Δύο μονομάχοι. Δύο δυνάμεις που καταλαμβάνουν και εκφράζουν το κέντρο από την δεξιά μέχρι την αριστερή πλευρά, ψαρεύοντας ενίοτε σε αριστερές ή δεξιές προεκτάσεις. Ανέκαθεν, και μιλώ από το 1974 και μετά, αυτά τα δύο κόμματα με εκλογικό νόμο να φτιάχνεται στα μέτρα του εκάστοτε νομοθέτη, βγάζαν αυτοδύναμες κυβερνήσεις...
βιάζοντας τις ηθικές αρχές της πλειοψηφίας. Δεν αποτόλμησαν ποτέ και κανείς να ψηφίσει το δικαιότερο σύστημα, γι αυτό που φωνάζει η αριστερά, την απλή αναλογική. Δικαιολογία; Αυτοδύναμη κυβέρνηση γιατί θα έχουμε αναρχία. Τώρα; Σ’αυτές τις κρίσιμες ώρες για τον λαό, που απαρτίζει αυτό το έθνος και όχι αντιστρόφως. Για να έλθουν σε κάποια διπολική συναίνεση, έπρεπε να «ρίξει» ο ένας τον άλλο, αδιαφορώντας πλήρως για την ζημιά που καθ’ οιονδήποτε τρόπο έκαναν στο έθνος. Ναι, αφορά το Έθνος και όχι μόνο τους Ελλαδίτες. Προδομένοι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ από έναν πρωθυπουργό ψεύτη κατ’ επανάληψη, και μια ανεκδιήγητη κυβέρνηση που κατάφερε σε σχεδόν δύο χρόνια να βάλει την Ελλάδα πιο κάτω και από τον πάτο της Ευρώπης. Κατάφερε να αντιστρέψει το σλόγκαν της προεκλογικής του καμπάνιας «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και να το κάνει «βαρβαρότητα χειρίστου είδους.» Το αποκορύφωμα της ξευτίλας, της ανικανότητας, της αλαζονείας του αριβισμού ήταν η αλλοπρόσαλλη απόρριψη (πρώτα ψήφο εμπιστοσύνης) από τους υπουργούς και βουλευτές, του αρχηγού της για ολίγιστο των περιστάσεων. Τι χειρότερο για έναν ηγέτη, όσο κι αν προσπαθεί να ωραιοποιήσει την πράξη. Το ψάρι δεν γίνεται κρέας. Από την άλλη ένα κόμμα, αυτό της ΝΔ, προερχόμενο από μια περίεργη χασούρα των εκλογών με νέο αρχηγό, τον παλιό συμμαθητή και συγκάτοικο του πρωθυπουργού από τις σπουδές τους στην Αμερική, τον γνωστό και μη εξαιρετέο Σαμαρά. Ο παλιός αρχηγός σιωπά σε ότι κι αν τον κατηγορήσουν, κι ας περιμένει ένας λαός μια εξήγηση. Δεν φεύγει, παραμένει απλός βουλευτής στην γωνία σαν να περιμένει νάρθουν «άλλες μέρες». Κι λαός πλάθει σενάρια. Μπροστά στην λαίλαπα των μέτρων της κυβέρνησης ο λαός στρέφει το βλέμμα του στην ΝΔ που ενώ δεν πείθει, το παίζει αντιμνημονιακό κόμμα. Μια υποκρισία ολκής, που φάνηκε στη φάση της συνεργασίας για την αποδοχή της δανειακής σύμβασης. «Για να μην μας βγάλουν από την ΟΝΕ». Αν μπορούσαν ρε παιδιά, θα μας έβγαζαν εδώ και δύο χρόνια. Εγκλωβίστηκε στην ίδια του την βλακεία, και στην παγίδα του κουτοπόνηρου πρωθυπουργού. Τώρα, με τι ερείσματα θα ζητήσει την ψήφο του λαού; Τα δύο αυτά κόμματα , οπαδοποιημένα θα συρρικνωθούν σε 25%. Είναι ειρωνικό πλέον να μιλάμε για ευρεία συναίνεση. Ο κόσμος, όπου κι αν ανήκει, θέλει μια κουβέντα με φως στην άκρη, θέλει μια λέξη να νιώσει περήφανος που είναι Έλληνας. Θέλει κάποιος να του λύσει τα προβλήματα που του συσσώρευσε, ξαφνικά και από του πουθενά(έτσι το νιώθει), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Κι αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο θα πλησιάσει αυτά τα άκρα που τα δύο κόμματα εξόρκιζαν χρόνια σαν δογματικά και υπεύθυνα για ότι δεινό έχει συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο.. Και αν το κάνει αυτό και δει πως δεν είναι ακριβώς έτσι η καταστροφή που τους πουλούσαν τα άλλα δύο κεντρώα κόμματα, δεν θα διστάζει πλέον να ψηφίζει αριστερά ή δεξιά με μεγαλύτερη ευκολία, όποτε το κρίνει. Το επιστέγασμα πλέον θα είναι, κυβερνήσεις συνεργασίας. Και αφού από το προηγούμενο σύστημα μόνο καταστροφή και πλιάτσικο είδαμε, μπορεί τον νέο σύστημα να αποδειχτεί σωτήριο. Άλλωστε, στους δύσκολους αυτούς καιρούς, δεν φωνάζουμε για κυβέρνηση συνεργασίας;. Και ήδη σε λίγο θα την έχουμε. Τα δύο αυτά κόμματα , δημιούργησαν το μεγάλο οικονομικό και όχι μόνο, πρόβλημα. Είναι, το λιγότερο αφελές να πιστεύουμε πως θα το διορθώσουν οι ίδιοι. Αποδείχτηκε τι εξυπηρετούν και ποιους. Καιρός λοιπόν να αλλάξουμε το σύστημα, και τις δυνητικές των κομμάτων.
Πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου