Η επανάσταση της νομενκλατούρας στην πλάτη των μεταναστών. Δεν μας χέζεις ρε Κανάκη...

Ζούμε σε μια χώρα του παραλόγου, σε μια χώρα Ταλιμπάν με ολοκληρωτικό πολίτευμα, και κάθε μέρα το συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και από τα παραμύθια που τα ΜΜΕ παλεύουν να μας τροφοδοτήσουν.

Βλέπουμε το τυπικό κράτος να αδυνατεί να λειτουργήσει απέναντι στην ισχύ του άτυπου κράτους. Να αδυνατεί να λειτουργήσει μπροστά στους μηχανισμούς των άτυπων ομάδων που έχουν
αποφασίσει, πριν από εμάς για εμάς, να διαβρώσουν με τους "λαϊκούς αγώνες" τους κάθε έννοια συνεκτικότητας των κοινωνιών μας. Και όλα αυτά για μια επανάσταση με ρεβανσιστικά κίνητρα απέναντι στους νικητές και χαμένους της μεταπολίτευσης, ή ακόμα πιο αναχρονιστικά στους νικητές και χαμένους ενός εμφυλίου που με νύχια και με δόντια τον κρατούν όλοι ζωντανό δεκαετίες τώρα. Είτε στον Άγιο Παντελεήμονα προπηλακίζοντας μετανάστες ή στην Νομική χρησιμοποιώντας τους για τον αποσυντονισμό κράτους και κοινωνίας.

Και όλα αυτά γιατί;
Για ιδεολογίες πεθαμένες, για θεωρίες κοινωνικής δημοκρατίας αποτυχημένες, για ιδέες ολοκληρωτισμού που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, μαύρες ή κόκκινες και αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Και όλα αυτά σε μια εποχή αυξημένης κοινωνικής συλλογικότητας και αυξημένης πληθυσμιακής κινητικότητας σε όλο τον πλανήτη, που συντονίζεται από το αόρατο χέρι της επικοινωνίας, της απληστίας και της αναζήτησης της προσωπικής νιρβάνας δυστυχισμένων συνανθρώπων μας.


Σε κάθε παραμύθι, γιατί παραμύθι είναι αυτό που ζούμε γύρω μας, υπάρχει πάντα δράκος και σε κάθε τραγωδία, γιατί τραγωδία είναι η ελληνική πραγματικότητα σήμερα, υπάρχει μια Ιφιγένεια. Ο δράκος βέβαια, αναλόγως της πλευράς του νομίσματος που κοιτάει κανείς, είναι η αστυνομία από την μια, ή οι μετανάστες από την άλλη. Και ο κοινωνικός αυτοματισμός, αναλόγως πάντα της πλευράς τους νομίσματος, φόβος για την πολιτισμική μόλυνση της καθαρότητας του "έθνους" ή τρόμος για την κρατική ισχύ καταστολής των δίκαιων "λαϊκών αγώνων" των σύγχρονων Ρομπέν. Και ρυθμιστές της κατάστασης αυτής οι ίδιοι "λαϊκοί" προστάτες, που προωθούν την απειθαρχία στην τάξη και την αδράνεια στην πρόοδο, διαλύοντας τις κοινωνίες για να μπορούν να τις εξουσιάζουν.

Και μέσα σε όλα αυτά και ο τρελός του χωριού, τα ΜΜΕ, που εν μέσω κατάρρευσης της παράλογης ανεξέλεγκτης εξουσίας τους, θυσιάζουν τους πάντες και τα πάντα στη λογική της προσφοράς αίματος στο βωμό της "δημοκρατίας", ως άλλοι προστάτες και αποκλειστικοί φορείς της κοινής γνώμης και της αλήθειας, χαρακτηρίζοντας εκδοχές όποιες άλλες απόψεις αντίθετες με τις δικές τους. Και κολαούζοι στα ΜΜΕ οι γελωτοποιοί της κάθε εξουσίας (Ράδιο Αρβύλα) που θησαυρίζουν ασκώντας την δική τους παράλογη εξουσία επί δικαίου και αδίκου.

Το τέλος αυτού του παραμυθιού βέβαια ήταν της μορφής, "και αυτοί έζησαν καλά και εμείς καλύτερα" με ότι μπορεί να σημαίνει η μετακίνηση των μεταναστών στην άγρια νύχτα χωρίς τα ΜΜΕ να μπορούν να κάνουν show. Οι κολαούζοι των ΜΜΕ βέβαια, στην λογική του αίμα, σπέρμα, στέμμα έπρεπε να θυσιάσουν προκαταβολικά την Ιφιγένεια. Έπρεπε να χτυπήσουν την μόνη φωνή που ακούστηκε ψύχραιμα να μιλά για το φαινόμενο και να προσπαθεί να βρει μια λύση πολιτικά και τεχνοκρατικά. Ετερόφωτοι και αυτοί όπως και ο πρώτος διδάξας, λάσπωσαν την Άννα Νταλάρα διεκδικώντας να λάμψουν από την αντίδραση την οποία επιθυμούν να προκαλέσουν. Η τηλεοπτική δημοκρατία βλέπετε περιλαμβάνει και αυτή τους γερασμένους εφήβους "μπουλούκους" της.

Δεν μας χέζεις ρε Κανάκη...

τρομακτικο