Φανάρια στη λεωφόρο Αλεξάνδρας γωνία με Βασιλίσσης Σοφίας. Κυριακή απόγευμα, μέρα της κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή. Λίγο πριν ανάψει το πράσινο, ρακένδυτος μεσήλικας με ταμπέλα...
που γράφει «Είμαι Έλληνας, κωφάλαλος και πεινάω» πλησιάζει το αυτοκίνητό μου. Δεν έχω έτοιμα ψιλά και ψάχνω στην τσάντα. Το φανάρι έχει ανάψει. Πίσω μου ασπρομάλλης κύριος με γκρίζο smart έχει βάλει μπροστά και με πλησιάζει επικίνδυνα. Βλέπει τον κωφάλαλο σκυμμένο στο τζάμι μου κι εμένα να του κάνω σήμα με το χέρι να περιμένει λιγάκι. Αδιαφορεί. Βαράει την κόρνα μανιασμένος και χειρονομεί. Χάνω την ψυχραιμία μου, βάζω πρώτη και ξεκινάω. Δίπλα μου νεαρός με παπάκι προσπερνά ξυστά και με μουτζώνει. Ο κωφάλαλος μένει να μας κοιτά και τους τρεις αποσβολωμένος, παγωμένος, με τη βρεγμένη ταμπέλα περασμένη στο λαιμό του. Λίγα τετράγωνα πιο κάτω, χιλιάδες κόσμου διαδηλώνουν στην πλατεία Συντάγματος και τρώνε χημικά. Στο ραδιόφωνο η φωνή του Μίκη, μπερδεμένη, αγχωμένη, βγαίνει σχεδόν με το ζόρι. Λέει πως ο Γλέζος είναι ημιλιπόθυμος στο ιατρείο της Βουλής. Αναρωτιέμαι σε ποια Ελλάδα ζω. Λίγο παραπάνω, στην άνοδο προς Κηφισιά, το φωτάκι της βενζίνης αναβοσβήνει. Σταματάω στο πρώτο ανοιχτό βενζινάδικο. Είναι self service. Επειδή δεν ξέρω να βάζω βενζίνη ρωτάω ένα νεαρό με στολή. Σκοτώνεται να με εξυπηρετήσει δείχνοντάς μου τι να κάνω, όπως και τους άλλους που έφτασαν πριν από μένα. Είναι σεκιουριτάς 12ωρης βάρδιας. «Πληρώνεσαι και για το service;» ρωτάω. «Όχι, αλλά δεν είναι τίποτα να εξυπηρετήσω τον κόσμο». Μαθαίνω, επίσης, ότι οι κυρίες είναι πάντα ευγενικές αλλά μερικοί άντρες τον βρίζουν, αντί να του πουν ευχαριστώ. Πληρώνουν, λέει, για τη βενζίνη και απαιτούν να τους τη βάλει ο ίδιος, παρόλο που απαγορεύεται από τον κανονισμό της εταιρείας. Αδυνατούν να καταλάβουν ότι υπάρχει άνθρωπος που πληρώνεται ένα μισθό πείνας και κάνει από πάνω και χάρες. Αναρωτιέμαι και πάλι σε ποια Ελλάδα ζω. Στην Ελλάδα του Γλέζου, του Θεοδωράκη, του κωφάλαλου, του σεκιουριτά ή στην Ελλάδα του κυρίου με το smart, του νεαρού με το παπάκι και εκείνων που βρίζουν υπαλλήλους σε βενζινάδικα; Ζω και στις δυο Ελλάδες ταυτόχρονα. Το θέμα είναι ποια θα επικρατήσει μέσα από τα συντρίμμια που πέφτουν γύρω μας με ορμή.
Πηγη
3 σχόλια:
Άσε μας κούκλα μου με το μπέρδεμα, ο σμαρτάκιας είναι τραγικός συμφωνώ, ο παπάκιας μπορεί να τρόμαξε γιατί αλλιώς είναι μέσα από το αμάξι και αλλιώς σε 2 ρόδες. αν θες να βοηθήσεις τους πεινασμένος στάθμευσε κάπου νόμιμα και πήγαινε τους λίγο ψωμί να φάνε και άσε τα ψιλά που δεν είχες στη τσάντα σου. ξαφνικά στο φανάρι μας πιάνει όλους η συγκίνηση;; ο σεκιουριτάς είναι παλικάρι, μόνο αυτό έχω να πω, όσο για τους υπόλοιπους νευρικούς οδηγούς είναι άξιοι της μοίρας τους. Αν δεν αρχίσουμε όλοι να σκεφτόμαστε πραγματικά λίγο παραπάνω και όχι κοντόφθαλμα δε θα βελτιωθούμε ποτέ σαν άνθρωποι, δε θα αλλάξει ποτέ η νοοτροποία..
Μπράβο Κατερίνα για την ανθρωπιά σου την ευγένεια σου και για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Κάποτε σε αυτή τη χώρα υπήρχε φιλότιμο αξιές, ανθρωπιά!
Οι άνθρωποι στα δύσκολα φαίνονται. Και όχι στις διακοπές τους στη Μύκονο.
Και πάλι ΜΠΡΑΒΟ σου!
Σωστη η παιχτρια και φιλε ανωνυμε ασχετα με την ανω ιστορια οταν βλεπω παπακια που με περνανε απο δεξια κολητα στο πεζοδρομια με υφος τα παιρνω γιατι δεν ξερουν να οδηγανε,οπως και οι μαλακες με αμαξια που οδηγανε στη ΛΕΡ.
Δημοσίευση σχολίου