Οι αλαβάστρινες έδρες

Με πραγματικό πόνο και απέραντη λύπη παρακολουθήσαμε τους τιτάνιους αγώνες των πουλημένων νάνων που για ώρες ολόκληρες, είχαν τις αλαβάστρινες έδρες τους σφηνωμένες στις φιλόξενες,,,
πολυθρόνες του Μαξίμου. Ώρες ολόκληρες σκυμμένοι σε χαρτιά, κομπιουτεράκια, πεσμένοι με τα μούτρα στα τηλέφωνα, να σκέφτονται, να συζητάνε, να αντιπαρατίθενται σ' έναν αδυσώπητο αγώνα, να κερδίσουν τον τίτλο του μεγαλύτερου μαλάκα. Τυχερή κοπέλα η Χιονάτη, πρόλαβε να ζήσει μόνον τους κατά σωματικό ύψος νάνους.
Στέναξαν οι αλαβάστρινες έδρες τους. Ίσως να τις προετοιμάζουν για κάτι που το βλέπουν να έρχεται. Όμως, ευτυχώς, σ' αυτή τη χώρα υπάρχει ακόμα δικαιοσύνη. Υπάρχει η δικαιοσύνη τυφλή, μουγγή, κουφή. Ίσως γιαυτό και κάνει ό,τι της λένε αυτοί που βλέπουν, μιλούν, ακούν. Η δικαιοσύνη λοιπόν αυτή, επικράτησε στο σκληρό αγώνα τους. Δεν νίκησε κανείς. Κανένας δεν πήρε τον τίτλο μόνος του. Τον μοιράστηκαν όλοι μαζί. Ο δοτός ή/και φυτευτός, οι αστικοί επίγονοι και το κλούβιο αυγό του φιδιού.
Τα δύσκολα για τους νόμιμους εκπροσώπους των ημεδαπών και αλλοδαπών λαμογιών, πέρασαν. Τα πολύ δύσκολα είναι ακόμα μπροστά τους.
Και τα πολύ δύσκολα δεν είναι να ψηφίσουν τα ξεπουλήματα που συμφώνησαν, τα πολύ δύσκολα είναι να τα εφαρμόσουν. Είναι το λογικό κενό που υπάρχει από την αρχή αυτής της ιστορίας. Αυτό που δεν θέλουν να δουν μήτε οι ίδιοι, μήτε οι σύμβουλοί τους. Το λογικό κενό που λέει ότι αν αυτός πάνω στον οποίο πας να εφαρμόσεις μέτρα δεν συναινεί ούτε κατ' ελάχιστο μήτε καν δέχεται τη νομιμοποίησή σου να παίρνεις μέτρα και να ομιλείς εξ' ονόματός του και ταυτόχρονα σταματήσει να φοβάται τις "κυρώσεις", τα μέτρα εφαρμόζονται μεν με μηδενικό αποτέλεσμα δε.

Τα γελοία παιχνίδια των εκβιασμών και των διλημμάτων τους δεν μπορούν πια να περάσουν. Απλώς, ως ηλίθιοι, θα το καταλάβουν τελευταίοι.
Υπάρχει κάτι μέσα μας, που όσο κι αν μας μπούκωσαν με χαρτί και ανάγκες και δάνεια και "το χρήμα να κινείται και ν' αυγαταίνει", δεν πεθαίνει, δεν φτωχαίνει, δεν χαρατσώνεται. Είναι η αξιοπρέπεια και η περηφάνεια. Υπάρχει σε όλους μας; Προφανώς όχι. Ποτέ δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Αν υπήρχε, προφανώς δεν θα είμασταν εδώ που είμαστε.
Αξιοπρέπεια και περηφάνεια. Αυτό που λίγο πολύ το έχουν όλοι οι νεόφτωχοι, οι άστεγοι, οι άνεργοι... Και δεν είναι απίθανο να είναι νεόφτωχοι, άστεγοι και άνεργοι γιατί ακριβώς έχουν αξιοπρέπεια και πεηφάνεια. Δεν κλέβουν, δεν σκοτώνουν. Περήφανα και με αξιοπρέπεια ζητάνε τη βοήθεια. Περήφανα και με αξιοπρέπεια δέχονται τη βοήθεια. Φοράνε "ξένα" ρούχα, σκεπάζονται "ξένες" κουβέρτες, τρώνε "ξένο" φαϊ, αλλά δεν γονατίζουν, δεν μυξοκλαίγονται. Με περηφάνεια και με αξιοπρέπεια. Αυτά δεν χαρατσώνονται. Κι αυτά είναι η δύναμή μας και η αρχή της πορείας μας.
Ο εσώτερος εαυτός μας, οι αξίες μας, η πηγή της ζωής. Εκεί δεν μπορούν ν΄αγγίξουν απευθείας, Προσπαθούν να χτυπήσουν εκεί μέσα, χτυπώντας το απ' έξω. Το φθαρτό. Την ύλη. Κι η πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων εκεί φαίνεται κι εκεί μετριέται. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον οι πληγές στο φθαρτό να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες, έτσι ώστε να παραμείνει άφθαρτο το μέσα, να κερδίσει το χρόνο που χρειάζεται και να λειτουργήσει. Να παράξει τη δύναμη που χρειάζεται για να πεις "Όχι ρε πούστη μου, δεκάρα δεν κόβω από τη ζωή μου, από τον κόπο μου, από τις οικονομίες μου, από τα παιδιά μου, για χάρη σου. Δεκάρα δε δίνω για τη μαύρη τρύπα σου, όπου στο διάλο κι αν την έχεις αυτή. Δεκάρα τσακιστή. Κρατάω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους άγνωστους μισθωτούς και συνταξιούχους, που τους τα παίρνεις με φασιστικό τρόπο, στη ζωή μ' αυτά που προσπαθείς να μου αρπάξεις, μειώνω τις πληγές τους στο φθαρτό για να προλάβει να λειτουργήσει το εσώτερο και να παράξει τη δύναμη που χρειάζονται κι αυτοί για να σου αντισταθούν. Αυτοί είναι η πατρίδα μου ρε καράπουστα, πουλημένο τομάρι. Αυτοί είναι το έθνος μου. Δεν είσαι εσύ και οι κολλητοί σου και τα τσουτσέκια που μαζέψατε γύρω σας. Η αξιοπρέπεια της πατρίδας μου είναι η αξιοπρέπεια των ανθρώπων της, δεν είναι τα τραπεζικά της χρέη που μου φόρτωσες πλαστογραφώντας υπογραφές, χαλκεύοντας οικονομικά στοιχεία και αποταμιεύοντας τις μίζες σου. Η περηφάνεια της πατρίδας μου ρε τρισάθλια σκύβαλα, είναι η περηφάνεια των παιδιών μου, η περηφάνεια των φίλων μου, η περηφάνεια των γονιών μου που έτρεφαν τις κοιλιές σας, τα σόγια σας και γέμιζαν τους τραπεζικούς σας λογαριασμούς. Να πηγαίνετε στις Ευρώπες σας και στα χιλιάστερα ξενοδοχεία σας και να ξεφτιλίζεστε μόνοι σας με τα λεφτά της μάνας σας και του πατέρα σας, γιατί κανένα ρεμάλι από εσάς δεν έβγαλε μια κολοδραχμή μόνος του, ακόμα κι όταν σας βολεύανε σε καμιά θεσούλα διευθυντή. Αυτό είναι το ηθικό κι ό,τι είναι ηθικό είναι και νόμιμο, απάτριδες αληταράδες".

Ό,τι κι αν συμφώνησαν οι τραπεζοϋπάλληλοι ημεδαποί κι αλλοδαποί και οι παρατρεχάμενοί τους κι οι εντολοδόχοι τους μεταξύ τους, ό,τι κι αν νομίζουν ότι μπορούν να εφαρμόσουν, αφήνει απ' έξω αυτό που λέγεται άνθρωπος, αυτό που είναι στους δρόμους κι ενώνεται, έστω και αργά, και σχηματίζει δάχτυλα που γέρνουν, σφίγγουν και γίνονται γροθιά. Είναι αυτή που βλέπετε μπροστά στα βαμμένα μούτρα σας να έρχεται με φόρα και πηδάτε σαν τα ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει. Τι παραιτείστε ρε τσανακογλύφτες; Από πού παραιτείστε; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να βάλετε την έδρα σας στη βουλευτική έδρα; Η υποχρέωσή σας είναι να μείνετε στη θέση σας και να ψηφίσετε για τα συμφέροντα αυτών που σας έστειλαν εκεί με την ψήφο που πλέον τους την αρνείστε. Αλλά δεν ξέρετε τι σημαίνει υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα και στους ανθρώπους της. Τζάμπα τρώγατε, τζάμπα πίνατε, μόνον τα παίρνατε. Οι άντρες ρε αληταράδες έχουν ποντίκια, δεν είναι ποντίκια. Σκίσατε τα καλσόν σας, ετοιμαστείτε τώρα και για τα κουδούνια.
Εσείς που δεν διαβάζατε και ψηφίζατε τώρα ψάχνετε λαγούμι να κρυφτείτε. Δε χωράτε ρε τσογλάνια. Δεν χωράνε οι αλαβάστρινες έδρες σας. Είστε γελοία υποκείμενα, αμόρφωτα κοινωνικά, μορφώματα διεστραμμένης λογικής. Όταν δεν διαβάζατε ψηφίζατε, τώρα που διαβάσατε παραιτείστε.
Από ποιόν κόβετε ρε τα φάρμακα; Από αυτόν που τα έχει πληρωμένα από χρόνια; Δεν κοτάτε να κόψετε κανάν κώλο πολυεθνικής που σας τα πουλάει με 1000% κέρδος. Κάναν κώλο μεγαλογιατρού που φακελλωνότανε δεν κόψατε ακόμα. Από κανά λαμόγιο πουθ τσίμπαγε μίζες δεν πήρατε πίσω τίποτε. Κότες λυράτες, των πρωϊνάδικων θαμώνες. Συνταγματολόγοι της πλάκας.
Από ποιόν κόβετε ρε τη σύνταξη που έχει ήδη πληρωμένη; Δεν κοτάτε να κόψετε καμιά σύνταξη βουλευτή που με μια τετραετία καθαρίζει για μια ζωή. Να παίρνουν σύνταξη τα ραμολιμέντα που γάμησαν τον τόπο. Κόψτε την ρε κοτάρες αν τολμάτε. Κάντε το μισθό σας ρε απατεώνες ένα χιλιάρικο. Πάτε με το λεωφορείο στη δουλειά σας στη βουλή.

Ποιό Σύνταγμα, ποιάς χώρας, ποιάς πατρίδας ρε γερμανοτσολιάδες μιλάει για κομματική πειθαρχία; Ποιός χοντρός ή λεπτός συνταγματολόγος σας το εξήγησε έτσι το Σύνταγμα;
Ούτε την έδρα σας ρε να σώσετε μπορείτε και νομίσατε ότι μπορείτε να σώσετε χώρα ολόκληρη, εσείς που τη γαμήσατε πατώκορφα;

Τη χώρα ρε γομάρια θα τη σώσουμε πάλι εμείς, αλλά όχι με τον τρόπο που θέλετε. Ποτέ η χώρα αυτή δεν σώθηκε με ξένη συνταγή. Σώθηκε από τους ανθρώπους της, με τον δικό τους τρόπο. Πάρτε τα αργύριά σας και τραβάτε να τα φάτε όπου στο διάολο θέλετε, αλλά μακριά από δώ. Εκεί που μεγαλώσατε και σπουδάσατε να πάτε να τα φάτε με αυτούς και αυτές που ξέρετε.
Η λαϊκή κυριαρχία είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει στο νανοπολιτικοοικονομικό σας σύστημα.

Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας δίνουμε δεκαρίτσα τσακιστή για να επιτύχετε τη φτωχοποίησή μας.
Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν έχουμε βουλευτική ασυλία κι έχουμε καρύδια αντί για στραγάλια που δεν σας πληρώνουμε διόδια γιατί οι κολλητοί σας μας δίνουν καρμανιόλες, που δεν σας πληρώνουμε χαράτσια για τα σπίτια μας γιατί πληρώσαμε φόρους όταν τα αγοράσαμε με χρήματα που ήδη μας είχαν φορολογηθεί, που δεν σας πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας γιατί σας πληρώνουμε 14 λεπτά φόρους για κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, που δεν πληρώνουμε τα κολοταμεία σας γιατί ούτε σύνταξη θα πάρουμε ούτε έξοδα υγείας μας καλύπτουν. Τραβάτε ρε να τυπώστε κανά βιβλίο να έχουν να διαβάζουν τα παιδιά πριν πιάσουν τις μολότωφ και τα ξύλα.
Είμαστε πολλοί κι είμαστε επώνυμοι και δεν φοράμε κουκούλες.
Ελάτε να μας συλλάβετε, έναν θα πιάνετε δύο θα ξεπετιούνται. Ό,τι και να μας κάνετε αξιοπρέπεια και περηφάνεια δεν μας παίρνετε.

Στην αρχή σε αγνοούν, στη συνέχεια σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, στο τέλος νικάς. Ελάχιστη πολιτική παιδεία να είχατε θα ξέρατε ότι ο Γκάντι από την ημέρα που είπε αυτή τη φράση δεν έχει διαψευστεί ποτέ. Κι όσο ηλίθιοι, πανίβλακες και πουλημένοι και να είστε ξέρετε ότι ήδη είμαστε στο "μετά σε πολεμούν".
πηγη