Ηλίας Τούμπας: η Εκκλησία οφείλει να ανεβάσει τους τόνους

Mια κοινωνία αποδομείται, με τη φυλετική ενοχοποίηση, την από-ιστορικοποίηση, την παραφθορά της γλώσσας, την χλεύη της παράδοσης, τον θρησκευτικό συγκριτισμό, μας λέει ο διδάκτωρ Θεολογίας Ηλίας Τούμπας, υπογραμμίζοντας ότι η Εκκλησία οφείλει να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια στέρησης βασικών ελευθεριών του ανθρώπου και εθισμού του στις κάθε λογής «κάρτες» και μετά παρρησίας να διακηρύξει στον ελληνικό λαό την αντίθεσή της.

συνέντευξη στον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο

Τι αλλαγές σηματοδοτεί στη ζωή μας η κάρτα του πολίτη;
Οδηγούμεθα σε μια παγκόσμια δικτατορία, στην οποία θα ελέγχεται κάθε πτυχή της προσωπικότητας του ανθρώπου. Ουσιαστικά, θα ελέγχεται κάθε πτυχή της κοινωνικής και προσωπικής μας δραστηριότητας.

Ποια είναι η θρησκευτική διάσταση του θέματος;
Μεταφυσικά, η Εκκλησία σαν λαό του Θεού, μέσα από τα αποκαλυπτικά κείμενα και τη θεολογική της παράδοση, ξέρει και γνωρίζει ότι τελικά, η σωτηρία του ανθρώπου, δεν έχει να κάνει με γήινα πράγματα. Μέσα στο Ευαγγέλιο, αναφέρεται ότι ένα μικρό «λήμμα» του λαού, θα γευτεί τελικά της σωτηρίας. Μέσα σε επιστολές του Απόστολου Παύλου, ο χριστιανός προετοιμάζεται ότι αν θέλει να ονομάζεται χριστιανός, θα πρέπει να είναι έτοιμος να ζήσει στα «σπήλαια», στις οπές της γης, πολλές φορές στερούμενος αγαθών, που εμείς τα θεωρούμε πλέον «πρώτης ανάγκης». Από την άλλη μεριά όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι η Εκκλησία σαν παιδαγωγός της κοινωνίας αφενός, αφετέρου δε η Εκκλησία της Ελλάδος, ως θεσμός προσφοράς και συνεκτικής συνέχειας του τόπου, δεν οφείλει να προασπίσει το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας, που είναι προϋπόθεση της εν Χριστώ ελευθερίας. Οφείλει λοιπόν, στο μέτρο που η κάθε μειονότητα, φυλετική ή κοινωνική, αυτοπροσδιορίζεται εθνικά, θρησκευτικά, κοινωνικά, ερωτικά, να διαφυλάξει τουλάχιστον στον τόπο μας, τον συνολικό σεβασμό σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Η Εκκλησία δεν πρέπει να υψώσει τους τόνους της διαμαρτυρίας, ενόψει της επιβολής της κάρτας του πολίτη στο μέσο χριστιανό ορθόδοξο Έλληνα;
Η Εκκλησία σαν σώμα Χριστού, είμαστε όλοι μας. Για τον λόγο αυτό, ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν διαχώρισε ομάδες πληθυσμών. Ο τεχνητός διαχωρισμός, «κηδεμονοποίησε» τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, ιδιαίτερα δε του ελληνικού χώρου και οφείλεται κυρίως στην αριστερή διανόηση, σε ένα κομμάτι της αριστερής διανόησης. Η ίδια αριστερή διανόηση όμως, είναι εγκλωβισμένη σε μελλοντικά σχήματα παγκόσμιας διακυβέρνησης και απόλυτης επιβολής, που ενδεχόμενα και η ίδια καλλιέργησε, αποδομώντας βασικού θεσμούς του έθνους, όπως η γλώσσα, η Παιδεία και η Εκκλησία. Ο μέσος Έλληνας εκφράζει την αντίδρασή του με την καθολική του συμμετοχή στη λατρεία και στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας. Η διοικούσα Εκκλησία οφείλει, μετά από σιγή πάρα πολλών ετών, την οποία φέρουμε ως συνυπευθυνότητα και εμείς οι λαϊκοί θεολόγοι, οφείλει λοιπόν με κάθε τρόπο να αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια στέρησης βασικών ελευθεριών του ανθρώπου και εθισμού του, που καλλιεργείται με τις κάθε λογής «κάρτες» και μετά παρρησίας να διακηρύξει στον ελληνικό λαό την αντίθεσή της.

Πρόσφατα ήμασταν δέκτες καταγγελιών ότι σε δημοτικά σχολεία της Δυτικής Αθήνας δεν υπάρχουν εικόνες στις σχολικές αίθουσες, ενώ και οι διευθύνοντες, αποφεύγουν, παρά τα σχετικά αιτήματα των γονέων, να τις αναρτήσουν. Ποιο είναι το πλαίσιο εδώ, δικαιούνται οι γονείς να διαμαρτύρονται; Σας ρωτάω, γιατί όλα αυτά τα θέματα, είναι αλληλένδετα.
Μια κοινωνία αποδομείται, με τη φυλετική ενοχοποίηση, την από-ιστορικοποίηση, την παραφθορά της γλώσσας, την χλεύη της παράδοσης, τον θρησκευτικό συγκριτισμό. Στο πλαίσιο αυτό, όλα τα παραπάνω έχουν συμβεί στον τόπο μας, χωρίς να υπάρχει νομικό πλαίσιο, εθνικό ή επιβαλλόμενο από την ΕΕ. Σαν συνακολουθία λοιπόν του γεγονότος ότι από τα ελληνικά σχολεία απουσιάζει ο εθνικός ύμνος, η προβλεπόμενη ανάρτηση σημαίας, η πρωινή σχολική προσευχή, ο προβλεπόμενος εκκλησιασμός, σε συνακολουθία με τη μείωση των ωρών των θρησκευτικών και την ενδεχόμενη κατάργησή τους, που κυοφορείται εδώ και πέντε χρόνια, για να επιβληθεί τελικά, θεωρείται φυσικό ο κάθε διευθυντής σχολικής μονάδας, ανάλογα με την ιδεολογική του τοποθέτηση, να πράττει ανάλογα σε σχέση με τα θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα. Το ζήτημα αυτό είναι θέμα κρατικής πολιτικής, με πρόσφατο παράδειγμα την άρνηση της ιταλικής κυβέρνησης να μπει καν σε διάλογο με την ΕΕ για την προοπτική κατάργησης των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία και τι δημόσιες υπηρεσίες του ιταλικού κράτους. Γιατί άραγε ενοχλούν κάποιους η ελληνική σημαία, ή οι μορφές των αγίων μέσα στις σχολικές αίθουσες ή στα δικαστήρια; Γιατί άραγε το σύγχρονο ρωσικό κράτος, στο θυρεό της σημαίας του και σε όλες τις υπηρεσίες του, χρησιμοποιεί το δικέφαλο αετό; Άρα λοιπόν, είναι θέμα κρατικής και εθνικής πολιτικής, να εφαρμοστεί το σύνταγμα του έθνους, το οποίο έχει άμεση σχέση με τις παραδόσεις του, προνοώντας για τη δημιουργία πατριωτικής και θρησκευτικής συνείδησης.
http://www.elkosmos.gr