Αν όμως υποψιαστώ ότι επιχειρείται, έστω και κατ΄ελάχιστον, επενδυτικός «αποκλεισμός» των Ρώσων από το πάρτι των ιδιωτικοποιήσεων, εις όφελος μάλιστα των πιστωτών της τρόικας ή ακόμη χειρότερα, ντόπιων διαπλεκόμενων νταβατζήδων, θα σπεύσω δημόσια να πάρω το μέρος του Πούτιν. Όχι επειδή οι Ρώσοι σώνει και καλά πρέπει να διεκδικήσουν μερίδιο στην εκποίηση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, αλλά επειδή οι υπόλοιποι προαναφερθέντες και πολύ περισσότερο ένας μη εκλεγμένος πρωθυπουργός, δεν έχουν κανένα δικαιώμα να τους εμποδίσουν.
Στην δεινή θέση που έχει πλέον περιέλθει η χώρα μας είναι εμφανές ότι πρέπει να αναζητήσει στρατηγικές συμμαχίες πέρα και έξω από την στενή παρέα των τοκογλύφων του μνημονίου. Και αυτές οι συμμαχίες δεν χτίζονται σε απλές διακηρύξεις φιλίας, πατροπαράδοτης συμπάθειας και κοινής θρησκευτικής κληρονομιάς. Σε αυτές τις συμπράξεις υπάρχει και ένα επιχειρηματικό «δούναι και λαβείν» το οποίο για παράδειγμα, άριστα αντιλαμβάνεται και εφαρμόζει η Κύπρος από την περίοδο του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου.
Δεν ξέρω αν ορθά αποκλείστηκε από την δεύτερη φάση της επιλογής των «μνηστήρων» της ΔΕΠΑ, η ρωσική εταιρεία Energy, επειδή όπως ακούω, δεν πληρούσε κάποιες βασικές προδιαγραφές συμμετοχής στο διαγωνισμό. Εύχομαι ο επικεφαλής του Ταμείου που βρίσκεται στη Μόσχα (σ.σ.απολογούμενος;)να έχει ακλόνητες αποδείξεις για την ακρίβεια των ισχυρισμών του, που πάντως, εξακολουθούν να απορρίπτονται από ρωσικής πλευράς.
Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ο κύριος Μητρόπουλος, ή ο κάθε κύριος Μητρόπουλος του ΤΑΙΠΕΔ, εκείνος που θα καθορίσει κανόνες και κριτήρια στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Όταν τέτοιου είδους ενέργειες προκαλούν διπλωματικά διαβήματα, σημαίνει ότι ξεφεύγουν από τα όρια μιας απλής, εμπορικού τύπου, δικαιοπραξίας και μπαίνουν σε άλλα χωράφια που αγγίζουν τις διακρατικές σχέσεις.
Θέλω λοιπόν να φαντάζομαι ότι ο κ. Μητρόπουλος επέβαλε τον αποκλεισμό μέσα από μια στενή ερμηνεία των όρων του διαγωνισμού και δεν επιχείρησε, καθοδηγούμενος από άλλα κέντρα, να εφαρμόσει…γεωστρατηγικού τύπου «face control» στους επενδυτές.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι οποιοιδήποτε ρωσικοί, κινεζικοί ακόμη και αμερικανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, στο βαθμό που αναδεικνύονται πλειοδότες είναι πολύ προτιμότεροι από τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και τα ντόπια τσιράκια των δανειστών. Για στρατηγικούς λόγους αν μη τι άλλο.
Ειδικότερα στον τομέα της ενέργειας, η σύμπραξη με τους Ρώσους αποτελεί ένα πολύ δυνατό χαρτί το οποίο δεν επιτρέπεται να ναρκοθετείται με το «καλημέρα». Θεωρίες συνωμοσίας και θρίλερ τύπου Τζών Λε Καρέ που δικαιολογούν περίεργα «απαγορευτικά» και βέτο, πότε από τους Αμερικανούς και πότε από τους Ισραηλινούς, νομίζω ότι απλά επιστρατεύονται για να καλύψουν άλλου τύπου επιδιώξεις. Επαναλαμβάνω ότι η Κύπρος έχει καταφέρει να διατηρεί θαυμάσιες σχέσεις με τους Ισραηλινούς και ταυτόχρονα να δανειοδοτείται γενναιόδωρα από τη Μόσχα. Αρα τα επιχειρήματα περί… γεωστρατηγικών «ασυμβίβαστων», μάλλον εκ του πονηρού εκπορεύονται.
Εύχομαι πραγματικά, στην περίπτωση της ΔΕΠΑ να αναδειχτούν πλειοδότες οι…εναπομείναντες Ρώσοι της Gazprom για να δώ αν θα έχει κανείς το θράσος να τους αποκλείσει επικαλούμενος «τυπικούς λόγους»…
Γιώργος Χαρβαλιάς
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου