ΑΦΕΛΕΙΑ, ΑΜΕΛΕΙΑ Ή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤ​Α

(μέρος 1ο)

24 Ιουλίου 1974 η Χούντα του Ιωαννίδη έχει καταρρεύσει και τα πρωτοσέλιδα του ημερήσιου τύπου, κάνουν εκτενείς αναφορές στον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι.
Ο ερχομός του σηματοδοτούσε Εθνικές εκλογές και δημιουργία Νέου Συντάγματος. Κατά χιλιάδες οι Αθηναίοι πολίτες, με αναμμένες λαμπάδες έτρεξαν να τον προϋπαντήσουν, καταθέτοντας έτσι την αμέριστη εμπιστοσύνη τους προς το...
 πρόσωπό του.
Όλα αυτά τα χρόνια της οικιοθελούς εξορίας του στο Παρίσι , όλοι θεωρούσαν πως τον ωφέλησαν πολιτικά και έκαναν πιο σοφή την πολιτική του σκέψη, από την στιγμή που γνωρίστηκε με εξέχουσες πολιτικές φυσιογνωμίες της εποχής, όπως ο Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν, μεγάλος πολιτικός για την Γαλλία αλλά και για την Ευρώπη γενικότερα. Έζησε σε μία χώρα που τιμά την δημοκρατία και τις δημοκρατικές διαδικασίες και όλοι πίστευαν πως ερχόμενος από την Γαλλία, θα οδηγούσε την χώρα στην λεωφόρο της προόδου και της ανάπτυξης.
Στις Εθνικές εκλογές που ακολούθησαν της ελεύσεώς του, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υπό την αρχηγία του, εξελέγη πρώτο με ποσοστό 54,37% και κατέλαβε 219 έδρες στη Βουλή των Ελλήνων. Οι εκλογές διεξήχθηκαν με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, νόμο που είχε ψηφίσει η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό την προεδρία του.
Από τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, προέκυψε η Ε΄ Αναθεωρητική Βουλή που επεξεργάσθηκε την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952 και τον Ιούνιο του 1975 ψήφισε το Σύνταγμα του 1975 που ορίζει ως πολίτευμα της χώρας, την προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ο χρόνος που πέρασε από τότε, έχει πλέον αποδείξει πως το αναθεωρημένο Σύνταγμα του 1975, ήταν τελείως διάτρητο και ελλιπές και επέτρεψε στα πολιτικά κόμματα της πατρίδος μας να το χρησιμοποιούν κατά το δοκούν, εξυπηρετώντας πολιτικές σκοπιμότητες προς όφελός τους, αλλά όπως πλέον αποδεικνύεται, κατά των συμφερόντων της χώρας και των πολιτών της.
Παραμένει βέβαια τεράστιο ερώτημα, γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οξυδερκής πολιτικός που έβλεπε μπροστά από την εποχή του, δεν όρισε Συντακτική Βουλή προκειμένου να προετοιμάσει ΝΕΟ Σύνταγμα για την χώρα, αλλά αρκέστηκε στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 1952. Τι ήταν εκείνο που τον εμπόδισε;
Αργότερα ο Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου το 1985, αναθεώρησε το Σύνταγμα μέσω της ΣΤ΄ Αναθεωρητικής Βουλής, αλλά δίχως να καλυφθούν στο ελάχιστο οι αδυναμίες του. Να σημειωθεί πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ψηφίσθηκε το 1981 από το 48,07% και το 1985 από το 45,82% του Ελληνικού λαού. Δηλαδή και οι δύο ψηφίσθηκαν από το μισό εκλογικό σώμα και σιωπηρά τους αποδεχόταν το υπόλοιπο μισό. Είχαν λοιπόν στο πλευρό τους το σύνολο του Ελληνικού λαού που τους έδινε μία πολιτική ασυλία των πράξεών και των αποφάσεών τους.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω ήταν τα δύο κόμματα εξουσίας, όλα αυτά τα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, να μετατρέψουν το πολίτευμα της χώρας από Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική δημοκρατία, σε πλήρη ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ.
Αυτά τα κόμματα αντί να είναι όργανα προάσπισης των συμφερόντων του Ελληνικού λαού και του δημοκρατικού πολιτεύματος, μετετράπησαν σε σπόνσορες των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των διαφόρων συντεχνιών και έγιναν παράγοντες εκμαυλισμού, διαφθοράς και διαπλοκής. Μέσω των αναθεωρήσεων του Συντάγματος προάσπισαν τα συμφέροντα των οικονομικών ισχυρών παραγόντων και εμμέσως και των δικών τους, από την στιγμή που οι ίδιοι παραδέχονται πως κόμματα και πολιτικά πρόσωπα έχουν χορηγούς το μεγάλο ανεξέλεγκτο κεφάλαιο.
Τα αναθεωρημένα Συντάγματα, τους δίνουν το δικαίωμα της πλήρους ασυλίας και ατιμωρησίας στα όποια ανομήματά τους (ασυλία βουλευτών και νόμος περί ευθύνης υπουργών κ.α.).
Τριάντα έξη ολόκληρα χρόνια δεν έλυσαν κανένα κοινωνικό πρόβλημα παρά τις συνεχείς προεκλογικές τους εξαγγελίες. Ξεχαρβαλωμένη η υγεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η Εθνική άμυνα, το ασφαλιστικό κ.α. Τα εγκλήματα των δύο κομμάτων εξουσίας είναι εξόφθαλμα και αποδεδειγμένα. Κατασπατάλησαν ασύστολα το απίστευτο χρήμα που εισέρευσε στην χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και απέβλεπε στην ανάπτυξη και την υποδομή της, ώστε να επιτευχτεί η σύγκλιση της Ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των χωρών της Ευρωζώνης. Δημιούργησαν παρανοϊκό και ακατάσχετο δανεισμό βουλιάζοντας κάθε μέρα που περνούσε την χώρα στην άβυσσο. Μοίραζαν πρόσκαιρες φρούδες ελπίδες, με τα ρουσφέτια και τους διορισμούς στο δημόσιο. Ανάγκασαν τον πολίτη να ψηφίζει, με μοναδικό κριτήριο το ατομικό του και μόνο συμφέρον. Υφάρπαζαν επί της ουσίας βίαια την ψήφο του άμοιρου ψηφοφόρου, το τελευταίο απομεινάρι διαφοράς από το σκλάβο, το ραγιά.
Αυτά τα κόμματα εξουσίας δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί είναι καρκινώματα στο κοινωνικό ιστό της χώρας, είναι εστίες μόλυνσης ανίατων ασθενειών. Μετάλλαξαν τους Έλληνες πολίτες σε μάζες ευνουχισμένες. Ευνουχισμός που συντελέσθηκε με τέχνη και μεθοδικότητα . Δεν νομίζω πως σήμερα υπάρχει έστω ένας Έλληνας που να μην έχει πεισθεί για την προκλητική ιδιοτέλεια, την ανικανότητα, την φαυλότητα και την πολιτική εξωτερική εξάρτηση των πολιτικών κομμάτων.
Αποτέλεσμα αυτής της φαύλης πολιτικής είναι το σημερινό κατάντημα της χώρας, όπου κατακρεουργούνται οι μισθοί εργαζομένων και οι συντάξεις απόμαχων της εργασίας, όπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν με πρωτόγνωρους ρυθμούς, όπου οι έμμεσοι φόροι είναι χαράτσι απάνθρωπης αδικίας, όπου η ανεργία, ιδικά στους νέους καλπάζει και δεν δίνει στην νεολαία μας καμία ελπίδα και προοπτική.
Με λίγα λόγια έχουμε μια κοινωνία σε πλήρη απόγνωση και ταυτόχρονα έχουμε πολιτικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους στα έδρανα της Βουλής, από την στιγμή που οι περισσότεροι των σημερινών βουλευτών είναι κατ΄ ουσίαν ανεπάγγελτοι, χωρίς να έχουν κωλύσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους.
Κόμματα εξουσίας, λοιπόν, που δεν ήθελαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που τα ίδια εκλέγουν, με τις λίγες αρμοδιότητες που είχε και φρόντισαν στην συνέχεια, μέσω των αναθεωρήσεων του Συντάγματος, να τον αποδυναμώσουν περισσότερο από κάθε θεσμική εξουσία. Τον έκαναν διακοσμητικό στοιχείο της κομματικής τους αυθαιρεσίας, ενώ θα έπρεπε να είναι ο πραγματικός ρυθμιστής του πολιτεύματος και ο φρουρός του Συντάγματος.
Κόμματα εξουσίας που διορίζουν τους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων για να επιβάλουν τις δικές τους θέσεις και ορέξεις δια μέσω της δαμόκλειας σπάθης των κρίσεων.
Κόμματα εξουσίας που ποδηγετούν την τοπική αυτοδιοίκηση, την πανεπιστημιακή κοινότητα, τα συνδικαλιστικά σωματεία και τις ομοσπονδίες τους.
Όλες μα όλες οι μορφές συλλογικότητας συγκροτούνται από κομματικούς μηχανισμούς που μέσω των εκπροσώπων τους αποβλέπουν κατά προτεραιότητα στην προώθηση των κομματικών συμφερόντων και στην προώθηση επιταγών εξωθεσμικών κέντρων αποφάσεως.
Αλήθεια, ο κάθε πολίτης διερωτάται, πως κατάφεραν τα κόμματα
να επιβάλλουν την δική τους λάγνα και φαύλο πολιτική εξουσίας;
Απλούστατα συνέταξαν ένα ελλιπέστατο Σύνταγμα στην προάσπιση των θεσμών και της υγιούς δημοκρατίας και το προσάρμοζαν ενίοτε στο συμφέρον ύπαρξης των κομμάτων.
Το Σύνταγμα του 1974 αλλά και όλα τα άλλα τα αναθεωρημένα δεν συνετάχθησαν από συντακτική Εθνοσυνέλευση. Στην Ελλάδα την αυτοπροστασία του Συντάγματος, την επαγρύπνηση και τον έλεγχο για την συνετή τήρηση των διατάξεων (άρθρα) την εναποθέτει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Δεν την εμπιστεύεται στον «πατριωτισμό» των κομμάτων αφού τα κόμματα εκφράζουν συμφέρουσες ταξικές, συντεχνιακές και επαγγελματικές επιδιώξεις εξουσίας.
Αλλά πώς να αντιδράσει ο Έλληνας πολίτης; Το υπάρχον Σύνταγμα δεν το προβλέπει και αυτό αποτελεί τεράστιο συνταγματικό έλλειμμα. Στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες προβλέπεται συνταγματικό δικαστήριο συσταθέν από την συνταγματική Εθνοσυνέλευση μαζί με το Σύνταγμα, στο οποίο μπορεί να προσφύγει ο κάθε Έλληνας πολίτης καταγγέλλοντας παραβιάσεις του Συντάγματος από κάποιο κόμμα.
Το Συνταγματικό δικαστήριο προστατεύει το Σύνταγμα από τις αυθαιρεσίες και την ιδιοτέλεια των κομμάτων είτε μετά από καταγγελία αλλά και αυτεπάγγελτα.
Στην Ελλάδα αυτόν το ρόλο του συνταγματικού δικαστηρίου τον αναλαμβάνουν τα κόμματα ή η διορισμένη από την κομματική κυβέρνηση, δικαιοσύνη. Δηλαδή όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει».
Όλα δε τα κυβερνητικά κόμματα ανεξαιρέτως κυβέρνησαν τον τόπο, από όλες τις βαθμίδες εξουσίας, με την στρατηγική μέθοδο της πλήρους ατιμωρησίας γιατί «κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει». Τρανταχτά και αδιαμφισβήτητα παραδείγματα στις ημέρες μας το σκάνδαλο της Siemens, το Βατοπέδι και παλαιοτέρα, το χρηματιστήριο, τα ομόλογα κλπ.
Έτσι βλέπουμε, όλα αυτά τα χρόνια, με αηδία , αγανάκτηση και οργή να μην υπάρχουν ένοχοι για όλα τα παραπάνω εγκλήματα που διέπραξαν οι πολιτικοί κρατούντες κατά του λαού και της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο ότι καμία κυβέρνηση από την επομένη της πτώσης της Δικτατορίας, ούτε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (τι ειρωνεία να τον ονομάσουν και εθνάρχη), ούτε η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος στην κυριολεξία ξεχαρβάλωσε τον ηθικό, πολιτισμικό, πολιτικό και οικονομικό ιστό της Ελληνικής κοινωνίας), ούτε πολύ περισσότερο οι μετέπειτα πρωθυπουργοί δεν έβαλαν ούτε ένα λιθαράκι για να φτιάξουν αυτό το κράτος. Θέλησαν και το κατόρθωσαν να κάμουν αυτό το κράτος ερειπωμένο σπίτι και το οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Αυτοί λοιπόν, οι ίδιοι θέλουν να αναστηλώσουν το ερειπωμένο σπίτι; Είναι ποτέ δυνατόν;
Σήμερα, η μόνη σωτηρία της χώρας είναι να προκηρυχτούν άμεσες εκλογές προκειμένου η Βουλή που θα προκύψει να ορισθεί ως Συντακτική Βουλή για να συντάξει νέο Σύνταγμα που θα εξασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, την διαφάνεια αναθέσεως έργων, την καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, την προσαγωγή και τιμωρία πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται σε σκάνδαλα, την διαμόρφωση υγιούς πλαισίου για την υγεία και την παιδεία, την ανάπτυξη της χώρας μέσω της αξιοποίησης του ορυκτού μας πλούτου, του πολιτισμού μας και της τύχης να ζούμε σε μία χώρα που έχει πεντακάθαρα νερά και γαλανό ουρανό. Ένα Σύνταγμα που θα αφαλοκόψει το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα και δεν θα κάνει ο εκάστοτε πρωθυπουργός ότι θέλει. Σήμερα ο κάθε πρωθυπουργός έχει απώλεια του μέτρου, λόγω της παντοδυναμίας που του δίνει το ίδιο το Σύνταγμα. Υποτάσσει στις ορέξεις του, ακόμη και την συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του παρά τις όποιες αντιρρήσεις των. Το νέο Σύνταγμα να ορίζει σαφώς την λειτουργία των κομμάτων και να οριοθετήσει τις εξουσίες των αρχηγών τους, που σήμερα είναι παντοδύναμοι και δεν ελέγχονται από πουθενά για τις γενναιόδωρες χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό που λαμβάνουν και όχι μόνο .
Ένα νέο Σύνταγμα που θα ορίζει την σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας προς όφελος του Ελληνικού λαού και την πατρίδας και όχι υπέρ της κομματοκρατίας που οδήγησε την χώρα στην οικονομική, πολιτισμική και ηθική εξαθλίωση.

Παναγιώτης Αποστόλου
Οικονομολόγος