Δεν φθάνει που πρέπει να πληρώνω, πρέπει και να πειστώ!

του Ανδρέα Καρακώστα
Το σκέφτομαι καιρό, αλλά μόλις χθες συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που πραγματικά... μ’ ενοχλεί περισσότερο απ’ την όλη ιστορία! Δεν είναι που οι αριθμοί δεν βγαίνουν, δεν είναι που και να θέλω και να με είχαν πείσει δεν μπορώ, δεν είναι η τόση ευκαμψία, η τόση αλητεία των δανειστών και πάει λέγοντας…


Αυτό που όχι απλά με ενοχλεί, αλλά με συνθλίβει κυριολεκτικά, είναι η αξίωσή τους να συνεχίσω να καταναλώνω αμασητί τα αίολα επιχειρήματά τους, να πειθαναγκάζομαι οικειοθελώς ν’ αποδεχθώ πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από εκείνον που οι ίδιοι υποδεικνύουν, όχι γιατί μπορούν να με πείσουν γι’ αυτό, ή να επιχειρηματολογήσουν πειστικά ή με στοιχειώδη επάρκεια, αλλά γιατί απλά, υπεραπλουστευτικά, έτσι τους γουστάρει και, αφού γουστάρει σ’ εκείνους, εγώ πέραν του να πληρώνω θα πρέπει και να πείθομαι…Και το πιο αστείο, αν όχι τραγικό είναι, πως την πεπατημένη των επιφανών της πολιτικής ακολουθεί και ο για λίγους μήνες διορισμένος πρωθυπουργός μας, ο οποίος χθες παρότι δεν μπήκε στον κόπο να πει οτιδήποτε ουσιαστικό σε σχέση με όλα εκείνα που βρίσκονται πάνω στο τραπέζι και η κυβέρνησή του διαπραγματεύεται σε σχέση με το περιβόητο «κούρεμα» και την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου -που τελεί υπό αμφισβήτηση σημειωτέον: από τους ίδιους τους εμπνευστές της!- μας είπε πως η συμφωνία είναι… μια εξαιρετική συμφωνία που επειδή είναι σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να μας αποκαλύψει τι προβλέπει.

Σκέφτομαι πως, ο μόνος λόγος που «φασίστες», «κομμουνιστές», «μαλάκες» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, δεν τους έχουμε πάρει ακόμα με τις πέτρες είναι ο φόβος, μην τυχόν και απολέσουμε, όσοι και με όποιον τρόπο υποτίθεται ή δεν υποτίθεται διαθέτουμε το προνόμιο της έστω και υποαμειβόμενης εργασίας… Περί αυτού πρόκειται! Είναι τόση η ανασφάλεια και η απόγνωση, που τα κύτταρα παρότι συνασπίζονται για να δείξουν το δρόμο, αδυνατούν να συμπαρασύρουν το μουδιασμένο κορμί, να ερεθίσουν τις θολωμένες κυψέλες του εγκεφάλου…

Εντάξει, εγώ να παραδεχθώ πως είναι καλή η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Για ποιους όμως; Τα χρήματα της 6ης δόσης σχετίστηκαν με το επίπεδο διαβίωσης της ελληνικής κοινωνίας, ή με τα τοκοχρεολύσια; Εκείνα τα πολλά της 7ης που ακολουθεί, θα κατευθυνθούν ή όχι στο σύνολό τους προς τις τράπεζες και τους δανειστές; Κι αν όπως λέω εγώ κι άλλοι 9,5 εκατομμύρια Ελληνες έχουν τα πράγματα, τότε γιατί άραγε είναι καλύτερο να παραμείνουμε στο ευρώ; Σε τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά μου, τα συμφέροντα της χώρας μου, να υλοποιηθεί μια συμφωνία που διέπεται από το Αγγλοσαξονικό Δίκαιο, όπως απέφυγε σαφώς χθες να διαψεύσει ο κ.Παπαδήμος;

Το παιγνίδι, ήταν και, παραμένει, στημένο. Διαφέρουν τα πρόσωπα, αλλά η ουσία είναι εδώ, το ίδιο απειλητική, όπως και λίγες εβδομάδες πριν. Δεν με αφορά και δεν μ’ ενδιαφέρει εάν ο Σαμαράς καταφέρει να τους σύρει σήμερα ή αύριο σε εκλογές, ή αν και κατά πόσον θα επιβιώσει ο Παπανδρέου. Αυτό που με ενδιαφέρει και με καίει μαζί, είναι το υποθηκευμένο μέλλον των παιδιών μου. Εκείνο που η 26η Οκτωβρίου διασφαλίζει απολύτως, πως θα πεινάνε και να πεθαίνουν εκλιπαρώντας, μέσα στο ευρώ, για το ευρώ…