ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Τοῦ Ὁσίου Βελιτσκόφσκι

α. Χάραξε τήν Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ στό νοῦ σου καί λέγε αὐτήν ...
μυστικά, χωρίς δισταγμό ἢ συστολή, ἀκόμη καί στούς χώρους τῆς σωματικῆς άνάγκης!

β. Ὃταν ἡ γλῶσσα καί τά χείλη σου κουραστοῦν, προσευχήσου μόνο μέ τόν νοῦ· Ὃταν πάλι ὁ νοῦς κουραστεῖ ἀπό τήν ἐπίμονη αὐτοσυγκέντρωση καί ἡ καρδιά πονέσει, τότε κάνε μία διακοπή καί πιάσε τήν ψαλμωδία.

γ. Ἀπό τήν προσευχή, πού ἀσκεῖται γιά πολύ καιρό μέ τήν γλῶσσα, γεννιέται ἡ προσευχή τοῦ νοῦ, ἡ νοερά προσευχή· καί ἀπό τήν προσευχή τοῦ νοῦ γεννιέται ἡ…

προσευχή τῆς καρδιᾶς, ἡ καρδιακή προσευχή.

δ. Νά μή λέγεις τήν Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ δυνατά μέ τό στόμα, ἀλλά ὃσο χρειάζεται γιά νά τήν ἀκοῦς· καί τήν ὣρα τῆς προσευχῆς νά μή στρέφεις τή σκέψη σου ἐδῶ καί ἐκεῖ, σέ κοσμικά καί μάταια πράγματα, ἀλλά νά μένεις, πολεμῶντας τή ραθυμία, στή μνήμη τῆς Εὐχῆς καί μόνο.

ε. Ἡ προσευχή δέν εἶναι παρά ἡ διαχωριστική γραμμή ἀνάμεσα στόν ὁρατό καί τόν ἀόρατο κόσμο, γι’ αὐτό πρέπει νά ἀφοσιώνουμε τόν νοῦ μας σέ αὐτήν. Ὃπου στέκεται τό σῶμα, ἐκεῖ πρέπει νά βρίσκεται μαζί του καί ὁ νοῦς, μήν ἒχοντας κανένα λογισμό ἐκτός ἀπό τά λόγια τῆς Εὐχῆς.

στ. Οἱ Ἃγιοι Πατέρες λέγουν, ὃτι ἂν κανείς προσεύχεται μέ τά χείλη, ὁ νοῦς του ὃμως εἶναι ἀπρόσεκτος, κοπιάζει μάταια, ἐπειδή ὁ Θεός προσέχει τόν νοῦ καί ὂχι τά πολλά λόγια· Ἡ νοερά προσευχή δέν ἀνέχεται νά ἒχει ὁ νοῦς καμμία φαντασία ἢ ἀκάθαρτη σκέψη.

ζ. Ἂν δέν ἐθισθεῖ κανείς στή νοερά Εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, δέν θά δυνηθεῖ νά ἀποκτήσει τήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

η. Ἂν ἡ Εὐχή τοῦ γίνει συνήθεια καί περάσει μέσα στήν καρδιά του, θά ξεχύνεται ἀπό αὐτήν ὃπως ἀναβλύζει τό νερό ἀπό μία πηγή.

θ. Ὃ,τι καί ἂν κάνει τότε ὁ ἂνθρωπος, ὃλες τίς ὧρες καί σέ ὃλους τούς τόπους, εἲτε εἷναι ξύπνιος εἲτε κοιμᾶται, θά κινεῖται αὐθόρμητα στήν επανάληψη τῆς Εὐχῆς – ναί, ἀκόμη καί ὃταν νυστάζει ἢ τόν παίρνει ὁ ὓπνος, ἀκόμη καί τότε ἡ Εὐχή θά τόν ξυπνᾶ, ἀναβλύζουσα ἀκατάπαυστα ἀπό τήν καρδιά του.

ι. Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ προσευχή αὐτή εἶναι τόσο μεγάλη, ὃταν δέν ἐγκαταλείπεται ποτέ, διότι ἂν καί τά χείλη κουράζονται καί τό σῶμα ναρκώνεται, τό πνεῦμα ὃμως δέν κοιμᾶται ποτέ.

ια. Ὃταν ἐκτελεῖ κανείς μέ προσήλωση κάποια ἀναγκαία ἐργασία ἢ ὃταν λογισμοί εἰσορμοῦν στό νοῦ του ἢ ὃταν ὁ ὓπνος τόν καταβάλλει, τότε πρέπει νά προσεύχεται ζωηρά μέ τά χείλη καί τή γλῶσσα, ὣστε ὁ νοῦς του νά ἀκούει τή φωνή· ὃταν πάλι ό νοῦς εἶναι εἰρηνικός καί ἢρεμος ἀπό λογισμούς, τότε ὁ ἂνθρωπος ἂς προσεύχεται μόνο νοερά.

ιβ. Αὐτός ὁ δρόμος τῆς προσευχῆς ὁδηγεῖ συντομότερα στή σωτηρία, ἀπ’ ὃ,τι ὁ ἀλλος μέ τούς ψαλμούς, τούς ἀσματικούς κανόνες καί τίς συνήθεις προσευχές, πού χρησιμοποιοῦν οἱ ἐγγράμματοι.

ιγ. Ὃσον διαφέρει ὁ ὣριμος ἂνθρωπος ἀπό ἓνα παιδί, ἂλλο τόσο καί ἡ νοερά ἀδιάλειπτος προσευχή ἀπό μίαν ἂλλη, πού ἒχει συνταχθεῖ τεχνητά.

ιδ. Ἡ προσευχή τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς εἶναι γιά τούς προχωρημένους. Ἡ ψαλμωδία, δηλαδή ἡ συνήθης ἐκκλησιαστική μελωδία, εἶναι γιά τούς μεσαίους. Ἡ ὑπακοή καί ὁ κόπος εἶναι γιά τούς ἀρχαρίους.
πηγή