Game Over

Τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα. Αρκεί να θέλουμε να τα δούμε. Έχουμε λοιπόν και λέμε, και όπου κάνω λάθος βαράτε με: Υπάρχει εδώ και καιρό μια παγκόσμια τάση σε εξέλιξη, που μόλις πρόσφατα άρχισε να επηρεάζει και την δική μας γειτονιά. Πρόκειται για το μεθοδευμένο από καιρό σχέδιο της καταστροφής της παγκόσμιας μεσαίας τάξης, η οποία δεν βολεύει πλέον σε αυτούς που μας....
κυβερνούσαν, και που συνεχίζουν να μας κυβερνάνε. Και δεν μιλάω ούτε για τον ΓΑΠ, ούτε για την Μέρκελ, ούτε καν για τον Ομπάμα. Όλοι (λίγο πολύ) γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που διαχρονικά κινούν τα νήματα της ανθρωπότητας. Ποιοι είναι οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης. Σε ποιους δηλαδή συμφέρει η απόλυτη ισοπέδωση των λαών. Εδώ και κάποιο καιρό άρχισαν να αναδύονται νέες οικονομικές δυνάμεις, όπως είναι η Ινδία, η Κίνα, η Βραζιλία κλπ. Οι βασικοί λόγοι της τρομακτικά ραγδαίας ανάπτυξής τους είναι τα χαμηλά μεροκάματα. Έτσι απλά. Για αυτό και σχεδόν κάθε βιομηχανία της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης έχει μεταφερθεί «αυτούσια» ή εν μέρει σε τρίτες χώρες. Τα ιαπωνικά αυτοκίνητα φτιάχνονται πλέον στην Ινδία, και τα αμερικανικά ηλεκτρονικά στην Κίνα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Σε χώρες όμως με πληθυσμούς δισεκατομμυρίων, που όσο και αν αναπτυχθούν οικονομικά, δύσκολα θα μπορούσαν να τους προσφέρουν μισθούς και επίπεδα ζωής όμοια με αυτά της Δύσης. Έτσι, αφού δεν μπορούν οι άπειροι Ινδοί, Κινέζοι, κλπ. να αποκτήσουν αμερικάνικους μισθούς , και προκειμένου να διατηρηθεί η ανάπτυξή τους, τι πρέπει να γίνει; Μα ασφαλώς να μειωθούν οι αντίστοιχοι της ΕΕ και της Αμερικής, ώστε να επανέλθει μια ισορροπία. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ξεκίνησε το ξετύλιγμα του κουβαριού, με συντονισμένες επιθέσεις. Και πρωταρχικά εναντίον του πιο αδύναμου κρίκου (της ευρωπαϊκής αλυσίδας), που λέγεται Ελλάδα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η υπόθεση εξελίσσεται σαν βάσει σεναρίου. Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, και ως εκ θαύματος και η Ιταλία! Σειρά μετά έχει η Γαλλία. Βρίσκεται ήδη στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης. Και έτσι η ΕΕ θα καταλήξει μια απέραντη «Βουλγαρία», με χαμηλά μεροκάματα, απουσία κάθε κοινωνικής παροχής, ιδιωτικοποίηση των πάντων, και σε απλά ελληνικά: συνθήκες εξαθλίωσης και πείνας. Αυτό είναι το σχέδιο, και το ζούμε καθημερινά. Και είτε είμαστε στο ευρώ, είτε στη δραχμή, κατά τη γνώμη μου είμαστε καταδικασμένοι. Και δεν μιλάω μόνο για τη χώρα μας, αλλά πολύ πιο γενικά. Η Δύση είναι καταδικασμένη Οι εποχές άλλαξαν. Ότι είχε να προσφέρει η Δύση το πρόσφερε. Και αφού οι χορτασμένοι κάτοικοί της δεν έχουν τίποτα πλέον να προσφέρουν, οι ισχυροί της γης θα τους πατήσουν και θα τους λιώσουν κυριολεκτικά. Δεν μπορεί ο Ινδός να παράγει τα πάντα με μισθό $50, και ο Γερμανός να ζητάει €2.000. Δεν γίνεται. Όσο καλύτερα και αν είναι τα προϊόντα του δεύτερου. Δεν μπορεί ο Κινέζος, που ζει πλέον στην δεύτερη οικονομικά ισχυρότερη χώρα του πλανήτη, να στοιβάζεται με την πολυμελή οικογένειά του σε ένα δωμάτιο, και ο Έλληνας ή ο Πορτογάλος να διαθέτει και εξοχικό, και αμάξι, και μηχανή, και 2-3 κινητά. Δεν γίνεται. Είναι ύβρις. Για αυτό και χρειάζεται να επέλθει η ισορροπία. Είναι νόμος της φύσης. Κάποτε κυριαρχούσαν οι ασθένειες, και όπου δεν αρκούσαν επενέβαιναν οι πόλεμοι. Σήμερα, οι ασθένειες ως ένα βαθμό ελέγχονται, και οι πόλεμοι είναι αναγκαστικά μικρής κλίμακας, διότι αν δεν ήταν, τότε τα πυρηνικά θα εγγυώνταν ένα σύντομο και οριστικό τέλος. Για αυτό και η ισορροπία θα πρέπει να επανέλθει με πιο ήπιους, οικονομικούς αυτή τη φορά όρους. Και επειδή δεν μπορούν να ανέβουν οι μισθοί της Κίνας θα πρέπει να πέσουν αυτοί της ΕΕ. Έτσι απλά. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν πέσουν όμως οι μισθοί, πέφτει το επίπεδο ζωής. Αλλιώς ζεις με €2.000 τον μήνα, και αλλιώς με €500. Κάποτε έγραψα εδώ μέσα για επιστροφή στη δεκαετία του `70, και για καταστάσεις Mad Max που θα ζήσουν τα παιδιά μας. Τα παίρνω όλα πίσω. Ήμουν πολύ αισιόδοξος. Πάμε για μεσαίωνα, και δεν εννοώ μόνο εργατικό. Έτσι είναι η φύση. Ψάχνει πάντα την ισορροπία. Και αυτή τη φορά την βοηθούνε κάποια όχι και τόσο σκοτεινά κέντρα. Τραπεζίτες, χρηματιστές, hedge funds, cds players κ.ο.κ. Επομένως, άντε και φύγαμε από το ευρώ, άντε και καταργήσαμε τα χρέη, άντε και ξαναρχίσαμε να παράγουμε μπάμιες. Ε και; Ποιος θα τις αγοράζει; Οι Ευρωπαίοι μισθωτοί των €500; Δεν είναι δυστυχώς θέμα Ελλάδας. Άργησα να το καταλάβω. Η επέμβαση όμως του ΔΝΤ στην Ιταλία των Φεράρι, και η απειλή των οίκων στην «αυτοκρατορική» Γαλλία, μου άνοιξαν τα μάτια. Μου έδειξαν το μέλλον. Που νομοτελειακά επέρχεται. Το παιχνίδι είναι χαμένο. Η ύπαρξη της μεσαίας τάξης δεν συμφέρει. Δεν αποδίδει, αλλά αντίθετα κοστίζει πολλά. Και δεν βλέπω λύση. Εκτός και αν ξεσηκωθούμε απαξάπαντες. Και μιλάω πλανητικά: Έλληνες, Άγγλοι, Πορτογάλοι, Αμερικάνοι …. αλλά χλωμό το βλέπω. Το διαίρει και βασίλευε λειτουργεί και με λαούς. Και εξάλλου, αν το πεις πουθενά, θα σε κατηγορήσουν και για κομουνιστή… ή χειρότερο ακόμη, για διεθνιστή! Δεν υπάρχουν σήμερα ούτε Τσε, ούτε Κάρλος (που λέει ο φίλος μου ο Πάνος), ούτε καν … Μπερλίνγκουερ. Υπάρχουν μόνο ολίγιστοι Μερκοζί, και από κει και πέρα το χάος. Game Over, που λένε. Είπε κανείς τίποτα;
Strange Attractor
Πηγη

Strange Attractor και έτσι να είναι όπως τα λες,καλύτερα να παράγουμε μπάμιες και να τις έχουμε για την πάρτη μας,απο το να ζούμε σε εναν παγκοσμιοποιημένο οίκο ανοχής.