Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
των διαπλεκομένων στο πτωχευτικό αδιέξοδο της χώρας, με θερμή εμπλοκή μας στην διένεξη μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.
Η κυβέρνηση με τους πολιτικούς και επιχειρηματικούς συμμάχους της έχει δείξει μέχρι τώρα ότι είναι αδίστακτη στο δρόμο ισοπέδωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την στιγμή βρίσκεται κυριολεκτικά στην γωνία δεχόμενη πλήγματα απ’ όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, αλλά και τους ευρωπαίους εταίρους μας, ενώ η περίφημη αγορά την έχει ήδη απορρίψει. Συνήθως τα καθεστώτα που βρίσκονται σε μία τέτοια κατάσταση επιστρέφουν την εντολή που ατίμασαν στο εκλογικό σώμα, εάν εμφορούνται από δημοκρατικό ήθος. Εάν όχι, μετατρέπουν την πολιτικο-οικονομική κρίση σε μείζονα εθνική κρίση για να διασωθούν μέσω πατριωτικών κορωνών και εκμετάλλευσης του εθνικού φρονήματος του λαού. Το τελευταίο στις περισσότερες περιπτώσεις καταλήγει σε εθνική τραγωδία, ή ακόμα και σε διάχυση της κρίσης παγκοσμίως. Αυτό είναι ένα μάθημα από την πολιτική ιστορία της νεωτερικότητας και το μάθημα που θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί πάρα πολύ καλά όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες από την διαδρομή του ελληνικού κράτους μετά την ίδρυσή του.
Δυστυχώς η ιστορία είναι γεμάτη από φάρσες που σκαρώνουν συνήθως τυχοδιώκτες που βρίσκονται προ αδιεξόδου, όπως καλή ώρα οι πυρήνες της διαπλοκής που δυστυχώς για όλους μας, ορίζουν τις τύχες λαού και Ελληνισμού στη συγκυρία. Από την στιγμή που κυβέρνηση και καθεστώς δεν πέτυχαν εγκαίρως να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε πολιτική κρίση αναζητώντας διέξοδο με την προκήρυξη γενικών εκλογών, προκάλεσαν μία δομικότερη κρίση στο σύστημα κυριαρχίας (πολιτικο-οικονομική), η οποία επιλύεται είτε με κατάρρευση του συστήματος και ριζική πολιτική αναδιοργάνωση, είτε με «compensation» στο επίπεδο συμφερόντων που ορίζονται από την εξωτερική πολιτική και άμυνα.
Με δύο λόγια και κρίνοντας από τις μέχρι τώρα αντιδράσεις κυβερνητικών αξιωματούχων και φορέων προπαγάνδας του καθεστώτος, θεωρώ πολύ πιθανό να βιώσουμε την επιχείρηση μετατροπής της πολιτικο-οικονομικής (μας) κρίσης σε κρίση στο Αιγαίο, στην Κύπρο και ενδεχομένως σε όλη την οριογραμμή που συνιστά τα σύνορά μας, ή γενικότερα περιοχές άρθρωσης νόμιμου και δικαιολογημένου για την ασφάλεια και το κύρος της χώρας, εθνικού συμφέροντος.
Σε ένα προηγούμενο σημείωμά μου υπό τον τίτλο «Οι μέρες είναι πονηρές» που φιλοξένησαν φίλοι στο διαδίκτυο, επιχείρησα να προϊδεάσω για τον κίνδυνο αυτής της εγκληματικής μετατροπής της κρίσης, συστήνοντας μετά λόγου γνώσεως (33 χρόνια ενασχόλησης με την θεωρία και την πρακτική της διεθνούς πολιτικής) η Ελλάδα να κρατήσει αποστάσεις από το περιεχόμενο της κρίσης Τουρκίας – Ισραήλ, να οχυρωθεί πίσω από τις αποφάσεις του ΟΗΕ και να συστήσει στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να χειριστεί διπλωματικότερα το ζήτημα των ερευνών για την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της, την οποία άριστα έκανε και θέσπισε και όρισε, στο σωστό μάλιστα timing. Εξήγησα με λίγα λόγια πόσο επικίνδυνη θα ήταν για τα ελληνικά συμφέροντα η υπερθέρμανση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, εξαιτίας μάλιστα ενός ζητήματος που θα μπορούσε με απόλυτη αξιοπρέπεια να διαχειριστεί η ηγεσία της Κύπρου, βρίσκοντας ένα πρόσχημα αναβολής του εγχειρήματος στην ανατολική Μεσόγειο. Έγραψα ότι αυτή την στιγμή θα ήταν τραγικό λάθος η Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, έχοντας μπροστά της όλη την πιατέλα των τουρκικών διεκδικήσεων και στον κρόταφό της, όχι ένα αλλά πολλά πιστόλια. (Ζητώ συγνώμη για την παρομοίωση την οποία προσωπικά απεχθάνομαι, αλλά εδώ που φτάσαμε προσπαθώ να μιλήσω την γλώσσα του καθεστώτος, μήπως και συνεννοηθούμε τελικά)
Κρίνω ότι δεν πρέπει να προβώ δημοσίως σε ανάλυση αυτή την ώρα, εξηγώντας παραστατικά γιατί θα ήταν έγκλημα αυτού του είδους το «compensation». Δεν θέλω ούτε να κάνω SWOT ανάλυση ακολουθώντας ρεαλιστική μεθοδολογία, ούτε νεο-ρεαλιστική προτάσσοντας τον οικονομικό παράγοντα, ούτε μεταμοντέρνα που θα αναδείκνυε καλύτερα από όλες τις άλλες την χυδαιότητα μιας τέτοιας απόπειρας. Δεν θέλω να αναφερθώ στις πραγματικότητες που ορίζουν την ελληνική θέση στην συγκυρία στο τοπικό και διεθνές περιβάλλον. Φαντάζομαι ότι και ο πιο ένθερμος οπαδός του καθεστώτος ή υπερεθνικιστής αντιλαμβάνεται την αντικειμενική θέση της χώρας μας σήμερα και έχει την ικανότητα να αναλογιστεί μόνος του, πού θα μπορούσε να οδηγήσει η μετεξέλιξη της οικονομικής κρίσης σε εθνική περιπέτεια, έχοντας μάλιστα στην κυβέρνηση την πλέον επιπόλαιη ομάδα που έχει αποτελέσει σύνθεση υπουργικού συμβουλίου μετά την μεταπολίτευση. Για φαντάσου ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα στοιχειώδη για να μην αποτελέσει η χώρα τον σύγχρονο αποδιοπομπαίο τράγο της ΕΕ, μια κυβέρνηση που δεν τόλμησε να προβεί σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους πριν την ένταξή της σε μηχανισμούς πτώχευσης διατηρώντας την χώρα ασφαλώς στην ευρωζώνη, μια κυβέρνηση που εμφανώς σύρεται από συμφέροντα και θεωρητικούς του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ, να έρθει σήμερα απολύτως αποδυναμωμένη κοινωνικά να διαπραγματευθεί ανελαστικώς και το σύνολο των λεγόμενων εθνικών μας θεμάτων!!
Και εάν η φαντασία σας δεν το χωρά, σκεφθείτε την πολιτική στρέβλωση ενόψει μιας έντεχνα κατασκευασμένης μείζονος απειλής, να γίνουμε μάρτυρες συγκυβερνητικών ή «οικουμενικών» σχημάτων, τα οποία με τις πλάτες των επικοινωνιακών φορέων της διαπλοκής να αναλάβουν την μετάβαση της χώρας σε μία νέα μεταπολίτευση, διασφαλίζοντας τη συνέχεια της ηγεμονίας των προηγούμενων: αυτών δηλαδή που όχι απλώς πήραν την ελληνική κοινωνία στον λαιμό τους, αλλά σήμερα τολμούν και βγάζουν γλώσσα στα θύματά τους. Λυπάμαι, αλλά η δική μου φαντασία δεν θα μπορούσε να χωρέσει ούτε αυτό ασφαλώς!
Πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου