Λένα Κιτσοπούλου: Εκανα τον Αθανάσιο Διάκο σουβλατζή και κερατά.

Αθανάσιος Διάκος - Η επιστροφή

Μια θεατρική παράσταση ύμνος στο τίποτα.
Λοιπόν σε αυτή την θεατρική παράσταση ο Αθανάσιος Διάκος γλυτώνει τον θάνατο και μεταφέρεται στην Ελλάδα του 2012.Εκει για να επιβιώσει ανοίγει ψησταριά,μαζί με την γυναίκα του την Κρουστάλλω.Μαζί τους εργάζεται και ενας Κούρδος ο οποίος αφήνει έγγυο την Κρουστάλλω.Ο Διάκος μετά το  πρώτο σοκ,την συγχωρεί και κρατάει το παιδί.Ζούνε ολοι μαζί σαν μια καλή σύγχρονη οικογένεια.Δεν ξέρουμε αν κρατούν και τον Κούρδο στο διαμέρισμα για να υπάρχουν δυο μπαμπάδες...


Πέρα απο την γελειότητα του ολου θεατρικού εγχειρήματος,υποβόσκουν πολύ σοβαρότεροι λόγοι κάτω απο τον μανδύα της τέχνης.Το συγκεκριμένο θεατρικό μπορούμε να το κατατάξουμε σε μια επίθεση που γίνεται ενάντια στην πολιτιστική μας κληρονομιά,και στην ιστορική μνήμη του Έλληνα τα τελευταία χρόνια.Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά οσο φαίνονται.Ο καθένας απο αυτούς αποδομεί το κομμάτι το οποίο του αναλογεί.Τέχνη,εκπεύδευση κλπ.Θύμάστε το βιβλίο της Ιστορίας και τις υπόγειες διαδρομές για την έκδοσή του; Μπορείτε να διαβάσετε την έρευνα που είχαμε κάνει για το συγκεκριμένο βιβλίο και για το ρόλο της Ρεπούση ΕΔΩ.

Να τονίσω σε αυτό το σημείο οτι δεν θεωρώ την Λένα Κιτσοπούλου οτι συνειδητά δρα κατά της Ελλάδας στο κομμάτι του πολιτισμού.Μάλλον θα μπορούσα να την κατατάξω στην κατηγορία των χρήσιμων ηλίθιων,που αποδομούν εγκλωβισμένοι μέσα σε ενα τρόπο σκέψης η οποία εχει δημιουργηθεί σίγουρα απο εξωελλαδικά κέντρα και με το πέρασμα χρόνων.Ένας πολιτιστικός ιμπεριαλισμός.Για το θέμα του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού αντιγράφουμε απο θέμα απο ανέβηκε στα Επίκαιρα.

''Πολιτιστικός ιμπεριαλισμός
Στη σφαίρα των διεθνών σχέσεων, το φαινόμενο είναι γνωστό ως «πολιτιστικός ιμπεριαλισμός», ο οποίος σε αντίθεση με το γνωστό ιμπεριαλισμό, που συνεπάγεται επιθετική συμπεριφορά, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως συγκεκαλυμμένη πτυχή μιας ιμπεριαλιστικής πολιτικής ή ως «δευτερεύουσα επίθεση», η οποία απορρέει από μια πολιτική, άμεσος στόχος της οποίας δεν είναι η πολιτιστική σφαίρα. Κατά τον Thomas Guback (Πολιτιστικός Ιμπεριαλισμός – Παρατηρήσεις πάνω στον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, εκδόσεις Ηρόδοτος, 1987), ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός ερμηνεύεται ως η σκόπιμα δημιουργημένη από μια επεκτατική δύναμη κυριαρχία στην πολιτιστική σφαίρα, που πραγματοποιείται -χωρίς να εξαντλείται- με τη χειραγώγηση των πολιτιστικών προϊόντων (ταινίες τηλεοπτικά προγράμματα, εικονογραφημένα περιοδικά κ.λπ.), με στόχο τη δημιουργία και διατήρηση, για μια σειρά από λόγους της ηγεμονίας σε ένα ξένο κράτος.
Η σοβαρότητα αυτού του τύπου επεκτατικής πολιτικής συνεχίζει ο Guback, συχνά συγκαλύπτεται από τον ιδιαίτερο χαρακτήρα αναψυχής και «φυγής» δεδομένου ότι οι ταινίες κ.λπ. είναι ακίνδυνες σε σχέση με τους πολέμους κ.λπ. Κατά τον ίδιο, ο (απλός) ιμπεριαλισμός θεωρείται σαν κυβερνητική πολιτική γραμμή, η οποία εφαρμόζεται από κρατικούς υπαλλήλους, ένοπλες δυνάμεις ή πράκτορες, ενώ οι ιμπεριαλιστικές μέθοδοι που ενεργοποιούνται στο πολιτιστικό επίπεδο από κράτη με οικονομία της αγοράς έχουν το αποκλειστικό χαρακτηριστικό να αναπτύσσονται κυρίως από ιδιωτικές επιχειρήσεις, κάτι που τείνει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι πρόκειται για μια πρακτική ανεξάρτητη από κυβερνήσεις. Αλλά, καταλήγει, όπως ο παραδοσιακός ιμπεριαλισμός, όσο και να φαίνεται πολιτικός δεν διαχωρίζεται από μία θεμελιώδη οικονομική διάσταση, έτσι και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να διαχωριστεί από κυβερνητικές εγγυήσεις που παρέχονται για μία σειρά από λόγους.
Αυτό που αγνοείται στη χώρα μας είναι το γεγονός ότι οι ταινίες και τα τηλεοπτικά προϊόντα δεν είναι μόνο όργανα «εισβολής» υπό την έννοια που προανεφέρθη, αλλά και πως λόγω της ίδιας της φύσεως τους είναι φορείς ιδεολογίας και αξιών που επιδιώκουν τη διαμόρφωση συνειδήσεως. Τούτο δε, όπως επεσήμανε προ ετών ο καθηγητής Γιάγκος Ανδρεάδης η διείσδυση δηλαδή αυτή, γίνεται ακριβώς σ’ εκείνο τον τομέα όπου είναι λιγότερο ορατή και μοιάζει πιο ακίνδυνη: στον τομέα του πολιτισμού, όπου τα τραύματα σε ένα λαό είναι τόσο βαθύτερα όσο πιο δύσκολα γίνονται αντιληπτά.''

Πάντως είναι  απορίας άξιο πως μέσα σε τέτοια γενικευμένη οικονομική κρίση στην οποία ζούμε,η οποία για εμένα δεν είναι οικονομική κρίση αλλα γενικός μετασχηματισμός του συστήματος,η Κιτσοπούλου αποδομεί σύμβολα αντίστασης που είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένα μέσα στο Ελληνικό θυμικό.Κάθε νοήμων άνθρωπος και ιδιαίτερα διανοούμενος όπως μπορεί να θεωρηθεί ενας θεατρικός συγγραφέας αλλά και ποιητής,το μόνο που μπορεί να αντιπαραβάλει στο θεατρικό σανίδι, μετά απο 3.000 αυτοκτονίες συμπολιτών μας,μετά απο την εθνοκτονία και το άδειασμα της Χώρας απο την μεταναστεύουσα νεα γενιά, είναι τον Αθανάσιο Διάκο φτωχοδιάβολο και κερατά;
Συνήθως σε τέτοιες περιόδους κρίσης κάποιος προσπαθεί να στηρίξει οσο μπορεί στο ψυχολογικό κομμάτι τον κόσμο, παίρνοντας παραδείγματα απο την πρόσφατη Ελληνική ιστορία,καταφεύγοντας ακόμα και στην μυθοπλασία.Ο στόχος είναι η αντίσταση και οχι ο εκφυλισμός.

Να τονίσουμε οτι το έργο μπήκε στο φεστιβάλ Αθηνών επιδοτούμενο.Αυτο έλειπε να μην έμπαινε.
Και εδω ακριβώς έρχεται και δένει το κείμενο του bloger netakia με τίτλο ''Αν η Βούλα Παπαχρήστου" .Σε αυτό το κείμενο ο πολύ καλός αυτός bloger γράφει "Αν η ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ έγραφε για συνωστισμούς και ότι «Οι κλέφτες (σ.σ.n.με μικρό “Κ”!) συγκροτούν ένοπλες ομάδες, κάνουν επιθέσεις σε εμπορικές αποστολές, σε κρατικούς (σ.σ.n.οχι Τούρκους) αξιωματούχους” θα γινόταν ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ  γιατί όχι και Αρχηγός.''
Το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

Εμείς να προσθέσουμε  οτι αν η Βούλα Παπαχρήστου έγραφε οτι ο Διάκος ήταν φτωχοδιάβολος και κερατάς ίσως να γινόταν και σημαιοφόρος της Ελληνικής Ολυμπιακής αποστολής.

Κλείνοντας να προσθέσω οτι το LIFO κάνει ενα αφιέρωμα στο ''εξαιρετικό''έργο της Κιτσοπούλου.Το LIFO το οποίο φιγούραρε στα wikileaks,με τίτλο το φαινόμενο των free press: The village voice». Εκει γίνεται αναφορά στα free press έντυπα εξηγώντας τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί η πρεσβεία για να παρέμβει όχι μόνο σε αυτά αλλά και σε σχολές δημοσιογραφίας έτσι ώστε η νέα γενιά δημοσιογράφων να μην είναι τόσο αρνητικά διακείμενη στην Αμερική και την πολιτική της.

Πρεσβεία; Ποια πρεσβεία; Μήπως εννοεί αυτή που είναι δίπλα απο το μέγαρο μουσικής;

Ιωάννης Κ.Δ.