Χρυσή Αυγή και Κόκκινοι Χμερ

Έπεσε τις προάλλες το μάτι μου πάνω σε αυτή τη φωτογραφία, που δείχνει ανήλικα παιδιά με διακριτικά της Χρυσής Αυγής να ....
παρακολουθούν μια ομιλία του Μιχαλολιάκου στον Ασπρόπυργο. Αναρωτήθηκα, είναι δυνατόν να στρατολογούν ανηλίκους; Το είχα ακούσει και πριν κάτι μήνες, όταν πιάστηκε κάποιο μέλος της Χρυσής Αυγής από τη Δράμα, έλεγαν τα μέσα ότι είχε...
προσπαθήσει να στρατολογήσει παιδιά από το ορφανοτροφείο της Δράμας, αλλά δεν τον άφησαν. Τότε ξαφνιάστηκα, τώρα όμως με αυτή τη φωτογραφία, ήρθα στο συμπέρασμα ότι είναι αλήθεια. Και θυμήθηκα μια άλλη φωτογραφία, που είχα δει πιο παλιά, που μου φέρνει ρίγη ανατριχίλας και φόβου. Αυτή τη φωτογραφία: Αυτή η φωτογραφία δείχνει νεαρά ανήλικα παιδιά, με όπλα στα χέρια, που είχαν στρατολογηθεί από τους Κόκκινους Χμερ, το αντάρτικο κίνημα που κατέλαβε την εξουσία στην Καμπότζη το 1975 και την αιματοκύλισε για 4 χρόνια, προκαλώντας το θάνατο 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Στην αρχή σκέφτηκα “δεν γίνεται, όσο εξτρεμιστές και να είναι οι χρυσαυγίτες, είναι απίθανο να χρησιμοποιούν τακτικές των Κόκκινων Χμερ”. Μετά άρχισα να διαβάζω όλο και περισσότερο για τους Χμερ, και βρήκα απίστευτες ομοιότητες μεταξύ των δύο κινημάτων, που ούτε θα τις είχα φανταστεί. Ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα που χρησιμοποιούσαν οι Κόκκινοι Χμερ, ήταν “ό,τι είναι βρώμικο πρέπει να πεταχτεί”, εννοώντας να “καθαρίσουν” την κοινωνία της Καμπότζης από όλα τα “παράσιτα” και να την ξαναχτίσουν από το μηδέν. Σας θυμίζει κάτι; Μήπως το σύνθημα “Χρυσή Αυγή για να ξεβρωμίσει ο τόπος”; Πονάω και μόνο στην ιδέα να αναλογιστώ ότι το “ξεβρώμισμα του τόπου” που ονειρεύονται οι Χρυσαυγίτες είναι σαν αυτό που ονειρεύονταν οι Κόκκινοι Χμερ. Και δεν σταματάνε εδώ οι ομοιότητες. Πριν πάρουν την εξουσία οι Κόκκινοι Χμερ, η Καμπότζη βομβαρδιζόταν από τους Αμερικανούς και η πείνα θέριζε. Ένας τρόπος που είχαν βρει οι αντάρτες του Πολ Ποτ – οι Κόκκινοι Χμερ – για να προσεγγίσουν το λαό προς το μέρος τους, ήταν το μοίρασμα ρυζιού στον πεινασμένο λαό χωρίς αντάλλαγμα. Για 20 γραμμάρια ρύζι τη μέρα ο πεινασμένος αγρότης της Καμπότζης έβλεπε τους Κόκκινους Χμερ σαν σωτήρες, αγνοώντας την πραγματική τους φύση, και μην προβλέποντας τη γενοκτονία που θα ερχόταν όταν αυτοί έπαιρναν την εξουσία. Το ίδιο και σήμερα, ο κοσμάκης έχει απαυδήσει από όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης, που για μια σακούλα τρόφιμα ευχαρίστως δέχεται να ψηφίσει Χρυσή Αυγή, χωρίς καν να του το ζητάνε. Γιατί όταν σου στερούν το μέλλον οι πολιτικοί και οι τράπεζες με τα Μνημόνια, εσύ σκέφτεσαι μόνο το παρόν, και δεν μπορείς να δεις τους μεγαλύτερους κινδύνους του μέλλοντος. Θα μου πείτε, όλα τα λαϊκά ή λαϊκίστικα κινήματα έτσι είναι. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα πολλές και συνταρακτικές ομοιότητες ειδικά μεταξύ αυτών των δύο κινημάτων. Ο Πολ Ποτ, ο αρχηγός των Κόκκινων Χμερ, είχε ένα παθολογικό φυλετικό μίσος εναντίων των Βιετναμέζων ειδικά, αλλά και όλων των μη-Καμποτζιανών γενικά. Αυτό που ήθελε να φτιάξει ήταν “μια Καμπότζη φυλετικά καθαρή και ταξικά ισότιμη”. Όταν πήρε λοιπόν την εξουσία, οδήγησε στο θάνατο 520.000 Κινέζους, 225.000 Βιετναμέζους, 150.000 Τζαμ, και 78.000 Ταϋλανδέζους που ζούσαν στην Καμπότζη. Και μπορεί η ΧΑ, τώρα προς το παρόν που έχει μόνο το 7%, να μη ζητάει θάνατο για όλους τους ξένους αλλά μόνο απέλαση, αλλά αν είχε την εξουσία δε νομίζω να είχε πρόβλημα να σκοτώσει μη-Έλληνες. Και ο ξένος πληθυσμός στην Ελλάδα του 2012 είναι πάνω κάτω ο ίδιος με τον ξένο πληθυσμό στην Καμπότζη του 1975, γύρω στο 1,5 με 2 εκατομμύρια. Μετά από τόσο διάβασμα για το θέμα, έμαθα ότι ο Πολ Ποτ χώριζε τους ανθρώπους σε “παλαιούς ανθρώπους” και “νέους ανθρώπους”. Τους Καμποτζιανούς δηλαδή, γιατί όλους τους άλλους δεν τους θεωρούσε καν ανθρώπους. Οι “παλαιοί” ήταν οι επαρχιώτες Καμποτζιανοί, η αγροτιά και τα ρωμαλέα παιδιά που είχαν εξασκήσει το σώμα τους στους αγρούς και στο στρατό. Αυτούς τους θεωρούσε ανώτερους. Οι “νέοι” ήταν όσοι ζούσαν στις πόλεις, οι αστοί, οι “τεμπέληδες”, οι πλούσιοι, οι μορφωμένοι που απέφευγαν τη χειρωνακτική εργασία, αλλά και όλοι οι ανάπηροι, οι άρρωστοι και οι "διαφορετικοί”, που κατά τον Πολ Ποτ ήταν “αντιπαραγωγικοί” και δεν μπορούσαν να δουλέψουν. Γι’ αυτούς υπήρχε μόνο ο θάνατος. Άραγε αυτό νομίζετε ότι απέχει πολύ από τη θέση της Χρυσής Αυγής ότι οι ανάπηροι και οι άρρωστοι πρέπει να “πετιούνται από την κοινωνία σαν άχρηστοι” ή και να δολοφονούνται (είπαμε, τώρα δε μιλάνε ανοιχτά για δολοφονίες, αλλά αν ήταν στην εξουσία δε θα είχαν κανένα πρόβλημα και να το πουν και να το κάνουν). Άλλωστε, και οι μεν και οι δε, είναι της ιδέας ότι οι δυνατοί άνθρωποι είναι τα πρότυπα για όλους, και οι αδύναμοι είναι απλά “παράσιτα”. Και ξαναγυρνάμε τώρα στο ζήτημα της στρατολόγησης των παιδιών και της πλύσης εγκεφάλου που υφίστανται. Διάβαζα τις προάλλες μια συνέντευξη ενός παλιού μέλους της Χρυσής Αυγής, και η φράση του που με άγγιξε ήταν: “αναγκάστηκα να δώσω ξύλο σε ανθρώπους που ήταν φίλοι μου, επειδή έτσι με πρόσταζε το κόμμα και ο αρχηγός”. Θυμήθηκα πάλι τους Κόκκινους Χμερ. Εκεί, τα στρατολογημένα παιδιά πάθαιναν τέτοια πλύση εγκεφάλου από του ανωτέρους τους, ώστε ήταν ικανοί να χτυπήσουν, να βασανίσουν και να σκοτώσουν φίλους τους ή και την ίδια την οικογένειά τους, αν οι αρχηγοί τους έλεγαν ότι είναι “αντεπαναστάτες”. Τέτοια καταπάτηση ανθρώπινων αξιών, όπως η φιλία και η αγάπη, για το “καλό” ενός κινήματος, επειδή έτσι διέταξαν οι μεγάλοι, είναι πραγματικά ένα τρομακτικό φαινόμενο. Πόση προπαγάνδα πρέπει να έχει δεχτεί ένας ανθρώπινος εγκέφαλος, για να χαλάσει μια φιλία χρόνων δέρνοντας έναν φίλο του, μόνο και μόνο επειδή τον διατάζει κάποιος ότι είναι “για το καλό του έθνους” ή “της επανάστασης”; Και το παραδέχτηκε αυτό κάποιος που ήταν 12 χρόνια στη Χρυσή Αυγή. Αυτά όλα δεν τα γράφω ούτε για να συκοφαντήσω τη Χρυσή Αυγή ούτε κανέναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Τα γράφω για να δείξω – πρώτα από όλα στον εαυτό μου που δεν το ήξερε – πόσο καταστρεπτικός για την ανθρώπινη φύση είναι ο ακραίος ολοκληρωτισμός, είτε αυτός είναι “κόκκινος” είτε “χρυσός”. Μακάρι λοιπόν να μη ζήσουμε χρόνια σαν αυτά που έζησε ο λαός της Καμπότζης από το 1975 ως το 1979, ή σαν αυτά που έζησαν οι παππούδες μας από το 1941 ως το 1944. Είναι όμως αρκετό ένα “μακάρι”; ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
πηγη