Προς δεύτερη φάση αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους πιέζει πλέον το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, μετά την σχετική πίεση από το ΔΝΤ. Η Standard & Poor’s σάλπισε την τελική επίθεση στα ακούρευτα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, που κατέχουν οι...
λεγόμενοι επίσημοι φορείς (κεντρικές τράπεζες και ΕΚΤ). Αυτός ο «οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας» μείωσε την Τρίτη την προοπτική αξιολόγησης του χρέους της Ελλάδας, από «σταθερή» σε «αρνητική», εξαιτίας «των καθυστερήσεων στην υλοποίηση του οικονομικού προγράμματος», που απαιτούν οι διεθνείς πιστωτές – όπως υποστηρίζει, με την γλώσσα της Μέρκελ!
Οι εξοικειωμένοι αναγνώστες με την πολιτικοοικονομική μου αφήγηση δεν θα πρέπει να εντυπωσιάζονται από την αντίφαση του πράγματος: από την μια να θίγεται η διακηρυγμένη πολιτική της γερμανικής πλευράς για μη-συμμετοχή του επίσημου τομέα της ΕΕ στο «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους [όχι στο OSI (Official Sector Involvement)], ενώ από την άλλη να ενισχύεται η γερμανική στρατηγική, σύμφωνα με την οποία τα υψηλά κόστη δανεισμού είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, ώστε να συνεχίσουν να πιέζονται οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης να μην χαλαρώσουν τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής.
Η «S & P» εξηγεί την σοβαρή πιθανότητα νέας υποβάθμισης των ελληνικών ομολόγων με την...
δικαιολογία ότι εξαιτίας της αρνητικής οικονομικής συμπεριφοράς της χώρας μας ως προς το μνημόνιο με την τρόικα, η κυβέρνηση «θα δυσκολευτεί να κάνει περαιτέρω εξοικονόμηση πόρων», έτσι ώστε να εκπληρωθούν οι διεθνείς απαιτήσεις για την έγκριση της νέας δόσης του δανείου προς την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα έρχεται ωστόσο να προβλέψει – πιέζοντας για – νέο «κούρεμα», νέα απομείωση συνολικά του εθνικού χρέους, πράγμα που στην περίπτωσή μας σημαίνει αλλαγή της σχέσης μας με την Ευρωζώνη. Το τελευταίο καταλήγει σε διπλό νομισματικό, υπό τις παρούσες συνθήκες και λαμβανομένου υπόψιν πως κανένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης δεν θα δεχτεί την ανακεφαλαιοποίηση του «επίσημου τομέα» λόγω ελληνικής αναδιάρθρωσης χρέους, δίχως παράλληλο αποκλεισμό της Ελλάδας από τους θεσμούς της Ευρωζώνης.
Όπως η πρώτη πτώχευση οδήγησε σε έξοδο από την χρηματαγορά, έτσι και η «πιθανή» (σύμφωνα τώρα πια και με την υποδηλωτική κίνηση των οίκων αξιολόγησης) δεύτερη, τυπική μορφή, χρεοκοπίας θα οδηγήσει σε έξοδο από την Ευρωζώνη. Επ’ αυτού του μηχανισμού έχω γράψει αναλυτικά την προηγούμενη περίοδο, καταλήγοντας ότι η «υπόσχεση» – το τυράκι στην παγίδα του διπλού νομισματικού) θα είναι της μορφής: «μετά την δημοσιονομική ανάρρωση και τον εκμηδενισμό των ελλειμμάτων, με το χρέος να έχει πλέον διαχειρίσιμη μορφή θα ανοίξουν, παράλληλα, χρηματαγορά και Ευρωζώνη για την Ελλάδα».
Τόλμησα μάλιστα να εκτιμήσω την πιθανή διαδικασία που θα ακολουθηθεί μέσω Συνόδων Κορυφής. Και όλα αυτά επειδή όλες οι πλευρές διαπιστώνουν ότι τα προγράμματα της τρόικας απέτυχαν στους στόχους τους και ότι η ύφεση είναι πλέον τραγικά ανεξέλεγκτη. Η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης οδηγεί πλέον σε κοινωνική διάλυση και απόλυτη απορρύθμιση της αγοράς, ενώ ουδείς σοβαρός επενδυτής ρισκάρει τοποθετήσεις πριν αποσαφηνιστεί το οικονομικό/νομισματικό/πιστοληπτικό πλαίσιο λειτουργίας κράτους και αγοράς στην Ελλάδα μεσο-μακροπρόθεσμα. Με δυο λόγια περιμένουν την πρόσθεση εξωτερικής υποτίμησης στην εσωτερική για να επενδύσουν…
Αυτήν τη στρατηγική εξυπηρετεί, μέσω μιας αφαιρετικής, υπερβατικής, υποκριτικής αφήγησης περί «νοικοκυρέματος» και «μείωσης των δημοσιών βαρών», η Συγκυβέρνηση της Εσωτερικής Τρόικας. Στο μεταξύ επιταχύνει την διαδικασία εξευτελιστικής ρευστοποίησης του ενεργητικού του δημοσίου, ώστε η νέα «αρπαχτή / ληστεία» οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετεί να προλάβει να διεκπεραιωθεί, ή έστω νομοθετικά δρομολογηθεί, πριν από την «απέλαση» των «λαθρομεταναστών» της ζώνης του Ευρώ, όπως δυστυχώς μας κατάντησαν να θεωρούμαστε οι Έλληνες, εκείνοι που τώρα ξαφνικά αυτοπροβάλλονται ότι κυνηγούν άλλου τύπου «λαθραίους»!
Όχι, δεν πρόκειται για «απέλαση», για «compulsive evacuation» για το «καλό» μας και την «προστασία της κοινωνίας και της αγοράς μας» θα εμφανιστεί ότι πρόκειται!! Με την συναίνεση της πολιτικής μας ηγεσίας θα γίνει ασφαλώς και ως αναγκαία και εύλογη αντίδραση εναντίον της γερμανικής ξεροκεφαλιάς που δεν έχει υπομονή να δει πόσο όμορφα θα εξελιχθεί το νέο σχέδιο δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πειθαρχίας της χώρας μας, υπό την ηγεσία ετούτων που βασίλευσαν τόσα χρόνια δια της αντιθέτου οδού!
Μην μπερδεύεστε! Παιχνίδι γίνεται στο επίπεδο «διασκέδασης των εντυπώσεων» από όλες τις πλευρές και νομιμοποίηση διαφορετικών επιδιώξεων από κάθε πλευρά (χρηματιστές/τραπεζίτες από την μια, κεντροευρωπαϊκή βιομηχανική ελίτ από την άλλη), με τους ευρωπαϊκούς λαούς ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά και τον ελληνικό λαό, ιδιαιτέρα, σίγουρα «παράπλευρη απώλεια».
Έτσι, ο εκπρόσωπος των πρώτων (τραπεζιτών), δοτός πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι εμφανίζεται να επικρίνει τις συντηρητικές προσεγγίσεις των Γερμανών, εκτιμώντας(απειλώντας) πως «είναι φανερό ότι θα υπάρξει αργά ή γρήγορα αντίδραση εναντίον της ίδιας της δημοσιονομικής και διαρθρωτικής πειθαρχίας που επιβάλλουν [οι Γερμανοί]… χώρες που βρίσκονται στον πυρήνα του συστήματος, κυρίως η Γερμανία, θα πρέπει πραγματικά να σκεφτούν βαθιά, αλλά γρήγορα αυτές τις πλευρές… το δικό τους καλύτερο προϊόν εξαγωγής, η κουλτούρα της σταθερότητας, κινδυνεύει να υπονομευθεί επειδή δεν ήταν έτοιμοι να δημιουργήσουν τα απαραίτητα εργαλεία για να περιοριστεί η διάχυση», είπε και λάλησε, πριν ο σαλπιγκτής σημάνει το «άδειασμα» της Ελλάδας (βάρος στην διαδικασία «σταθερότητα του Ευρώ).
Πάλι η χώρα μας χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης στο «Ευρώ / Γερμανία», ενώ παράλληλα μέσω της αποτυχίας των «ατομικών προγραμμάτων εξυγίανσης», οι Γερμανοί ενοχοποιούν το εντόπιο πολιτικοεπιχειρηματικό κατεστημένο και την επικίνδυνα «αντιδραστική», όπως τους αρέσει να την αντιλαμβάνονται, αντιπολίτευση.
Στο παρασκήνιο όμως, για την αποτυχία προσαρμογής της Ελλάδας, η Γερμανική κυβέρνηση κατηγορεί το ΔΝΤ , ενώ το ΔΝΤ την Γερμανική Κυβέρνηση, καλοβλέποντας την επιχείρηση απευθείας ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών από το ταμείο στήριξης της ευρωζώνης να μετεξελίσσεται σε Τραπεζική Ένωση που θα αντικαταστήσει τον θεσμικό ρόλο της ΕΚΤ, η οποία θα μπορούσε, σύμφωνα με το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, να μεταβληθεί σε πολιτικός μηχανισμός μιας ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης στην ΕΕ υπό την αιγίδα των χρηματιστών ασφαλώς!
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο Μάριο Μόντι, στο πνεύμα Παπαδήμου, Παπανδρέου και Ελλήνων Συγκυβερνητών, έρχεται να υποστηρίξει ότι «αν οι κυβερνήσεις δεσμεύονται απολύτως από τις αποφάσεις των κοινοβουλίων χωρίς να έχουν φροντίσει να κρατήσουν για τον εαυτό τους ένα περιθώριο διαπραγμάτευσης, τότε η διάλυση της Ευρώπης αποτελεί πιο πιθανή εξέλιξη από την περαιτέρω ενοποίησή της».
Οι Γερμανοί «τρελαίνονται» από την αντιδημοκρατικότητα της προσέγγισης και δηλώνουν αντιθέτως και αγανακτισμένα πώς «η ΕΕ έχει ανάγκη περισσότερη δημοκρατία και κοινοβουλευτική ευθύνη για τα λεφτά των φορολογουμένων», ξεχνώντας προφανώς τους εκβιασμούς προς το ελληνικό κοινοβούλιο από την πλευρά τους! Προφανώς, ενδιαφέρονται για την δική τους κοινοβουλευτική και συνταγματική τάξη και όχι για την Ελληνική, η οποία ούτως ή άλλως υπονομεύτηκε από μέσα. Σε ότι αφορά στην Ελλάδα αρκούνται στην επίπλαστη νομιμοφάνεια, στον εκβιασμό του κοινοβουλευτικού σώματος και του λαού και στις «υπογραφές» πολιτικών ηγετών!
Όχι, δεν θα ικανοποιούνται από αυτό την αμέσως επόμενη περίοδο. Δεν αρκεί αυτή η ταπείνωση και προτεκτορατοποίηση! Το πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης που αποσκοπούσε στην μείωση του δημόσιου χρέους κάτω από το 120% του ΑΕΠ έως το 2020, έναντι του 165- 167% που τρέχει σήμερα, δεν βγαίνει με τίποτε και οι Γερμανοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν και να περάσουν στο κοινοβούλιο τους ούτε ευρώ παραπάνω από όσα αποφάσισαν στο πλαίσιο της βοήθειας προς την Ελλάδα, ύψους 130 δισεκατομμυρίων, μετά την (προηγούμενη) αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Εδώ βρίσκεται το κατάδηλο πρόβλημα, που προκαλεί αδιέξοδο και οδηγεί σε έξοδο ή μερική έξοδο (ημιέξοδο) της Ελλάδος από την Ευρωζώνη.
Ολική έξοδος ή παραμονή δεν μπορεί στη ουσία να υπάρξει, υπό τις σημερινές συνθήκες, διότι έτσι φρόντισε η πολιτική ηγεσία της χώρας, με τις απολύτως επιβλαβείς κινήσεις της ως προς το εθνικό συμφέρον και για τα τρία τέταρτα του ελληνικού λαού, τα τελευταία 2,5 χρόνια. Αν άκουγαν τις προτάσεις μας και τις παροτρύνσεις μας, τα πράγματα στην ΕΕ θα είχαν οδηγηθεί σε εντελώς άλλες «ατροπούς», οι οποίες είτε θα κατέληγαν στην άμεση χρηματοδότηση των κρατών από την ΕΚΤ, είτε στην διάσπαση της Ευρωζώνης με ένα βελούδινο διαζύγιο που θα διαμόρφωνε τις προϋποθέσεις για ένα «Ευρώ του νότου» (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα και πιθανότατα άλλοι που βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης), είτε επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με «αποζημίωση» – εντελώς διαφορετικό μνημόνιο για ανάπτυξη και όχι ύφεση – και δημόσιο έλεγχο του κορμού του τραπεζικού μας τομέα. Αυτό δεν ήθελε κανείς. Αυτό προσπάθησαν να αποτρέψουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, πράγμα που θα συνοδευόταν μάλλον με γενικότερες δημοκρατικές αλλαγές!
Ούτε η πολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της Ελλάδας, ούτε το τραπεζικό σύστημα και το χρηματοπιστωτικό του λόμπυ, ούτε ασφαλώς οι ηγεσία της ΕΕ (Γερμανοί, Γάλλοι και όλοι οι υπόλοιποι του κέντρου), θα μπορούσαν να χωνέψουν μια τέτοια εξέλιξη! Έτσι, μας έβαλαν στον μονόδρομο της εσωτερικής υποτίμησης και φτωχοποίησης, της πολιτικής ταπείνωσης και του κοινωνικού εξευτελισμού που οδηγεί (οδηγούσε από την αρχή) στο διπλό νομισματικό, το οποίο θεμελιώθηκε εμμέσως με την ελεεινή μορφή της (πρώτης) αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους (PSI). Έτσι εξηγείται η αλλαγή της στάσης Σαμαρά και η σύμπνοια / «συναίνεση» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που οδήγησε προσωρινά στην (συγ)κυβέρνηση Παπαδήμου και στην συνέχεια στον Μεγάλο Συνασπισμό της Διαπλοκής (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ).
Είναι αλήθεια, φίλοι, ότι το χρέος πλέον στην Ευρωζώνη αναπαράγει τάσεις αύξησης του ελλείμματος. Αν δεν προχωρήσουμε σε διαγραφή χρεών οι οικονομίες της περιφέρειας θα εκραγούν πολύ σύντομα. Το ζήτημα είναι πώς θα μεθοδευτεί η διαδικασία, την οποία όλοι οι θεσμικοί φορείς εξορκίζουν εκτός από την περίπτωση της Ελλάδας, στην οποία πρώτα εστίασαν δειλά στους ιδιώτες επενδυτές, ενώ τώρα η μια πλευρά ζητά από την άλλη να βάλουν και αυτοί το χέρι στην τσέπη (Official Sector Involvement).
Ο όρος των Γερμανών για να συμβεί αυτό θα είναι η μερική έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη όπως εξήγησα. Μαζική διαγραφή χρεών θα σήμαινε κατάρρευση του διεθνούς πιστωτικού συστήματος και έτσι η Ελλάδα θα παρουσιαστεί ξανά ως εξαίρεση, η οποία έχει ανάγκη και δεύτερο «κούρεμα» για να καταστήσει το χρέος της διαχειρίσιμο – δίχως δηλαδή να νομιμοποιηθεί η μορφή αυτή, ρύθμισης στην ουσία του ελλείμματος, ως κανόνας στην υπερχρεωμένη Ευρώπη.
Για να μην νομιμοποιηθεί αυτή η στρατηγική ως λύση στις υπό πτώχευση χώρες της Ευρωζώνης θα εμφανίσουν το «διπλό νομισματικό», το οποίο παράλληλα θα προβληθεί ως απελευθέρωση της εσωτερικής αγοράς από την δουλεία του σκληρού Ευρώ, πού στέρεψε παρά τον πακτωλό ζεστού κρατικού χρήματος (Ευρώ) που ήδη από το τέλος του 2007 διοχετεύεται στις ελληνικές τράπεζες!
Όσο για την χρηματαγορά, μην ανησυχείτε! Παρά το παιχνίδι αισχροκέρδειας των ημερών (πάρα πολλών μηνών για την ακρίβεια), αυτή είναι παράλογο να πετάξει μαζικά χώρες εκτός του καθεστώτος πίστωσης, ακυρώνοντας το πλέον κερδοφόρο προϊόν του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, το κρατικό ομόλογο.
Μετά την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας και αφού η κρίση επεκταθεί για λίγο ακόμη, ώστε να υπάρξει σημαντικό «ξεφόρτωμα» των επισφαλών πλέον ομολόγων του Νότου, δράση θα αναλάβουν οι Ευρωπαϊκοί Μηχανισμοί ( δύο σε έναν) σε συνεργασία με την ΕΚΤ, και θα λειάνουν τις αντιθέσεις χρηματοπιστωτικού λόμπυ-κεντροευρωπαϊκής βιομηχανικής ελίτ. Δεν θα γίνει η χάρη στον «λαγό» κ. Μάριο Μόντι, αλλά θα πληγεί παράλληλα το ηγεμονικό προφίλ των Γερμανών και ο μηχανισμός παραγωγής και διαχείρισης πλεονάσματος στην Γερμανία.
Όσο για την Ελλάδα δεν θα πληρώσει πλέον αποκλειστικά το κόστος πολιτικής τής τυχοδιωκτικής πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής της τάξης, αλλά εδώ η κοινωνία θα καταβάλει μεγάλο επιπρόσθετο τίμημα επειδή δεν μπόρεσε να αναδείξει μια εναλλακτική πολιτική δύναμη, ώστε αυτή να διαχειριστεί την κρίση σχετικά αυτόνομα από παλιές «αμαρτίες» του καθεστώτος και διαπλεκόμενα κυκλώματα.
Το τέλος αυτής της φάσης των μνημονίων και το πέρασμα σε άλλα μνημόνια που θα συνδέονται με την «ημιέξοδο» από την Ευρωζώνη, θα συνοδευτεί από αποκαλύψεις για την μορφή διαπραγμάτευσης της σημερινής και των αμέσως δύο προηγούμενων κυβερνήσεων της κρίσης. Ποτέ οι εκθέσεις της τρόικας δεν εμφανίστηκαν στην δημοσιότητα αυτούσιες. Ούτε παραρτήματα με παρατηρήσεις που τις συνόδευαν, ανάλογα με τον κάθε φορά αποδέκτη, γνωστοποιήθηκαν.
Αυτά ωστόσο δεν εξαφανίστηκαν και όταν σύντομα διεθνή ΜΜΕ τα εμφανίσουν – γιατί θα τα εμφανίσουν – θα φρίξεις αναγνώστη για το είδος της διαπραγμάτευσης και του αγώνα αυτών που εμπιστεύτηκες μέσω των εκλογών να υπερασπιστούν το συμφέρον σου και όχι συγκεκριμένους τραπεζίτες, συγκεκριμένα εφοπλιστικά συμφέροντα κα., εις βάρος του μισθωτού ή ακόμη και του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία. Κοντός ψαλμός αλληλούια… και ας χρησιμοποιήσω και εγώ ένα κλισέ που μισώ!
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου