στόχο της αυτοδυναμίας και μαλιστα περισσότερο από πρίν. Εννοώ πριν την εμφάνιση Καμμένου όπου πια εγινε φανερό ότι είναι εντελώς αδύνατον να πλησιάσει η ΝΔ ποσοστά τύπου 36-38% που θα έδιναν το 150+.
Ειναι φανερό λοιπόν ότι αυτό που παίζεται πιά δεν είναι η αυτοδυναμία αλλα 2 άλλα ζητήματα.
Το πρώτο είναι το πάση θυσία σφράγισμα της διαρροής πρός τις "αντιμνημονιακές" δεξιές επιλογές. Αν δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος στόχος(αυτοδυναμία) δεν υπάρχει και λόγος για τον δεξιό ψηφοφόρο, που μέχρι πριν λίγο ο Σαμαράς παραμυθιαζε αντιμνημονιακά, να ψηφίσει ΝΔ, μετά τη μεγαλειώδη κωλοτούμπα στην οποία υποχρεώθηκε κάτω από την πίεση από τη μιά των λαικών κινητοποιήσεων που ζητούσαν πτωση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και από την άλλη των απαιτήσεων της Τρόικας για μνημονιακή "σωτηρία". Ετσι τουλάχιστον επιχειρεί να γίνει αυτός σωτήρας στη θέση του προηγούμενου σωτήρα και να γυρίσει όπως λέει το παιχνιδι.
Μια ενδεχόμενη πτώση βέβαια τότε του ΠΑΣΟΚ και μια προσφυγή στις κάλπες κατ' απαίτηση του λαού, ήταν απαγορευμένη από τους εταίρους αφού θα σήμαινε τρομερές επιπλοκές για τη συνέχιση της "σωτηρίας". Ειναι μάλλον φανερό οτι αυτή η επιλογή θα έδινε φτερά στο λαικό κίνημα αφου θα αποτελούσε μεγάλη νίκη, και θα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση ο περιορισμος και ο έλεγχός του. Τότε λοιπόν η ΝΔ και ο Σαμαράς έδωσαν πραγματικά ανάσα σωτηρίας στο μνημόνιο και μαχαιριά στην πλατη στο λαό που κορόιδευαν ως τότε ότι δηθεν παλεύουν μαζί του ενάντια στο άδικο μνημόνιο και μάλιστα ως πρωτοπόροι.
Ο δεύτερος λόγος είναι η υπόθεση της Πρωθυπουργίας.
Το είπε και ο Κ.Σκανδαλίδης χθές οτι αν η ΝΔ δεν πλησιάσει την αυτοδυναμια τότε θα πρέπει να αποδεχτεί Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Σήμερα ακούσαμε οτι και η ΝΔ ξεκαθάρισε το τοπίο λέγοντας ότι αν η ΝΔ βρεθεί κοντά στο στόχο της αυτοδυναμιας τότε το ΠΑΣΟΚ θα υποχρεωθεί να συνεργαστεί στη νεα κυβερνηση. Εννοούν βέβαια με πρωθυπουργία Σαμαρά γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να υποχρεωθεί από κανέναν να συνεργαστεί με τη ΝΔ. Υποχρεώνεται από μόνο του όπως έχει ήδη κάνει στην πράξη.
Πάντως κάπου ο στόχος της αυτοδυναμίας μου θυμίζει το στόχο του 17% και της δεύτερης κατανομής το 1981. Τοτε το ΚΚΕ βλέποντας τη λαίλαπα Παπανδρέου να επέρχεται και να σαρώνει με τη ρητορική και τη δημαγωγία του τις αντιστάσεις των αριστερών ψηφοφόρων, έβαλε το στόχο του 17% προσπαθώντας να περιορίσει τη διαρροή Αριστερών ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ, που θα το ψήφιζαν απλά και μόνο για να ειναι το βράδυ των εκλογών με τους νικητές και την "πολυπόθητη Αλλαγή".
Φυσικά το ΚΚΕ ήξερε οτι ένας τέτοιος στοχος εκείνη την εποχή δεν μπορούσε να πιαστεί. Η τεράστια πλειοψηφία και των Αριστερών ψηφοφόρων τότε, δεν είχε ακόμη διαπιστώσει τί σήμαινε ΠΑΣΟΚ και το έβλεπε απόλυτα θετικά. Αντίστοιχα και η ΝΔ τώρα ξέρει πως δεν υπάρχει ούτε μισή πιθανότητα αυτοδυναμίας.
Το ενδιαφέρον επίσης είναι ότι το ΠΑΣΟΚ προσπαθώντας να περιορίσει τη δύναμη της ΝΔ όσο γίνεται για να μην αναγκαστεί να ψηφίσει κυβέρνηση Σαμαρά, ρισκάρει την τυχη και τη συνέχεια και των 2 τέως μεγάλων, όταν ξεπέφτει σε κανονικό δωσιλογισμό φέρνοντας άγρια νομοσχέδια που ούτε η τρόικα δε θα έφερνε προεκλογικά στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου, όπως στην περίπτωση της αύξησης των αντικειμενικών αξιών και των αγροτεμαχίων για να καρφώσει τη ΝΔ και να την αναγκάσει να αποκαλύψει ότι και οι 2 είναι το ίδιο χάλια!
Ανάλογες περιπτώσεις αλληλοκαρφωμάτων ειναι η απόσυρση νομοσχεδίου από το ΠΑΣΟΚ που η ΝΔ απείλησε οτι δε θα ψηφίσει (για την οργάνωση και λειτουργία του "Ελληνικού Γεωργικού Οργανισμού - Δήμητρα") αλλά και η περίπτωση του νομοσχεδίου για τα ταξί όπου είναι περίεργο το πώς και ποιός έμπλεξε την Τροικα και τον κ.Αλταφάζ προκειμένου να μην πάθει ήττα το ΠΑΣΟΚ και ο Ραγκούσης.
Πάντως όσο εγκληματική είναι η συμπεριφορά των Μαυρογιαλούρων των 2 αυτών κομμάτων, άλλο τόσο εγκληματική μπορεί να είναι και η εκλογική συμπεριφορά απλών ανθρώπων που τώρα φτύνουν κυριολεκτικά αίμα μέσα στην κρίση, και που ετοιμάζονται με ελαφριά καρδιά και λογική φιλάθλου να τους στηρίξουν. Δυστυχώς οι πελατιακοί μηχανισμοί αντέχουν ακόμα.
Το μετεκλογικό τοπίο
Η περίεργη και ουσιαστικά αδιέξοδη κατάσταση που διαμορφωνεται γύρω από τα ενδεχόμενα εκλογικα αποτελέσματα των αστικών κομμάτων μπορεί να περιγραφεί απλά ως εξής:
1.Μια ισχυρή ΝΔ μετεκλογικά θα κέρδιζε την Πρωθυπουργία Σαμαρά και θα έπειθε έστω για λίγο τους οπαδούς της οτι υπήρχε λόγος σοβαρός για την μνημονιακή κολοτούμπα που φυσικα δεν κρύβεται. Κατι τέτοιο όμως θα έκαιγε το ΠΑΣΟΚ που θα αναγκαζοταν ανοιχτά να ψηφίσει κυβέρνηση Σαμαρά, αντί να κρύβεται όπως τώρα πίσω από το πρόσωπο του Παπαδήμου έχοντας μάλιστα την πλειοψηφία και τον πρώτο λόγο.
2.Ανίσχυρη πρωτιά της ΝΔ θα έκαιγε την ίδια, αφού η υπέρ μνημονίου κωλοτούμπα θα αποδεικνυόταν άχρηστη και βλαβερή αφού δεν της έδωσε ούτε καν την Πρωθυπουργία, ενω ήδη έχει στοιχίσει μια διάσπαση και μεγάλη πτώση ποσοστών.
3. Μια οριακή πλειοψηφία 150+ από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα έκαιγε και κάποιες άλλες εφεδρείες και εναλλακτικές, όπως αυτή του Καμμένου ή ίσως και της ΔΗΜΑΡ, στην περίπτωση που αναγκαζοντουσαν με τον ένα ή τον αλλο τρόπο, να στηρίξουν μνημονιακή κυβέρνηση ή να εμποδίσουν την αμεση πτωση της τη στιγμή που θα επρεπε να ψηφιστεί η νέα λαίλαπα μέτρων.
Και όλα αυτά εν μέσω μιάς κρίσης που είτε το θέλουν είτε όχι, θα εξαπλωθεί άμεσα και θα πλήξει ισχυρες χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, όσο κι αν προσπαθούν να το αποφύγουν ή να το κρύψουν, πράγμα που θα έχει τις δικές του παράπλευρες συνέπειες στην οικονομία της ΕΕ και στο ίδιο το ευρώ και επομένως και στην Ελλάδα.
Αυτό λοιπόν που έχει κυρίως σημασία για το λάο, δεν είναι μόνο οι εκλογές και τα αποτελεσματά τους όπου φυσικα θα πρέπει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να πάθουν πανωλεθρία, αλλά η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνειδητοποίηση του τι φέρνει αυτή η κρίση. Η συνειδητοποίηση οτι το σύστημα χωρίς δισταγμό καίει μια μια τις λύσεις πολιτικής του εκπροσώπησης αναγκασμένο να συνεχίσει την εξόντωση λαών και δικαιωμάτων προκειμένου να επιβιώσει. Αυτό σημαίνει οτι διαμορφώνεται ένα απόλυτο σκηνικό σκληρής μετωπικής σύγκρουσης για την οποία ο λαός πρεπει να προετοιμαστεί και να οργανωθεί και όχι να κλείσει τα μάτια νομίζοντας πως έτσι θα την αποφύγει. Σημαντική σ'αυτό είναι η παρέμβαση των πολιτικών δυνάμεων που πραγματικά παλεύουν στο πλάι του λαού εναντια στο μνημόνιο, που πρέπει να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Να του πουν δηλαδή πως ό,τι κι αν βγάλει η κάλπη, το σύστημα, δηλαδή ο καπιταλισμός, δεν είναι διατεθιμένο και δεν πρόκειται να κάνει παραχωρήσεις χωρίς δυναμική σύγκρουση μαζι του, ειδικά μετά τα όσα πέτυχε και τις υπογραφές που κέρδισε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τις δεσμεύσεις ότι η ίδια πολιτική εναντίον του λαού θα ακολουθηθεί και μετά τις εκλογές.
Επίσης θα έπρεπε να ειναι πιο εύκολα κατανοητό οτι η Αριστερά δεν θα πρέπει να σπευσει να καεί σαν πυροτέχνημα μέσα σε αυτό το φοβερό σκηνικό για το οποίο δεν ευθύνεται, και το οποίο βεβαια δεν μπορεί να ελέγξει, αφού άλλος έχει τα κλειδιά και δεν πρόκειται να τα παραδώσει επειδή κάποιος μπορεί να τα ζητήσει πολιτισμένα κι ευγενικά. Η Αριστερά κατά την ταπεινη μου γνώμη πρώτα θα πρέπει να εξασφαλίσει την άνοδο και την ισχυροποίηση του λαικού κινήματος και την αποδειγμένη από δεδομένα και αριθμούς συμμετοχή του λαού στις εξελίξεις που τον αφορούν και κατόπιν να επιδιώξει μια εμφάνιση εξουσίας στις εκλογές αν και όποτε κάτι τέτοιο χρειαστεί.
Αλλιώς η Χιλή δείχνει το δρόμο...
Ας ξεκαθαρίσουμε οτι αυτό που πρόκειται να ζήσουμε δεν θα μοιάζει καθόλου με κινηματική "εκδρομή" σε δρόμους και πλατείες πασπαλισμένη με κάποια ηρωικά αποσπασματικά ή ελεγχόμενα επεισόδια, ή με αναλύσεις στην οθόνη ή στα καλοκαιρινά μπαλκόνια για τα εκλογικά αποτελέσματα και τις δημοσκοπήσεις. Θα είναι μια σύγκρουση που όλο και θα σκληραίνει με διακύβευμα την ίδια την εξουσία που από ό,τι φαίνεται υπάρχει κάθε λόγος να αμφισβητηθεί και θα αμφισβητηθεί.
πηγη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου