Πρώτον, επειδή πρόκειται για διαρροή η αξιοπιστία της ελέγχεται. Η δημοσίευση της συγκεκριμένης είδησης αναπαράγεται μόνο και μόνο επειδή η πηγή κρίνεται ως αξιόπιστη και πολύ καλά πληροφορημένη για τα τεκταινόμενα στην περιοχή.
Δεύτερον, εάν η είδηση αυτή δεν αντανακλά την πραγματικότητα τότε πρόκειται για μία έξυπνη ψυχολογική επιχείρηση η οποία σκοπό έχει να θέσει στην ατζέντα μία τέτοια πιθανότητα και φυσικά δεν μπορεί, η διασπορά μίας τέτοιας είδησης παρά να «ερεθίσει» το κουρδικό στοιχείο προς την συγκεκριμένη κατεύθυνση. Άρα και να μην υπάρχει ως πρωτογενές υλικό μία τέτοια σκέψη ή εξέλιξη με την διαρροή μίας τέτοιας δυνατότητας «υλοποιείται» πλέον ως υπαρκτή επιλογή και «μετράει αντιδράσεις» αν όχι «φτιάχνει κλίμα».
Τρίτον, εάν όντως η τουρκική κυβέρνηση διαπραγματεύεται μία τέτοια πιθανότητα τότε μιλάμε για μία πρωτοβουλία κολοσσιαίων διαστάσεων, του επιπέδου της αποφυλάκισης του Νέλσονα Μαντέλα, και του αρχικού κατ’ οίκον περιορισμού του, ο οποίος ύστερα μετατράπηκε σε απελευθέρωση.
Εάν η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξετάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο τότε δεν μπορεί παρά να παραδέχεται πλέον και επισήμως πως δεν είναι δυνατόν να αντιπαλέψει το κουρδικό κίνημα και με την πρωτοβουλία αυτή ουσιαστικά νομιμοποιεί μία de facto, τουλάχιστον αρχικά, ομοσπονδοποίηση της Τουρκίας, κάτι το οποίο θα συμβεί νομοτελειακά αφού ο Α. Οτσαλάν θα αποτελέσει, όπως ακριβώς και ο Ν. Μαντέλα, τον πόλο έλξης των Κούρδων, τουλάχιστον αυτών που διαβιούν στην Τουρκία.
Φυσικά δεν μπορεί κάποιος να μην σκεφτεί πως η όλη διαπραγμάτευση ή/και διαρροή να αποτελεί προεκλογικό πυροτέχνημα από το ΑΚΡ έτσι ώστε, με «τυράκι» την ουσιαστική απελευθέρωση του Α. Οτσαλάν, να προσελκύσει τους Κούρδους ψηφοφόρους προς την πλευρά του.
Τέταρτον, και κυριότερο, η Αθήνα έχει αντιληφθεί τι ακριβώς σημαίνει μία πιθανή απελευθέρωση του Α. Οτσαλάν από την Άγκυρα, σε σχέση με την νέα ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των δύο κρατών;
Φυσικά μία τέτοια πιθανότητα δεν μπορεί παρά να αποτελέσει θέμα μέχρι και… διδακτορικών διατριβών. Από την πλευρά μας, στο πλαίσιο ενός σύντομου σημειώματος αρκεί να αναφέρουμε τις δύο ακραίες πιθανότητες οι οποίες βέβαια έχουν εκατοντάδες παραλλαγές.
Ας πάρουμε το αισιόδοξο για εμάς σενάριο: Η απελευθέρωση του Α. Οτσαλάν, οδηγεί νομοτελειακά στην τοποθέτησή του στην κεντρική πολιτική σκηνή της Τουρκίας, με αποτέλεσμα η κίνηση αυτή να πυροδοτήσει και την ανάδυση των Κούρδων ως «συνεταίρων» στην διοικητική μορφή και δομή του κράτους. Η όλη αυτή διαδικασία θα μπορούσε να εκδημοκρατίσει και να «ημερέψει» την Άγκυρα, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις σχέσεις της με τον περίγυρο και ειδικά την Ελλάδα.
Υπάρχει όμως και το απαισιόδοξο: Η πραγματική επίλυση του Κουρδικού στην Τουρκία, ουσιαστικά λύνει τα χέρια της Άγκυρας και της είναι πλέον δυνατόν απερίσπαστη να προχωρήσει με την νεοθωμανική της ονείρωξη. Αφού πλέον οι πηγές, οικονομικές, υλικές, πνευματικές κ.λπ. δεν πρόκειται να στρέφονται σε έναν εξουθενωτικό εσωτερικό πόλεμο, τί θα εμποδίσει την Άγκυρα από το να στρέψει το βλέμμα της στο εξωτερικό.
Στην συγκεκριμένη παράμετρο, ας λάβουμε υπόψη μας τα εξής: Η νεοθωμανική ιδεολογική θέση του Α. Νταβούτογλου, επειδή ως πρώτο θέμα βάζει την θρησκεία και την «Αυτοκρατορία» εξ’ ορισμού στρέφεται κατά του εθνικισμού και του φυλετισμού. Άρα, ο νεοθωμανισμός επειδή από την φύση σημαίνει την δημιουργία μίας πολυφυλετικής ενότητας υπό μία κοινή θρησκεία, ουσιαστικά έχει αναπτυχθεί για να «ενσωματώσει» τους Κούρδους στον τουρκικό κορμό. Η ανάπτυξη λοιπόν το νεοθωμανισμού έγινε επειδή έχει διαπιστωθεί πως για τη ανάγκες της πολυφυλετικής τουρκικής κοινωνίας, ο δυτικού τύπου κεμαλικός εθνικισμός δεν μπορεί να αποτελέσει κοινό έδαφος για μία ενοποιητική ταυτότητα στην χώρα αυτή.
Με άλλα λόγια ο Α. Νταβούτογλου προσπαθεί να αφομοιώσει τους Κούρδους, αποδεχόμενος την φυλετική διαφορετικότητά τους αλλά μεταλαμπαδεύοντάς τους μία κοινή αυτοκρατορική ιδεολογία έτσι ώστε να δημιουργήσει μία νέα τουρκική «ταυτότητα» ποιο ενοποιητική σε σχέση με αυτή του κεμαλισμού.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, εννοούμε πως ο νεοθωμανισμός εξ’ ορισμού ευνοεί, αν δεν επιτάσσει, την ομοσπονδοποίηση της Τουρκίας και τον συνεταιρισμό μεταξύ Κούρδων και Τούρκων. Άρα, δεν είναι απίθανο το σενάριο αυτό να ευσταθεί.
Το δεύτερο δε που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας είναι πως σε μία τέτοια περίπτωση είναι σίγουρο πως ο Α. Οτσαλάν θα συναινέσει αφού ο πρώτος τους στόχος, αυτός της δημιουργίας συνεταιρισμού με τους Τούρκους, θα έχει επιτευχθεί...
Αφού λάβουμε όλα αυτά υπόψη μας ας σκεφτούμε τι θα συμβεί εάν βάλουμε στην εν λόγω εξίσωση και τις εξής παραμέτρους: Τι ακριβώς θα κάνουν οι Κεμαλικοί, θα αφήσουν μια τέτοια πρωτοβουλία να υλοποιηθεί; Πως ακριβώς θα αντιδράσουν οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ, και πως θα αντιδράσουν οι Κούρδοι της Τουρκίας εάν τους δοθεί καθεστώς «συνεταίρου»; Άραγε ποια η στάση ενός παντοδύναμου Α. Οτσαλάν απέναντι στην Ελλάδα, μετά από όλα αυτά που του έκανε; Αν και η στοιχειώδης σοβαρότητα δεν επιτρέπει σε πολιτικό ηγέτη, από το αίτημα ανάληψης της διοίκησης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων για να τις οδηγήσει σε νίκη κατά της Τουρκίας (θέση του Οτζαλάν προ της σύλληψής του), να οδηγείται στο άλλο άκρο λαμβάνοντας έως και ανθελληνικές θέσεις. Άλλο η γεωπολιτική πραγματικότητα και άλλο η ασφάλεια ενός προσώπου, έστω ηγέτη. Εκτός κι αν θεωρεί ότι ο ίδιος αποτελεί μοναδική ενσάρκωση του δίκαιου αγώνα των Κούρδων να αποκτήσουν πατρίδα…
Και ένα τελευταίο ερώτημα για όλους εμάς:
Εάν όντως η αποφυλάκιση του Α. Οτσαλάν πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο με Δεκέμβριο του 2011, μήπως με τον τρόπο αυτό η τουρκική ηγεσία ετοιμάζεται να κλείσει το κυριότερο εσωτερικό μέτωπο όταν στην ΑΟΖ της Κύπρου θα μπαίνουν τα τρυπάνια, και η Ελλάδα θα έχει εγείρει θέμα ελληνικής ΑΟΖ; Με άλλα λόγια, μήπως η Άγκυρα ετοιμάζει το έδαφος για να ηρεμίσει το εσωτερικό, εν όψη κοσμογονικών γεγονότων στο εξωτερικό, και ειδικά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο;
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;
http://greeknation.blogspot.com/2011/03/blog-post_6715.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου