Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Το αίτημα του διαχρονικού ελληνικού εθνικού κινήματος είναι η Ελευθερία. Ούτε η αναζήτηση χαμηλότοκων δανεικών, ούτε η πτώση των spreads, ούτε η αποφυγή του «πιστωτικού γεγονότος», που θα ενεργοποιήσει τα στοιχήματα αιφνίδιου οικονομικού θανάτου, που καλούνται ευσχήμως CDS. Τίποτα από όλα αυτά. Το...
εθνεγερτικό σύνθημα του Λαού μας ήταν «Ελευθερία ή θάνατος» κι όχι «Ό,τι έχετε ευχαρίστηση»… Ο Λεωνίδας του Αναξανδρίδα στις Θερμοπύλες είπε, «Μολών λαβέ» κι όχι «ελάτε κι άμα μας δώσετε την έκτη δόση, τα δίνουμε». Οι αγωνιζόμενοι Έλληνες, από την δρομαία έφοδο στο Μαραθώνα ως τις εθνικές εξορμήσεις της δεκαετίας 1912-1922, από την αντίσταση κατά του Άξονα ως τον Ενωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και την ηρωϊκή αντίσταση στην Κερύνεια, το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και τον Άγιο Ιλαρίωνα, έδιναν τη Μάχη για την Ελευθερία. Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξης μας, το κίνητρο αλλά και ο σκοπός μας. Όλα τα άλλα έπονται κι όλα τα άλλα πάνω σε αυτά στηρίζονται. Παιδεία, οικονομία, υγεία, έχουν ως προϋπόθεση την Ελευθερία. Τα ηρωικά λόγια σίγουρα δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Οι ιστορικές αναδρομές σε στιγμές μεγαλείου και αυτοθυσίας είναι βέβαιο πως δεν περιορίζουν το έλλειμμα και το χρέος. Όμως στον αγώνα που πρέπει να δώσουμε, γιατί ακόμη δεν τον δώσαμε, δεν δίνει κανένα αγώνα ο ιδεοληπτικός τουρίστας του Μαξίμου, ούτε ο αντ’ αυτού φαφλατάς προφέσορας, πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι το διακύβευμα. Λοιπόν, αδέρφια, το διακύβευμα δεν είναι απλά η ποιότητα ζωής μας, η τυχόν κατάρρευση τραπεζών κι ασφαλιστικών ταμείων. Δεν κινδυνεύουμε απλά από την φτώχεια και την χρεοκοπία. Κινδυνεύουμε από κάτι χειρότερο: την σκλαβιά. Στην ουσία σήμερα κινδυνεύουν γι’ άλλη μια φορά τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης. Πελεκούν το δέντρο της ελληνικής Ελευθερίας, αναστημένο με το αίμα των πατέρων και των παππούδων μας. Όταν γίνει κατανοητό αυτό, όταν συνειδητοποιήσουμε τον αληθινό κίνδυνο, τότε θα μπορούμε να δώσουμε τον αγώνα για την οικονομία και για όλα αλλά φυσικά με εθνική ηγεσία και όχι με τους οσποδάρους της Τρόικας. Η παρούσα κυβέρνηση οδηγεί την Πατρίδα σε ένα οικονομικό 1922. Οδηγεί τους Έλληνες σε μια καταστροφή, με βαθιές ρίζες στο 1981, που δεν θα πλήξει πια έναν γεωγραφικό πυλώνα του Ελληνισμού, όπως ήταν η Μικρά Ασία αλλά τα ίδια τα θεμέλια του ελλαδικού κράτους. Ο προφέσορ Ξερόλας, δεινός στις γλωσσικές περικοκλάδες, μπορεί να μιλάει επτά ώρες για την αξία της σιωπής, πειστικός στους αδαείς και μικρόνοες και μετά να γυρίσει την τραγιάσκα του ανάποδα, να κάτσει από την άλλή μεριά του τραπεζιού και να πει στον εαυτό του τα ακριβώς αντίθετα, εξίσου πειστικά, για όσους έχουν πέσει με το κεφάλι από το μουλάρι ή πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν». Στις απλές ερωτήσεις, «πέστε μας, έναν, μόνον έναν στόχο που εξαγγείλατε και τον πιάσατε» ή «γιατί, παρά τα μέτρα, έχετε υστέρηση εσόδων και ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα;», θ΄ ακούσετε ως απάντηση σχοινοτενείς θεωρίες για την επίδραση της αυξήσεως του πληθυσμού των μελιγκρών επί της κινεζικής οικονομίας και πως το κάνουν οι λιβελούλες αλλά για την ταμπακέρα, μόκο και τουμπεκί ψιλοκομμένο και νεοφιλεύθερο. Κι ύστερα θα μας μοστράρουν πάλι κουμπούρια στο τραπέζι, απειλές και όψιμο πατριωτισμό για να μας «σώσουν», όπως κάνουν κάθε τρεις μήνες. Λοιπόν, ακούστε, ωμά και για να μην το πηγαίνουμε γύρω – γύρω. Τούτοι δω, εκτός από φαλιρημένοι πολιτικά, είναι και αδίστακτοι. Έχουν βρώμικο μάτι. Τους είδατε πως χειροκροτούσανε τον ΓΑΠ και τον προφέσορα; Την χώρα την έχουν βγάλει στη διατίμηση, είναι πρωταθλητές της αποτυχίας κι έχουν πιάσει αράχνες από την αβελτηρία. Είναι εργώδεις μόνο για το κακό. Τριάντα χρόνια υπονομεύανε και καταστρέφανε την παραγωγική βάση της χώρας, έκαναν κοινωνική πολιτική με δανεικά, προσλαμβάνανε στρατιές, έβαζαν μπουρλότο στους θεσμούς, ξεφτίλιζαν τις έννοιες των ιδεών, αποδομούσαν την εθνική ταυτότητα. Τώρα δε μερικοί στέλνουν κι επιστολές στο Λαό και λένε «δεν είμαστε εμείς, είμαστε άλλοι»! Ποιος θ’ αγοράσει αυτές τις χάντρες κι αυτά τα σπασμένα καθρεφτάκια; Ομοψυχία; Ναι, αλλά με ποιον. Έχω ομοψυχία με τους απολυμένους και τους άνεργους ιδιώτες αλλά και με τους κατασυκοφαντημένους δημοσίους υπαλλήλους. Μιλούν όλοι οι νεοφιλεύθεροι ψευτογιάπηδες, που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ στην ελεύθερη αγορά, λες κι η χώρα ήταν στον αυτόματο, λες και δεν υπάρχουν αξιόλογοι, εργατικοί, υπεύθυνοι άνθρωποι στις δημόσιες υπηρεσίες. Η κατασυκοφάντηση ολόκληρων κατηγοριών εργαζομένων από κατά κανόνα ανεπάγγελτα κωλόπαιδα του Κολωνακίου, είναι μια δόλια μέθοδος τεμαχισμού της κοινωνίας, που διευκολύνει, στρέφοντας τον ένα ενάντια στον άλλο, την κοινωνική ανθρωποφαγία της μνημονιακής υποτέλειας. Είμαι αλληλέγγυος με τους υποψηφίους εφέδρους, που τα «πουλάκια» λένε ότι επιλέγονται με καθαρά κομματικά κριτήρια. Έχω ομοψυχία με τα θύματα της γενοκτονίας της παραγωγικής βάσης της χώρας, με τους βιοτέχνες και τους εμπόρους. Είμαι αλληλέγγυος με τους εργαζόμενους στην ζώνη στο Πέραμα, όπου πια δεν βαράει ούτε σφυρί. Είμαι αλληλέγγυος με τους αγρότες που αν τους γυρίσεις ανάποδα θα πέσουν μόνο απλήρωτοι λογαριασμοί και τα κλειδιά του χρεωμένου τρακτέρ. Με αυτούς ναι, είμαι αλληλέγγυος, γιατί αυτοί, ως σύνολο, δημόσιοι κι ιδιωτικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες και χειρώνακτες, είναι ο Λαός. Κι η Κεντροδεξιά είναι λαϊκή κι οφείλει να είναι λαϊκή. Γιατί λαϊκό δεν σημαίνει ευτελές, ούτε χυδαίο. Είναι ό,τι προέρχεται από το Λαό, ό,τι του ανήκει, τον σέβεται και τον υπηρετεί. Κι η δύναμη της Πατρίδας είναι οι Άνθρωποι της. Έχουν όνομα, καταγωγή, τιμή, αξιοπρέπεια. Και θέλουν φρόνημα, κίνητρο. Και το βαθύτερο κίνητρο είναι η Ελευθερία. Δώστο τους ως στόχο, δώσε και το παράδειγμα σου και μετά σου δίνουν και την ψυχή τους. Θα θυσιαστούν αρκεί να πεισθούν ότι υπάρχει όραμα, σκοπός και σχέδιο. Για τους πολλούς υπάρχουν όλα. Στους πολλούς ανήκω και μ’ αυτούς έχω ομοψυχία. Με ψεύτες, κερδοσκόπους, συκοφάντες κι ανθρωποφάγους δεν έχω τίποτα κοινό. Αν δεν αντιληφθούμε το διακύβευμα, αν πλησιάσουμε τα ζητήματα μόνο με την υπολογιστική μηχανή, με ελιγμούς, χειρισμούς και την προπαίδεια, όσο εμείς θα λογαριάζουμε, η οργή του Λαού θα προσπεράσει τους πάντες και τα πάντα. Το Έθνος δεν είναι εταιρεία. Θέλει πολιτική κι όχι απλά λογιστική. Την νομιμοφροσύνη του Λαού την γεννά η παραδειγματική ηγεσία, αυτή που λέει την αλήθεια κι υπερασπίζεται την Ελευθερία και την ευημερία των πολιτών και – εξίσου σημαντικό – αυτή που τιμωρεί. Η ατιμωρησία των υπευθύνων γι’ αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε, θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Μια συμφορά, κάτι απρόβλεπτο μπορεί να σε κάνει φτωχότερο. Αυτό, με σχέδιο, πίστη, καρτερία και τολμηρή ηγεσία, μπορείς να το αντέξεις. Αν όμως γίνεις φτωχός και ταυτόχρονα νοιώθεις προδομένος και σκλάβος, τότε είσαι ζώσα εκρηκτική ύλη. Η χώρα χρειάζεται εναλλακτική επιλογή. Άλλο δρόμο, άλλο ήθος, άλλη ηγεσία. Συντεταγμένη διέξοδο προς το μέλλον. Αυτή δεν μπορούν να τη δώσουν αυτοί που δεν το πιστεύουν, οι συκοφάντες κι εκβιαστές του Λαού, ούτε όμως και τα απολιθώματα μιας προκατακλυσμιαίας αριστεράς. «Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», λέει το τραγούδι, «ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο». Η ζωή, λοιπόν, γιατί αυτή θέλουμε, απαιτεί Ελευθερία. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο σωστός τρόπος για να τραγουδάς τον Εθνικό Ύμνο, είναι σε στάση προσοχής αλλά με την γροθιά υψωμένη και το κεφάλι σκυμμένο, φόρο τιμής στους ταπεινούς. Αυτοί είναι ο Λαός και ο Στρατός, αυτοί είναι ο κορμός της μεγάλης παράταξης, που έχει το χρέος να αλλάξει στ’ αλήθεια την Πατρίδα.
Πηγη