Στη μνήμη του Ιάκωβου

Πριν από πέντε μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος που έφυγε από κοντά μας ένας μεγάλος φίλος, πατέρας, δάσκαλος ποιητής, πνευματικός, ο Ιάκωβος Καμπανέλης.

Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τους μεγάλους μας μουσουργούς όπως τον  Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζηδάκη, το Σταύρο Ξαρχάκο και τα τραγουδήσαμε και ακόμα τα τραγουδάμε έτσι που γίνονται παράδοση για τους επόμενους...


Επειδή το καλούν οι περιστάσεις, ας «ντοπαριστούμε» με τους στίχους του μεγάλου αυτού ποιητή που αποδεικνύεται ότι ήταν πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του, ένας σύγχρονος προφήτης, γράφοντας «το μεγάλο μας τσίρκο» που τόσο επίκαιρο φαντάζει στις μέρες μας :



Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πού χεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.
πηγη