Στον ύπνο του δικαίου του σφαχτού...

Οδηγούσα σήμερα το πρωί και είχα βάλει ένα cd του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άκουγα. Και ξαφνικά... άκουσα αυτό το τραγούδι:
ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΑΤΟ
Το ηλεκτρικό μου πρόβατο κοιμάται, τον ύπνο του δικαίου του σφαχτού,
στο αίμα του και εσείς κατρακυλάτε, σαν ένορκοι εγκλήματος φτιαχτού.
Διευθυντές και στρατηγοί πίσω απ' τις κάμερες, ιχνηλατούν σκιές παράμερες,
τυφλές αρραβωνιαστικιές, αόμματοι λαχειοπώλες σκοτώνονται σε καραμπόλες...
.
Οι ποιητές κι οι μουσικοί πίσω απ' τα σύρματα, ξιφομαχούν με λόγια ασύρματα,
οι χήρες με τ' ορφανά, επαίτες, γέροι, στρατιώτες, γκρεμίζονται σ' αυτές τις νότες.
Το ηλεκτρικό μου πρόβατο κοιμάται.
(Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Ακούγοντάς το, μου ήρθαν και πάλι οι προχθεσινές εικόνες του αίσχους στο μυαλό. Η εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μου να αγωνίζονται ενάντια σε έναν πότε ορατό και πότε αόρατο εχθρό. Η εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μου που ξύπνησαν αλλά δεν σηκώθηκαν ακόμη. Χουζουρεύουν ακόμη ψάχνοντας πώς θα σηκωθούν. Η εικόνα εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μου που ακόμη κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου του σφαχτού. Η εικόνα διαδηλωτών να επιτίθενται σε διαδηλωτές και τούμπαλιν. Η εικόνα ενός νεκρού εργάτη. Το μέγεθος του ανθρώπου και της δύναμής του που αυξομειώνεται στα μάτια και το μυαλό μου. Πότε Δαυίδ και πότε Γολιάθ. Πότε Τιτάνας Προμηθέας που φέρνει στους ανθρώπους τη φωτιά, το φως και πότε Μεσαιωνικός Πάπας που ρίχνει στην πυρά την αλήθεια και τους ξαναβυθίζει στο σκοτάδι. Όπως είπε κι ο Σαίξπηρ: "Ξέρουμε ποιοι είμαστε αλλά δεν έχουμε ιδέα τι μπορούμε να γίνουμε". Πάντα με συγκινούσε και με ιντρίγκαρε η ιστορία του Ίκαρου που δε συμμορφώθηκε με τις εντολές του πατέρα του, Δαίδαλου, και επεχείρησε να φτάσει στον Ήλιο, αλλά αυτός του έκαψε τα κέρινα φτερά του καθώς πετούσε. Ο Ίκαρος γκρεμίστηκε. Το όνειρό του όμως ποτέ... Η μυθολογία είναι γεμάτη από τέτοιους ανθρώπους που ζούσαν με ένα τρελό όνειρο που ακολουθούσαν ένα τρελό άστρο. Ίκαρος, Φαέθων, Βελλερεφόντης... Η μυθολογία προέβαλλε τέτοιους ανθρώπους και η κοινωνία γεννούσε τους νέους ήρωές της. Με τέτοια πρότυπα μεγάλωσε η αρχαία ελληνική κοινωνία, γι αυτό και μεγαλούργησε σε σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής. Με πρότυπα ανθρώπων που κοιτούσαν ψηλά κι ας τυφλώνονταν. Που πετούσαν ψηλά κι ας καιγόντουσαν. Που αναμετρώνταων με τη Φύση και τον Εαυτό τους. Που αγωνίζονταν να ξεπεράσουν το Εαυτό τους και το Θεό τους... Η σημερινή κοινωνία τι πρότυπα προβάλλει; Πουστάρες με εμπριμέ, πουτάνες με ταλέντο στα χείλη αλλά πουθενά αλλού, πρώην μπράβους- νυν κοσμικούς, απατεώνες που πάτησαν επί πτωμάτων για να ανέλθουν και τώρα είναι τιμητές των πάντων, σελέμπριτι του τίποτα, αγράμματους ποδοσφαιριστές, ψευτο-μηδενιστικά πρεζόνια που το παίζουν ράπερ. Κακέτσηδες, Ψινάκηδες, Βουρλιώτηδες, Μενεγάκες, Κωστόπουλους, Ζαγοράκηδες. Σύμβολα ετερόφωτα. Που χωρίς ένα κύκλωμα να τα προβάλλει και να τα προστατεύει είναι απλώς τίποτα. Άλλωστε ένα κιλό image ισοδυναμεί με τόνους ουσίας. Κι αυτά τι δημιουργούν; Τους τηλεθεατές της ζωής. Κάτι σκυφτά ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που δεν τολμούν να κοιτάξουν ούτε τον ίσκιο τους. Ανθρωπάκια-οσφυοκάμπτες, δούλους των αφεντικών και δούλους των Θεών. Ανθρωπάκια που ξεσπούν στους εαυτούς τους. Και δεν μπορούν να ξεφύγουν από το αυτομαστίγωμα και την αυτοτιμωρία. Γιατί δεν ήταν, λέει, έξυπνοι σαν τους "άλλους". Ηλεκτρικά πρόβατα που κοιμούναι τον ύπνο του δικαίου του σφαχτού. Στο αίμα τους κατρακυλάμε όλοι μας σαν ένορκοι εγκλήματος φτιαχτού. Όλοι, κι όσοι ξυπνήσαμε κι όσοι δεν ξυπνήσαμε κι όσοι χουζουρεύουμε ακόμη. Νιώθουμε πολύ μικροί όταν διευθυντές και στρατηγοί πίσω απ' τις κάμερες, ιχνηλατούν σκιές παράμερες. Φοβόμαστε και τη σκιά μας. Και πριν προλάβουμε να υψώσουμε το βλέμμα μας καλύπτει η σκιά ενός πελώριου τέρατος που το κεφάλι μας φτάνει στα πόδια του και μας σκιάζει. Μια απάντηση μόνο μπορούμε να του δώσουμε, όπως έδωσε αναφερόμενος στους παντοδύναμους Πέρσες κάποιος Λακεδαίμων Διηνέκης: "Καλύτερα! Θα πολεμήσουμε υπό σκιάν"...
("εἰ ἀποκρυπτόντων τῶν Μήδων τὸν ἥλιον ὑπὸ σκιῇ ἔσοιτο πρὸς αὐτοὺς ἡ μάχη καὶ οὐκ ἐν ἡλίῳ." Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο 7, 226.)
Πηγη