Το «νταβατζηλίκι» των τραπεζιτών στην τσέπη μας!

Γιατί πληρώνουμε φόρους; Γιατί οι κυβερνήσεις μας σπρώχνουν καθημερινά και πιο κοντά στην οικονομική εξαθλίωση; Γιατί κοντεύουν να φορολογήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε;

Αν απαντήσατε «Μα, για να σωθεί η....

ελληνική οικονομία», υπάρχει φόβος να χαρακτηριστείτε αφελής. Η σωστή απάντηση είναι «Για να πλουτίζουν οι τράπεζες»

Η συμμορία των τραπεζών έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο του νομοθέτη και υπαγορεύει όλοι μας να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα το «νταβατζηλίκι» των τραπεζιτών στην τσέπη μας.

Η είσπραξη εσόδων είναι, ή μάλλον θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος της φορολογικής νομοθεσίας. Πρόσφατα όμως ξεπηδούν σαν μανιτάρια διατάξεις που φαίνεται εξυπηρετούν άλλο σκοπό: τον εξαναγκασμό του φορολογούμενου να μεταφέρει το σύνολο της ρευστότητάς του στις τράπεζες.

Τα κοράκια των τραπεζικών οργανισμών έχουν βάλει σκοπό να μην κινείται ούτε το χαρτζηλίκι των μαθητών εκτός τραπεζικού συστήματος. Αλλά ας δούμε μια μία τις διατάξεις που έχουν ξεφτιλίσει τον έλληνα νομοθέτη μετατρέποντάς τον κυριολεκτικά φιλιπινέζα των τραπεζών:

1) Απαγόρευση εξόφλησης τιμολογίων εκτός τραπεζικού συστήματος. Αν και κατά το αστικό δίκαιο είναι νόμιμο να εξοφληθεί μια εμπορική απαίτηση με οποιονδήποτε τρόπο επιλέξουν τα μέρη αρκεί να προβλέπεται από το νόμο (π.χ. εξόφληση με ανταλλαγή ή με δημιουργία νέας απαίτησης), έρχεται η φορολογική νομοθεσία και ως μπράβος της νύχτας επιβάλει χωρίς λόγο στους φορολογούμενους να εξοφλούν τις απαιτήσεις τους από ένα ποσό και πάνω ΜΟΝΟ μέσω του μεγάλου αφεντικού, του τραπεζίτη.

Σε διαφορετική περίπτωση η εφορία εκτελεί εν ψυχρώ την επιχείρηση βαφτίζοντας εν ψυχρώ τις συναλλαγές "ως εικονικές ' για τον λόγο ότι δεν τιμήθηκε ο «πατρόνε», η τράπεζα, και η συναλλαγή έγινε με μετρητα.

Από αυτή την διάταξη το δημόσιο δεν φαίνεται να ωφελείται γιατί ό,τι έχει να εισπράξει είναι ξεκάθαρο και φαίνεται από τα φορολογικά στοιχεία (τιμολόγια ΑΠΥ κλπ) που έχουν εκδοθεί. Η τράπεζες όμως κερδίζουν χάρη σε αυτή την διάταξη πελάτες εξαναγκασμένους από τον ψυχρό εκτελεστή που ακούει στο όνομα φορολογικός έλεγχος. Και μόνο οι προμήθειες από τις συναλλαγές αυτές αυξάνουν τους τζίρους των τραπεζών. Μια καλή μπίζνα που σίγουρα θα ζήλευε ο Κορλεόνε.

2) Απαγόρευση απόκτησης αγαθών και υπηρεσιών από καταναλωτές με πληρωμή σε μετρητά. Χωρίς κανένα όφελος για το δημόσιο ταμείο είναι και αυτή η διάταξη. Είναι απορίας άξιο σε τι ωφελείται το δημόσιο όταν ένας καταναλωτής αγοράσει την τηλεόραση του με πιστωτική ή χρεωστική κάρτα και όχι με μετρητά; Μια ακόμη διάταξη καθʼ υπαγόρευση της τραπεζικής μαφίας. Ευτυχώς έχει ήδη ασκηθεί αίτηση ακύρωσης κατά της υπουργικής απόφασης που επιβάλει αυτό το μέτρο στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας από έναν νεαρό δικηγόρο.

Για να καταλάβει κανείς την επικινδυνότητα αυτού του μέτρου, θα αναφερθεί ένα απλό παράδειγμα: Ένας ασθενής σε ιδιωτικό νοσοκομείο που δανειζόταν από γνωστούς χρήματα για την νοσηλεία του θα μπορούσε να πληρώσει σε μετρητά πριν την επιβολή αυτού του μέτρου. Μετά την επιβολή αυτού του μέτρου, αν κάποιος βρέθηκε υπερχρεωμένος και εκτός τραπεζικού συστήματος, δεν θα μπορεί να συναλλαχθεί ούτε για ζητήματα που αφορούν την επιβίωσή του.

3) Υποχρεωτική μισθοδοσία μέσω τραπεζών. Μια ακόμη ανούσια διάταξη που σκοπό έχει απλά να εξαναγκάσει την συναλλαγή με το τραπεζικό σύστημα. Με δεδομένη την κατάσταση στην ελληνική οικονομία, δεν είναι λίγες οι επιχειρήσεις που εξυπηρετούν ολιγάριθμο προσωπικό το οποίο το πληρώνουν κατʼ ευθείαν από τις εισπράξεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα απλό ψιλικατζίδικο ή ένα περίπτερο με ένα ή δυο υπαλλήλους.

Μέχρι τώρα από το ταμείο της επιχείρησης έβγαινε ο μισθός του υπαλλήλου κατευθείαν. Τώρα όμως, και πάλι χωρίς προφανή ωφέλεια για το δημόσιο, θα πρέπει να πάει να τα καταθέσει σε λογαριασμό στη τράπεζα. Δεν διαφωνεί κανείς ότι για πιο μεγάλα μεγέθη η μισθοδοσία μέσω τραπεζών είναι η πιο πρακτική λύση. Όμως με την συνδρομή ενός πουλημένου νομοθέτη η πρακτική αυτή γίνεται υποχρεωτική για όλους. Το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα εισπράξουν λιγότερα ή περισσότερα αν ο μισθωτός πληρωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ούτε οι απαιτήσεις τους θα γίνουν πιο εύκολα εισπράξιμες. Προς τι λοιπόν αυτή η μανία να γίνονται οι συναλλαγές αυτές μέσω τραπέζης; Προφανώς ούτε το ταμείο του περίπτερου δεν αφήνει αδιάφορη την τραπεζική λύσσα. Πρέπει παντού να φτάσει το βρώμικο χέρι του τραπεζίτη.

4) Υποχρεωτική εξόφληση οφειλών προς το δημόσιο και τα ταμεία μέσω τράπεζας. Μια ακόμη απόδειξη της ξεδιάντροπης υποταγής του ελληνικού δημοσίου στη λαιμαργία των τραπεζών θα συναντήσουμε στον τρόπο πληρωμής των απαιτήσεων προς το δημόσιο και τα ταμεία. Είναι πλέον θεσμοθετημένη η απαγόρευση λήψης μετρητών στα δημόσια ταμεία από ένα όριο και πάνω. Το ίδιο το κράτος δεν θέλει να εισπράττει μετρητά. Δεν τα εμπιστεύεται. Προτιμά τις πληρωμές μέσω τραπέζης ή επιταγών. Είναι προφανώς ότι με την στάση του αυτή ομολογεί ότι προτιμά την ύπαρξη αποθεμάτων στις τράπεζες από την κατευθείαν είσπραξη των εσόδων. Και ο λόγος απλός: αν το δημόσιο εισέπραττε κατ' ευθείαν τα χρήματα μετρητοίς, οι τράπεζες θα στερούνταν την ένεση ρευστότητας που κάνουν καθημερινά οι φορολογούμενοι με την κατάθεση ποσών σε αυτές για την πληρωμή εμβασμάτων ή την έκδοση τραπεζικών επιταγών που προορίζονται για την πληρωμή φόρων.

5) Δέσμευση λογαριασμών σε οφειλέτες φόρων. Κορωνίδα των αποικιακού τύπου διατάξεων υπέρ των τραπεζών είναι το μέτρο της δέσμευσης λογαριασμών, όχι σε φοροφυγάδες αλλά σε υπόπτους φοροδιαφυγής. Αρκεί ο ελεγκτής να θεωρήσει ότι είσαι ύποπτος για να υποστείς τις συνέπειες που έχει προδιαγράψει η τραπεζική κόζα νόστρα προς όφελός της. Και ποιος είναι ύποπτος φοροδιαφυγής; Όλοι μας! Ειδικότερα όμως όλοι οι έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες. Αρκεί να καθυστερήσει ένας πελάτης τους να πληρώσει το αντίτιμο στο οποίο περιλαμβάνεται και το ΦΠΑ με συνέπεια να μην μπορεί και ο έμπορος ή ο ελεύθερος επαγγελματίας να το καταβάλλει. Τότε τα πράγματα είναι απλά όπως είναι σε κάθε συμμορία που ξέρει να οργανώνεται: Είτε ο προϊστάμενος της Δ.Ο.Υ. είτε ο πρόεδρος της επιτροπής για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος εκδίδουν αποφάσεις για την δέσμευση λογαριασμών (άρθρα 14 του Ν. 2523/1997 & 48 παρ. 5 του Ν. 3691/2008) που κοινοποιούνται σε τράπεζες που τρίβουν τα χέρια τους πάνω από τα οικονομικά πτώματα που ξεβράζει η ασχετοσύνη των ελεγκτών και οι διατέξεις που οι ίδιες υπαγόρευσαν. Βλέπετε, το να σε φεσώνουν οι πελάτες και να σου χρωστάν και το ΦΠΑ, θεωρείται μεταξύ άλλων ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, και για αυτό πρέπει να λογοδοτήσεις αφήνοντας παγωμένη την περιουσία σου στα χέρια των τραπεζιτών.

Έτσι το δημόσιο τιμωρεί τους φεσωμένους εμπόρους με το να τους στερεί και την τελευταία ρανίδα ρευστότητας.

Το τραγελαφικό είναι ότι στους λογαριασμούς που παγώνουν για χρόνια ίσως βρίσκονται και ποσά προοριζόμενα για πληρωμή φόρων ή εισφορών, που με αυτό τον τρόπο καθυστερούν να αποδοθούν στο ίδιο το δημόσιο. Πάλι κερδισμένος όμως είναι ο εκ γενετής στερούμενος ηθική τραπεζικός κλάδος: με την δέσμευση αυτή, εκατομμύρια ευρώ φορολογούμενων οι οποίοι ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι οφείλουν και αν οφείλουν (αφού τα μέτρα λαμβάνονται πριν καν διαπιστωθεί αν υπάρχει όντως φορολογική οφειλή!), μένουν παγωμένα στα χέρια των τραπεζιτών με τα γνωστά χαμηλά επιτόκια κατάθεσης. Καρποί δεκαετιών γίνονται λεία στα χέρια του τραπεζικού συστήματος με την συνδρομή ενός ανίκανου φοροεισπρακτικού μηχανισμού σε ρόλο οικονομικομικού εκτελεστή της τραπεζικής συνωμοσίας

Πρέπει επιτέλους κάποιος να τολμήσει να πιάσει από τον γιακά τους ατσαλάκωτους εγκληματίες που νομοθετούν ερήμην της κοινωνίας διατάξεις που μετατρέπουν τους πολίτες σε δούλους των τραπεζών και να τους πει: «Κύριοι, τέρμα τα δίφραγκα, εσείς μας χρωστάτε».

Τυχερός όποιος μπορεί και αποφεύγει να συναλλάσσεται με καθάρματα.

πηγη