλα, τότε να τα καταθέσετε σε εξόφληση; Υποψιάζομαι πολλοί λίγοι θα επέλεγαν την πρώτη λύση.
Έτσι συμβαίνει και με τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Οι τράπεζες και οι επενδυτές, που κατέχουν τον κύριο όγκο των κρατικών τίτλων χρέους , γνωρίζουν πολύ καλά ότι, αν η χώρα οδηγηθεί με μιας σε επίσημη πτώχευση, τα κέρδη τους θα είναι περιορισμένα και αμφίβολα.
Επομένως αυτό που τους συμφέρει είναι να κρατήσουν τη χώρα στον αφρό, για όσο μπορούν και τους επιτρέπει η γενικότερη κατάσταση της ευρωζώνης, ώστε να κερδοσκοπήσουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο. Κι όταν εξαντλήσουν κάθε περιθώριο κερδοσκοπίας, τότε μόνο θα επιτρέψουν τη χώρα να βουλιάξει στην άβυσσο της επίσημης πτώχευσης. Αφού όμως πρώτα έχουν εξασφαλίσει την εκποίησή της και την προστασία των ομολόγων τους από αυθαίρετες περικοπές (κουρέματα) και αναδιαρθρώσεις. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της φράσης στο στόμα των απληροφόρητων – φοβούμαι - απλών ανθρώπων: «Δε θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε, μα είμαστε στην Ε.Ε.» Τώρα γιατί στην πραγματικότητα δε μας αφήνουν, το καταλάβαμε από τα προαναφερθέντα.
Και επιπλέον γι’ αυτό το λόγο ο κ. Παπακωνσταντίνου επιμένει για μια ακόμη φορά στη «liberation» ότι: «δεν πρέπει να υπάρξει κούρεμα, δεν πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση». Με τις δηλώσεις του , ο υπουργός επιδιώκει να διαβεβαιώσει όλους αυτούς, που κερδοσκοπούν ασύστολα με τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία της χώρας ότι στο τέλος της ημέρας δεν πρόκειται να υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους, που θα πλήξει τα συμφέροντά τους.
Γι’ αυτό ζητά, για μια ακόμη φορά, αυτό που επιθυμούν διακαώς οι ίδιοι οι κερδοσκόποι, την επιμήκυνση του χρέους, με αρχή τα 110 ευρώ της Σύμβασης της Δανειακής Διευκόλυνσης του μηχανισμού της τρόικας. Και για παραπέρα, βλέπουμε. Όσο επιμηκύνεται η κατάσταση χρεοκοπίας της χώρας, τόσο μεγαλύτερα κέρδη προσδοκούν από τα παιχνίδια στις αγορές ομολόγων και από την εκποίηση της χώρας.
Μια από τις πιο διαδεδομένες πρακτικές κερδοσκοπίας με ελληνικά ομόλογα τους τελευταίους μήνες είναι η «ανοιχτή πώληση» (short selling). H ανοιχτή πώληση είναι μια ταχτική πολύ γνωστή, σε όσους ξέρουν τη χρηματαγορά. Μια τεχνική που χρησιμοποιείται από τους επενδυτές, με σκοπό να κερδίσουν από την πτώση των τιμών περιουσιακών στοιχείων (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κοκ). Και να πώς: Οι επενδυτές δανείζονται περιουσιακά στοιχεία που δεν κατέχουν, από άλλους επενδυτές, τα πουλάνε και σε μεταγενέστερη χρονική στιγμή θα αναγκαστούν να τα αγοράσουν πάλι, για να τα επιστρέψουν στο δανειστή. Ο δανειστής δε διατρέχει κανένα κίνδυνο, γιατί θα πάρει πίσω τις μετοχές του συν μία μικρή απόδοση για τη διάρκεια που τις είχε δανείσει. Ο short seller («ανοιχτοπωλητής») ελπίζει να κερδίσει από την πτώση των τιμών των χρεογράφων, επωφελούμενος τη διαφορά στις τιμές μεταξύ ημερομηνίας αγοράς – πώλησης.
Με άλλα λόγια ο κερδοσκόπος με την ανοιχτή πώληση «σορτάρει» (στοιχηματίζει) ενάντια σε ένα περιουσιακό στοιχείο με δανεικά χρήματα, με την προσδοκία να κερδίσει, όταν η αξία του πάρει την κάτω βόλτα. Ή ένας κερδοσκόπος μπορεί «πουλήσει ανοιχτά» με το να δανειστεί το χρέος ενός κράτους σαν της Ελλάδας στην τρέχουσα τιμή του, με την ελπίδα να το πουλήσει αργότερα σε χαμηλότερη τιμή και να τσεπώσει τη διαφορά.
Για παράδειγμα: Την 1η Ιανουαρίου του 2010 εκτιμώ ότι τα ελληνικά διετή ομόλογα θα πάρουν την κάτω βόλτα, τους αμέσως επόμενους μήνες. Πάω σε μια τράπεζα όπως η Goldman Sachs ή η Deutsche Bank και δανείζομαι για έξι μήνες στην ονομαστική τους αξία, 10 εκατ. Ευρώ από το διετές ομόλογο του 2013 της ελληνικής κυβέρνησης, το οποίο εκείνη τη στιγμή πωλείται στη δευτερογενή αγορά στα 0,91 ευρώ. Για το δάνειο αυτό θα πρέπει να πληρώσω στην τράπεζα το επιτόκιο, που αναμένει να εισπράξει από το ομόλογο. Αν το επιτόκιο είναι γύρω στα 5% ετησίως, τότε για την περίοδο του δανείου αντιστοιχεί περίπου 2,5% ή 250.000 ευρώ.
Αμέσως πηγαίνω και πουλάω το ομόλογο στην αγορά για 0,91 ευρώ και έτσι εισπράττω 9,1 εκατ. ευρώ (0,91 ευρώ Χ 10 εκατ. Ευρώ σε ονομαστική τιμή ). Η πρόβλεψή μου επαληθεύεται το Μάιο, με την ονομαστική τιμή του διετούς ομολόγου να χάνει γύρω στο 26% της ονομαστικής αξίας του. Τότε αγοράζω ξανά το ομόλογο σε τιμή 0,67 ευρώ και πληρώνω 6,7 εκατ. ευρώ. Επιστρέφω το ομόλογο που έχω δανειστεί από την τράπεζα και της καταβάλλω επιπλέον τον τόκο των 250.000 ευρώ.
Το κέρδος μου, επειδή εκτίμησα σωστά την κατάσταση ήταν επομένως 2,15 εκατ. ευρώ. Δηλαδή τα 9,1 εκατ. ευρώ που πήρα πουλώντας τα ομόλογα, όταν δανείστηκα την 1η Ιανουαρίου, μείον τα 6,7 εκατ., που έπρεπε να πληρώσω για την επαναγορά τους μείον τις 250.000 ευρώ τόκο, που έπρεπε να πληρώσω στην τράπεζα για το εξάμηνο δάνειο.
Από τα παραπάνω καταδείχθηκε, πώς με την «ανοιχτή πώληση» κερδίζει κανείς από το μηδέν, χωρίς να έχει στην κατοχή του ούτε καν τα ομόλογα με τα οποία κερδοσκοπεί. Φυσικά δεν είναι ένα απλό ζήτημα το να πείσει κάποιος την τράπεζα να του δανείσει ομόλογα μιας κάποιας αξίας, για να τα «σορτάρει» στη δευτερογενή αγορά. Ούτε μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Θα πρέπει να έχει την απαραίτητη επιφάνεια και τις ευκόλως εννοούμενες διασυνδέσεις.
Όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας η τράπεζα, δηλαδή αυτός που δανείζει, είναι ο μόνος που σίγουρα δε χάνει. Αντίθετα, κερδίζει επί πλέον τόκους από αυτή τη διαχείριση των ομολόγων της. Γι’ αυτό οι μεγάλες τράπεζες, που κατέχουν τον κύριο όγκο των ελληνικών ομολόγων, ενισχύουν με κάθε τρόπο αυτού του τύπου την κερδοσκοπία. Έτσι κατορθώνουν να κερδίζουν, χωρίς να είναι αναγκασμένες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα, που διαθέτουν, κοψοχρονιά. Επιπροσθέτως προσδοκούν ότι σε μια τελική αναδιάρθρωση χρέους, όταν κριθεί αναγκαίο και αναπόφευκτο, θα έχουν διασφαλίσει μεγάλες ανταποδόσεις από την εκποίηση της χώρας ακόμα κι αν αυτά τα ομόλογα υποστούν σημαντικό «κούρεμα».
Φαντασθείτε όμως τώρα τη χαρά του «σορτάκια», αν στη προσπάθειά του να «σορτάρει» κάποια ομόλογα έχει τις απαραίτητες πολιτικές διασυνδέσεις, ώστε να εξασφαλίσει δηλώσεις και κινήσεις, που θα δρομολογήσουν ένα καταιγισμό καθόδου των τιμών για τους συγκεκριμένους τίτλους.
Και δεν είναι να απορεί κανείς, γιατί για το διετές π.χ. ομόλογο στις 17/4/2011 η επιτοκιακή του απόδοση εκτινάχθηκε σε λιγότερο από ένα μήνα σε απόδοση της τάξης του 25,95%;
Φυσικά οι απορίες λύνονται:
1) Είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε στις 14/4/2011, που πυροδότησαν το θόρυβο για επικείμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
2)Συντηρήθηκε αυτός ο θόρυβος από στελέχη, από οικονομικούς συμβούλους και στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης.
3) Ακολούθησε ένας ολόκληρος παγκόσμιος και πανελλήνιος βομβαρδισμός δηλώσεων, αναλύσεων, σχολίων, σεναρίων και αντιδηλώσεων σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Είναι πασιφανέστατο ότι τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν τυχαίο. Όλα συνέβησαν, γιατί ευνόησαν το «σορτάρισμα» ελληνικών ομολόγων και μ’ αυτό τραπεζίτες, επιχειρηματίες, επενδυτές και πολιτικοί κέρδισαν εκατομμύρια, τη στιγμή που η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ετοιμάζεται να πάρει νέα πρόσθετα μέτρα περικοπών, λιτότητας και ύφεσης.
Επομένως το « πανταχόθεν» παραλήρημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, που μας κατακλύζει τελευταία, δεν αποσκοπεί στο να αναγκάσει την Ελλάδα σε άμεση αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά μ’ αυτό οι κερδοσκόποι και οι αγορές επιδιώκουν να πιέσουν το ΔΝΤ και κυρίως την Ε.Ε να προβεί σε πρόσθετη χρηματοδοτική στήριξη της Ελλάδας, ώστε να τους επιτρέψει να συνεχίζουν το παιχνίδι κερδοσκοπίας, που προαναλύσαμε. Ήδη το ΔΝΤ έχει ανακοινώσει επίσημα την πρόθεσή του να εντάξει την Ελλάδα στο μηχανισμό της Εκτεταμένης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης. Χωρίς όμως να δώσει λεπτομέρειες για τον τρόπο και τους όρους μιας τέτοιας κίνησης. Αναμένεται σύντομα και ίσως πριν από τη σύνοδο κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης τον Ιούνιο του 2011, κάτι ανάλογο να πράξει και η Ε.Ε στα πλαίσια μια ενδεχόμενης επιμήκυνσης αποπληρωμής του υπάρχοντος δανείου των 110 δις. ευρώ της 8/5/2010. Και αυτό θα εμφανιστεί μάλλον ως επιβράβευση καλής διαγωγής της Ελλάδας προς την τρόικα, αλλά και επειδή αποδέχθηκε η χώρα μας τους όρους του συμφώνου του ευρώ και της «οικονομικής διακυβέρνησης», που ήδη προσυζητήθηκαν στην προσύνοδο της ευρωζώνης στις 11/3/2011 με βάση την οποία χάνεται μια για πάντα η εθνική κυριαρχία της χώρας και μετατρέπεται επίσημα σε διοικητική περιφέρεια των κεντρικών οργάνων της Ε.Ε.
Ο τόπος μας έχει δρόμο να διανύσει ακόμη μέχρι τον πάτο. Οι κερδοσκόποι, οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους ντόπιοι και ξένοι δεν έχουν πάρει ακόμη όλα, όσα επιδιώκουν να πάρουν. Αυτό το νόημα έχουν και οι συνεχείς δηλώσεις, που αποκλείουν την αναδιάρθρωση του χρέους για την Ελλάδα. Μήπως σ’ αυτό δε συνηγορούν και οι δηλώσεις της κ. Μαρία Φέκτερ, της υπουργού οικονομικών της Αυστρίας στις 27/4/2011: « Δεν είμαι φίλος μιας αναδιάρθρωσης του χρέους, γιατί θα άρει την πίεση από την ταχύτερη δυνατή εκτέλεση των μεταρρυθμίσεων και αυτό δεν είναι προς το συμφέρον μας…Ο καλύτερος τρόπος είναι να συνεχίσουμε να πιέζουμε για μεταρρυθμίσεις». Και αυτό που εννοεί με τις «μεταρρυθμίσεις» είναι αφενός η εκποίηση των πάντων και αφετέρου η υποβάθμιση της ζωής και της εργασίας των Ελλήνων σε αβίωτο βαθμό.
Να γιατί οι «μεταρρυθμίσεις»: Αξιοποίηση (διάβαζε εκποίηση ) της δημόσιας περιουσίας, αποκρατικοποιήσεις (διάβαζε ξεπούλημα) κερδοφόρων επιχειρήσεων σε ιδιώτες» θα συνεχιστούν!...Να γιατί η λιτότητα, οι περικοπές και η ύφεση θα βαθύνουν, όσο δεν παίρνει άλλο!... Όχι γιατί το επιβάλλει η υπερχρέωση της Ελλάδας, αλλά γιατί θέλουν εξαιτίας της τα κυκλώματα των κερδοσκόπων και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι να απομυζούν τη χώρα. Νομίζω είναι σαφής πια η σκοπιμότητα του παραληρήματος της αναδιάρθρωσης!…
Κι ενώ τα αυτιά της ελληνικής κοινωνίας, της βυθισμένης σε πολιτικό ζόφο δονούνται από καταιγισμό μηνυμάτων περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, έσκασε προσφάτως και η είδηση της μυστικής σύσκεψης του Λουξεμβούργου 6/5/2011, όπου συμμετείχε και ο δικός μας κ. Παπακωνσταντίνου κι όπου «μπήκε στα σκαριά» συμφωνία για νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, δηλ. για νέο δάνειο, όπως ανέφερε ο Ζαν Κλόντ Γιούνκερ. Μένει να γίνουν γνωστές οι βασικές της λεπτομέρειες στον επόμενο κοντινό χρόνο. Παρομοίως δεν αιφνιδιάστηκε το Πανελλήνιο πληροφορούμενο από απόσπασμα συνέντευξης που έδωσε σε γαλλικό κανάλι ο κ. Ντομινίκ Σρος Καν, που το μετέδωσε ο Λάκης Λαζόπουλος στο «Αλ Τσαντήρι» στις 3/5/2011, ότι δηλ. ο κ. Παπανδρέου από το Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 2009 συναποφάσισε με τον κ. Ντομινίκ υπογείως την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ., ενώ επίσημα τότε εναντιωνόταν σε τέτοια επιλογή.
Άραγε εκτός απ’ αυτά τα συγκλονιστικά, ενδεικτικά τελευταία μεγάλα ψέματα κι όσα άλλα προηγήθηκαν από την «κυβερνησάρα» μας με ποια διάθεση να δείξει αυτός ο λαός μας την κάποια εμπιστοσύνη στους έχοντες την ευθύνη αυτού του τόπου; Εντωμεταξύ τα αδιέξοδα συσσωρεύονται. Όλοι οι υπεύθυνοι γι΄ αυτά μεθοδεύουν απροσδιόριστες ακόμη λύσεις, για να μακροημερεύσουν οι ίδιοι κι ας εξουθενωθούν οι εργαζόμενοι κι ας ρημαχτεί η χώρα. Πολλά θα δούμε από εδώ και πέρα. Θα εμφανίσουν στον κοινωνικά ηθικά και πολιτικά εξουθενωμένο λαό μας διάφορα: προσφυγή στις κάλπες, εκλογικούς εκβιασμούς του τύπου: «Ή δέχεσθαι όσα μέτρα με παραμονή στο ευρώ, ή επανέρχεται η δραχμή και χρεοκοπεί η χώρα». Το διατυμπανίζουν εντόνως τα σούργελα της επίσημης προπαγάνδας τελευταία, χωρίς όμως να μας εξηγούν, ότι η πατρίδα από το 1974 μέχρι την είσοδο της στο ευρώ εβίωσε δώδεκα υποτιμήσεις της δραχμής, χωρίς όμως να οδηγηθεί σε χρεοκοπία, όπως τώρα με το ευρώ. Και το σενάριο που αριστοτεχνικά σχεδιάζουν βέβαια είναι η συναίνεση των κορυφών του πολιτικού συστήματος. Αυτό αποσκοπεί όχι απλά στην εύρεση συνενόχων αλλά στην πολιτική νομιμοποίηση μιας εκτροπής που θα επιτρέψει την ακόμη πιο ανάλγητη και πιο καταστροφική εφαρμογή των επιταγών της τρόικας.
Στο σημείο αυτό μεταφέρω αυτούσιες τις απόψεις ενός οικονομολόγου αναλυτή, αμερόληπτου και αντικειμενικού ως προς το πρόβλημα του χρέους, προτεργάτη στη συγκρότηση μιας πνευματικής – πολιτικής συλλογικότητας για τη σωτηρία του λαού και της χώρας της: ΣΕΙΣΑΣΘΕΙΑΣ, που τις θεωρώ σημαδιακές για τις τρέχουσες εξελίξεις.
Προειδοποιεί λοιπόν ο οικονομολόγος: « Βρισκόμαστε ουσιαστικά στις παραμονές μια εκλογικής αναμέτρησης – όποτε αυτή κι αν γίνει, που ενδεχομένως θα επιβάλει μια δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου . Μόνο που η ανοιχτή αυτή δικτατορία δεν έχει ανάγκη να επιβληθεί με κάποιους περίεργους ένστολους με κάγκελα στο μανίκι και άρματα μάχης στους δρόμους. Ούτε πηγάζει μόνο από εσωτερικές εθνικές αναγκαιότητες. Υπάρχουν δυστυχώς ευυπόληπτοι ακαδημaϊκοί, υπεραρκετοί γιάπηδες της οικονομίας και της πολιτικής και επίιδοξοι σωτήρες της ημεδαπής και της αλλοδαπής, που στο όνομα της τάξης και της «κομματοκρατίας», και φυσικά για το καλό μας και με τις πλάτες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είναι απολύτως πρόθυμοι να αναλάβουν το « θεάρεστο έργο» κατάλυσης ακόμη και των τελευταίων ελευθεριών προκειμένου «να σωθεί η πατρίς».
Κι εμείς οι άνθρωποι του μόχθου θα συνεχίσουμε να λέμε το: «Άσε να δούμε πρώτα τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε…». Θα τους αφήσουμε; Θα τους αφήσουμε να μετατρέψουν σε κρανίου τόπο τη χώρα μας; Θα τους αφήσουμε να στερήσουν κάθε ελπίδα για εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Θα τους αφήσουμε να εξαργυρώνουν το μόχθο μας στα ταμεία των τοκογλύφων και της ληστοσυμμορίας που κυβερνά την Ελλάδα και την Ευρώπη; Τι θα πούμε στις μελλοντικές γενιές, όταν στο δικαστήριο της ιστορίας μας ρωτήσουν γιατί επιτρέψατε αυτή την καταστροφή να συντελεστεί; Τι θα τους πούμε; Βλέπαμε πού πάμε , αλλά δεν ξέραμε τι να κάνουμε;
Αυτός που από φόβο ή αδυναμία προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, τι περιμένει να συμβεί, για να πει: «Φτάνει πια»; Να χυθεί αίμα; Να ζήσει την εξαθλίωση και τη χρόνια ανεργία, που ζουν σήμερα οι μισοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα; Να δει την οικογένειά του να σκαλίζει στα σκουπίδια για ένα πιάτο φαγητό; Να βρεθεί στη δύσκολη θέση να προσπαθεί να επιβιώσει από τα συσσίτια της ενορίας; Να ζήσει τις κατασχέσεις σπιτιού και οικοσκευής, όταν δε θα έχει να πληρώσει το δάνειο στην τράπεζα; Να καταντήσει να εκλιπαρεί για μια δουλειά του ποδαριού, ώστε να εξασφαλίσει ένα λειψό μεροκάματο; Να βρεθεί στη ανάγκη να βγάλει τα παιδιά του ή τη γυναίκα του στο πεζοδρόμιο, γιατί δε θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Να δει το παιδί του ή κάποιο άλλο εντελώς προσφιλές του πρόσωπο να πεθαίνει στα χέρια του, γιατί κανένα ιδιωτικοποιημένο νοσοκομείο δε θα δέχεται ανασφάλιστους;
Μην κοιτάτε δεξιά ή αριστερά. Δεν υπάρχει κανένας που θα μας λύσει το πρόβλημα. Μόνο εμείς οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη να το πετύχουμε. Είναι δική μας αποκλειστική υπόθεση. Κανενός σωτήρα ή κόμματος που νοιάζεται μόνο για την ψήφο μας. Αρκεί ο καθένας μας χωριστά και όλοι μαζί να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπειά μας, που μας έχουν στερήσει τόσα χρόνια και να απαντήσουμε στο ερώτημα: Θα τους αφήσουμε;…