Δεν οφείλουμε ούτε ευρώ στην τρόϊκα.

Δεν απαιτούνται νομικές γνώσεις για να αντιληφθεί κανείς την ορθότητα των κατωτέρω που έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εδώ ακριβώς είναι όλο το μυστικό, όλο το πολιτικό παιχνίδι. Πέρα από οποιαδήποτε απεχθή χρέη προς ιδιώτες δανειστές και τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, θέματα τα οποία κάποια στιγμή, αναγκαστικά θα τεθούν στο τραπέζι, υπάρχει κάτι πολύ σοβαρότερο στην όλη...
υπόθεση. Ο ελληνικός λαός δεν οφείλει στην τρόϊκα και δεν μπορεί να εξαναγκαστεί με νόμιμο τρόπο να επιστρέψει, ούτε ένα ευρώ από τα χρήματα που έχει δώσει η τρόϊκα με βάση τις δανειακές συμβάσεις που ακολουθούν το πρώτο μνημόνιο. Γι΄αυτό και βλέπετε την τρόϊκα τόσο εκνευρισμένη και ...... πιεστική, καθώς και όλον αυτόν τον πανικό με το δημοψήφισμα κ.λ.π.. Το δημοψήφισμα είναι εν γνώσει της τρόϊκας, παρά το θέατρο που παίζουν, για να αβαντάρουν τον Παπανδρέου, αλλά ταυτόχρονα και δίκοπο μαχαίρι για την ίδια. Ειδικότερα: Ο ελληνικός λαός δεσμεύεται έγκυρα απέναντι σε τρίτους, μόνο με βάση τον καταστατικό του χάρτη, δηλαδή το Σύνταγμά του. Ο σφετερισμός της εξουσίας από όργανα του κράτους, χωρίς να τηρηθεί ο καταστατικός χάρτης, δεν δεσμεύει τον ελληνικό λαό. Αυτό το γνώριζαν ή όφειλαν να το γνωρίζουν οι δανειστές, γιατί αφενός το ελληνικό Σύνταγμα είναι έγκυρο δημόσιο έγγραφο, αφετέρου οι δανειστές, αν και γνώριζαν ότι αυτό δεν έχει τηρηθεί, εντούτοις ξεκίνησαν να δίνουν τις γνωστές δόσεις από την δανειακή σύμβαση των 110 δις ευρώ, με δική τους πρωτοβουλία. Μάλιστα δε, για να συνταχθεί αυτή η σύμβαση και το μνημόνιο πληρώθηκε από την πλευρά του ελληνικού δημοσίου και ένα υπέρογκο χρηματικό ποσόν, κάτι που σημαίνει ότι έγινε πλήρης και ενδελεχής επιστημονική μελέτη του ελληνικού δικαίου, σε όλες του τις λεπτομέρειες. Με βάση λοιπόν το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος Oι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει . Επομένως η δανειακή σύμβαση με την οποία συμφωνήθηκε το δάνειο των 110 δις ευρώ, έπρεπε να έρθει στην ελληνική Βουλή για κύρωση, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει και παρότι η τρόϊκα το γνωρίζει, εντούτοις συνεχίζει να χορηγεί τις γνωστές δόσεις, με δική της αποκλειστικά πρωτοβουλία και ευθύνη. Το ίδιο άρθρο στη συνέχεια και στην παράγραφο 3 ορίζει ότι... Mυστικά άρθρα συνθήκης δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν τα φανερά και στην παράγραφο 4 ορίζει ότι H κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4 . Επομένως δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει έστω νόμιμα κάποια εξουσιοδότηση στον υπουργό των οικονομικών ή σε οποιονδήποτε άλλο για να δεσμεύσουν τη χώρα. Αυτή η δανειακή σύμβαση δεν ήρθε ποτέ στη Βουλή για κύρωση, για τον απλούστατο λόγο ότι τότε θα έπρεπε να εφαρμοστεί το άρθρο 28 παρ. 2 του Συντάγματος που λέει ότι: Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών . Επειδή λοιπόν για την κύρωση απαιτούνται 180 βουλευτές και με δεδομένη την άρνηση της Νέας Δημοκρατίας (ευτυχώς) να ψηφίσει αυτή τη δανειακή σύμβαση, η σύμβαση αυτή δεν ήρθε ποτέ στη Βουλή για κύρωση και επομένως αντισυνταγματικά και χωρίς να δεσμεύει τον ελληνικό λαό τέθηκε σε ισχύ, σε απόλυτη γνώση της παρανομίας αυτής από την πλευρά της τρόϊκας. Γιατί απαιτούνταν 180 βουλευτές; Απλούστατα. Από τη στιγμή που ορίζεται, εκτός των άλλων, ότι αφαιρούνται οι σχετικές με την σύμβαση αρμοδιότητες από τα ελληνικά δικαστήρια και πηγαίνουν στα ευρωπαϊκά και από τη στιγμή που την συγκεκριμένη σύμβαση δεν θα την διέπει το ελληνικό δίκαιο, αλλά το αγγλικό, τότε απαιτούνται 180 βουλευτές. Έτσι, μέχρι σήμερα η τρόϊκα έχει δώσει χρήματα, με μια δανειακή σύμβαση η οποία όμως δεν δεσμεύει τον ελληνικό λαό και επομένως μια άλλη κυβέρνηση αύριο μπορεί να αρνηθεί να επιστρέψει αυτά τα χρήματα, πολύ δε περισσότερο που η τρόϊκα ήταν σε γνώση αυτής της παρανομίας και παρόλα αυτά, για τους δικούς της λόγους, προχωρούσε με δική της πρωτοβουλία. Σήμερα λοιπόν, μας καλούν, σε συμπαιγνία τρόϊκα και κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να αποφασίσουμε σε ένα δημοψήφισμα με το εμφανές ερώτημα ναι ή όχι στη νέα δανειακή σύμβαση και με το εκβιαστικό δίλημμα μέσα ή έξω από το ευρώ . Όμως αποκρύπτουν την αλήθεια. Αποκρύπτουν ότι με αυτό το δημοψήφισμα θέλουν να καλύψουν την πρώτη παρανομία, ώστε να μην χάσει τα χρήματα που έχει δώσει η τρόϊκα. Αφού λοιπόν θέλουν δημοψήφισμα, θα πάμε με το σωστό δίλημμα: Θα επιστρέψουμε όσα χρήματα έχει δώσει παράνομα μέχρι σήμερα η τρόϊκα, χωρίς να έχει τηρηθεί το Σύνταγμα και χωρίς να ερωτηθούμε από την αρχή ή δεν επιστρέφουμε τίποτα; Άραγε, αυτό το δίλημμα το έχουν σκεφτεί οι κουτόφραγκοι ή ενεργούν και πάλι κουτοπόνηρα, όπως με την πρώτη δανειακή σύμβαση, προκειμένου να βάλουν χέρι στην ελληνική περιουσία; Η πλεονεξία δεν βγαίνει πάντα σε καλό.
hassapis-peter