Ξανά και ξανά καλείται να θυσιασθούν οι «αμνοί» του ιδιωτικού τομέα στον βωμό των μέτρων των 11, 6 δισ. ώστε να αποφευχθεί η άναρχη χρεοκοπία του κράτους.
Η κυβερνητική πολιτική που ασκείται εν ονόματι του Μνημονίου πλήττει πρωτίστως τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, τον μικροεπιχειρηματία και τον ιδιοκτήτη ακινήτων, πλήττει τους αυτοαπασχολούμενους που αποτελούν το δυναμικότερο τμήμα της κοινωνίας των Ελλήνων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο εκσυγχρονισμός της μεσαίας τάξης ήταν απολύτως αναγκαίος, αλλά έπρεπε να είναι σταδιακός. Ομως, σημαντικά τμήματα της κοινωνίας δεν αντέχουν άλλο και ανιχνεύεται ήδη η ανάπτυξη συνθηκών κοινωνικού μίσους, οι οποίες αν επικρατήσουν, θα διαμορφώσουν περιβάλλον τυφλών συγκρούσεων. Τώρα η απειλή της έξαρσης της φτώχειας επιστρέφει, συνοδευόμενη από υπόδηλες απειλές κοινωνικών αποκλεισμών και νέων ταξικών διαφορισμών. Το κοινωνικό συμβόλαιο μιας 38ετίας είναι νεκρό. Τα απειλούμενα πλήθη το αισθάνονται· ίσως δεν το συνειδητοποιούν, δεν το αναλύουν, αλλά το αισθάνονται σε κάθε πόρο του δέρματός τους: η απειλή είναι υλική και βιοτική. Εξ ου και οι όποιες αντιδράσεις δεν θα είναι αντιδράσεις απλώς προς υπεράσπιση των υλικών θεμελίων του βίου, αλλά θα είναι αντιδράσεις βαθιά πολιτικές.
Η ελλαδική κοινωνία ζει ήδη, για πρώτη φορά μετά τη γερμανική κατοχή, τον τρόμο και τον πανικό να βλέπει να καταρρέουν ή να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν. Για όλους τους πολίτες που έβλεπαν το επί δεκαετίες όργιο της κομματικής κραιπάλης όλων των κυβερνήσεων, αλλά σιωπούσαν. Με δραστικές, αμείλικτες περικοπές στις ξέφρενες σπατάλες του κομματικού κράτους και χωρίς να θιγεί στο παραμικρό το κοινωνικό κράτος, η οικονομία ήταν δυνατό να νοικοκυρευτεί. Αν διαλύονταν μεθοδικά οι απειράριθμες εταιρείες του Δημοσίου με τη χρυσοπληρωμένη κομματική στελέχωση. Αλλά δεν έγινε... Αν απολύονταν οι κομματικές στρατιές των «ειδικών συμβούλων» στα υπουργεία, όπως και όλοι οι διορισμένοι στο Δημόσιο με πονηρές παρακάμψεις του ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν έγινε... Αν οι εργολήπτες του Δημοσίου, οι προμηθευτές νοσοκομείων και Ενόπλων Δυνάμεων, οι εφοριακοί και οι υπάλληλοι πολεοδομίας ελέγχονταν ουσιαστικά. Αλλά δεν έγινε... Αν... Αν... Αν...
Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη υλική αποψίλωση του βίου επισωρεύονται σαν προσχώσεις εξαιρετικά επιβαρυντικές, σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου πλέον δεν γνωρίζουμε τις αντοχές, το όριο θραύσεως. Ενώπιον του ενδεχόμενου υλικού αφανισμού του ή της μη αναστρέψιμης υποβάθμισης, είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει το πλήθος, αυτό το απρόβλεπτο, βουβό πλήθος.
Μπορεί το έθνος να υπομείνει μια τέτοια διαδικασία οικονομικής καταστροφής και μιας κουτσής-στραβής διάσωσης από τη χρεοκοπία, από αυτούς που το οδήγησαν στην κατάρρευση; διερωτώμαι. Η διάγνωση της δεινής κατάστασης δεν αφήνει περιθώρια για «φθηνές» ελπίδες. Η βαθιά ύφεση και η συνακόλουθη πτώση του βιοτικού επιπέδου επισωρεύονται επιβαρυντικές. Το σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα σε ένα κοινωνικό σώμα του οποίου οι αντοχές έχουν αρχίσει να εξαντλούνται δραματικά. Η εργατική τάξη φτύνει αίμα και η μεσαία τάξη αποδεκατίζεται.
Καθώς η βαριά σκιά της βοήθειας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πέφτει πάνω στην Ελλάδα, έστω και μέσω Βρυξελλών, το ερώτημα αν με αυτήν τη λύση «σωθήκαμε ως χώρα» εξακολουθεί να παραμένει μετέωρο. Απασχολεί όλους τους πολίτες: εργαζομένους, συνταξιούχους και επιχειρήσεις. Από το 1944 που ιδρύθηκε το ΔΝΤ, η χώρα μας πέρασε εμφυλίους πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις, δικτατορίες, εθνικές τραγωδίες και οικονομικές καταστροφές, αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στην ευγενή φροντίδα της Ουάσιγκτον. Αλλά εξαναγκάστηκε να το κάνει... Πάντως παραμένει μυστήριο γιατί ο κ. Παπανδρέου άργησε τόσο πολύ να καταλάβει ότι παρέλαβε τον «Τιτανικό». Ομως, ξένοι διάσημοι οικονομολόγοι, που πληρώθηκαν αδρά για να τον συμβουλεύουν, του είχαν εξηγήσει πως «καλύτερα ίσως να δηλώσεις ότι χρεοκοπείς και να επαναδιαπραγματευθείς το χρέος σου»! Αραγε, ποιος μπορεί να ξεχάσει; Τι περάσαμε.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου