Πολιτική μηδενικών προβλημάτων...

• Του Αϊκούτ Καδήρ

Η Τουρκία βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση σήμερα σε σύγκριση με τα τελευταία 30 χρόνια της ιστορίας της. Πρόκειται για μια κατάσταση στην οποία τα πολιτικά κόμματα έχουν χρόνιες εχθρότητες μεταξύ τους, υπάρχει κοινωνικός πόλεμος ανάμεσα σε κεμαλιστές και ισλαμιστές, κυριαρχούν....... εθνικιστικές συγκρούσεις μεταξύ Τούρκων και Κούρδων και άλλων εθνικών ομάδων. Όλα αυτά αργά ή σύντομα θα οδηγήσουν σε έναν εσωτερικό πόλεμο, πιθανότητα το 2011.
Πιθανότατα οι Τούρκοι πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει την διάσταση του προβλήματος και για αυτό σήμερα συσχετίζουν έστω και τα τελευταία γεγονότα με προβοκάτσια κατά την διαδικασία του δημοψηφίσματος που θα γίνει σύντομα για το σύνταγμα στη Τουρκία. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ένα κράτος πρέπει να φέρεται ίσα σε όλους τους πολίτες του.
Συχνά γίνονται προβοκάτσια για συγκρούσεις Τούρκων και Κούρδων από κάποιους, και εκτός από αυτό όλοι ξέρουμε πως οι Τούρκοι εθνικιστές βλέπουν την τρομοκρατική οργάνωση PKK ως μεγάλη απειλή για την χώρα τους. Κάποιοι εκμεταλλεύονται την εχθρότητα των Τούρκων προς το PKK και τους ωθούν σε επιθέσεις προς τον απλό Κουρδικό λαό και εκμεταλλευόμενοι και την κατάσταση των Κούρδων (αμόρφωτοι και αγράμματοι συνήθως) πολύ εύκολα πείθουν και αυτούς να δώσουν απαντήσεις προς τους Τούρκους.
Λόγω αυτών των μειονεκτημάτων – αδυναμιών της , η Νέο-Οθωμανική Τουρκία σήμερα είναι ανοιχτή σε αποστολές και προβοκάτσια ξένων μυστικών υπηρεσιών όπως της Mossad. Κανένας πολιτικός δεν έχει δικαίωμα να θέτει ένα κράτος σε τέτοια κατάσταση. Σε τέτοιες στιγμές το πλοίο μπορεί να πάρει νερό και τελικά να βουλιάξει. Οι Τούρκοι πολιτικοί αν θέλουν να επιτύχουν τους στόχους τους στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας τους, πρέπει να αφήσουν σε μια άκρη το μίσος του ο ένας προς τον άλλον και την εκμετάλλευση των διάφορων εθνικών μειονοτήτων και να συμπεριφέρονται σε όλους τους πολίτες τους ίσα. Πρέπει όλοι όσοι σκέφτονται την πατρίδα τους να αφήσουν τα μικρό-συμφέροντα τους σε μια άκρη.
Η αποδοχή τρομοκρατών από τα σύνορα στα τέλη του 2009 χωρίς να φυλακιστούν στα πλαίσια μετάνοιας προκάλεσε την αντίδραση του Τουρκικού λαού. Επιπροσθέτως υπήρξε μια οικτρή αποτυχία στην δημοκρατική στροφή του Erdogan προς τους Κούρδους και τις άλλες μειονότητες που υπάρχουν, αφού 1 χρόνο μετά δηλαδή σήμερα δεν έχει προχωρήσει ούτε σε παραμικρό βαθμό η στροφή αυτή. Παράλληλα και οι συζητήσεις για την συνταγματική αναθεώρηση και το μίσος των πολιτικών προς τους συναδέλφους τους λόγω των ιδεολογιών τους έφεραν την κοινωνική πόλωση στην γειτονική χώρα.
Με λάθος διαχείριση των κρίσεων από πλευράς πολιτικών αφού δίνουν την εικόνα ότι προτιμούν διάλογο με τον αρχηγό των τρομοκρατών (τον Οτζαλάν) έρχεται για να κορυφώσει το μίσος και την οργή των Τούρκων καταρχήν προς το PKK και το κυβερνόν κόμμα και ύστερα προς τον απλό κουρδικό λαό.
Ιστορικά δεν υπάρχουν εχθρότητες μεταξύ Τούρκων και Κούρδων. Αφού σε πολέμους οι Κούρδοι ήταν σύμμαχοι των Τούρκων. Το πρόβλημα με το PKK (όχι με τους Κούρδους) ξεκίνησε πριν από 20-30 χρόνια περίπου. Γιατί μέχρι το 1970 δεν είχε γίνει κάτι; Γιατί μέχρι τότε υπήρχε ειρήνη και σήμερα υπάρχουν συγκρούσεις;
Από την πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τα γειτονικά κράτη σε πολιτική συνεχής σύγκρουσης μεταξύ των πολιτών
Ούτε σκοπεύω να κάνω ανάλυση της πολιτικής μηδενικών προβλημάτων της Τουρκίας, αλλά και ούτε να πω αν υπήρξε επιτυχία ή αποτυχία. Απλά θα πω το εξής: Για να έχουν οι Τούρκοι μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες τους, προτίμησαν ή αναγκαστικά βρέθηκαν σε μια κατάσταση στην οποία έχουν προβλήματα συνέχεια με τις διάφορες εθνικές μειονότητες που υπάρχουν μέσα στην χώρα τους. Θα τους πρότεινα πρώτα να επιτευχθεί η εσωτερική ειρήνη και πολιτική μηδενικών προβλημάτων στο εσωτερικό τους, και μετά εφόσον επιθυμούν να το εφαρμόσουν και στο εξωτερικό, γιατί αν συνέχεια έχεις συγκρούσεις στο εσωτερικό σου, στο εξωτερικό δεν θα καταφέρεις ποτέ να προχωρήσεις ούτε βήμα παραπέρα διότι τα εσωτερικά σου προβλήματα θα τα εκμεταλλεύονται μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών. Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα, αλλά και για όλα τα κράτη.
Αν δεν καταφέρουν οι Τούρκοι να πετύχουν εσωτερική ειρήνη, δυστυχώς θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση στο μέλλον να συνορεύουν με μικρά κρατίδια αποτελούμε από πρώην εθνικές μειονότητες τους και να εφαρμόσουν ύστερα την πολιτική μηδενικών προβλημάτων ως προς αυτούς.